🥋 در حالت ایده آل #برنامه ورزشی کامل باید شامل #تمرین‌های ورزشی زیر باشد: ❇️ ۱. تمرین‌هایی برای تقویت عضلات مرکزی بدن؛ ❇️ ۲. تمرین‌هایی برای آموزش حفظ تعادل؛ ❇️ ۳. حرکات کششی☯ @SportScience #برنامه_ریزی📝 @KongFoo

⛩ اجرای فرم سبک #شائولین #shaolin #فرم #کاتا ☯ @KongFoo

🥋 #موفقیت چیزی فراتر از چند #قانون ساده نیست! هر روز #تلاش کنید و قدمی بردارید هر چند کوچک باشند...👣 تا روزی #نتیجه همه آن #قدم‌ها را ببینید.☯ #انگیزه💪 @KongFoo

🥋 #حرکات دیدنی #شمشیرپهن استاد کهن سال کونگ_فوی #وودانگ #wudang #نمایش_سبک 🎥 @KongFoo

هنرهای رزمی چینی هنرهای رزمی چینی (به چینی: 中國武術) به تمامی انواع هنرهای رزمی گفته می‌شود که از چین سرچشمه می‌گیرند. دیوارنگاره‌ای از سده نوزدهم در معبد شائولین کونگ فو و ووشو عبارات عمومی هستند که به مرور زمان مترادف با هنرهای رزمی چینی شده‌اند. هر چند این دو عبارت تفاوت بسیاری در اصل معنایی با یکدیگر دارند. هر کدام از این دو لغت می‌تواند سنت‌های متفاوتی از هنرهای رزمی را توصیف کند و حتی می‌تواند در مفهومی غیر از هنرهای رزمی استفاده شود.سی ام ای نام‌ دیگری که گاه برای اشاره به هنرهای رزمی چینی کاربرد دارد. در زبان چینی واژه کونگ فو اشاره به هر دستاورد شخصی یا مهارت پیچیده حتی در زمینه‌های کاملاً غیر مرتبط با هنرهای رزمی دارد. در مقابل ووشو یک عبارت دقیقتر در زبان چینی ماندارین است که می‌توان آن را به «هنر رزمی» ترجمه کرد. علاوه بر این عبارت ووشو امروزه اسمی برای یک ورزش کلاسیک و در عین حال بسیار مدرن است که مسابقات آن در دو بخش اصلی مبارزه ، سانشو یا ساندا و فرم‌های با سلاح و بدون سلاح برگرفته از فرم‌های هنرهای رزمی چینی با نام تالو برگزار می‌شود. وینگ چون کونگ فو یا وینگ چون ووشو نیز یکی از اصیل‌ترین و قدیمی‌ترین فنون مبارزه و دفاع شخصی است که امروزه در سراسر دنیا و به شکل اکادمیک آموزش داده می‌شود.همچنین سبک جیت کان دو سبکی بسیار منحصر به فرد که توسط بروس لی یکی از بزرگ‌ترین اساتید رزمی قرن بنیانگذاری شد و زیر مجموعه فدراسیون جهانی ووشو اداره می‌شود. @honarrazmi

