🔴 ایران در بن‌بست نیست؛ این تحلیل‌های اصلاح‌طلبان و غرب‌ گراهاست که به بن‌بست رسیده است جریان اصلاح‌طلب همیشه با تکرار جملهٔ کشور به بن‌بست رسیده نه تحلیل ارائه می‌دهد و نه راه‌حل؛ بلکه امیدزدایی را به یک استراتژی دائمی تبدیل کرده است. این رویکرد، عملاً جایگزین مسئولیت‌پذیری و برنامه‌ریزی شده است. واقعیت این است که ایران با چالش‌های جدی روبه‌روست، اما هیچ‌یک از آن‌ها بن‌بست ساختاری نیست. بن‌بست زمانی معنا دارد که نظام سیاسی فروپاشیده باشد؛ در حالی که ظرفیت‌های انسانی، سرزمینی، فناورانه و منطقه‌ای کشور بیش از هر دوره‌ای فعال و رو به رشد است. مشکل اصلی نه فقدان راه ، بلکه سوءمدیریت‌هایی است که بخشی از آن دقیقاً محصول همان دوره‌هایی است که اصلاح‌طلبان خود سکان‌دار آن بودند. اکنون برای فرار از پاسخ‌گویی، یأس‌سازی و سیاه‌نمایی را به جای ارائه برنامه واقعی نشسته‌اند. ایران امروز بیش از هر چیز به عقلانیت، امیدآفرینی مسئولانه، و ارائه راه‌حل عملی نیاز دارد؛ نه به گفتمانی که یأس را به سرمایه سیاسی تبدیل کرده است. بن‌بست، نه در کشور که در تحلیل‌های تاریخ‌ مصرف‌گذشتهٔ برخی سیاسیون است. ✍ موسی آقایاری 🆔 https://eitaa.com/Myidea/7109

🔴 زاویه‌ دید منحصر‌ به‌ فرد رهبری و مدیریت پیچیدگی‌های کشور یکی از پرسش‌های مهم امروز این است که چرا رهبری انقلاب اسلامی توانسته‌اند کشور را از پیچیده‌ترین بحران‌ها و فشارهای بین‌المللی عبور دهند و ساختار قدرت ملی را تقویت کنند. پاسخ این مسئله، تنها با شناخت مدل تصمیم‌سازی ایشان روشن می‌شود؛ مدلی که از نگاه نگارنده ، شباهت زیادی با منطق تصمیم‌گیری کارآفرینان بزرگ دارد؛ با این تفاوت که کارآفرین اقتصادی ثروت ایجاد می‌کند و رهبری انقلاب قدرت. در زندگی عادی مسیرها معمولا روشن و نتایج قابل پیش‌بینی است؛ اما کارآفرینان واقعی با رفتارهای مشخص برای رسیدن به نتایجی نامشخص حرکت می‌کنند، و همین نوع تصمیم‌سازی قدرت‌آفرین است. رهبر انقلاب نیز دقیقاً از همین جنس عقلانیت برخوردارند: پایبندی کامل به حقیقت، پرهیز از هرگونه دروغ یا مماشات در اصول، و تأکید بر اینکه وظیفه ما انجام کار درست است و نتیجه در اختیار سنت‌های الهی قرار دارد. ماجرای جنگ دوازده‌روزه نمونه‌ای روشن از این سبک تصمیم‌سازی است. زمانی که ایالات متحده برای مذاکره فشار می‌آورد، ایشان صریحاً اعلام کردند که این مذاکره فاقد شرافت است. با این حال اجازه دادند جامعه خود مسیر تجربه را طی کند. حمله در میانه مذاکرات و آغاز جنگ، همان تحلیلی بود که ایشان از ابتدا می‌دانستند. اما ساختار قدرتی که تحت هدایت ایشان طی سال‌ها شکل‌گرفته بود، به‌گونه‌ای کارآمد و دقیق عمل کرد که توانست در برابر حمله‌ای چندلایه و مبتنی بر فناوری برتر، ایستادگی کند و پاسخ قاطع بدهد. این موفقیت حاصل تدبیر رهبری و جان‌فشانی نیروهای تربیت‌یافته ایشان بود. اگر مدیران کشور را قایق‌هایی در رودخانه‌ای پرپیچ‌وخم تصور کنیم، بسیاری از آن‌ها تنها چند متر پیش رو را می‌بینند؛ اما رهبری انقلاب مانند ناظری هستند که از ارتفاع بالا، مسیر رودخانه، موانع و مقصد را به‌طور کامل مشاهده می‌کنند. این تفاوت زاویه دید، عامل عبور کشور از خطرناک‌ترین گردنه‌های سالیان اخیر بوده است. ✅ در حوزه اقتصاد نیز به نظر می‌رسد همان منطق تصمیم‌سازی قدرت‌آفرین در حال شکل‌گیری است و اصلاحات مهمی آغاز شده است. با شناختی که از این مدل حکمرانی وجود دارد، می‌توان با اطمینان گفت کشور در مسیر صعود و رسیدن به قله‌های پیشرفت قرار گرفته است. ✍ موسی آقایاری 🆔https://eitaa.com/Myidea/7110

