#مثل_هیچکس #فائزه_ریاضی #قسمت_سی_و_هشتم 🌾همانطور که حدس میزدم مادرم از چهره ی فاطمه خوشش آمده بود اما هنوز هم پذیرفتن او بعنوان عروس برایش دشوار بود. علاوه بر آن بخاطر اینکه فهمیده بود قبال تنهایی به خواستگاری رفتم حسابی غر زد و ناراحت شد. همان شب مادرم با پدر درباره ی فاطمه حرف زد اما پدرم زیر بار نمی رفت. تمام نگرانی اش این بود که با ورود چنین عروسی به خانواده ی ما آبرویش در جمع دوست و فامیل و آشنا می رود. بعد از یک هفته تلاش مادرم برای راضی کردن او، بلاخره یک روز پدرم مرا صدا زد و گفت : _ مثل اینکه تو نمیخوای از این تصمیم کوتاه بیای. خیلی خوب، باشه. من دیگه کاری باهات ندارم. هر کاری که دلت میخواد بکن. فقط حواست باشه تنها در صورتی رضایت به این ازدواج میدم که درستو توی انگلیس ول نکنی. البته انتظار هیچ حمایتی برای ازدواج و خرج عروسیتم از من نداشته باش. آنقدر خوشحال بودم که فورا دو رکعت نماز شکر خواندم. اما تا رفتنم فقط یک ماه مانده بود. فردا صبح به محمد زنگ زدم و برای خواستگاری رسمی دو روز بعد قرار گذاشتیم. پدرم که برای این دیدار هیچ ارزشی قائل نبود روز خواستگاری با نارضایتی کامل یک کت و شلوار معمولی پوشید و آمد. آن روزعموی محمد هم در جلسه ی خواستگاری حضور داشت. با سلام و علیک زورکی پدرم فهمیدم اتفاقات خوبی در راه نیست. وقتی نشستیم عموی محمد سر حرف را باز کرد و گفت : _ با اینکه زن داداش من تنهایی این دوتا بچه رو بزرگ کرده اما هزارماشاءالله هیچی توی تربیتشون کم نذاشته. من همیشه ایشونو بخاطر زحماتی که یک تنه برای این بچه ها کشیده تحسین می کنم. پدرم دست به سینه نشسته بود و هوا را نگاه می کرد. مادرم که از رفتار پدرم خجالت زده شده بود گفت : _ بله. واقعا دست تنها بزرگ کردن بچه خیلی سخته. عموی محمد رو به من کرد و گفت : _ خب آقا داماد، شنیدم شما برای ادامه تحصیل انگلیس زندگی می کنین. درسته؟ گفتم : _ بله. پرسید : _ چه مدت باید اونجا بمونید؟ متوجه شدم می خواهد درباره ی زندگیم در انگلیس صحبت کند. نگاهی به چهره ی پدرم انداختم و دیدم عموی محمد را چپ چپ نگاه می کند. کمی ترسیدم. با اکراه جواب دادم : _ راستش چند سال باید درس بخونم، بعدش هم چند سال تعهد شغلی دارم. فکر می کنم حداقل شش هفت سالی طول بکشه... بعد از مکث کوتاهی گفت : _ والا زن داداش من که تنها معیار و مالکش اینه که همه چیز مورد رضای خدا باشه. برای ما مهریه و این چیزا هم مهم نیست. نظر خود فاطمه جان هم برای مهریه 14 تا سکه است. ولی من بعنوان عموی فاطمه خانم با اجازتون یه شرطی دارم. اونم اینه که اگه میخواین این وصلت صورت بگیره باید همینجا توی ایران زندگی کنین. استرس گرفتم. میدانستم دقیقا روی نقطه ضعف پدرم دست گذاشته. پدرم با شنیدن این حرف صدایش را بلند کرد و گفت : _ ببینین آقای محترم، من مخالف این ازدواج بودم. الانم تنها شرطی که برای این پسر گذاشتم اینه که درسشو ول نکنه. لااقل الان که میخواد آبروی مارو با این وصلت ببره درسشو بخونه که من بتونم سرمو جلوی مردم بالا نگه دارم. از ترس تمام پیشانی ام خیس عرق شده بود. محمد بدجوری حرصش گرفته بود، به آرامی نگاهش کردم. تا خواست حرف بزند عمویش جلویش را گرفت و گفت : _ هیس، شما هیچی نگو. بعد