💠🔹هيچ عمل كوچك و بزرگى از صاحب آن سر نزده مگر اين‌كه در آن احصا شده است» همه از سرنوشت خود نگرانند و اضطراب بر همه حاكم است. تمام اعضاى بدن انسان در آن دادگاه بزرگ گواه بر اعمال او هستند و نيازى به گواهى فرشتگان ثبت اعمال نيست، هرچند آنها نيز گواهى مى‌دهند. آن‌كس كه چنين دادگاهى را باور داشته باشد و به ياد آن بيفتد به يقين به سراغ گناه و ظلم و فساد نمى‌رود، زيرا چنين ايمانى انگيزۀ عمل است؛ عملى پاك و خالى از هرگونه آلودگى و اگر لغزشى از او سر زند به زودى توبه مى‌كند و به سراغ جبران مى‌رود. ممكن نيست ايمان به چيزى در دل انسان راسخ باشد و عملى هماهنگ آن انجام ندهد #حکمت_44 🔶 @Nahj_Et

💠🔹اين خطبه خطبۀ شگفت‌انگيزى است و به نام خطبۀ «غرّاء» (درخشان) ناميده مى‌شود. در اين خطبه، صفات خداوند متعال بيان شده و سپس توصيۀ به تقوا و بعد بر حذر داشتن از دنيا و سپس مسائلى مربوط به قيامت و بعد از آن آگاه ساختن مردم از آنچه در آن هستند از زرق و برق دنيا و سپس اشاره به برترى آن حضرت در شيوۀ تذكّر به مردم، آمده است. خطبه در يك نگاه «ابو نعيم اصفهانى» در «حلية الاولياء» بخش مهمّى از اين خطبه را آورده و در سبب ورود آن از على عليه السّلام چنين مى‌گويد: «آن حضرت جنازۀ مسلمانى را تشييع كردند، هنگامى كه او را در قبر گذاشتند، بازماندگانش صدا به ناله و شيون بلند كرده و گريستند، امام فرمود: «به خدا سوگند! اگر اينها آنچه را ميّتشان مشاهده مى‌كند ببينند، گريۀ بر او را فراموش خواهند كرد (و بر خود خواهند گريست!) به خدا سوگند! مرگ به سراغ يك يك از آنها مى‌آيد و كسى را باقى نمى‌گذارد» سپس حضرت (با توجّه به آمادگى گروه تشييع كننده در آن شرايط براى پذيرش اندرزهاى الهى) برخاست و اين خطبه را ايراد فرمود. (البته آنچه در حلية الاولياء آمده بخشى از اين خطبه است، ولى به نظر مى‌رسد كه او خطبه را تلخيص كرده است). #خطبه_83 🔶 @Nahj_Et

🌹سلسله جلسات درسهای نهج البلاغه 📒 #حکمت_113 1⃣1⃣ ⭕️ ارزشهاى والاى اخلاقى(تفکّر) 🎙حجت الاسلام #مهدوی_ارفع 🔶 @Nahj_Et

ادامه خطبه_83 💠🔹به هر حال، وضع خطبه نشان مى‌دهد كه امام عليه السّلام به طور جدّى در مقام آماده ساختن دلها و بيدار كردن مردم بوده، و امام عليه السّلام در بهترين و آماده‌ترين حالات قرار داشته كه خطبه‌اى به اين زيبايى و درخشندگى و پرمحتوايى بيان فرموده، كه يك دورۀ كامل درس انسان‌سازى است و كمتر كسى پيدا مى‌شود كه آن را به دقّت بررسى كند و عميقا تحت تأثير واقع نشود، اين خطبه را مى‌توان به «دوازده» بخش تقسيم كرد كه هر كدام از آنها مكمّل ديگرى است: نخست، به حمد و ثناى الهى و بيان اوصاف جلال و جمال او مى‌پردازد تا ضمن رعايت ادب در سخن، دلها را به نور نام خدا، روشن و براى شنيدن اندرزها آماده سازد #خطبه_83 🔶 @Nahj_Et

#کلیپ_صوتی #عالم_بی_عمل ◽️وَ إِنَّ الْعَالِمَ الْعَامِلَ بِغَيْرِ عِلْمِهِ کَالْجَاهِلِ الْحَائِرِ الَّذِي لاَ يَسْتَفِيقُ مِنْ جَهْلِهِ 💠عالمى که به غير علمش عمل مى کند همچون جاهل سرگردانى است که هرگز از جهل خويش به خود نمى آيد! 📘#خطبه_110 🎤آیت الله جوادی #آملی 🔶 @Nahj_Et

#حکمت_ربانی 🎥بیانات حضرت آیت الله العظمی #جوادی_آملی «فرازهایی از تفسیر کلمات حکیمانه امیر المؤمنین سلام الله علیه» 🖌درباره ی ادب هنگام برخورد با بدترین گروه شماره8 🔶 @Nahj_Et

