🌿 آیت الله بهجت (ره) : ما مهمان خدا هستيم؛ در سفره او هستيم، مى بيند ما را، مى داند ما چه كار مى كنيم، مى داند كه ما خيال داريم چه كنيم؛ بهتر از ما مى داند خيالات ما را. ما يك چيزهايى را خيال مى كنيم و خيال مى كنيم اين خيالات ما واقعيّت پيدا مى كند و آن خيالات واقعيّت پيدا نمى كند [و] خدا مى داند بر عكس است؛ آنهايى را كه خيال مى كنيم واقعيّت پيدا مى كند، واقعيّت پيدا نمى كند و آنهايى را كه خيال مى كنيم واقعيّت پيدا نمى كند، واقعيت پيدا مى كند تا اين مقدار مطّلع است. 📔 در محضر بهجت

📸 بسیاری از آرزوهای دینی بدون همدلی دین‌داران بدست نمی‌آید رهبر معظم انقلاب: 🔹️ تدبّر و اندیشیدن در پدیده‌ی حج، حج‌گزار را به این باور قطعی میرساند که بسیاری از آرمانها و آرزوهای دین برای بشریّت، بدون هم‌افزایی و همدلی و همکاری مجموعه‌ی دین‌داران، به بار نمی‌نشیند، و با پیدایش این همدلی و همکاری، کید معاندان و دشمنان، مشکل مهمّی بر سر این راه پدید نمی‌آورد. ۹۹/۵/۸ ‌

⏯ #نماهنگ بسیار زیبای ناز و نیاز 🌾ویژه روز #عرفه 🌷 التماس دعا @Nahjolbalaghe2

#دعای‌عرفه 🎤 #سیدرضا‌نریمانی التماس دعا🙏

🌸🍃 🔴 درک #عرفه یعنی چه ؟ امام صادق (؏) فرمودند : کسی کہ در ماه رمضان بخشیده نشود، تا سال آینده بخشیده نمیشود مگر اینکہ روز #عرفه را درک کند !🌱 📚دعائم الاسلام ج۱ص۲۶۹ 🔴 درک روز #عرفه یعنی ♦️#امام_زمانمان را بشناسیم، ♦️برای یاری #امام_زمانمان آماده شویم، ♦️برای فرج #امام_زمانمان دعا کنیم ♦️و مردم‌ را به سوی او دعوت کنیم 👈مثل حضرت مسلم بن عقیل (ع) ... #عرفه

♨️چرا توبه قیمت داره؟ 🌟#پادکست ویژه #عرفه #سخنرانی بسیار شنیدنی 🎤حجت الاسلام دارستانی @Nahjolbalaghe2

