. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَلَئِن شِئْنَا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِي أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ ثُمَّ لَا تَجِدُ لَكَ بِهِ عَلَيْنَا وَكِيلًا و اگر بخواهیم، آنچه را بر تو وحى فرستاده ایم، از یادت مى بریم. سپس کسى را نمى یابى که در برابر ما، از تو دفاع کند. (اسراء/۸۶) *** إِلَّا رَحْمَةً مِّن رَّبِّكَ ۚ إِنَّ فَضْلَهُ كَانَ عَلَيْكَ كَبِيرًا مگر رحمتى از سوى پروردگارت (شامل حالت گردد)، که فضل پروردگارت بر تو بزرگ بوده است. (اسراء/۸۷) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه اسراء آیه های ۸۶ و ۸۷ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی 🌧آنچه دارى از برکت رحمت او است! در آیات گذشته سخن از قرآن بود، دو آیه مورد بحث، نیز در همین زمینه سخن مى گوید. نخست، مى فرماید: ما اگر بخواهیم، آنچه را بر تو وحى فرستاده ایم از تو مى گیریم (وَ لَئِنْ شِئْنا لَنَذْهَبَنَّ بِالَّذِی أَوْحَیْنا إِلَیْکَ). سپس کسى را نمى یابى که از تو دفاع کند و آن را از ما باز پس گیرد (ثُمَّ لاتَجِدُ لَکَ بِهِ عَلَیْنا وَکِیلاً). پس این مائیم که: این علوم را به تو بخشیده ایم تا رهبر و هادى مردم باشى، و این مائیم که: هر گاه صلاح بدانیم از تو باز پس مى گیریم، و هیچ کس را در این رابطه دخل و تصرفى نیست!. در پیوند این آیات، با آیه قبل، علاوه، بر آنچه گفته شد، این احتمال نیز وجود دارد که: در آخرین جمله بحث گذشته خواندیم تنها بهره اندکى از علم و دانش به شما داده شده است . و در آیات مورد بحث، مى خوانیم: خداوند حتى بهره اى را که از علم و دانش به پیامبرش داده است مى تواند باز پس گیرد، پس همه چیز شما حتى علم و آگاهیتان از سوى او است. * * * آیه بعد که به صورت استثناء آمده است، مى گوید: اگر ما این علم و دانش را از تو نمى گیریم رحمت پروردگار تو است (إِلاّ رَحْمَةً مِنْ رَبِّکَ). رحمتى است براى هدایت و نجات خودت، رحمتى است براى هدایت و نجات جهان بشریت، و این رحمت در واقع دنباله همان رحمت آفرینش است. آن خدائى که به مقتضاى رحمت عام و خاصش، انسان ها را آفرید و لباس هستى که برترین لباس تکامل است، در اندامشان پوشانید، همان خدا براى پیمودن این راه، به مقتضاى رحمتش، به آنها کمک مى کند، رهبرانى آگاه و معصوم، خستگى ناپذیر و دلسوز، مهربان و پر استقامت براى هدایتشان مبعوث مى نماید، همین رحمت است که ایجاب مى کند، هرگز روى زمین از حجت الهى خالى نماند. و در پایان آیه، به عنوان تأکید، یا به عنوان بیان دلیل، بر جمله سابق مى گوید: فضل پروردگار بر تو بزرگ بوده است (إِنَّ فَضْلَهُ کانَ عَلَیْکَ کَبِیراً). وجود زمینه این فضل در دل تو، که با آب عبادت و تهذیب نفس و جهاد آبیارى شده از یکسو، و نیاز مبرم بندگان به چنین رهبرى از سوى دیگر، ایجاب کرده است که: فضل خدا بر تو فوق العاده زیاد باشد: درهاى علم را به روى تو بگشاید، از اسرار هدایت انسان آگاهت سازد، و از خطاها محفوظت دارد، تا الگو و اسوه اى براى همه انسان ها تا پایان جهان باشى. ضمناً، ذکر این نکته نیز لازم است که: جمله استثنائیه فوق، با آنچه در آیه قبل آمده است، ارتباط دارد، و مفهوم مستثنى و مستثنى منه، چنین است: اگر ما بخواهیم مى توانیم این وحى را که بر تو فرستاده ایم بگیریم، ولى چنین نمى کنیم چرا که رحمت الهى شامل حال تو و مردم است .(۱) روشن است: این گونه استثناها دلیل بر این نیست که ممکن است خداوند عملاً روزى این رحمت را از پیامبرش بگیرد، بلکه دلیل بر آن است که، پیامبر(صلى الله علیه وآله) نیز چیزى از خود ندارد، علم و دانش و وحى آسمانى او، همه از ناحیه خدا و بسته به مشیت او است. ✔️پی نوشت: ۱ ـ در حقیقت مفهوم جمله چنین است: وَ لکِنْ لانَشاءُ أَنْ نَذْهَبَ بِالَّذِی أَوْحَیْنا إِلَیْکَ رَحْمَةً مِنْ رَبِّکَ . ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