یک لیوان چای با یکی از صد چهره ماندگار هنر رزمی چین

▪ درجه: خانگ هومو یکی از صد چهره رسمی شناخته شده در هنرهای رزمی چینی است. در رشته کونگ‌فو سنتی او بی‌نظیر است. ▪ سن: ۶۸ سال دارد. او در سیزدهم سپتامبر ۱۹۳۹ در یوخی کان به دنیا آمده است. ▪ اساتید: او ابتدا هنرهای رزمی را نزد پدرش، خانگ زی شوای، که در دهکده‌شان بوکس شائولین آموزش می‌داد، آموخت. بعدها در دانشگاه با استاد بسیار معروف ما فانگ تو و یکی از چهار فرزند او، ما اینگ را آشنا شد که از ایشان تونگ‌بی را فرا گرفت. ▪ سبک: تونگ‌بی که بهترین ترجمه آن می‌شود: ”هماهنگ ساختن قدرت“، پزشکی سنتی را نیز فرا گرفت. خانگ هومو یک متخصص حرفه‌ای است، او چهار سبک بزرگ بلدست: هاچاج (پی ـ گوا)، بوکس هشت (با ـ جی)، (فان ـ زی) و پاها از پهلو (چو ـ جیایو). ▪ فعالیت‌ها: از سال ۱۹۴۹ خانگ هومو تمرینات رزمی را در دهکده کوچکشان همراه پدرش آغاز کرد. ۱۹۶۲ و در دانشگاه یکی از چهار پسر ما یعنی ما اینگ را و سپس ما فانگ‌تو یکی از به نام‌ترین اساتید هنرهای رزمی چینی قرن بیستم را ملاقات کرد. او از هریک از چهار فرزند ما، تخصصی‌ترین فنون و سبکش را آموخت. سپس به دهکده‌اش بازگشت و شروع به یاد دادن تونگ‌بی به فرزندان و هم‌دهکده‌ای‌های خود کرد. در عین حال به تحقیقات در رشته پزشکی سنتی ادامه داد. ۱۹۸۰ در سا‌ل‌های هشتاد یک آزمایشگاه تحقیقات پزشکی دایر کرد و داروهای بسیاری را ترکیب کرد و ساخت. ۱۹۹۱ به روسیه روفت و ماه‌های بسیاری را صرف آموزش تونگ‌بی به نیروی پلیس آن‌جا کرد. ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ دوباره به آن‌جا رفت. ۱۹۹۲ دولت چین او را رسماً ”یکی از صد چهره ماندگار هنرهای رزمی چینی“ نامید و از آن پس او هم‌چنان مشغول یاد دادن و یاد گرفتن می‌باشد. ایالت گانسو در شمال غرب چین، هنوز آفتا نزده و خانگ هومو جلوی پاشنه در خانه سنتی‌اش انتظار ما را می‌کشد. معلوم نیست این سکوت حاکم بر منطقه همان سکوت انتهائی شب است که منتظر طلوع خورشید مانده یا اصلاً به منطقه‌ای ساکت آمده‌ایم؟ بهترین حسی که می‌شود از زندگی به‌دست آورد در همین ساعت نهفته است. شاید حس رهائی و دانائی از به خانگ هومو که این حس دست می‌دهد. سخاوت، هوشیاری، دانائی، مهربانی و حس احترامی که در استاد وجود دارد همه ناشی از این شناخت است. این منطقه از چین مدرن خیلی دور است. در این دهکده یک میلیون نفری، سنت‌های قدیمی چینی و لباس‌های مائو هنوز در پوشش و رفتار مردم به چشم می‌خورد. خانگ هومو هم یک استاد است و هم یک پزشک سنتی، هنر ماساژ، طب سوزنی و علی‌القاعده هنرهای رزمی را به خوبی می‌شناسد. با یک لیوان آب گرم و یک لیوان چای، یکی از صد چهره‌ ماندگار هنرهای چینی به گرمی به ما خوش آمد می‌گوید، در چین، در سرزمین مادری‌اش. ▪ چه ارتباطی بین پزشکی و هنرهای رزمی است؟ ـ یک مجموعه است. هرکس کونگ‌فو بلد باشد پزشکی را هم می‌شناسد. معلم من، ما فانگ‌تو، یک پزشک بزرگ است. نمی‌شود آموزش‌های فنون و پزشکی را از هم جدا کرد. هدف کونگ‌فو حمایت از سلامت جسم و روح است. برای همین فنون ترکیبی و تکمیلی بسیاری وجود دارند. ▪ آموزش‌های تونگ‌بی کدام قسمت‌ها را در بر می‌گیرد؟ ـ آموزش همه‌جانبه است. اطراف، دست‌ها، چشم‌ها، بدن، حرکات پا از طرفی و از طرف دیگر شانه‌ها، آرنج‌ها، مشت زانو و ... همه‌چیز هست. روی ده نکته متمرکز است. گامی بزرگ در جهت شناخت واقعی مبارزه با دستان خالی است. بعد باید مبارزه با هجده سلاح را یاد بگیریم. همه این تمرینات، آموزش‌های فیزیکی و ... باعث سلامت می‌شود. ما همه را در خدمت سلامت جسم و روح به کار می‌گیریم. ▪ که در واقع جسم و روح یکی‌اند، مگر نه؟ ـ مکملند و جدائی‌ناپذیر. کونگ‌فو هم برای همین است. منتهی هوشیاری و قدرت از آن روح است چراکه قبل از جسم، روح وجود داشته است. برای همین در رویاروئی با دشمن ابتدا باید روی صورت و بعد نگاهش متمرکز شد. ▪ چرا؟ ـ (می‌خندد) برای این‌که او را بترسانیم، اعتماد به نفسش را از او سلب کنیم. دهانمان مانند ببر، چشمانی زنده و سرحال، نگاهی چون عقاب و قلبی چون چنگال‌های شاهین داریم. مردم از این سه حیوان هراس دارند. بدین‌ترتیب ما نشان می‌دهیم شکننده نیستیم و این یعنی هنرهای رزمی. ▪ چه‌طور می‌توان روح هنرهای رزمی را آموزش داد؟ ـ تنها با مثال زدن می‌توان این را آموزش داد. باید مسئله را خوب شکافت با تمرین‌های فیزیکی و هم‌چنین معنوی. مانند یک پزشک باید هوشیاری و دانائی به کار برد. تمرینات با حرکات و دانائی پیش می‌روند. با تکیه بر انرژی درونی ما. مثل خوشنویسی! کسی که روح بزرگی ندارد با حروفی کوچک می‌نویسد! ▪ وقتی از خوشنویسی حرف می‌زنید، خیلی شاد به‌نظر می‌رسد! ـ (می‌خندد) من چیزی را جستجو می‌کنم که در چین به آن ”سان‌پو تانگ“ می‌گویند یعنی ”پیدا کردن سر خوشبختی از هر کجا“ اولین خوشبختی من وقتی است که موفق می‌شوم بیماری را زا درد برهانم و شفا دهم. دومین آن وقتی است که تمرینات رزمی را انجام می‌دهم و سومین خوشبختی من وقتی

