📝 شرح و تفسیر خطبه ۸۷ بخش سوم 🔺عالمان گمراه ↩️ در حديث ديگرى از امام صادق(عليه السلام) مى خوانيم که خداوند به داود وحى فرستاد: «لاَتَجْعَلْ بَيْنِي وَ بَيْنَکَ عَالِماً مَفْتُوناً بِالدُّنْيَا، فَيَصُدَّکَ عَنْ طَرِيقِ مَحَبَّتِي; فَإِنَّ أُولئِکَ قُطَّاعُ طَرِيقِ عِبَادِيَ الْمُرِيدِينَ إِلَىَّ، إِنَّ أَدْنَى مَا أَنَا صَانِعٌ بِهِمْ، أَنْ أَنْزَعَ حَلاَوَةَ مُنَاجَاتِي مِنْ قُلُوبِهِمْ; در ميان من و خودت عالم دنياپرستى را قرار مده که تو را از راه محبّت من باز مى دارد; آنها راهزنان بندگان من اند! همان بندگانى که قصد مرا دارند; کمترين کارى که درباره آنها انجام مى دهم، اين است که لذّت مناجاتم را از دل آنها برمى کنم»(11). نشانه اين عالم نمايان گمراه در احاديث اسلامى آمده است که مهمترين آنها ترک عمل به علم خويش است. همان گونه که در حديث پيامبر اکرم(صلى الله عليه وآله)مى خوانيم: «لاَيَکُونُ الْمَرْءُ عَالِماً حَتَّى يَکُونَ بِعِلْمِهِ عَامِلاً; انسان عالم نخواهد بود، مگر زمانى که به علم خويش عمل کند».(12) و نشانه هاى بارز ديگر آنها گرايش به بدعتها و توجيه خلافکارى ها و عشق به دنيا و ادّعاهاى واهى و غرورآميز است. * * * 2- تفسير به رأى، دام بزرگ شيطان يکى از بزرگترين موانع راه خداپرستى و حق جويى و حق طلبى «تفسير به رأى» است. کارى که ارزش تمام آيات و روايات اصيل راه از ميان مى برد و آن را به بازيچه اى براى توجيه هوسها و مقاصد سوء گمراهان تبديل مى کند. به تعبير ديگر: آيات الهى و روايات معصومين را به صورت مومى در مى آورد که به هر شکلى بخواهد آن را نشان مى دهد و از آنها براى توجيه گمراهى ها و بدعت ها استفاده مى کند. «تفسير به رأى» را در يک جمله کوتاه مى توان اين چنين تعريف کرد: «کلمات و جمله ها را از معناى واقعى تهى کردن و به شکل دلخواه در آوردن.» پر واضح است که آيات و روايات در سايه شوم «تفسير به رأى»، نه تنها هدايت گرى خود را از دست مى دهند بلکه وسيله اى براى توجيه گمراهى ها خواهند شد; به همين دليل، در روايات اسلامى شديداً از «تفسير به رأى» منع شده است که نمونه اى از آن را در بحثهاى گذشته ديديم و نيز ديديم که اميرمؤمنان على(عليه السلام) يکى از ويژگى هاى عالم نمايان گمراه را همين مسئله «تفسير به رأى» شمرده است; تعبيرى که در حديث معروف «مَنْ فَسَّرَ بِرَأْيِهِ آيَةً مِنْ کِتَابِ اللّهِ فَقَدْ کَفَرَ»(13) آمده است، نشان مى دهد که «تفسير به رأى» زمينه اى است براى گرايش به کفر; و نيز آنچه در حديث ديگرى آمده که مى فرمايد: «مَنْ فَسَّرَ الْقُرآنَ بِرَأْيِهِ، إِنْ أَصَابَ لَمْ يُوجَرْ، وَ إِنْ أَخْطَأَ خَرَّ أَبْعَدَ مِنَ السَّمَاءِ; کسى که قرآن را به رأى خود تفسير کند، اگر به واقع هم برسد اجر و پاداشى ندارد و اگر خطا کند، بيش از فاصله آسمان به زمين، سقوط مى کند».(14) خطرات تفسير به رأى بسيار زياد است که فهرست وار چنين است: 1- ايجاد هرج و مرج در فهم آيات و روايات. 2- تبديل وسايل هدايت و معيارهايى که براى اصلاح اشتباهات فکرى مردم به دست داده شده، به عاملى براى تشديد اشتباهات. 3- توليد اختلاف و نفاق و دامن زدن به تحزّب در مسايل عقيدتى و دينى. 4- فرود آمدن کتاب و سنّت از مقام رهبرى و قرار گرفتن در مقام يک پيرو. 5- تطبيق قوانين آسمانى بر خواسته هاى انحرافى محيط هاى آلوده. 