‌ اگر به انسان صدها خوشی داده شود، ولی یک ناخوشی هم داده شود، توجه او به آن یک ناخوشی جلب میشود. به عبارت دیگر، انسان طبیعتاً خودش را بیشتر با ناخوشی ها درگیر می‌داند، لذا برای اینکه بتواند به سلامت این مسیر را طی کند، باید از همان اول تکلیف خود را با رنج مشخص کنیم. اگر نفس تو دنبال این است که رنج نکشی، این یک خیال خام است و اشتباه می‌کنی.

‌ در مقابل نفس رنج‌گریز باید گفت: «زندگی یعنی رنج. به سمت خدا رفتن مثل بالا رفتن از یک سربالایی نفس‌گیر است، مثل سرسره نیست!»

‌ دو قاعده مهم در برخورد با رنج: ۱- اگر با رنج درست برخورد نکنیم رنج ما در زندگی زیاد خواهد شد. ۲- اگر با رنج درست برخورد نکنیم، شکر نعمت‌ها را به جا نمی‌آوریم. انسان هزار نعمت را نمی‌بیند ولی یک رنج را عمده می‌کند و فقط آن را می‌بیند.

‌ چه وقت سرشار از شکر می‌شویم؟ اگر اصل رنج کشیدن را جا انداخته باشیم، فقط لطف خدا را می‌بینیم و سرشار از شکر خواهیم شد. وقتی بفهمیم قرار بوده چقدر در دنیا رنج بکشیم و عملاً آن‌قدر‌ها رنج ندیدیم، تازه می‌فهمیم چه لطفی شامل حالمان شده است :)

‌ خداوند در رنج‌های «تقدیری» و «تکلیفی» به ما تخفیف داده! و کسی که این لطف و آسان‌گیری خدا را نمی‌بیند، مسئله رنج را برای خود حل نکرده است.

‌ در تقدیر و در تکلیف، قرار بوده رنج‌های بسیار زیادی به ما برسد اما خداوند در مورد هر دوی این رنج‌ها به ما تخفیف داده است: ۱- درمورد رنج تقدیر: با توجه به آیه «فان مع العسر یسرا» خداوند رنج‌های تقدیری ما را با راحتی همراه کرده است :) ۲- در مورد رنج تکالیف هم خداوند در چندین جای قرآن می‌فرمایند که دوست دارد به ما آسان بگیرد :))

- این خدا خیلی مهربون‌تر از این حرفاست، تصورمون رو ما باید بکوبیم از نو بسازیم😄.

‌ بدانیم که اگر رنجور شدیم و شاکر نشدیم به این معناست که ما هنوز خودپرستیم نه خداپرست. کسی که اهل تحمل رنج و سختی نیست، درواقع یک آدم خودخواه است و هنوز خداپرست نشده است. خدا آنقدر رنج باید بدهد تا «من» و «منم زدن» از ما جدا شود و به جای آن «خدا» بنشیند.

- خیلیی مهمه این نکته؛ اینکه خیلیامون خودپرستیم و پشت نقاب خداپرستی قایم شدیم. فکر می‌کنیم خداپرستیم اما درگیر منِ خودمون شدیم‼️

- خیلی مهمه که بدونیم اگه هدف اینه که به خدا برسیم، باید و باید از «من» خارج بشیم، باید این «من» بمیرد تا ما بتونیم خداپرستی واقعی رو تجربه کنیم!

- بذار یه نکته ای رو بهت بگم؛ هر وقت به خدا گفتی خدایا من میخوام بهت نزدیک بشم و خدایی بشم، خدا قبلش یه چیزی ازت میخواد بعدش میذاره بهش برسی؛ بهت میگه ای بنده، اگر میخواهی به من برسی، یا من یا خودت :)))

‌‌ اگر خودخواه نباشی و رنج را پذیرفته باشی، مهربانی و دلسوزی خاص خدا را در کنار رنج‌هایی که به تو داده است می‌بینی! راه «درک مهربانی خدا» این است که بفهمی برای رنج کشیدن به این دنیا آمده‌ای، ولی خدا نگذاشته زیاد رنج بکشی :)