🌿امیرالمؤمنین علیه السلام: 📌اگر یکی از شما ثروتمند شد، هرگز کبر و غرورش را نیفزاید و از خاندانش فاصله نگیرد 📍لا يَزدادَنَّ أحَدُكُم كِبرا وعِظَما فی نَفسِهِ ونَأيا عَن عَشيرَتِهِ، إن كانَ موسِرا فِی المالِ 📚الكافی جلد2 صفحه154

تـــݪنگـــرامـــروز ✅ آفرینش آدمی، بی حساب کتاب نیست! بالای سر هر انسانی، نگهبانی است شبانه روزی که هم تأمین میکند روزگارمان را و هم به شدت مراقب عملکرد و رفتار ماست! فکر نکنیم که تنهاییم و کسی مراقب مان نیست 🌴 آیه 4 سوره طارق 🌴 🕋 وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ 🕋 وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ 🕋 النَّجْمُ الثَّاقِبُ 🕋 إِن كُلُّ نَفْسٍ لَّمَّا عَلَيْهَا حَافِظٌ ⚡️ترجمه: سوگند به آسمان و ستاره طارق. و تو چه دانى كه طارق چيست؟ ستاره‌اى است درخشنده. (به اينها سوگند كه) هيچ كس نيست مگر آنكه بر او نگهبانى است. 

🌺امیرالمؤمنین عليه السلام: 📍لَذَّةُ الكِرامِ في الإطعامِ، و لَذَّةُ اللِّئامِ في الطَّعامِ 📌لذّت كريمان در اطعام دیگران است و لذّت فرومایگان در خوردن است 📚غررالحكم حدیث7638

🌷امیرالمؤمنین عليه السلام: 📍لا تُخبِر بِما لَم تُحِط بِهِ عِلما 📌در مورد آنچه به آن احاطه ی علمی نداری، سخن مگو 📚غررالحكم حدیث10179

📌 امامِ پشتِ پرده 👤 استاد #عالی به مناسبت شهادت امام_حسن_عسکری_ع @Nahjolbalaghe2

✨﴾﷽﴿✨ ✅ برنامه‌ روزانه کانال : 🌷شنبه‌‌‌‌ها‌و سه‌شنبه‌ها شرح 🦋خطبه ها 🌹یکشنبه‌ها و چهار‌شنبه‌هاشرح 🌴حکمتها 🌷دوشنبه‌ها و پنج‌شنبه‌ها شرح 🕊نامه ها #روزانه‌تفسیرقرآن و مطالب متنوع دیگر 🍃حکمتها، نامه ها و خطبه های نهج‌البلاغه ترجمه محمد دشتی به طور کامل قبلا در کانال بار گزاری شده و لینک‌های دسترسی به مطالب در کانال سنجاق شده اند 🌺🍃 @Nahjolbalaghe2