است که یک متن خوشنویسی را به اتمام می‌رسانم. از نظر من این تمرین دادن روح است. ▪ به‌عنوان یک متخصص طب سنتی نظرتان در مورد طبابت غرب چیست؟ ـ هر دو به‌هم پیوسته‌اند مانند دست راست و دست چپ. در جهان، سه نوع پزشکی وجود دارد: سنتی، غربی، ترکیبی از این دو که من سومی را می‌پسندم. من اولی را از استاد و دومی را در دانشگاه یاد گرفتم. یک آزمایشگاه تحقیقاتی دایر کردم که در آن داروهائی برای درمان آپاندیسیت، علاج شکستگی استخوان و برخی مشکلات دیگر... کشف کردم. ▪ برای علاج شکستگی استخوان؟ ـ بله، مدت‌های طولانی تحقیق کردم و در مناطق زیادی به دنبال گیاهانی که نیاز داشتم، گشتم. از عصاره چند جوجه هم استفاده کردم. داروئی برای این مشکل کشف کردم. که به‌جای صد روز، استفاده سی روز از آن کافی است تا شما را روبه‌راه کند. به ماساژ دادن هم خیلی معتقدم چون هنر کونگ‌فو و در سبک ما تونگ‌بی، برای این است که نگرشی دوباره به ریشه‌های انسانیت داشته باشیم. و برای همین باید به همه جوانب آن توجه داشته باشیم. تمرین هنرهای رزمی مانند فضائی است که از نو می‌توان خود را شناخت. ▪ تونگ‌بی در ۴ کلام: ـ معنی: ”برقراری ارتباط بین همه حس‌ها تا به یک حس واحد برسیم. درک این مهم که بدن باید رها و آزاد باشد.“ ـ اصل: ”به‌دست آوردن ریشه وجود برای رسیدن به عمق شخصیت انسان. دانائی برای شناخت خود از تمامی جوانب“ ـ هدف: ”انرژی همه حرکات، تنفس، تغذیه، روح، جسم، حس‌ها را هدایت می‌کند تا دانائی به همه وجود برسد.“ ـ تأثیر روی زندگی: ”همه تحقیقات و تجربیات در این خلاصه می‌شوند: موفق کسی است که در پی شناخت خودش باشد.“ منبع : مجله‌رزم‌آور @KongFoo