🔴 در روزگار ادبار مردم از دین، زمانی که ایمان نه سود دنیایی دارد و نه تشویق اجتماعی، ماندن در مسیر تبلیغ دین نشانهٔ خلوص، غیرت معنوی و شناخت عمیق نسبت به حقیقت است. ارزشِ یک مبلّغ در هنگامه‌ای آشکار می‌شود که فضا علیه اوست؛ وقتی سکوت، راحت‌تر و بی‌هزینه‌تر از سخن گفتن است؛ وقتی جبههٔ دین نیازمند چند نفر باقی‌ماندهٔ مؤمن است نه انبوه همراهان موسمی. اینجاست که طلبه می‌فهمد چرا لباس روحانیت را پوشیده؛ که تبلیغ، قبل از آنکه حرفه باشد، امانت الهی است و امانت وقتی معنا پیدا می‌کند که نگه‌داشتنش سخت شود. در زمان ادبار، مبلّغ دین اگر بایستد، مرزبان ایمان است. همین حقیقت را عاشورا روشن می‌کند. هنگام خروج از مکه، بسیاری همراه امام حسین(ع) بودند، چون گمان می‌کردند حکومت آینده در انتظار است. اما روز عاشورا، وقتی همهٔ نقاب‌ها افتاد و حقیقت روشن شد که این راه هیچ منفعت دنیایی ندارد، تنها آنان ماندند که برای حق آمده بودند نه برای نتیجهٔ مادی. ارزش همراهی آن روز، به خاطر هزینه و خطر و بی‌منفعته. بنابراین امروز هم هر طلبه‌ای که در دوران بی‌رونقی دین، در هیاهوی رسانه‌ها و بی‌تفاوتی جامعه بایستد، در حقیقت در صف همان یارانِ لحظهٔ آخر است؛ کسانی که نه برای تشویق مردم، بلکه برای رضای خدا و پاسداری از چراغ هدایت، دلیرانه ایستادند. ✍ موسی آقایاری 🆔https://eitaa.com/Myidea/7111

🔴 آن‌که دانه‌های انار را شمرده، تو را فراموش نمی‌کند اگر اندکی در ظرافت آفرینش بنگریـم، خواهیم دید که حتی چینش دانه‌های انار در پرده‌ای از رنگ و لطافت، حکایت از نظمی دارد که بی‌شک برخواسته از علم و حکمت بی‌پایان است. خدایی که کائنات را با چنین هندسه‌ای دقیق ترسیم کرده و باران را با اندازه‌ای معین فرود می‌آورد، چگونه ممکن است نسبت به انسان ـ که حامل روح الهی و برگزیده آفرینش است ـ بی‌اعتنا باشد؟ در منطق قرآن، أَلَا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَهُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ ؛ آیا آن‌که آفرید، نمی‌داند؟ و در حکمت اسلامی، وجود انسان تجلی علم الهی است، یعنی چشم پوشیدن او از مخلوق، برخلاف ذات کامل اوست. اگر گاه تصور می‌کنیم دیده‌بان آسمانی ما را نمی‌بیند، این نه از غیاب او، بلکه از حجاب ماست؛ همچون بستن چشم و انکار خورشید. ایمان مقتضی این است که باور کنیم تأخیر در تحقق خواسته‌ها، نه نشانه بی‌توجهی، بلکه بخشی از تربیت ربانی و آماده‌سازی جان برای تجلی‌های برتر است. همان‌گونه که دانه انار در سکوت پاییز می‌رسد، انسان نیز در زمان مقدر خویش به بار می‌نشیند. پس دل به تدبیر او بسپار؛ که اگر در خلق یک انار این‌گونه ظریف است، در طراحی سرنوشت شما یقینا حکیمانه‌تر رفتار خواهد کرد. ✍ موسی آقایاری 🆔 https://eitaa.com/Myidea/7114

