کی باورش میشه من تموم شات ها، پیام ها، پروف ها و ادیتای عکس، فیلما و نوشته ها و تبریک هایی که یک سال و نیم پیش تولدم، گرفتم رو نگه داشتم؟

همه ی پیاما و خاطرات گپی که یگانه زد برای تولدم. همه رو دارم.

چقدر اونموقع دوستداشتنی بودم.

لعنت خدا بر پدیده ای به اسم خاطره.

حرص خوردم، یه سری زن اون کنار خوشگل و ترگل ورگل وایساده و کاپ نگه داشته. نه با کسی حرف میزنن نه کارِ خاصی میکنن. فقط مدال و کاپ نگه داشتن. اینکار رو میزهم میتونست بکنه نمیتونست؟ بعد میگن اسلام جایگاهِ زن و میاره پایین. تنها جایی که زن و میز تصور نمیکنن ایرانه، بعد یه عده اینجا میدوعن میگن زن زندگی آزادی که تهش یه میز باشن که روشون کاپ و مدال بزارن. چقدر خرید اخه.

صدایِ علی یاسینی اصلا هیچی، ولش کن.

یه فوآد اسماعیل نژاد بهم بدین.

دلم یه تولد میخوام، یه تولد دوتایی.

قلبم در یک بیتابی عجیب برایِ یافتن چیز یا کسی است که نه خودش او را میشناسد نه من.