💠حضور مسجد در زندگی کار فرهنگی، ابزارش فرهنگی اسـت و نه اهدافش؛ بلکه اهدافش می تواند و می باید عینی و اجتماعی و اقتصادی باشد؛ یعنی نمیشود گفت کار فرهنگی خودش هدف اســت، بلکه باید در خدمت جامعه باشـد که حتی اقتصاد جامعه هم اصلاح بشود. استاد صفایی حائری تعبیری دارند که داده ها از طریق ذهن وارد نهاد انسان می شود، از طریق مغز پردازش می شود ولی پذیرش آن از طریق #قلب اتفاق می افتد. دلالت عملی این مدل سیستمی که برای تاثیرگذاری ایشان ترسیم می کنند این است که اگر می خواهیم حرف ما بر روی جامعه مخاطب #تاثیر_فکری داشته باشد، پیش نیاز این امر ارتباط قلبی و عاطفی است. مهمترین راهکار این ارتباط قلبی کار #اجتماعی است. اگر جامعه مخاطب شما تاثیر شما و دغدغه شما نسبت به مسائل عینی زندگیش (مثل اشتغال و اقتصاد و ازدواج و ...) برایش ملموس نباشد، ارتباط قلبی برقرار نخواهد کرد. #روحانی که فقط به #مسجد برای خواندن نماز می رود و بعد و قبلش دنبال کار خودش است، #موعظه اش هم تاثیر اندکی بر روی مخاطب دارد یا چون تنها با فکر او ارتباط برقرار می کند این تاثیرگذاری #پایدار نیست. اغلب مخاطبین به استدلالات کلامی افراد و میزان منطقی بودن یا غیر منطقی بودن آن خیلی کاری ندارند و بیشتر به دل نشستن کلام و متکلم پذیرش و میزان تاثیر گذاری آن را برایشان مشخص می کند. مساجد دهه اول انقلاب را اگر از دل محله حذف می کردی علاوه بر حیات دینی در حیات اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی محله تغییرات جدی ایجاد می شد، چون در همه این ابعاد مسجد دارای کارکرد بود. یعنی مردم مسجد را جزیی از زندگی خود فرض می کردند و در این فضا تاثیرگذاری #فکری نیز اتفاق می افتاد. ولی از وقتی که مسجد یک نقش حداقلی پیدا کرد و فقط به عبادات و مناسک بسنده شد و از وجوه دیگر اجتماعی و سیاسی فاصله پیدا کرد، حضور مردم هم کمرنگ شد. از اینرو باید در مسجد به نیازهای متنوع مخاطب توجه شود. گرچه اقامه نماز محور فعالیتهای مسجد است اما مسجد نمی تواند نسبت به وضعیت فرهنگی و اجتماعی و سیاسی محله و جامعه پیرامونش بی تفاوت باشد. مثلا می شود در مسجد به نیازهای علمی دانش آموزان، نیازهای اقتصادی طبقه محروم رسیدگی شود یا برای کاریابی جوانان محله، شکل گیری صندوق وام قرض الحسنه، برگزاری کلاس های معرفتی و نقش آفرینی سیاسی و فرهنگی اقداماتی صورت گیرد. مثلا اگر مردم می دانستند که حداقل صدای اعتراض شان در مسجد شنیده شود و محلی مدافع حقوق آن هاست، آنگاه همان طور که مسجد سنگر ایجاد انقلاب بود، سنگر حفط انقلاب و دستاوردهای آن هم می شد و در نتیجه؛ قبل از آنکه کار به کف خیابان بکشد، در مساجد و پایگاه های بسیج سازماندهی می شد. 📎پی نوشت: معبد در همه‌ی ادیان هست -که می‌نشینند در آنجا و عبادت میکنند- لکن مسجد با معابد مسیحی و یهودی و بودایی و بعضی جاهای دیگر که ما دیده‌ایم یا شنیده‌ایم متفاوت است. در مسجد، پیغمبر اکرم نمیرفت فقط نماز بخواند و بیرون بیاید؛ کاری که برای اجتماع پیش می‌آمد و مهم بود، صدا میزدند: اَلصلوٰةُ جامِعَة؛ بروید به سمت محل صلات؛ برای چه؟ برای اینکه راجع به مسئله‌ی جنگ مشورت کنیم یا خبر بدهیم یا همکاری کنیم یا بسیج کنیم امکانات را و بقیّه‌ی چیزها؛ و شما در تاریخ اسلام مشاهده میکنید که مساجد، مرکزی برای تعلیم بود؛ می‌شنویم و در روایات میخوانیم که در مسجدالحرام یا مسجدالنّبی حلقه‌ی درس زید و عمرو و بکر از نحله‌های مختلف فکری و مذهبی وجود داشت؛ معنای این خیلی متفاوت است با کلیسیا یا با کنیسه‌ی یهودی که فقط میروند آنجا، یک عبادتی میکنند و بیرون می‌آیند. مسجد پایگاه است و این پایگاه بر محور ذکر و نماز است. (رهبر انقلاب - ۳۱ مرداد ۹۵) eitaa.com/joinchat/470286336C5a1bc85809 sapp.ir/Kolbe_Andishe_Farhang