داستان شائولین

● ۱۵۰۰ سال این مقاله به جزئیات بیشتر و متنوع‌تری از تاریخچه معبد شائولین، اشاره می‌کند. به هرحال، ما در این‌جا سعی کرده‌ایم نسخه فشرده‌تری از تاریخ ۱۵۰۰ ساله معبد را در اختیار شما قرار دهیم، تا درک بهتری از پیشینه و داستان شائولین داشته باشید. ● پیدایش عوامل پیدایش معبد شائولین، احتمالاً از مشهورترین و اسطوره‌سازترین قسمت تاریخ آن به‌شمار می‌آید. این معبد توسط ”با تو“ Ba Tuo حدود ۴۹۵ قبل از میلاد، بنیان‌ گذارده شد. آن‌جا محل استقرار شاگردان و مریدان وی، ”هوی گوآنگ“ Hui Guang و ”سنگ چو“ Seng Chou، بود، که از قدیمی‌ترین راهبانِ شناخته‌شده در هنرهای رزمی بودند. ۳۰ سال بعد ”تا مو“ Ta Mo یا ”بودهیدهارما“ Bodhidharma، از هند به چین آمد و در معبد شائولین سکنی گزید و در آن‌جا، بودیسمِ چان (یا ذن بودائی) را معرفی و مرسوم کرد. گفته شده، او در غارش که در کوهی واقع بود به مدت ۹ سال در حالت مراقبه (مدیتیشن) نشست. فرمِ ”۱۸ لوهان“ ۱۸Lou Han، از تعلیمات وی بود که برای کمک به راهبان، جهت طولانی‌تر نمودن مراقبه‌هایشان، ایجاد شد. در طی قرون زیر، هنرهای رزمی به شکلی عمده‌تر در میادین جنگ، رشد و گسترش می‌یافت. در اواخر سلسله کین Qin (۲۰۷ ـ ۲۲۱ ق.م)، روستائیان با نیزه‌ها و چنگک‌های چوبی خود می‌جنگیدند، و در طول سه دورهٔ پادشاهی (۲۸۰ ـ ۲۲۰ ب.م)، ”گوآن یو“ Guan Yu با شمشیر پهن و تیغه‌دارش توانست پنج شهر را مغلوب سازد. ”لیو یامینِ“ Liu Yamin نویسنده، در توضیح می‌گوید: در یک مقیاس گسترده، شائولین ووشو، که در واقع، در زمان سلسله ”وی“ Wei شمالی (۵۳۴ ـ ۳۸۶ ب.م) شکل گرفته بود، به سمت مدارس ملی و گوناگون ووشو کشیده شد. در حقیقت، قبل از پذیرش دین بودائی، بسیاری از راهبان شائولین، از استادان ووشو بودند. معبد شائولین، در مرکز دشت چین استقرار یافت و نیز مکانی شد برای جذب سربازان فراری و یاغیان؛ یاغیانی که اغلبشان در هنر کونگ‌فو مهارت داشتند. شائولین، پس از سلسله‌های شمالی و جنوبی (۵۸۱ ـ ۴۲۰ ب.م)، مورد توجه و التفات دربار امپراتور قرار گرفت و بدین‌سان، فضائی برای نگهداری آذوقه به آنها داده شد که آن هم، مستلزم وجود راهبان نظامی، در داخل معبد، جهت محافظت در برابر غارت سارقان بود. ● ۱۳ راهبی که امپراتور ”تانگ“ Tang را نجات دادند همان‌طور که معبد شائولین به استقلال اقتصادی دست می‌یافت، فعالیت‌های سیاسی‌اش نیز در قبال حکومت بیشتر می‌شد. فعالیت‌هائی