🌷شرح نامه های نهج‌البلاغه ⬇️

✨ 🍃ادامه شرح نامه ۲۷ بخش ۵ 🔹 نکته ها: 🔥 1. خطر منافقان: امام(عليه السلام) در اين نامه از خطر مهمى که محمد بن ابى بکر و جامعه مردم مصر، بلکه همه جوامع اسلامى را تهديد مى کند; يعنى خطر منافقان سخن به ميان آورده و مردم را به سه گروه تقسيم مى کند: مؤمن، مشرک و منافق سپس مى فرمايد: مؤمنان هيچ خطرى براى جامعه اسلامى ندارند، زيرا ايمانشان به آنها اجازه نمى دهد دست به کارى بزنند که خطرى براى اسلام و مسلمين ايجاد کند و مشرکان معاند که به اصطلاح شمشير را از رو بسته اند خطر آنها نيز چندان مهم نيست، زيرا شناخته شده اند و مسلمانان باايمان، مراقب توطئه هاى آنها هستند; 🔻 اما مشکل مهم از سوى منافقان است کسانى که در ميان اهل ايمان زندگى مى کنند و به اصطلاح شمشير را زير لباس بسته اند، سخنانى مى گويند که خوشايند مؤمنان است و افکار و عواطف آنها را به سوى خودشان جلب و جذب مى کنند; اما در لحظات حساس و هنگامى که فرصتى به دست آورند زهر خود را مى ريزند و ضربه به اسلام و مسلمين مى زنند. گرچه آنها نفاق خود را مکتوم مى دارند و تخريب را به صورت پنهانى انجام مى دهند ولى چنان نيستند که نتوان آنها را با دقت تشخيص داد. قرآن مجيد علائم متعدّدى براى شناخت اهل نفاق در سوره «بقره» و سوره «منافقون» بيان فرموده که با دقت در آن مى توان آنها را شناخت و از خطرات آنها مصون ماند. درباره ريشه هاى نفاق و برنامه ريزى دقيق منافقان و نفاق در طول تاريخ و خطرات اين گروه بحث هاى مشروحى در خطبه 194 (جلد هفتم از صفحه 606 تا 619) و همچنين در ذيل خطبه 210 بيان شده است. ▫️2. نامه اى عجيب از معتضد عباسى: از شگفتى هاى دوران عباسيان نامه اى است که معتضد عباسى به صورت ـ بخش نامه اى مستدل براى نواحى مختلف فرستاد. اين نامه را مورخ معروف، طبرى در حوادث سال 284 در تاريخ خود نقل کرده و کامل ابن اثير (هرچند با لحن مخالف) به آن اشاره کرده است و ما آن را از شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد که از آن تلخيص خوبى دارد نقل مى کنيم. ابن ابى الحديد در جلد 15 از شرح نهج البلاغه خود در ذيل همين نامه امام(عليه السلام) به محمد بن ابى بکر مى نويسد: طبرى چنين مى گويد: در اين سنه (سنه 284) معتضد عباسى تصميم گرفت لعن معاويه را بر تمام منابر گسترش دهد و دستور داد نامه اى نوشتند (مستدل) که براى مردم خوانده شود. وزيرش عبيد الله بن سليمان او را از ايجاد تنش در ميان گروهى از مردم بر حذر داشت و گفت: ممکن است اين کار به فتنه بينجامد; ولى معتضد اعتنايى به سخنان او نکرد. نخستين چيزى که معتضد به آن ابتدا کرد اين بود که مردم مشغول کار خود باشند و از اجتماعات بپرهيزند و عصبيت را کنار بگذارند و به عنوان شهادت دادن، نزد سلطان نروند مگر اينکه از آنها خواسته شود و داستان سرايان را از نشستن بر سر جاده ها (و گردآورى مردم در اطراف خود) منع کنند و دستور داد نسخه هايى از اين نامه تهيّه شود و در دو طرف بغداد در محلات و کوچه ها و بازارها روز چهارشنبه بيست و چهارم جمادى الاولىِ همان سال براى مردم بخوانند سپس روز جمعه از آن خوددارى کنند و از اجتماع مردم به صورت گروهى در دو مسجد معروف بغداد جلوگيرى کنند و به سقاهايى که در آن دو مسجد به مردم آب مى دادند، سفارش شد که براى معاويه طلب رحمت نکنند چون قبلاً عادت آنها بر اين بود که به هنگام آب دادن براى او طلب رحمت مى کردند. به هر حال روز جمعه نامه خوانده نشد، هرچند مردم انتظار داشتند آن را استماع کنند. در اين هنگام وزير معتضد «عبيدالله بن سليمان» متوسل به قاضى يوسف شد که حيله اى بينديشد و معتضد را از اين کار منصرف نمايد. قاضى يوسف به سراغ معتضد رفت و گفت من از اين مى ترسم که توده مردم با شنيدن اين نامه حرکتى اعتراض آميز آغاز کنند. معتضد گفت: من با شمشير آنها را بر سر جاى خود مى نشانم. قاضى گفت: با آل ابو طالب چه خواهى کرد؟ آنها از اين موقعيت استفاده مى کنند و در همه جا مردم را به سوى خود دعوت مى نمايند و به يقين توجّه مردم به آنها بيشتر از توجّه به بنى العباس است. معتضد با شنيدن اين سخن ساکت شد و پاسخى نداد و بعد از آن اقدامى در اين زمينه نکرد. نامه بسيار مفصل و مستدل است و بخشى از آن چنين است: «خبرهايى به امير مؤمنان (منظور در اينجا معتضد عباسى است) رسيده که گروهى از مردم گرفتار اشتباهاتى در دين خود و فسادى در عقايد و تعصب هايى نابجا شده اند که عامل اصلى آن پيشوايان ضلالت بوده اند و از اين رو سنّت پيغمبر(صلى الله عليه وآله) را رها کرده و به بدعت ها روى آورده اند. اين جريان بر امير  مؤمنان سخت آمده و سکوت در برابر آن را جايز نشمرده و آن را مخالف وظايف دينى خود ديده که بايد در برابر انحرافات ساکت ننشيند و براى ارشاد جاهلان و اقامه حجت در مقابل معاندان قيام کند. ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2