‌ ما قبل از اینکه تصور دقیقی از بندگی داشته باشیم، ضروری است که تصور دقیقی از زندگی داشته باشیم. و قبل از اینکه تصور روشنی از دین داشته باشیم، نیاز است که تصور روشنی از دنیا داشته باشیم.

‌‌ درک واقعیت‌های حاکم بر زندگی، ما را آماده دینداری می‌کند. دیدن واقعیت‌ها و درک قوانین حاکم بر هستی و درک سنت‌های الهی، ما را آماده دینداری می‌کنند. واقعیت دنیا، همراهی زندگی دنیا با رنج و سختی است.

‌ اینکه بدون درک واقعیت‌ها و سنت‌های حاکم بر زندگی بخواهیم دینداری کنیم، آسیب‌های بسیاری دارد. باید واقعیت‌ها را دید و بعد دیندار شد.

‌ نقطه آغاز حرکت، درک فلسفۀ مبارزه با هوای نفس است و اینکه بدانی در چه دنیایی زندگی می‌کنی. مهمترین ویژگی این دنیا این است که با سختی همراه است و بنا دارد بین شما و دوست‌داشتنی‌هایتان فاصله بیندازد. و دین آمده است تا راه مبارزه با هوای نفس و شیوه دست کشیدن از دوست‌داشتنی‌ها را یاد دهد.

‌ دنیا به صورت «ثابت» و «متغیر» رنج‌هایی را برای ما تعریف می‌کند. رنج های ثابت آن دسته رنج هایی است که برای هرکس در هرجا به یک شکل صورت می‌گیرند. اما رنج های متغییر نیز متناسب با شرایط زندگی هر کسی برای او پیش می‌آیند.

‌‌ باید این نکته را بفهمیم که دنیا برای مؤمن رنج دارد اما این رنج به نفع او است! و این به نفع بودن را می‌توان در روایت های متعدد دید. بدانیم هم دنیا و هم آخرت با سختی به دست می‌آیند و جز این نخواهد بود. عاقل کسی که در این انتخاب آخرت را اصل قرار دهد و تلاش کند به آن دست یابد.

‌ - یکی از خیانت‌های محصولات رسانه‌ای غرب این است که به دروغ، خودشان را خوشبخت و بدون رنج نشان می‌دهند. این یک دروغ بزرگ است!

‌ اولین نتیجۀ درک واقعیت دنیا: در مشکلات و رنج‌های فردی دیگر به دنبال مقصر نیستیم! در مسائل فردی هنگامی که در رنج و سختی قرار می‌گیریم، باید آن را در ذِیل واقعیت‌های دنیا بدانیم و دنبال پیدا کردن مقصر نباشیم.

‌ دومین نتیجۀ درک واقعیت دنیا: به دلیل فرصت‌های تنفسی که داریم، شاکر خدا می‌شویم! وقتی فهمیدیم دنیا محل زجر کشیدن است، ولی فرصت‌های تنفس و راحتی هم خدا به ما داده است یا وقتی که منفعتی را به دست می‌آوریم، خدا را شکر می‌کنیم.

‌‌ سومین نتیجۀ درک واقعیت دنیا: رنج و ناخوشی نسبت به «گذشته، حال و آینده» پیدا نمی‌کنی! وقتی واقعیت دنیا را شناختیم، باعث می‌شود همین که الان در خوشی و راحتی هستیم را قدر بدانیم و آن را نوش جان کنیم.

‌ الان که فرصت خوشی کردن داری و فرصت شکر الهی است، چرا آن را با ناخوشی کردن خراب می‌کنی؟ امام حسین(ع) در گودی قتلگاه با آن همه رنج و مصیبتی که داشت، در حال شکر خدا بود و می‌فرمود: الهی رضاً برضائک :))

تِمام.