✨﷽✨ ⬇️ادامه تفسیر سوره مبارکه آل عمران آیه (۱۱۷) 🔺بذل و بخشش ریاکارانه 🔹در این آیه، به بذل و بخشش ها و انفاق هاى ریاکارانه آنها اشاره شده و ضمن یک مثال جالب سرنوشت آن را تشریح کرده، مى فرماید: مَثَل آنچه آنها در این زندگى انفاق مى کنند، همانند باد سوزانى است که به زراعت قومى بوزد ـ که بر خود ستم کرده اند (و در غیر محل یا وقت مناسب کشت نموده اند) ـ و آن را نابود سازد (مَثَلُ ما یُنْفِقُونَ فی هذِهِ الْحَیاةِ الدُّنْیا کَمَثَلِ ریح فیها صِرٌّ أَصابَتْ حَرْثَ قَوْم ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَأَهْلَکَتْهُ). 🔹 صِرّ و اصرار از یک ریشه هستند و به معنى بستن چیزى توأم با شدت مى آید و در اینجا به معنى شدتى است که در باد باشد، خواه به شکل یک باد سوزان، و یا سرد و خشک کننده. 🔹قرآن انفاق کردن کفار را به باد شدید و سوزان و یا فوق العاده سرد و خشک کننده اى تشبیه نموده که به کشت و زرعى بوزد و آن را خشک کند، البته طبع باد و نسیم، احیا کننده است، نسیم بهاران شکوفه هاى را نوازش مى دهد و غنچه ها را باز مى کند، روح در کالبد درختان مى دمد، و آنها را بارور مى سازد. 🔹انفاق نیز اگر از سرچشمه اخلاص و ایمان به وجود آید بسیار مفید و سودبخش است، هم مشکلات اجتماعى را حل مى کند، و هم اثر اخلاقى عمیقى در نهاد احسان کننده باقى مى گذارد و ملکات و فضائل اخلاقى را در قلب او بارور مى سازد. اما اگر باد و نسیم ملایم و احیا کننده تبدیل به طوفان مرگ بار و سوزنده و یا فوق العاده سرد گردید به هر گل و گیاهى که بوزد آن را مى سوزاند و خشک مى کند. 🔹افراد بى ایمان و آلوده نیز چون انگیزه صحیحى در انفاق خود ندارند روح خودنمائى و ریاکارى همچون باد سوزان و خشک کننده اى بر مزرعه انفاق آنها مىوزد و آن را بى اثر مى سازد. این گونه انفاق ها نه از نظر اجتماعى مشکلى را حل مى کند (چون غالباً در غیر مورد مصرف مى شود) و نه نتیجه اخلاقى براى انفاق کننده خواهد داشت. جالب توجه این که قرآن در آیه بالا مى گوید: حَرْثَ قَوم ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ یعنى مرکز وزش و برخورد این باد سوزان و خشک کننده، زراعت کسانى است که به خود ستم کردند، اشاره به این که این زراعت کنندگان در انتخاب زمان و مکان زراعت، دقت لازم را به عمل نیاورده و بذر خود را یا در سرزمینى پاشیده اند که در معرض وزش چنین طوفان هائى بوده است. و یا از نظر زمان، وقتى را انتخاب کرده اند که فصل وزش باد سموم بوده است، و به این ترتیب به خود ستم کرده اند. افراد بى ایمان نیز در انتخاب زمان و محل انفاق، به خود ستم مى کنند و سرمایه هاى خود را بى مورد بر باد مى دهند. 🔹از آنچه در بالا اشاره شد، با توجه به قرائنى که در آیه وجود دارد معلوم مى شود این تشبیه در حقیقت در میان دو چیز است: یکى تشبیه انفاق آنها به زراعت بى موقع و در غیر محل مناسب. و دیگرى تشبیه انگیزه هاى انفاق به بادهاى سرد و سوزان. و بنابراین آیه خالى از تقدیر نیست و معنى جمله مَثَلُ ما یُنْفِقُونَ این است که مثال انگیزه انفاق هاى آنها همچون باد خشک و سرد یا سوزانى است (دقت کنید). ✅جمعى از مفسران گفته اند: این آیه اشاره به اموالى مى کند که دشمنان اسلام در راه کوبیدن این آئین صرف مى کردند، و به وسیله آن دشمنان را بر ضد پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) تحریک مى نمودند. و یا اموالى که یهودیان به دانشمندان خود در برابر تحریف آیات کتب آسمانى مى دادند. ولى روشن است: آیه یک معنى وسیع دارد که اینها و غیر اینها را شامل مى شود. 🌿در پایان آیه مى فرماید: خداوند به آنها ستمى نکرده، این خود آنها هستند که بر خویش ستم مى کنند (وَ ما ظَلَمَهُمُ اللّهُ وَ لکِنْ أَنْفُسَهُمْ یَظْلِمُونَ). و سرمایه هاى خود را، بیهوده از بین مى برند، زیرا عمل فاسد جز اثر فاسد چه نتیجه اى مى تواند داشته باشد؟ @Nahjolbalaghe2

