- - - #خلاصه_جلسه 💠 اگر با رنج درست برخورد نکنیم رنج ما در زندگی زیاد خواهد شد. 💠 اگر رنج را بپذیری، رنجت کم می‌شود و اگر از رنج فرار کنی، بدتر می‌شود. 💠 رنج را بپذیر تا رنج‌ها را نبینی و نعمت‌ها را ببینی. 💠 اگر رنجور شدم و شاکر نشدم یعنی خودپرستم نه خداپرست!

ساعتِ۲۲:۴۵ جلسه‌یازدهم.

‌ رنج، اصالت ندارد، ما در اصل برای «ایجاد ارزش افزوده» خلق شده‌ایم، منتها این کار نیاز به مبارزه با هوای نفس دارد و مبارزه با هوای نفس هم، رنج دارد. البته نوع رنجی که در مبارزه با هوای نفس با برنامه الهی پیش می‌آید، با خیلی از رنج‌های دیگر متفاوت است؛ در ادامه در این زمینه گفتگو می‌کنیم.

- هر رنجی، اون رنجی که خداوند برای رشد جلوی پای ما گذاشته است، نیست.

‌ اگر به انسان صدها خوشی داده شود، ولی یک ناخوشی هم داده شود، توجه او به آن یک ناخوشی جلب میشود. به عبارت دیگر، انسان طبیعتاً خودش را بیشتر با ناخوشی ها درگیر می‌داند، لذا برای اینکه بتواند به سلامت این مسیر را طی کند، باید از همان اول تکلیف خود را با رنج مشخص کنیم. اگر نفس تو دنبال این است که رنج نکشی، این یک خیال خام است و اشتباه می‌کنی.

‌ در مقابل نفس رنج‌گریز باید گفت: «زندگی یعنی رنج. به سمت خدا رفتن مثل بالا رفتن از یک سربالایی نفس‌گیر است، مثل سرسره نیست!»

‌ دو قاعده مهم در برخورد با رنج: ۱- اگر با رنج درست برخورد نکنیم رنج ما در زندگی زیاد خواهد شد. ۲- اگر با رنج درست برخورد نکنیم، شکر نعمت‌ها را به جا نمی‌آوریم. انسان هزار نعمت را نمی‌بیند ولی یک رنج را عمده می‌کند و فقط آن را می‌بیند.

‌ چه وقت سرشار از شکر می‌شویم؟ اگر اصل رنج کشیدن را جا انداخته باشیم، فقط لطف خدا را می‌بینیم و سرشار از شکر خواهیم شد. وقتی بفهمیم قرار بوده چقدر در دنیا رنج بکشیم و عملاً آن‌قدر‌ها رنج ندیدیم، تازه می‌فهمیم چه لطفی شامل حالمان شده است :)

‌ خداوند در رنج‌های «تقدیری» و «تکلیفی» به ما تخفیف داده! و کسی که این لطف و آسان‌گیری خدا را نمی‌بیند، مسئله رنج را برای خود حل نکرده است.

‌ در تقدیر و در تکلیف، قرار بوده رنج‌های بسیار زیادی به ما برسد اما خداوند در مورد هر دوی این رنج‌ها به ما تخفیف داده است: ۱- درمورد رنج تقدیر: با توجه به آیه «فان مع العسر یسرا» خداوند رنج‌های تقدیری ما را با راحتی همراه کرده است :) ۲- در مورد رنج تکالیف هم خداوند در چندین جای قرآن می‌فرمایند که دوست دارد به ما آسان بگیرد :))

- این خدا خیلی مهربون‌تر از این حرفاست، تصورمون رو ما باید بکوبیم از نو بسازیم😄.

‌ بدانیم که اگر رنجور شدیم و شاکر نشدیم به این معناست که ما هنوز خودپرستیم نه خداپرست. کسی که اهل تحمل رنج و سختی نیست، درواقع یک آدم خودخواه است و هنوز خداپرست نشده است. خدا آنقدر رنج باید بدهد تا «من» و «منم زدن» از ما جدا شود و به جای آن «خدا» بنشیند.