6- تنزّل مفاهيم نامحدود و جاودانى کلمات وحى و تبديل آنها به افکار محدود و نارساى انسان ها. 7- فراهم نمودن دستاويزهاى زياد براى افراد گمراه و گمراه کننده ✔️پی نوشت: 11. علل الشرايع، صفحه 394. 12. منهاج البراعة، جلد 6، صفحه 185. 13. تفسير برهان، جلد1، صفحه 19. 14. وسائل الشيعه، جلد 18، صفحه 149، ابواب صفات قاضى، باب 13، حديث 66. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ✍امام علی علیه السلام: هرکه در طلب دنیا زیاده روی کند، فقیر از دنیا می رود مَن أسرَفَ في طَلَبِ الدُّنيا ماتَ فَقيرا عیون الحکم والمواعظ، ص۴۶۰ @Nahjolbalaghe2

#موعظه بچه‌های هیئت #امام_حسین_علیه_السلام #روضه_خانگی #روضه @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: صد و شصت و سه 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ﻭ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻦ ﺍﺑﻦ ﺣﺰﻡ ﭼﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺑﻦ ﻛﺜﻴﺮ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 7 ﺗﺎﺭﻳﺨﺶ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 323 ﺫﻛﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻛﻪ: ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻴﻔﺮﻣﻮﺩ: ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻣﻴﺪﺍﺭﺩ ﺷﻘﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﺭﺍ؟ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺳﻴﻮﻃﻲ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 6 " ﺟﻤﻊ ﺍﻟﺠﻮﺍﻣﻊ " ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺩﺭ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺍﻭ ﺟﻠﺪ 6 ﺹ 411 ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻭ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﺳﻌﺪ ﻭ ﺍﺑﻲ ﻧﻌﻴﻢ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺷﻴﺒﻪ، ﻭ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 413 ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﺑﻦ ﻋﺴﺎﻛﺮ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺫﻛﺮ ﻧﻤﻮﺩﻩ. ﻭ ﻳﺎ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﻲ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺎﺑﻦ ﻣﻠﺠﻢ: ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ، ﺟﺰ ﺍﺯ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺧﻠﻖ ﺧﺪﺍ، ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﻃﺒﺮﻱ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 6 ﺗﺎﺭﻳﺨﺶ ﺩﺭ ﺹ 85 ﻭ ﺍﺑﻦ ﺍﺛﻴﺮ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 3 " ﻛﺎﻣﻞ " ﺻﻔﺤﻪ 169، ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ: ﺩﺭ ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻳﻚ ﺷﻘﻲ. ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺍﺣﻤﺪ ﺑﺎﺳﻨﺎﺩﺵ- ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 7 " ﺍﻟﺒﺪﺍﻳﻪ ﻭ ﺍﻟﻨﻬﺎﻳﻪ " ﺻﻔﺤﻪ 324 ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ ﺑﺎﻫﻞ ﺑﻴﺘﺶ: ﺑﺨﺪﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺷﻘﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ؟ ﺍﺑﻮ ﺣﺎﺗﻢ ﻭ ﻣﻠﺎ ﺩﺭ ﺳﻴﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 2 " ﺭﻳﺎﺽ " ﺻﻔﺤﻪ 248 ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻭ ﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﭘﻨﺠﻢ ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ: ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺳﺖ، ﺷﻘﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ؟ ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 3 " ﻛﺎﻣﻞ " ﺻﻔﺤﻪ 168 ﻭ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 6 " ﻛﻨﺰ ﺍﻟﻌﻤﺎﻝ " ﺻﻔﺤﻪ 12 ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺯﺍﻕ ﻭ ﺍﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺫﻛﺮ ﺷﺪﻩ. ﻭ ﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﺷﺸﻢ ﺁﻧﺠﻨﺎﺏ: ﺷﻘﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻣﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﻄﻮﺭﻳﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ 2 " ﺍﻟﺮﻳﺎﺽ " ﺻﻔﺤﻪ 248 ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺍﺳﺖ، ﻣﺤﺎﻣﻠﻲ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺩﺭ ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻧﺮﺍ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩﻩ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

. 🤲 دعای هر روز ماه صفر 🌙 ✅برای ایمنی از بلاها، هر روز ده مرتبه خوانده شود @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَإِذَا أَرَدْنَا أَن نُّهْلِكَ قَرْيَةً أَمَرْنَا مُتْرَفِيهَا فَفَسَقُوا فِيهَا فَحَقَّ عَلَيْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْنَاهَا تَدْمِيرًا و هنگامى که بخواهیم شهر و دیارى را هلاک کنیم، نخست اوامر خود را براى «مترفین» [=  ثروتمندان مست ثروت ]آن جا، بیان مى داریم، سپس هنگامى که به مخالفت برخاستند و استحقاق مجازات یافتند، آنها را به شدّت در هم مى کوبیم. (اسراء/۱۶) *** وَكَمْ أَهْلَكْنَا مِنَ الْقُرُونِ مِن بَعْدِ نُوحٍ ۗ وَكَفَىٰ بِرَبِّكَ بِذُنُوبِ عِبَادِهِ خَبِيرًا بَصِيرًا چه بسیار اقوامى را که بعد از نوح، مى زیستند (طبق همین سنت) هلاک کردیم. و کافى است که پروردگارت نسبت به گناهان بندگانش آگاه، و بیناست. (اسراء/۱۷) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه اسراء آیات ۱۶ و ۱۷ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی 🔷مراحل چهارگانه مجازات الهى در تعقیب آخرین آیه بحث گذشته که خاطر نشان مى کرد: هرگز فرد یا گروهى را بدون بعث رسولان و بیان دستورات خود، مجازات نمى کنیم در نخستین آیه مورد بحث، همین اصل اساسى به صورت دیگرى تعقیب شده است، مى گوید: هنگامى که ما تصمیم بر هلاکت قومى بگیریم، نخست اوامر خود را براى مترفین و سردمداران آنها بیان مى کنیم، سپس هنگامى که به مخالفت و خروج از اطاعت برخیزند، و استحقاق مجازات پیدا کنند، آنها را شدیداً درهم مى کوبیم و هلاک مى کنیم (وَ إِذا أَرَدْنا أَنْ نُهْلِکَ قَرْیَةً أَمَرْنا مُتْرَفِیها فَفَسَقُوا فِیها فَحَقَّ عَلَیْهَا الْقَوْلُ فَدَمَّرْناها تَدْمِیراً). گر چه، بسیارى از مفسران احتمالات متعددى در تفسیر این آیه داده اند، ولى، به اعتقاد ما آیه، طبق ظاهر آن، یک تفسیر روشن بیشتر ندارد، و آن این که: خداوند، هرگز قبل از اتمام حجت، و بیان دستوراتش، کسى را مؤاخذه و مجازات نمى کند، بلکه، نخست به بیان فرمانهایش مى پردازد، اگر مردم از در اطاعت