خسته از اینگونه دوام آوردن .

شبِ سختیه عزیزم.

موافقم باهاتون چکامه خانوم ؛ موافق .

ماجرا را ک ِ گفتم بغض ِانباشته ترکید ؛ گاه کاری ک ِ روایت‌کردن ِماجرا با آدم می‌کند ! خود ِماجرا نمی‌کند .

جرعتشو داری منو با زخمایی ک ِ ؛ هیچوقت خوب نمیشن دوست داشته باشی؟

یادم ی ِ روز احوالات ِش میزون نبود .. کلاسارو بی‌حوصله میگذروند و من ؟ خب از هر راهی رفتم خوردم بن‌بست ! دیگه طاقت َم طاق شد ؛ برگشتم گفتم : میای نهار بریم بیرون ؟ امروز غذای سلف از اون کباب‌کوبیده‌هاست ک ِ شبیه لاستیک ِ از اونایی ک ِ هیچکدوم‌مون دوست نداریم !

خندید ! و همین کافی بود تا مصمم بشیم.. توی ِراه کلی حرف زدم و بازم تلاش َم این بود ک ِ بفهمه باید خوب باشه ! وقتی منی کنارش ِ نباید با جناب سکوت چایی بخوره ؛

با صرف نظر از راه ِ طولانی و پای ِپیاده ! وقتی رسیدیم به مکان مورد نظر ؛ ی ِ نگاه به ارتفاع کردیم و باز مثل همیشه رنگ ِش رفت ..

دستش ُ بین دستم گرفتم و گفتم ببین من هستم با هم میریم ! خندید .. و امون ک ِ معنی ِ خنده‌هاش عجیب بود !

هر طبقه‌ای ک ِ از زمین فاصله می‌گرفتیم از نمای ِ شیشه‌ای آسانسور به شهر خیره بودیم ؛ بماند ک ِ کلی با عکاسیای آینه‌ای خودمون رو سابیدیم ، و از ترس سرخ شده بود اما خب .. رسیدیم و بعد از اومدن چایی‌آمون ؛ زدم زیر خنده واقعا بعد از ی ِ کلاس سنگین چایی تنها ترکیبی ِروح‌نواز بود !

خب تا به‌حال معدود افرادی هستن ک ِ روی ِ پرحرف وجودیت ِ من ُ دیدن !

و اونم جزوشون .. و من بی‌پروا شروع کردم ؛ از همه چی ، از گذشته‌ی ِخاکستری‌ای ک ِ رفت.. تا همین‌روزی ک ِ از عطر چای مست میشدم .