رو به پدرم کرد و گفت : _ شما مهمونین و احترامتون به ما واجبه ولی من اجازه ی توهین کردن بهتون نمیدم. مثل اینکه شما اشتباهی اومدین. یا درست حرف بزنین یا بفرمایید بیرون. پدرم گفت : _ منم به شما اجازه نمیدم که آینده ی پسر منو تباه کنین! بلند شد و به من و مادرم گفت : _ پاشید بریم. مادرم هرچقدر سعی کرد قضیه را درست کند موفق نشد. پدرم رفت و جلوی در ایوان منتظر ماند، مادرم هم با اظهار شرمندگی و عذرخواهی از جایش بلند شد و رفت. اما من سرجایم نشسته بودم. پدرم رو به من کرد و گفت : _ تو نمیای؟ با ناراحتی به زمین خیره شدم و گفتم :» نه! با عصبانیت گفت : _ از همین امروز از ارث محرومی. دیگه کاری باهات ندارم. در را کوبید و رفت. خشکم زده بود. آنقدر ناراحت و شرمنده بودم که دلم میخواست زمین دهان باز کند و از خجالت در زمین فرو بروم. ساکت سر جایم نشسته بودم. کسی چیزی نمی گفت. وقتی صدای بسته شدن در حیاط آمد، فاطمه سکوت را شکست و گفت... ‌❣ @Mattla_eshgh http://eitaa.com/joinchat/1912668160Cb98d13f3dc

#قسمت_سی_و_هشتم وضعیتش را که دکتر بررسی کرد نسخه ای نوشت و گفت: کروناست و بهتره داخل خونه قرنطینه بشه... اصرار داشتم بریم بیمارستان که زینب هم طی صحبت هایی که با مریم داشت بهم گفت: خونه بهتره مگر در موارد حاد تنفسی... اتاق امیررضا را جدا کردم به بچه ها هم تاکید کردم خیلی رعایت کنند و نزدیک بابا نشوند! شرایط سختی بود هنوز تب و تاب و استرس این بیماری به نظر کشنده تر از خود بیماری می رسید! سه، چهار روز اول خیلی حالش بد بود! اما همراه با داروهای دکتر، طب سنتی خیلی کمکم کرد آن موقع مثل الان نمی گفتند داروهای گیاهی برای کرونا مفید است اما من طی تجربه ی شخصی و راهنمایی دوستان مطلع و دلسوز طبق دستور همانطور که داروها را می دادم از طب سنتی هم استفاده کردم که تاثیرش را به عینه می دیدم نه اهل افراط بودم نه تفریط آنچه عقلا و منطقا مفید بود را دریغ نمی کردم! نکته ی مهم دیگه ترس بود که واقعا زینب در این قضیه و توی اون موقعیت نقش بسزایی داشت و مدام با من تماس می گرفت خوب یادمه همون روز اول زنگ زدم و باهاش کلی صحبت کردم نگران بودم و می ترسیدم امیررضا را از دست بدم! شاید اگر مشکل قلبی نداشت اینقدر استرس نمی کشیدم... خصوصا اینکه امیررضا با همون حال خرابش بهم گفت وصیت نامه اش را نوشته و جاش را بهم نشون داد... وقتی امیررضا بهم این حرفها را می زد داشتم دق می کردم دلهره ی عجیبی که دیگه از چشمهام هم می شد فهمید تمام وجودم را پر کرده بود! اما خودش انگار نه انگار حتی در چهره‌اش هم با وجود حال بد و خراب ذره‌ای نشان از ترس و دلهره پیدا نبود! وقتی با زینب صحبت کردم با کلی روحیه بهم گفت: خیلی ها این ویروس را گرفته اند و خوب شدن! اصلا نگران نباش، خود ترس یکی از عامل های مهم در کاهش سیستم ایمنی بدن هست پس بهش تلقین نکن و مدام نگو امیررضا من می ترسم یعنی چی میشه! من که مرتب دارم میرم بیمارستان و هرروز با بیمارهای کرونایی درگیرم، با چشم خودم می بینم کسانی که می ترسند بیشتر درگیر می شن... نکته ی جالب و اخلاقی که همیشه بین کلامش دیده می شد این بود که می گفت: ترس نه فقط برای این بیماری! که هر جا سراغ آدم بیاد انسان از همونجا آسیب می بینه! جز ترس از خدا! که کمک کننده و محرک حرکت انسانه! با همون حس امید دهنده اش ادامه داد: الکی که نمی گن سمیه باید قوی بشیم مهم ترین بخش قوی شدن اول فکر انسانه! اینکه بدونه و باور داشته باشه قدرتمندتر از خدا وجود نداره! حالا به نظرت همچین فردی از کرونا می ترسه؟ اصلا و ابدا! اما همین فرد از حق الناس می ترسه، چون بحث قدرت خدا وسطه! بخاطر همینه بچه هیئتی ها و مذهبی هامون بیشتر از همه توی قضیه ی کرونا پروتکل ها را رعایت می کنن و مواظب خودشون و اطرافیانشون هستن، چون نه از کرونا که از خدا می ترسن! پس یادت باشه سمیه جان به قول حاج قاسم: نترسید و نترسیم و نترسانیم! این جمله ی زینب من را یکدفعه یاد خواب آن شبم جلوی غسالخانه انداخت... حرفهایش در این مدتی که امیررضا درگیر بیماری بود مثل آب روی آتش بود برای من... هر روز تماس می گرفت و کلی بهم انگیزه می داد و می گفت: حالا که توفیق پرستاری پیدا کردی پرستار خوبی باش! بعد با شوخی می گفت: مرده شور خوبی بودی، اما اگر قراره من زیر دستت بیام فک کنم باید دعا کنم: الهی تب کنم پرستار تو باشی... ! حس داشتن دوست خوب نعمت عظیمیه که در چنین وقت هایی با پوست و گوشت لمسش می کنی... تمام مدتی که فکر می کردم و خوشحال شده بودم که می تونم با بچه های جهادی برم بیمارستان و کمک کنم را توی خونه درگیر امیررضا بودم از اینکه مثل یک پرستار می تونستم کمکش کنم خوب بود ولی تفاوت اساسی با بیمارستان رفتن داشت! اینجا من مادر هم بودم حفظ روحیه همراه با مراقبت از بچه ها که درگیر نشن و مهم تر از همه همراهی که اگرغسالخانه می رفتم یا ماسک می دوختم یا راهی بیمارستان بودم و چه هر جای دیگه همراهیم می کرد حالا در تب می سوخت و من تنها باید این روز ها را می گذراندم... روزهایی که نمی دانستم آخرش چه می شود...

📚 #کاردینال 📖 #قسمت_سی_و_هشتم ✍ #م_علیپور شهریار کت چرمی که به قول خودش هنوز قسط هاشم نداده بود بالا آورد و به تیکه ی جِر واجِر و پاره پوره ش که رسید ، یهویی‌چشم هاش اینجوری😳🙄 شد و رو به من گفت : - سگ گاز گرفته؟ کت ننه مرده رو از دستش گرفتم و پرتش کردم رو تخت ... شهریار بتادین رو برداشت و با پنبه به زخم صورتم زد و گفت : - مردشور خودت و مهمونی رفتنت رو بِبَرَن ایشالله! میزاشتی خبر مرگشون خودشون همدیگه رو تیکه پاره کنن؛ تو برای چی خودت رو قاطی کردی و کت نازنین من رو آش و لاش کردی آخه؟! به آینه نگاه کردم و تیکه ی دیگه از صورتم رو که خراش خورده بود با بتادین ضدعفونی کردم. سوزش عجیبی داشت که باعث شد اخم هام تو هم بره و جواب دادم : - با این اتفاقاتی که توی اون اغتشاشات مسخره افتاد ، پشت دستم رو داغ کرده بودم که توی هیچ دعوا و ماجرایی دخالت نکنم. اما تو که نمیدونی امشب چه سینمای بالیوودی رو دیدم! من که کاری باهاشون نداشتم ... به محض اینکه این زنیکه حوراء ، چه میدونم اسمش چی بود همون حامدِ کوفتی وارد خونه شد ؛ چنان دو تا خانواده شروع به دعوا و گیس و گیس کشی کردن که بیا و ببین!! باورت میشه پیکارجو تا فهمید این دختره ی آلامد خوشگل موشگل با کفش پاشنه بلند همون حامده ، چنان به سمتش خیز برداشت و موهاش رو کشید و باهاش گلاویز شد که بیا و ببین! فریاد میزد : - دیگه چشم و گوشت باز شده تصمیم گرفتی زن بشی آره؟ حامد کوچولوی احمق ...؟ مگه تو نبودی که هر بار اینجا شب میخوابیدی خودت رو خیس می کردی ها؟ الان برای من آدم شدی ...؟ آقای مقدمم که ترسید از غافله عقب بیفته شروع کرد با آقای پیکارجو شاخ به شاخ شدن جالبه که از حامد طرفداری میکرد و میگفت که پسر تو زیر پاش نشسته که فکر تغییر جنسیّت تو سرش بیفته!! کل ساختمون رو روی سرش گذاشته بود که پسر توئه که یه آدم‌ منحرفه ...! خلاصه که نگم برات که چی شد. شهریار کاپشن سگ گاز گرفته رو پرت کرد پایین و گفت : - این همه قصه شبستری تعریف کردی آخرشم نگفتی این کت بیچاره ی من چطوری اینطوری شد؟! سری تکون دادم و گفتم : - مثلا داشتم شرح ماجرا رو میگفتم دیگه نمیزاری که ...! بعد اینکه آقای مقدم و پیکارجو باهم شاخ به شاخ شدن یهو هادی وسط اومد که همون لحظه پیکارجو عین یه تیکه پنبه پرتش کرد اون ور و طفلی پخش زمین شد. منم با عجله رفتم کمکش کنم که از جاش بلند بشه. یهو هادی بهش برخورد منو محکم کنار کشید و هل داد منم خوردم به یه ساعت برنزی گنده که کنار خونه بود. نگو یه تیکه ی کت به گوشه ای ساعت برنزی گیر میکنه و شکافته میشه. اومدم برم اون ور خودم رو که کشیدم دیدم صدای جِر خوردن یه چیزی اومد. دیدم که اون تیکه ی سمت چپش پاره شده! توی اون هیری بیری که کاری ازم بر نمی اومد این ۳ نفر هم مداوم با هم گلاویز بودن. تو همون لحظه یهو آرتین و حوراء هم که فهمیدن هوا پسه فِلنگ رو میخواستن ببندن اما پیکارجو یقه ی پسرش رو گرفت و چنان شروع به کتک کاری کرد که آخر ماجرا پسره ی بیچاره حسابی زخم و زیلی شده بود.‌ اما این حامد خیلی زرنگ بود. با ورودش یه جنگ جهانی به راه انداخت و اصلاً معلوم نبود چطوری فرار کرد و رفت. شهریار خمیازه کشید و گفت : - منو باش که فکر میکردم حتماَ خیلی خوش گذشته و شب آقای دوماد رو نگه داشتن ...! با دیدن شهریار منم‌خمیازه کشیدم و جواب دادم : - تو سرم بخوره این‌ مهمونی ...! خلاصه که مهری خانم با این دعوا و درگیری ها یهو حالش بد شد و غش کرد. نگو که این بنده خدا دیابت داره و حالش بد شده. دیگه آقای مقدم اومد به من خواهش کرد که بیا خانم رو دکتر ببر! شهریار با تعجب گفت : - وا مگه خودش چلاق بود؟ خب خودش میبرد. لیوان و قرص مُسکن رو خوردم و گفتم : - اونا تازه یه کم کتک کاریشون تموم شده بود داشتن جر و بحث میکردن. خلاصه که من مهری خانم و زری خانم رو درمانگاه بردم ، دکتر هم برای جفت شون آمپول تقویتی و سِرم نوشت. شهریار سری به نشونه تاسف تکون داد و گفت : - اونی که سِرم و آمپول تقویتی لازم داشت تو بودی! خودت رو توی آینه دیدی؟ رنگ به رخسار نداری! انگار مَیّت بودی تازه از تو قبر بیرون کشیدَنِت ...! پتو رو روی خودم انداختم و جواب دادم : - فعلاً که دارم از سر درد میمیرم. پاشو اون برق رو خاموش کن که اصلاً جون ندارم تکون بخورم. شهریار جواب داد : - راستی گفتی زری و پری رو دکتر بردی، پس خود خانم مقدم کجا بود؟ سری تکون دادم و گفتم : - بعد از اینکه حامد غیب شد اونم با عجله دنبالش رفت، نمیدونم پیداش کرد یا نه! شهریار در حال پا شدن گفت : - مثلاً گفتیم خوبه دوستمون با مجلسی آدم وصلت کرده ... خداشاهده انگار با قوم یاجوج و ماجوج دم خور شدی! چقدر جالبن همه شون!! 👇