🔴 علیکم السلام و رحمه الله ، سؤال بسیار دقیق و به‌جا و از دغدغه‌های مهم معرفتی است. برای پاسخ ، چند نکته را باید تأمل کنیم : ■ اقسام امور داریم یعنی هر آنچه بر انسان واقع می‌شود به سه دسته تقسیم می‌گردد : ◽ الف) اموری که کاملا اختیاری و ناشی از رفتار ماست → تقصیر مثل بیماری ناشی از بی‌احتیاطی، مشکلات مالی ناشی از سوء‌مدیریت، احساس گناه ناشی از معصیت و... ◽ ب) اموری که کاملا غیر اختیاری و خارج از اراده ماست → تقدیر مثل محل تولد، والدین، ژنتیک، برخی سختی‌ها، وقوع زلزله، ابتلاء انبیاء و... ◽ ج) اموری که ترکیبی از اختیار ما و تقدیر الهی است مثل رزق : ما تلاش می‌کنیم ( اختیار )، خدا رقم می‌زند ( تقدیر ). ■ معیار اصلی تشخیص را دقت کنیم ؛ یعنی : هر جا قدرت تصمیم و تغییر داریم → مسئولیت داریم → احتمال تقصیر. هر جا هیچ راهی برای جلوگیری یا تغییر قبل از وقوع نبوده → تقدیر. امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمود : الْقَدَرُ مَوْضِعُ سِرِّ الله، فَلَا تَكْشِفْه. ( قدر محل پنهان سرّ خداست، هرچه ندانستی تقدیر بدان ) و نیز : فِي مَا تَعْلَمُ سَبِيلُ اعْتِذَارٍ، وَ فِي مَا لَا تَعْلَمُ سَبِيلُ التَّسْلِيم. (در آنچه می‌دانی راه عذر است، اما آنچه نمی‌دانی راه تسلیم است.) ■ گاهی فهم تقدیر یا تقصیر فقط بعد از واکنش ما روشن می‌شود، مثال از نگاه عرفانی : اگر حادثه‌ای موجب تقرب، صبر، رشد و بیداری شد → تقدیر الهی بوده، حتی اگر ظاهراً از خطای ما باشد؛ اگر موجب غفلت، یأس و سقوط شد → رگه‌ای از تقصیر در آن است، حتی اگر تقدیر باشد. ■ درباره کودک متولدشده از والدین معتاد یا فاسد ، این برای طفل تقدیر است چون اختیار نداشته اما برای والدین، غالباً ناشی از تقصیر و انتخاب غلط آنهاست پس یک واقعه واحد ممکن است برای یک نفر تقدیر باشد و برای دیگری تقصیر. ■ یک قاعده راهبردی برای زندگی مؤمنانه داریم که : در برخورد با گذشته، نگاهت تقدیر محور باشد ( تسلیم ) در برنامه‌ریزی برای آینده، نگاهت تکلیف‌محور باشد ( مسئولیت). یعنی : آنچه پیش آمده → حکمت الهی را ببین، گله نکن آنچه در پیش است → وظیفه‌ات را انجام بده، کوتاهی نکن. ■ سخن امام سجاد علیه‌السلام در دعای قضا و قدر (صحیفه سجادیه) فَهَبْنِي صَبَرْتُ عَلَى قَضَائِكَ، فَكَيْفَ أَصْبِرُ عَلَى بُعْدِكَ. (اگر بر قضای تو صبر کردم، بر دوری تو چگونه صبر کنم؟) یعنی مهم‌تر از اینکه حادثه تقدیر است یا تقصیر، واکنش الهی و بنده‌وار ماست. ✍ موسی آقایاری 🆔 https://eitaa.com/Myidea/7118

🔴 غرب‌گرایی پیشرفت نیست؛ بی‌هویتی است. ملتی که شیفته تقلید از غرب شود، قدرت درون و عزت تاریخی خود را فراموش می‌کند. پیشرفت یعنی بهره‌گیری از علم غرب، نه تسلیم در برابر فرهنگش. وطن‌دوستی یعنی قدم برداشتن با پای خود، نه تکیه بر عصای دیگران. ➊ برند غربی = کلاس ولی لباس سنتی = عقب‌ماندگی ➋ فیلم غربی = الگو ولی داستان ملی = فراموشی ➌ مهاجرت = موفقیت ولی آبادگری وطن = بی‌اهمیتی ➍ انگلیسی‌گرایی = باکلاسی ولی فارسی درست = مهجور #وطن_دوستی #غربگرایی #هویت_اسلامی #ایران #بصیرت ✍ موسی آقایاری 🆔 https://eitaa.com/Myidea/7119

زوزه گرگ ها احسنت به این بصیرت👏👏 🔸 پی نوشت : بر اساس آموزه‌های دینی و تجربه‌های تاریخ انقلاب اسلامی، دشمنان خارجی و داخلی با توطئه‌های پیچیده خود هرگز نخواهند توانست با توسل به نیرنگ و تهاجم، ضربه‌ای کارساز و پایدار به نظام جمهوری اسلامی ایران وارد کنند؛ چرا که این نظام، پشتیبانی و مدد الهی را با اتکال به اراده‌ی خداوند و پشتوانه‌ی مردی استوار و ایمان راسخ ملت ایران دارد، و وعده‌ی خدا بر یاری اهل حق و نصرت مؤمنان، سدّی استوار در برابر همه‌ی دشمنی‌ها و آسیب‌ها است. ✍ موسی آقایاری 🆔 https://eitaa.com/Myidea/7120