📝شرح و تفسیر حکمت ۳۴۴ 🔶توجه به ناپایداری دنیا 🔸زيانكاران هر دو جهان! امام عليه السلام: در اين كلام حكيمانه و كوبنده به دنياپرستان هشدارهاى جدى مى دهد: نخست مى فرمايد: «اى مردم! تقواى الهى پيشه كنيد چه بسيار آرزومندانى كه به آرزوى خويش نمى رسند و بناكنندگانى كه در آنچه ساخته اند ساكن نمى شوند و گردآورندگان اموالى كه به زودى آن را ترك مى گويند»؛ (مَعَاشِرَ النَّاسِ، اتَّقُوا اللّهَ فَكَمْ مِنْ مُؤَمِّلٍ مَا لاَ يَبْلُغُهُ، وَبَانٍ مَا لاَ يَسْكُنُهُ، وَجَامِعٍ مَا سَوْفَ يَتْرُكُهُ). درواقع امام عليه السلام: نخست به طور كلى از آرزوهاى عقيم و دست نيافتنى سخن مى گويد، سپس انگشت روى دو مورد خاص؛ يعنى بناها و قصرها، و اموال وثروتها مى گذارد. بناهايى كه انسان مى سازد و رها مى كند و مى رود و اموالى كه گردآورى كرده و بى آنكه از آنها بهره ببرد رها مى سازد و دنيا راترك مى گويد. سپس به اين نكته اشاره دارد كه مشكل اين گروه از دنياپرستان تنها اين نيست كه از نتيجه زحمات خود بهره مند نمى شوند، بلكه مشكل مهم ترى در پيش دارند و آن تهيه اين اموال از طرق نامشروع و مسئوليت آفرين است. مى فرمايد: «چه بسا آنها را از طريق باطل گردآورى كرده و يا حق آن را نپرداخته اند»؛ (وَلَعَلَّهُ مِنْ بَاطِلٍ جَمَعَهُ، وَمِنْ حَقٍّ مَنَعَهُ). در اينجا نيز امام عليه السلام: به دو موضوع از منابع حرام اشاره فرموده است: نخست، به دست آوردن مال از طريق باطل، مانند اينكه در بخت آزمايى ها وامثال آن اموالى به دست آورد و يا اشيايى را كه معامله بر آن باطل است مورد استفاده قرار دهد و ديگر اينكه حقوقى را كه به آن اموال تعلق مى گيرد ـ اعم از حقوق شرعى و حق الناس ـ نمى پردازد. «(درنتيجه) آن را از طريق حرام به دست آورده و گناهان آن را بر دوش مى كشند»؛ (أَصَابَهُ حَرَاماً، وَاحْتَمْلَ بِهِ آثَاماً). در حديثى كه مرحوم علامه مجلسى در بحارالانوار آورده است مى خوانيم: «قَالَ سَمِعْتُ الرِّضَا عليه السلام: يقُولُ لا يجْتَمِعُ الْمَالُ إِلاَّ بِخِصَالٍ خَمْسٍ بِبُخْلٍ شَدِيدٍ وَأَمَلٍ طَوِيلٍ وَحِرْصٍ غَالِبٍ وَقَطِيعَةِ الرَّحِمِ وَإِيثَارِ الدُّنْيا عَلَى الاْخِرَةِ؛ راوى مى گويد: از امام على بن موسى الرضا عليه السلام: شنيدم كه مى فرمود: مال، (غالبآ) انباشته نمى شود مگر از پنج راه: بخل شديد، آرزوهاى دور و دراز، حرص غالب بر انسان، قطع رحم و ترجيح دنيا بر آخرت». بديهى است اگر انسان بخيل نباشد و گرفتار آرزوهاى طولانى نگردد وحرص نورزد و خويشاوندان خود را از اموالش بهره مند سازد و آخرت را بر دنيا از طريق انجام دادن كارهاى خير با اموالش ترجيح دهد، اموال، غالبآ انباشته نخواهد شد. آنگاه امام عليه السلام: به نتيجه نهايى اسف انگيز و شوم اين اعمال اشاره كرده مى فرمايد: «اين افراد بر پروردگار خويش (در قيامت) وارد مى شوند در حالى كه غمگين هستند و افسوس مى خورند كه هم دنيا را از دست داده اند و هم آخرت را واين زيان آشكارى است»؛ (فَبَاءَ بِوِزْرِهِ، وَقَدِمَ عَلَى رَبِّهِ آسِفاً لاَهِفاً، قَدْ (خَسِرَ آلدُّنْيَا وَالاْخِرَةَ ذَلِکَ هُوَ آلْخُسْرَانُ آلْمُبِينُ)). ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ✍ امام علی علیه السلام: از لغزش دیگران خوشحال مباش، زیرا نمیدانی روزگار با تو چه خواهد کرد. @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: دویست و چهل و سه 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ﻗﺮﻳﻨﻪ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ- ﺳﺨﻨﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺫﻛﺮ ﺣﺪﻳﺚ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 99 ﺟﻠﺪ 1 ﻭ ﺻﻔﺤﻪ 94 ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺠﻠﺪ ﮔﺬﺷﺖ: " ﻓﻮﺟﺒﺖ ﻓﻲ ﺭﻗﺎﺏ ﺍﻟﻘﻮﻡ " (ﺩﺭ ﻟﻔﻆ ﺭﻭﺍﻳﺘﻲ) " ﻭ ﻓﻲ ﺍﻋﻨﺎﻕ ﺍﻟﻘﻮﻡ " (ﺩﺭ ﻟﻔﻆ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮ) ﻳﻌﻨﻲ: ﭘﺲ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺨﺪﺍ ﻭﺍﺟﺐ ﺷﺪ (ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻋﻠﻲ) ﺩﺭ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ. ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ (ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ) ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻳﺮﺍ ﻣﻴﺮﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺪﻳﺚ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ. ﻭ ﺁﻥ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﻬﻤﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻔﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺫﻣﻪ‌ﻫﺎ ﻭﺍﺟﺐ ﻭ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻧﻬﺎ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻣﻌﻨﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﺑﺮﺳﺎﻟﺖ ﻫﻤﺪﻭﺵ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺧﻠﺎﻓﺘﻲ ﻛﻪ (ﻋﻠﻲ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺍﺳﻠﺎﻣﻲ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻣﻌﻨﻲ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻨﻔﻚ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻗﺮﻳﻨﻪ ﺳﻴﺰﺩﻫﻢ- ﺭﻭﺍﻳﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﺦ ﺍﻟﺎﺳﻠﺎﻡ ﺣﻤﻮﻳﻨﻲ ﺩﺭ " ﻓﺮﺍﻳﺪ ﺍﻟﺴﻤﻄﻴﻦ " ﺍﺯ ﺍﺑﻲ ﻫﺮﻳﺮﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺍﺯ ﺣﺠﻪ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ: " ﻳﺎ ﺍﻳﻬﺎ ﺍﻟﺮﺳﻮﻝ ﺑﻠﻎ ﻣﺎ ﺍﻧﺰﻝ ﺍﻟﻴﻚ... " ﻭ ﭼﻮﻥ (ﺁﻧﺤﻀﺮﺕ) ﺍﺳﺘﻤﺎﻉ ﻧﻤﻮﺩ ﻗﻮﻝ ﺧﺪﺍﻱ ﺗﻌﺎﻟﻲ ﺭﺍ: " ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻌﺼﻤﻚ ﻣﻦ ﺍﻟﻨﺎﺱ " ﻗﻠﺐ ﺍﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺫﻛﺮ ﺣﺪﻳﺚ ﮔﻮﻳﺪ: " ﻭ ﻫﺬﻩ ﺁﺧﺮ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻭﺟﺐ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﺒﺎﺩﻩ " ﻳﻌﻨﻲ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻭﺍﺟﺒﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻠﺰﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻓﺮﻣﻮﺩ (ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ) ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪ: " ﺍﻟﻴﻮﻡ ﺍﻛﻤﻠﺖ ﻟﻜﻢ ﺩﻳﻨﻜﻢ... " ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺁﻳﻪ. ﺍﻳﻦ ﻟﻔﻆ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻴﺴﺎﺯﺩ ﻛﻪ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺻﻠﻲ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ، ﻭ ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻲ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﺑﺎﺷﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺤﺒﺖ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﺎﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﭼﻪ ﺳﻨﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻱ ﭘﻴﺶ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﺑﻮﺩﻩ. ﭘﺲ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﻣﺎﻣﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻭ ﺷﺪﺕ (ﻋﺼﺒﻴﺘﻬﺎ ﻭ ﺧﻮﺩﺳﺮﻳﻬﺎ) ﺯﺑﻮﻥ ﻭ ﺯﺩﻭﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﻔﻮﺱ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﻭ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺩﺭ ﻗﺒﺎﻝ ﻭﺣﻲ ﺍﻟﻬﻲ ﮔﺮﺩﺩ، ﺗﺎ ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﻧﻔﻮﺱ ﺳﺮﻛﺶ ﻧﺮﻣﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎ ﻣﻌﻨﺎﻱ ﺍﻭﻟﻲ ﺳﺎﺯﺵ ﺩﺍﺭﺩ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄ ‌ 💐 زینب ای گل محمدی✨ همدم حسین خوش آمدی ✨ 🎤 #حاج_میثم_مطیعی 💐 ویژه ولادت #حضرت_زینب (سلام الله علیها) @Nahjolbalaghe2