که در سال ۶۲۱ یعنی اواخر سلسله ”سوی“ Sui به اوج خود رسید. ”لی شیمین“ Li Shimin، شاهزاده ”کین“ Qin، رهبری و هدایت ارتش ”تانگ“ Tang را در نبردی تلخ بر ضد ”وانگ شی کونگ“ Wang Shicong، ژنرال ”سوی“، برعهده داشت. ”لی شیمین“، بعد از چندین روز جنگیدن، دستگیر شد و ارتش تانگ شکست خورد. آنها عاجزانه با فرستادن پیامی، از معبد شائولین تقاضای کمک نمودند. راهبان معبد که از گرفته شدن زمین‌هایشان توسط ”وانگ شی کونگ“، خشمگین و رنجیده خاطر بودند، ۱۳ راهب را جهت کمک به شاهزاده ”لی شیمین“، فرستادند، که توسط راهبانی جنگجو به نام‌های: ”تان زونگ“ Tan Zong؛ ”ژی چاو“ Zhi Chao و ”هوی یانگ“ Hui Yang، سرپرستی و هدایت می‌شدند. آنان با چماق‌های خود به کمین ارتش ”سوی“ نشستند و ایشان را مغلوب ساختند؛ نوه ”وانگ شی کونگ“ را به اسارت گرفته و ”لی شیمین“ را آزاد نمودند. ”لی“، بر تخت سلطنت نشست و امپراتور تانگ شد، و به‌عنوان پاداش و قدردانی، چهل هکتار زمین و نیز امتیازاتی دیگر را به راهبان، اهدا نمود. این پیروزی، به سرعت سبب شهرت معبد شائولین شد. با پشتیبانی دربار تانگ، شماری از راهبان سرباز، تعلیم و پرورش داده شدند. ”لی“، در حقیقت عنوان ژنرال بزرگ را به راهب ”تان زونگ“ اعطا نمود و به معبد اجازه داد تا ارتشی آماده از راهبان سرباز در اختیار داشته باشد. ”لیو یامین“ Liu Yamin می‌گوید: ”ژنرال‌های تانگ، اغلب برای تبادل امور و روال کاریشان با راهبان شائولین، به معبد فرستاده می‌شدند. به‌عنوان مثال، ”چنگ یااوجین“ Cheng Yaojin، ”لو چنگ“ Luo Cheng، ”گااوهواید“ Gao Huaide و اعضاء خانواده ”یانگ“ Yang، مهارت‌های ویژه جنگی خویش را در مبارزه با تبر هلالی، نیزه چوبی درخت آلو و پُتک پلنگ سیاه، به راهبان آموزش دادند. پس از تمرین و پژوهش‌های پیاپی، راهبان شائولین توانائی یافتند کار با انواع متفاوتی از سلاح‌ها را توسعه و سبک منحصر به فرد خویش را شکل دهند.“ هنرهای رزمی به همان نسبت، در خارج از معبد و در سراسر چین در حال گسترش بود. در مقابل، راهبانی جهت مأموریت در جستجوی دیگر استادان کونگ‌فو در کشور و کسب دانش ایشان، به خارج از معبد فرستاده شدند. در طول سلسله ”سونگ“ Song (۱۲۷۹ ـ ۹۶۰)، راهب بزرگ شائولین، کارشناسانی را از ۱۸ مدرسه کونگ‌فو، جهت تبادل توانائی‌هایشان به معبد دعوت کرد. آنها، به مدت سه سال در آن‌جا ماندند و بوکس دستی شائولین که شامل ۲۸۰ قاعده بود را ارائه دادند. در ط