✨﷽✨ ⬇️ترجمه و شرح حکمت 68 نهج البلاغه: ✅لزوم همراهی فقر با عفاف و غنا با شکر ⬇️متن نهج البلاغه 🌿امام(علیه السلام) در این گفتار حکیمانه اش از زینت فقر و زینت غنا سخن مى گوید و مى فرماید: «خویشتن دارى و عفت زینت فقر و شکرگزارى زینت غناست»; (الْعَفَافُ زِینَةُ الْفَقْرِ، وَالشُّکْرُ زِینَةُ الْغِنَى). فقیر در معرض آفات مختلفى قرار دارد: اظهار حاجت توأم با ذلت، دست بردن به سوى اموال حرام، ناسپاسى در برابر خداوند و مانند اینها. اما اگر خویشتن دار باشد نه دست حاجت به سوى لئیمان مى برد و نه عزت نفس خود را زیر پا مى گذارد، نه آلوده حرام مى شود و نه زبان به ناشکرى مى گشاید، بنابراین عفت به معناى خویشتن دارى، زینت فقر است، از این رو خداوند از این گونه فقیران در قرآن مجید با عظمت یاد کرده و مى فرماید: «(لِلْفُقَراءِ الَّذِینَ أُحْصِرُوا فِی سَبِیلِ اللّهِ لاَ یَسْتَطِیعُونَ ضَرْباً فِی الأَْرْضِ یَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِیَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسِیمَاهُمْ لاَ یَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا); (انفاق شما مخصوصاً باید) براى نیازمندانى باشد که در راه خدا در تنگنا قرار گرفتند (از وطن خود براى شرکت در میدان جهاد آواره شده و در تأمین زندگى وامانده اند) آنها نمى توانند (براى تأمین روزى) مسافرتى کنند و از شدت خویشتن دارى افراد ناآگاه آنها را بى نیاز مى پندارند; اما آنها را از چهره هایشان مى توانى بشناسى. آنان هرگز با اصرار چیزى از کسى نمى خواهند».(1) این همان عفت است که زینت فقر است. البته باید توجه داشت که عفت معناى عام و معناى خاصى دارد: معناى خاص آن پاکدامنى در مقابل آلودگى هاى جنسى و معناى عام آن هر گونه خویشتن دارى در برابر گناه و کارهاى زشت و پست است. 🔹در حدیث دیگرى از امام(علیه السلام) در غررالحکم مى خوانیم: «مَنْ عَفَّ خَفَّ وِزْرُهُ وَعَظُمَ عِنْدَاللّهِ قَدْرُهُ; آن کس که عفاف پیشه کند بار گناهش سبک و قدر و مقامش در پشگاه خدا افزون مى شود». 🔹اما در مورد غنا که بهترین زینت شکرگزارى است; نه تنها شکر لفظى بلکه شکر عملى. اغنیا و ثروتمندانى که شکر عملى به جا مى آورند، به نیازمندان کمک مى کنند، در کارهاى خیر و عام المنفعه سرمایه گذارى مى نمایند، به آنها که وام مى خواهند وام مى دهند و حتى به کسانى که محتاجند و روى سؤال ندارند به طور پنهانى کمک مى کنند آنها برترین زینت را در زندگى براى خود فراهم کرده اند، در پیشگاه خدا آبرومندند و در برابر خلق خدا نیز داراى شخصیت و آبرو و چه زینتى از این بالاتر. اما اگر غنىّ راه طغیان پیش گیرد، در کمک به دیگران بخل بورزد، آلوده شهوات و عیش و نوش گردد، در نظر همه زشت و منفور خواهد شد. البته همه باید شکر نعمت هاى خدا را به جا آورند; ولى این کار براى آنها که مشمول نعمت بیشترى هستند زیبنده تر، بلکه لازم تر است. 🔹شکر نعمت را باید از پیامبران بزرگ الهى یاد گرفت; سلیمان که ملک و حکومت بى مانندى داشت و جن و انس سر بر فرمان او بودند و بسیارى از قواى زمین و آسمان در خدمت او قرار داشتند هنگامى که مى بیند یکى از شاگردانش به نام «آصف بن برخیا» چنان مقام والاى روحانى پیدا کرده که مى تواند تخت «بلقیس» را در یک چشم بر هم زدن از شهر سبأ به شام نزد وى حاضر کند مى گوید: «(هَذَا مِنْ فَضلِ رَبِّى لِیَبْلُوَنِى أَشْکُرُ أَمْ أَکْفُرُ); خداوند چنین نعمتى را در اختیار من گذاشته تا مرا بیازماید که آیا شکر نعمت به جاى مى آورم یا نه (و به یقین من شاکر و سپاس گزار اویم».(2) شکرگزارى نه تنها براى غنىّ زینت، بلکه موجب فزونى نعمت است. رسول خدا(صلى الله علیه وآله)» فرمود: «مَا فَتَحَ اللَّهُ عَلَى عَبْد بَابَ شُکْر فَخَزَنَ عَنْهُ بَابَ الزِّیَادَةِ; خدا درِ شکرگزارى را به روى کسى نگشود که زیادى نعمت را از او باز دارد»(3). (4) * ⬇️پی نوشت: (1). بقره، آیه 273. (2). نمل، آیه 40. (3). کافى، ج 2، ص 94، ح 2. (4). سند گفتار حکیمانه: این سخن حکمت آمیز پیش از نهج البلاغه در کتاب تحف العقول در وصیت امام به فرزند دلبندش امام حسن(علیه السلام) آمده است و نیز مرحوم مفید پیش از نهج البلاغه آن را در ارشاد نقل کرده و این جمله را نیز بر آن افزوده است: «وَالصَبْرُ زینَةُ البَلْوى». (مصادر نهج البلاغه، ج 4، ص 54). @Nahjolbalaghe2