🏴 هیأت های سکولار ؛ آفت خاموش امت در منظومه فکری شیعه، هیأت نه یک محفل احساسی که قرارگاه تمدنی و سنگر جبهه فرهنگی ولایت است. هیأتی که از مکتب عاشورا و مکتب فاطمی برمی‌خیزد، باید همانند امام حسین(ع) و فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیهما مطالبه‌گر، بیدارکننده و جهت‌دهنده به حرکت‌های اجتماعی سیاسی باشد. اما آنچه امروز در برخی هیأت‌ها مشاهده و شنیده می‌شود، انحرافی خطرناک و خزنده است : سکولاریزم مذهبی با ظاهری هیأتی. هیأتی که : اشک دارد اما بصیرت ندارد؛ نوحه دارد اما نقشه ندارد؛ شور می‌آفریند اما شعور نمی‌پروراند؛ روایت می‌خواند اما روایت انقلاب را فراموش کرده است؛ گریه را می‌شناسد اما ولایت را نه؛ سینه می‌زند اما برای جبهه حق سینه‌ سپر نمی‌کند؛ در محرم و ایام فاطمیه حضور دارد اما در راهپیمایی‌ها و مناسبت های سیاسی اجتماعی نه؛ شبهات را نمی‌شناسد که پاسخ دهد، و دردهای جامعه را نمی‌فهمد که درمان بخشد. این هیأت ها، هیأت نیست؛ آرام‌ بخشِ بی‌دردی است. تصویری زیبا با محتوایی بی‌خطر. درست همان چیزی که دشمن می‌خواهد. ■ هیأت‌هایی که دین را صرفا به گریه‌های بی‌نتیجه و عاطفه‌های بی‌تعهد و بی حرکت تقلیل داده‌اند، نه‌تنها کمکی به جبهه حق نمی‌کنند، که به تعبیر رهبر عزیز انقلاب : اگر هیأت‌ها کارکرد تمدنی نیابند و به سمت تمدن سازی نوین اسلامی حرکت نکنند ، دشمن از همان هیأت‌ها استفاده خواهد کرد. این نوع هیأت‌ها 《 خواه با سیمای مذهبی آراسته ، خواه با سخنان بی‌تفاوت 》 به‌صورت آگاهانه یا جاهلانه، در حال ضربه زدن به قلب امامت‌ اند. چگونه؟ با تعطیل کردن رسالت اجتماعی و حکومتی دین، و با تبلیغ عزاداری بی‌مسؤولیت، عملا دین را از حکمرانی جدا می‌کنند و قیام عاشورا و قیام فاطمی را به سوگواری بی‌جهت و بی حرکت اجتماعی بدل می‌سازند. ■ هیأت حقیقی؛ مدرسه قیام و حرکت است یعنی هیأت فاطمی و حسینی باید : ✔ هم اشک داشته باشد و هم اشکال‌شناسی. ✔ هم سوز داشته باشد و هم سوی. ✔ هم روضه بخواند و هم راه را نشان دهد. ✔ هم سینه‌زن باشد و هم سینه‌سپر. ✔ هم شور حسینی داشته باشد و هم شعور زینبی. هیأت صحیح، هیأتی است که عاشورا را نه در شب شعر بلکه در صبح شعور بازخوانی می‌کند. هیأتی که از یا لیتنا کنا معک عبور کرده و می‌گوید: یا لیتنا ننهض معک. ■ هیأتی که از ولایت فقیه، آرمان انقلاب، و حضور در میدان‌های اجتماعی غفلت کند، سکولار است؛ هرچند هزاران بار نام حسین(ع) را فریاد بزند. پشتیبانان چنین هیأت‌هایی، با هر ظاهر و هر ادعایی که باشند، اگر در خط ولایت حرکت نمی‌کنند، به تعبیر قرآن کریم : وَلا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ (به ستمگران تکیه نکنید که آتش شما را فراگیرد) ✅ فلذا بازتعریف هیأت بر اساس مکتب امامت و ولایت نه یک انتخاب، بلکه وجوب شرعی، عقلی و تاریخی است. هیأت باید به قرارگاه روشنگری، نهضت بصیرت‌افزایی و سنگر دفاع از نظام اسلامی بدل شود. امروز زمان آن نیست که فقط برای حسین(ع) و فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیهما گریه کنیم؛ زمان آن است که مثل حسین(ع) قیام کنیم. والسَّلَامُ عَلَىٰ مَنِ اتَّبَعَ الْهُدَىٰ ✍ موسی آقایاری 🆔 https://eitaa.com/Myidea/7121