🔷 (مفهوم واقعی زهد) 🔷⬇️ ( #قسمت اول ) هدفهای زهد اسلامی‏ 1. ایثار اسلام برای چندین هدف قبول می‌کند که انسان در دنیا زاهد باشد، یعنی از لذتهای حلال چشم بپوشد. انسان در شرایطی قرار می‌گیرد که در آن، انسانهای دیگر مثل او یا بیشتر از او احتیاج دارند. در اینجا انسان چه می‌کند؟ ایثار می‌کند، جود و بخشش می‌کند، لذتی را که برای خودش حلال و جایز است به دیگری می‌دهد، نمی‌خورد تا به دیگران بخوراند. نه اینکه نمی‌خورد و دور می ‏ریزد تا در آخرت به او بدهند بخورد! اگر چنین کند آنجا به او می‌گویند کار احمقانه‌ای کرده‌ای که دور ریختی به خیال اینکه اینجا بدهیم به تو بخوری. نمی‏پوشد برای اینکه بپوشاند. آسایش نمی‌کند برای اینکه بتواند دیگران را در آسایش وارد کند. لذت نمی‌برد برای اینکه به دیگران لذت برساند. این ایثار است، یکی از عالیترین و باشکوه‏ترین شئون و خصائص انسانی است، یکی از انسانی ‏ترین کارهای بشر است، زهد است ولی زهد انسانی، زهد صحیح، زهد عالی. این آن زهدی است که علی بن ابی‏طالب دارد. نمی‌خورد ولی دور نمی ‏ریزد. زحمت میکشد، به دست می‌آورد، ولی نمی‌خورد برای اینکه بخوراند، نمی‏ پوشد برای اینکه دیگران را بپوشاند. وَ یطْعِمونَ الطَّعامَ عَلی‏ حُبِّهِ مِسْکیناً وَ یتیماً وَ اسیراً. انَّما نُطْعِمُکمْ لِوَجْهِ اللهِ لانُریدُ مِنْکمْ جَزاءً وَ لا شُکوراً [1]. آیا اسلام این جور زهد و اعراض از لذت دنیا را می‏ پذیرد؟ این گونه اعراض را که هدف انسانی و معقول دارد می‏ پذیرد؟ البته می‏پذیرد. اصلًا کدام عقل و دل است که این‏گونه زهد را بفهمد و نپذیرد؟ اگر دینی چنین زهدی را توصیه نکند، آن دین نیست. اگر یک مکتب اخلاقی چنین زهدی را توصیه نکند، آن مکتب از مفاهیم عالی انسانی باخبر نیست، از انسانیت چیزی نمی‌فهمد. این یکی از هدفها و فلسفه‌های زهد است، زهدی که عقل و وجدان آن را می‏ پذیرد. اسلام به این‏گونه زهد توصیه کرده است. قرآن درباره عده‌ای از اصحاب پیغمبر، انصار و مؤمنینی که در مدینه بودند می‌فرماید: وَ یؤْثِرونَ عَلی‏ انْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ [^2] ولو اینکه خودشان در سختی و مشقت بسر می‌برند ولی برادران مسلمان خودشان را بر خودشان مقدّم می‏دارند، آنها را بر خودشان ترجیح می‌دهند. 📚 استاد مطهری، احیای تفکر اسلامی، ص78،77 🔶 @Nahj_Et

ترجمه و توضیح تصویری نهج البلاغه #حکمت_170 🔶 @Nahj_Et

💠🔹امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه اشاره به بعضى از شرايط مهم دوستى كرده مى‌فرمايد: «دوست انسان، دوست نخواهد بود مگر اين‌كه برادر خود را در سه حالت فراموش نكند: به هنگامى كه دنيا به او پشت مى‌كند و در زمانى كه غايب است و پس از مرگش»؛ (لَا يَكُونُ‌ الصَّدِيقُ‌ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ‌ فِي ثَلَاثٍ‌: فِي نَكْبَتِهِ‌، وَ غَيْبَتِهِ‌، وَ وَفَاتِهِ‌) . شك نيست كه انسان در زندگى خود نيازمند به دوستانى است كه در مشكلات به او كمك كنند و در زمان راحتى مونس انسان باشند، زيرا روح اجتماعى انسان از يك سو و نيازهاى گسترده‌اى كه دارد و به تنهايى قادر به رسيدن به آنها نيست از سوى ديگر ايجاب مى‌كند كه يارانى براى خود انتخاب كند؛ ولى اين ياران مختلف‌اند؛ گروهى مانند تاجرانند كه دائماً انتظار دارند در مقابل خدمتى، خدمتى به آنان شود و طبيعى است كه هر وقت از دوست خود بهره‌اى نداشته باشند او را براى هميشه رها مى‌كنند. گروه ديگرى هستند كه گرچه در برابر هر خدمت انتظار خدمتى دارند؛ ولى خدمات پيشين را فراموش نمى‌كنند و به پاس آنها دوست خود را در مشكلات يارى مى‌دهند؛ اما هنگامى كه تصور مى‌كنند پاداش خدمت‌هاى پيشين او را داده‌اند رهايش مى‌سازند. شرح#حکمت_134 🔶 @Nahj_Et

💠ادامه حکمت۱۳۴ 🔹گروه سومى نيز هستند كه دوستى آنها بر اساس محبت است و صفا و صداقت نه نتيجه خدمت و كارى شبيه تجارت. آنها به هنگام قدرت به دوستان خود خدمت مى‌كنند و انتظار پاسخى از آنها ندارند و به همين دليل به هنگام بروز مشكلات براى دوستان خود هرگز آنها را رها نمى‌سازند و همچنان به اصول اخوت و دوستى وفادارند. امام عليه السلام در اين كلام پربارش اشاره به اين گروه مى‌كند كه دوستان حقيقى و واقعى اند؛ آنها در سه زمان دوست خود را فراموش نمى‌كنند؛ به هنگام «نكبت» آنها در چنين زمانى در كنار دوست خود مى‌ايستند، به او كمك مى‌كنند، تسلى خاطر مى‌دهند، غمگسار و وفادارند شرح#حکمت_134 🔶 @Nahj_Et