💠عبدالله بن عمر؛ مُثُل افلاطونیِ اصحابِ کدهای نابجا آقای #عبدالله_بن_عمر را باید مُثُل افلاطونیِ یک تفکر، یا یک قشر و گونه‌ای از انسان‌ها در تاریخ حیات بشر دانست. ویژگی این جماعت این است که حافظه‌شان مملو است از روایت‌ها و کدهای ناب و بی‌واسطه و مستقیم. اما اشکال‌شان این است که هرگز نمی‌توانند یا نمی‌خواهند محل استفاده و مقصود این کدها را درست تشخیص دهند. عبدالله هنگامی که از تصمیم امام حسین(ع) برای قیام آگاه شد، نزد امام رفت و گفت: از رسول خدا(ص) شنیدم که می فرمود، "حسین کشته خواهد شد و اگر مردم دست از یاری او بردارند، به ذلت و خواری مبتلا خواهند شد". اما به جای همراهی با امام و انذار مردم درباره عواقب یاری نکردن حسین(ع)، به امام پیشنهاد داد مانند همه مردم با یزید بیعت کند و از ریخته شدن خون مسلمانان بترسد! هنگام خداحافظی با امام نیز از ایشان خواست اجازه دهد "بر همانجا از بدن حسین(ع) که پیامبر می‌بوسید"، بوسه بزند. عبدالله بن عمر، پای بیعت خود با یزید محکم ایستاد و هنگامی که مردم مدینه پس از شهادت امام علیه استاندار یزید شوریدند، طایفه خود را جمع کرد و گفت: از رسول خدا(ص) شنیدم که می فرمود، در روز قیامت برای هر فرد پیمان شکن، پرچمی برافراشته خواهد شد که معرف پیمان شکنی او گردد". و نهایتا پس از یزید، وقتی عبدالملک مروان به خلافت رسید و حجاج بن یوسف را به مکه فرستاد، شبانه هنگامی که حجاج مشغول عیش و نوش بود، اجازه ملاقات گرفت و اصرار کرد. وقتی به حضور حجاج رسید، گفت قصد بیعت دارم. حجاج گفت چرا این وقت شب. پاسخ داد: از رسول خدا شنیدم که فرمود، "هرکس بمیرد درحالی که امام و پیشوایی نداشته باشد، مانند مردم جاهلیت مرده است". ترسیدم بخوابم و مرگم فرارسد و بر اثر نداشتن امام به مرگ جاهلیت بمیرم. حجاج نیز چون دستی به باده و دستی به زلف یار داشت، پایش را دراز کرد و گفت، دستم مشغول است با پایم بیعت بفرما. معاویه درباره این مُثُل افلاطونی توصیه جالبی به فرزندش یزید دارد که در طول تاریخ و عرض زمین آویزه گوش همه یزیدیان بوده است: "دلش با توست. قدر او را بدان و او را از خود مران!" @Kolbe_Andishe_Farhang