ول سلسله‌های ”جین“ Jin و ”یوآن“ Yuan، راهب ”جو یوآن“ Jue Yuan، به سراسر چین سفر کرد؛ دیگر کارشناسان کونگ‌فو را ملاقات و ایشان را به معبد دعوت نمود، که به خلق ۱۷۳ قاعده از بوکس شائولین (یا مبارزه با دست)، منجر شد. او هم‌چنین، با پالایش قواعد قدیمی‌تر بوکس پنج حیوان، فرم‌های بوکس اژدها، پلنگ، مار، ببر، و دُرنا (یا مرغ ماهیخوار)، که از ریشه‌های کونگ‌فوی امروزی ما می‌باشد را پرورش داد. ● دوران شکوفائی مینگ Ming کونگ‌فوی شائولین، در کنار تحقیق و تمرین، و رشد و توسعه هنرهای رزمی در معبد شائولین در گذر قرن‌ها و نهایتاً در دورانِ سلسله ”مینگ“ (۱۶۴۴ ـ ۱۳۶۸)، به اوج شکوفائی خود رسید. به‌علاوه، در این دوران، پیوند نزدیک‌تری میان معبد و حکومت، ایجاد شد؛ چنان‌که تحت قوانین ”مینگ“، گروه بزرگی از راهبان سرباز به استخدام یک گروه از یکان ارتشی و لشکری حکومت در آمدند. یکی از منابع اذعان دارد، پادشاهی ”مینگ“، به میزان ۲۵۰۰ راهبِ شائولین ماهر در کونگ‌فو، در اختیار داشت که برای دفاع از معبد و امپراتوری، سازماندهی شده بودند. در ۱۶۴۴، سلسله مینگ منقرض، و سلسله کینگ Qing زیر سلطه قوانین جدید مانچو Manchu، آغاز شد. همان‌گونه که مانچو، بر ”هانز“ Hans حکم‌فرمائی می‌کرد، خشم و انزجار مردم از حکومت افزایش می‌یافت. مردم هم‌صدا خواستار انقراض ”کینگ“ و روی کار آمدن مجدد سلسله ”مینگ“ بودند. محبوبیت حکومت مینگ و قدرتی که معبد شائولین، هم از لحاظ سیاسی و هم ارتشی به‌دست آمده بود، صاحب منصبان و زمامداران کینگ را به هراس انداخت و متعاقب آن، هنرهای رزمی، و تعلیم و تمرین با انواع سلاح‌ها منع و غیرقانونی اعلام شد. شماری از راهبان به همین سبب در کشور پراکنده شدند؛ اما بعداً با دانش بیشتری از هنر ووشو بازگشتند. ”لیو یامین“ در ادامه توضیح می‌دهد، در اواخر دوران کینگ، علی‌رغم وجود تحریم، صدها نوع از بوکس شائولین وجود داشت که مورد استفاده بود. در زمانی‌که هنرهای رزمی هنوز به افتخاری ملی تبدیل نگشته بود، هنوز هم این هنرها، در تاریکی شب و پشت درهای بسته، با پشتکار، به راه خویش ادامه می‌داد؛ تورفتگی و گودی کف سنگ‌های هزاران عمارت بودائی، گواه بر این مطلب است. از پی‌آمدهای دیگر این تمرین و تعلیمات مخفیانه، تأکید و تکرار مجدد بر روی ”کی گونگ“ qigong و نیز ساختن و پروردن بدن در حد یک سلاح سفت وس خت بود. با وجود این نهان‌کاری و اختفا، حکومت مانچو هنوز هم از قدرت راهبان شائولین بیم داشت و به دستور امپراتور ”کانگسی“ Kangxi، در اوایل سلسله کینگ، معبد به آتش کشیده شد. معبد شائولین توسط راهبانش بازسازی شد؛ اما چند قرن بعد، یعنی در ۱۹۲۸، در جریان یک کشمکش و ستیز میان افسران ارتش، مجدداً به آتش کشیده شد. دِیر، برای بیش از ۴۰ روز در آتش سوخت و در این مدت ۱۶ تالار و سرسرای معبد به‌طور کامل ویران، و بسیاری از آثار مقدس و فرهنگی آن برای همیشه مفقود شد. پس از بازسازی دوباره، معبد شائولین مجبور به مخالفت با انقلاب فرهنگی شد که ویرانی مجدد آن را به همراه داشت. در اواخر آن دوران سیاسی در ۱۹۷۸، تنها ۹ راهب برجای ماندند، که همگی تهیدست و قحطی‌زده بودند. در سلسله‌های پیشین که معبد با شکوه‌ترین دوران خویش را می‌گذراند، بازهم امپراتوری‌های مشخصی وجود داشتند که برای بودائی‌های شائولین مزاحمت ایجاد می‌کردند؛ اما حتی در دوران کینگ که نگاه حکومت بر راهبان عموماً از همیشه، خصومت‌آمیزتر بود، امپراتوری به نام ”کیانلانگ“ Qianlong وجود داشت که در سال ۱۷۵۰ از معبد شائولین بازدید به عمل آورد، این ملاقات به‌قدری برای او خوشایند و دلپذیر بود که وی سه حرف ”Shao - lin Si“ (معبد شائولین) را به‌عنوان علامتی جهت آویختن بر بالای دروازه Mountain Gate، نوشت. این سه کلمه که با دست خط شخص امپراتور نوشته شده، هنوز هم بر بالای معبد اصلی و در جلوی سر در ورودی آویزان است. در سال‌های ۱۹۸۰، شائولین برای بار دیگر مورد لطف و توجه واقع شد. با کمک مقامات رسمی ”هنان“ Henan که معبد را چون گنجینه‌ای یافتند، و در پی شگفتی همگانی از موفقیت‌های ”جت لی“ Jet Li در فیلم معبد شائولین، دولت و توریست‌ها، دیگر بار به اهمیت و ارزش شائولین، پی بردند و شائولین مجدداً برافراشته شد. هفت سکو که محل اجتماع راهبان بود، تقریباً به‌طور کامل بازسازی و تعمیر شد. امروزه نزدیک به ۳۰۰ راهب در معبد اقامت دارند و تعداد بسیاری از مدارس ووشو در روستای شائولین قد برافراشته است. هنرهای رزمیِ شائولین با نظارت راهبانِ رزمی‌کار، به خوبی حفظ و نگهداری می‌شود. در ۱۹۹۵، معبد و روستا جشن سالیانهٔ ۱۵۰۰ سالهٔ خویش را با همراهیِ هزاران طرفدار از چین و سایر نقاط جهان، برگزار نمودند. شائولین هنوز هم، شهرت و آوازه‌ای جهانی دارد و حتی در شبکه اینترنت سایتی اختصاصی برای خویش داراست. آینده، نامکتوب است، به هرحال، کسی نمی‌داند این معبد در هزارهٔ بعدی برای چندمین بار، در چه

