‌ در جلسات گذشته گفتیم که به دست آوردن محبت خداوند متعال، بدون رنج ممکن نیست. کسی که محبت خدا را در دل دارد، دوست دارد برای خدا رنج و سختی زیاد بکشد.

‌ رنج بدون برنامه، رنج عالی وخوبی نیست و آثار خوبی بر روح نمی‌گذارد. «رنج با برنامه» مربی و مدیری دارد که فوق‌العاده طراح است و این مدیر، پروردگار عالم است.

‌ یکی از سختی‌های رنج این است که علت رنج را نمی‌دانیم! یک مربی بدنسازی همیشه اهداف و فلسفه حرکات و سختی هایی که به اعضاء تیم می‌دهد را ذکر می‌کند، ولی خداوند اغلب چیزی در مورد فلسفه رنج‌هایی که ارائه می‌کند، نمی‌گوید و تو هم باید به کار او، ایمان داشته باشی :)!

‌ یکی از مسائل مهم در مورد رنج این است که ببینیم رنج با چه چیزهایی مرتبط است. مثلاً رنج با عشق به خدا و صبوری کردن ما مرتبط است. اما یکی از موضوعات مهم، ارتباط رنج با «ایمان» است.

‌‌ رسول خدا(ص) می‌فرماید: کسی که اکثر دغدغه‌ او رسیدن به خوشی‌ها و شهوات باشد، از قلبش حلاوت ایمان زدوده می‌شود و ایمان دیگر برای او شیرین نیست. سوال ما این است که شیرینی ایمان چیست؟ مادر داشتن برای بچه شیرین است؟ همسر و خانواده داشتن شیرین است؟ رفیق و دوست صمیمی داشتن شیرین است؟ بله، همه این موارد شیرین است ولی ایمان از همه این نوع شیرینی‌ها، شیرین‌تر است و اگر کسی شیرینی ایمان را بچشد، شیرینی همه این‌ها را فراموش می‌کند.

‌ ایمان انسان را از تنهایی در می‌آورد و باعث می‌شود که خدا انیس و مونس انسان شود. ایمان به خدا، مهربان‌ترین وجود در عالم را به نزدیکی تو می‌آورد. ایمان به خدایی که رحمان و رحیم است، نتایج عجیبی دارد. و بر اساس فرمایش رسول خدا(ص) کسی که دوست دارد لذت‌های دیگر را بچشد، هیچگاه به لذت ایمان نمی‌رسد؛ چه برسد به کسی که پیگیر و دلبستۀ لذت‌های دیگر است. خداوند در اثر ایمان دور انسان را می‌گیرد تا احساس غریبی نکند :)!

‌ کسی که حلاوت ایمان را می‌چشد و ایمان نزد او محبوب واقع می‌شود، اتفاق دیگری هم برایش می‌افتد و آن این است که از کفر و فسوق و عصیان بدش می‌آید. اگر کسی زشتی گناه را درک کند و از آن تنفر پیدا کند، دستمایۀ خوبی برای مناجات با خدا پیدا کرده است؛ چون می‌فهمد گناه چقدر پلید و زشت است و از ته دل استغفار می‌کند و با خدا مناجات می‌کند.

‌‌ برای چشیدن شیرینی ایمان، تحمل رنج و دوری از بدی‌ها به وسیله مبارزه با نفس ضروری است. ایمان و ارتباط با خدا، با زجر و سختی بدست می‌آید نه با کلاس اصول عقاید! کلاس اصول عقاید خوب است ولی به شرط اینکه قبلش ایمانی داشته باشی.

‌ نکته آخر این سوال است که چرا گاهی انسان زجر می‌کشد، اما شیرینی و لذت ایمان را نمی‌چشد؟ برای اینکه خدا حلاوت ایمان را به ما بچشاند باید سختی‌ها و رنج‌ها را صادقانه تحمل کنیم؛ نه برای رسیدن به شهوات دیگر! به عنوان مثال کسی که از شهوات چشم‌پوشی می‌کند ولی به دلیل حب مقامی که دارد در فکر رسیدن به مقامات است، شیرینی ایمان را نخواهد چشید. شهوت مقام، اجازه ورود حلاوت ایمان را به قلب را نمی‌دهد.

‌ یکی از دلایل اینکه برخی از لوتی‌مسلک‌ها و قداره‌بندها یک دفعه آدم‌های خوبی می‌شوند به همین دلیل است که از گذشته خود آگاهند و هیچوقت شهوت مقام‌های عرفانی را ندارند. این یعنی اگر دنبال رسیدن به شیرینی ها و لذت های این مسیر هستیم باید با نیت های خالص وارد شویم.

تِمام.

‌🪴| دوره #تنها_مسیر ۱ - اســتاد علیرضا پناهیان - جلسه چهاردهم