وارد شدند و آنها را پذیرا گشتند چه بهتر، که سعادت دنیا و آخرتشان در آن است، و اگر، به فسق و مخالفت برخاستند و همه را زیر پا گذاشتند، اینجا است که: فرمان عذاب درباره آنها تحقق مى پذیرد، و به دنبال آن هلاکت است. اگر، درست در آیه دقت کنیم، چهار مرحله مشخص، براى این برنامه بیان شده است: ۱ ـ مرحله اوامر (و نواهى). ۲ ـ مرحله فسق و مخالفت. ۳ ـ مرحله استحقاق مجازات. ۴ ـ مرحله هلاکت. و همه این مراحل، با فاء تفریع، به یکدیگر عطف شده اند. در اینجا این سؤال پیش مى آید: چرا امر شدگان تنها مترفین هستند؟ در پاسخ این سؤال، توجه به یک نکته راه گشا است و آن این که: در بسیارى از جوامع (منظور جامعه هاى ناسالم است ) مترفین، سردمداران اجتماعند و دیگران تابع و پیرو آنها. به علاوه، در این تعبیر اشاره به نکته دیگرى نیز هست، و آن این که: سرچشمه غالب مفاسد اجتماعى نیز ثروتمندان از خدا بى خبرى هستند که، در ناز، نعمت و عیش و هوس غرقند، و هر نغمه اصلاحى و انسانى و اخلاقى در گوش آنها ناهنجار است، به همین دلیل، همیشه در صف اول، در مقابل پیامبران ایستاده بودند، و دعوت آنها را که به نفع عدل، داد و حمایت از مستضعفان بوده، همیشه بر ضدّ خود مى دیدند. روى این جهات از آنها بالخصوص یاد شده است; چرا که ریشه اصلى فساد همین گروه اند. ضمناً دَمَّرْنا و تَدْمِیر از ماده دمار به معنى هلاکت است. به هر حال، آیه فوق، هشدارى است به همه مردم با ایمان، که مراقب باشند، حکومت خویش را بدست مترفین و ثروتمندان مست شهوت، ندهند و از آنها دنباله روى نکنند که جامعه آنان را سرانجام به هلاکت و نابودى مى کشانند. * * * آیه بعد، به نمونه هائى از این مسأله، به صورت یک اصل کلّى اشاره کرده مى گوید: چه بسیار مردمى که در قرون بعد از نوح(علیه السلام) زندگى مى کردند (و طبق همین سنت) هلاک و نابود شدند (وَ کَمْ أَهْلَکْنا مِنَ الْقُرُونِ مِنْ بَعْدِ نُوح). و اضافه مى کند: چنان نیست که ظلم، ستم و گناه فرد یا جمعیتى از دیده تیز بین علم خدا مخفى بماند، همین مقدار کافى است که خدا از گناهان بندگانش آگاه و نسبت به آن بینا است (وَ کَفى بِرَبِّکَ بِذُنُوبِ عِبادِهِ خَبِیراً بَصِیراً) . قُرُون جمع قرن به معنى جمعیتى است که در عصر واحدى زندگى مى کنند، و سپس به مجموع یک عصر اطلاق شده است. در این که: قرن چند سال است؟ نظرات گوناگونى داده اند: بعضى آن را چهل سال، بعضى هشتاد، بعضى صد، و بالاخره بعضى آن را صدوبیست سال دانسته اند، ولى، ناگفته پیدا است: این یک امر قراردادى است که بر حسب قرار دادها متفاوت مى باشد، اما معمول در عصر ما این است که: قرن را به یکصد سال اطلاق مى کنند. و این که: مخصوصاً روى قرون بعد از نوح تکیه شده، ممکن است به خاطر آن باشد که: زندگى انسان ها قبل از نوح(علیه السلام) بسیار ساده بود و این همه اختلافات مخصوصاً تقسیم جوامع به مترف و مستضعف کمتر وجود داشت، و به همین دلیل کمتر گرفتار مجازات هاى الهى شدند. ذکر خَبِیر و بَصِیر (آگاه و بینا) همراه هم اشاره به این است که: خَبِیر به معنى آگاه از نیت و عقیده است و بَصِیر به معنى بینا نسبت به اعمال. بنابراین، خدا هم از انگیزه هاى باطنى اعمال اشخاص، با اطلاع است، و هم از خود اعمالشان، و چنین کسى، هرگز ظلم و ستمى درباره هیچ کس روا نمى دارد و حق کسى در حکومتش ضایع نمى شود. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2