به هرحال، کسی نمی داند این معبد در هزاره بعدی برای چندمین بار، در چه موقعیتی قرار خواهد گرفت. منبع : ماهنامه دنیای کاراته @KongFoo

🥋 برای آنچه که #باور دارید #ایستادگی کنید حتی اگر به معنای #تنها ایستادن باشد.☯ Stand your ground for the things you believe in, even if it means you have to stand there alone. #حکمت_رزم 🀄️ @KongFoo

بروس لی لی جن فان (به چینی: 李振藩) مشهور به بروس لی (Bruce Lee؛ زاده ۲۷ نوامبر ۱۹۴۰ – درگذشت ۲۰ ژوئیه ۱۹۷۳) استاد هنرهای رزمی چینی، بازیگر فیلم‌های اکشن، استاد فلسفه، نظریه‌پرداز و بنیان‌گذار روش رزمی جیت کان دو (جیت به معنای دفاع و کان به معنای حمله و دو در واقع هماهنگ‌کننده بین دفاع و حمله) یکی از مدرن‌ترین سبک‌های کونگ فو یا ووشو اهل آمریکا و هنگ کنگ بود. بسیاری او را یکی از تأثیرگذارترین انسان‌های قرن بیستم و یک نماد در فرهنگ عامه می‌دانند. از وی به عنوان بزرگترین رزمی کار تاریخ یاد می‌شود.[۳] او همچنین پدر دو بازیگر به نام‌های براندون لی و شانون لی بود. جان فان بروس لی استاد کونگ‌فو یا ووشو، بازیگر، کارگردان، فیلسوف، بنیان‌گذار جیت کان دو، نویسنده و بازیگر فیلم‌های رزمی بروس لی، ۱۹۷۳میلادی لی، در محله چینی‌های سانفرانسیسکو در کالیفرنیا به دنیا آمد اما در هنگ کنگ بزرگ شد و در ۱۸ سالگی دوباره برای تحصیل در دانشگاه به سانفرانسیسکو بازگشت. فیلم‌های رزمی که او در سینمای هالیوودی و سینمای هنگ کنگ بازی کرد موجب ارتقای سطح فیلمهای رزمی هنگ کنگ شده و تحسین عامه را برانگیخت و موجی از علاقه‌مندی به فیلم‌های هنرهای رزمی چینی (ووشو) را در جهان غرب به وجود آورد. کارگردانی و جو فیلم‌های او هم بر روی هنرهای رزمی و هم بر روی فیلم‌های رزمی چه در هنگ کنگ و چه در بقیه جهان تأثیر گذاشت. بروس لی، به یک چهره نمادین، تبدیل شد به خصوص برای چینی‌ها، زیرا در فیلم‌هایش به عنوان افتخار ملی برای چین و ملی‌گرایی چینی ظاهر شد.[۴] بروس لی از ۱۳ سالگی، شاگرد ییپ من استاد وینگ چون کونگ فو شد. پس از ورود به آمریکا آموزش هنر رزمی خود با نام جان فن کونگ‌فو را آغاز کرد. او هرچند در وینگ چون آموزش دیده بود اما به پیروی از یک سبک اعتقاد نداشت و معتقد به استفاده از بهترین تکنیک‌ها از سبک‌های مختلف رزمی بود. از آن جایی که به مطالعهٔ فراوان در خصوص انواع سبک‌های رزمی می‌پرداخت ازآن رو با تمامی سبک‌های مبارزهٔ غربی و شرقی آشنایی کامل داشت. «اگر انسانی با چهار دست و چهار پا به دنیا آمد می‌توان گفت که ضربات به شکل پیچیده‌ای قابل تولید است، لذا تا زمانی که این‌گونه نشده فنون کاربردی و اساسی به همین شکل خواهد بود» و بروس این هنر رزمی را با نام «جیت کان دو» و بدون پیشوند و پسوند نام‌گذاری کرد.[۵] @KongFoo

🥋 سلاح های #کونگ فو☯ #weaponskungfo #سلاح_سرد ⚔ @KongFoo

جشنواره هنرهای رزمی در چین ورزشکارانی از ۷۳ کشور جهان برای شرکت در جشنواره ۴ روزه هنرهای رزمی در محل تولد هنرهای رزمی شائولین ووشو در چین گرد هم جمع شده اند.