#در_محضر_اهل_بیت 🔸انسان بی کاره ☀️ رسول اللّه(ص) : إنَّ اللّهَ یبغِضُ الصَّحیحَ الفارِغَ، لا فی شُغلِ الدنیا ولا فی شُغلِ الآخِرَةِ. پیامبر خدا(ص): خداوند از شخص تن درستِ بیکاره که نه سرگرم کارِ دنیاست و نه سرگرمِ کار آخرت، نفرت دارد. شرح نهج البلاغة: ج ۱۷ @Nahjolbalaghe2

#موعظه ☀️شروع کار با بسم الله 🎥 استاد انصاریان @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و سی و پنج 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ﮔﻔﺖ: ﺑﮕﺬﺭ ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮﻡ ﻛﻪ: ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺑﻲ ﻣﺎﻟﻚ ﺭﺍ، ﺟﺎﻳﮕﺎﻫﻲ ﺧﻮﺵ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺭﺣﺎﻣﻲ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻣﺪﺧﻠﻲ ﻣﻲ‌ﺁﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ ﺳﺒﺐ " ﻣﺮﻩ " ﻭ " ﻣﻀﺮ " ﻭ ﻣﺎﻟﻜﻴﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﺪﺍﻧﻲ ﺳﺨﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﻭ ﻧﺠﻴﺐ ﺍﻧﺪ، ﻗﺮﻳﺶ، ﻗﺮﻳﺶ ﺳﺮ ﺯﻣﻴﻨﻬﺎﻱ ﻣﻜﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎﻧﺸﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﺁﻧﻬﺎ، ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻴﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺑﺨﺸﻴﺪ، ﻭ ﺷﻜﺎﻓﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩ. ﻫﺸﺎﻡ ﮔﻔﺖ: ﻭ ﺗﻮﺋﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮ: ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻤﻠﻚ ﻳﺎ ﻭﻟﻴﺪ ﻳﺎ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻳﺎ ﻫﺸﺎﻡ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ ﻧﺎﻣﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻋﻬﺪ ﻭ ﭘﻴﻤﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ.ﻭﺍﻱ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻱ ﻛﻤﻴﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ (ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺍﺳﺖ)، ﻟﺎ ﻳﺮﻗﺐ ﻓﻲ ﻣﻮﻣﻦ ﺍﻟﺎ ﻭ ﻟﺎ ﺫﻣﻪ. ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ﻧﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮﻡ ﻛﻪ: ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺑﻨﻲ ﺍﻣﻴﻪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻢ ﻭ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﻲ‌ﮔﺮﺩﺩ [ جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 47] ﺍﻳﻨﻚ ﭼﻮﻥ ﺭﻩ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﻣﻲ‌ﻧﻤﻮﺩ، ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻡ. ﻫﺸﺎﻡ ﮔﻔﺖ: ﻭ ﺗﻮ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﺮﻱ ﻛﻪ: ﺑﻪ ﺑﻨﻲ ﺍﻣﻴﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻳﻨﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻭ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺷﺎﻥ ﺑﺘﺮﺳﻲ، ﺑﮕﻮ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻴﺮﺵ ﻛﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺳﻴﺮ ﻛﻨﺎﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪﺍﺭ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﻫﺎﺷﻤﻲ ﻧﺴﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻣﺖ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﻭ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﺷﻜﻮﻓﺎ ﺑﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻴﺪ. ﻛﻤﻴﺖ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ﺟﺎﻱ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﮔﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﻲ‌ﺑﻴﻨﻲ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﻦ ﺩﺭ ﮔﺬﺭ ﮔﻔﺖ: ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﻡ؟ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﺳﺘﻢ ﻛﻪ: ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺎﻛﺪﺍﻣﻦ ﻣﻦ ﻫﺸﺎﻡ، ﺣﺴﺒﻲ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻱ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺍﺭﺙ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﻭ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﭘﺴﺮ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻩ ﺷﺐ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻗﻴﺐ ﻭ ﻧﻈﻴﺮ ﺁﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۱۰ و ۱۱ سوره مبارکه حج مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ وَمِنَ النَّاسِ مَن يَعْبُدُ اللَّهَ عَلَىٰ حَرْفٍ ۖ فَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ ۖ وَإِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انقَلَبَ عَلَىٰ وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةَ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ و بعضى از مردم خدا را تنها با زبان مى پرستند، اگر (دنیا به آنها رو کند و) خیرى به آنان برسد، حالت اطمینان پیدا مى کنند. اما اگر مصیبتى براى امتحان به آنها برسد، دگرگون مى شوند (و به کفر رو مى آورند). (به این ترتیب) هم دنیا را از دست داده اند، و هم آخرت را. و این همان خسران و زیانِ آشکار است. (حج/11) * يَدْعُو مِن دُونِ اللَّهِ مَا لَا يَضُرُّهُ وَمَا لَا يَنفَعُهُ ۚ ذَٰلِكَ هُوَ الضَّلَالُ الْبَعِيدُ او جز خدا چیزى را مى خواند که نه زیانى به او مى رساند، و نه سودى. این همان گمراهىِ بسیار عمیق است. (حج/12) * يَدْعُو لَمَن ضَرُّهُ أَقْرَبُ مِن نَّفْعِهِ ۚ لَبِئْسَ الْمَوْلَىٰ وَلَبِئْسَ الْعَشِيرُ او کسى را مى خواند که زیانش از نفعش نزدیکتر است. چه بد سرپرست و یاورى، و چه بد مونس و همنشینى! (حج/13) *** إِنَّ اللَّهَ يُدْخِلُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ۚ إِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ مَا يُرِيدُ خداوند کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده اند، در باغهاى بهشتى وارد مى کند که نهرها از پاى درختانش جارى است.(آرى،) خدا هرچه را اراده کند انجام مى دهد. (حج/14) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۱۱ الی ۱۴ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی 🔴 آنها که بر لب پرتگاه کفرند! در آیات گذشته، سخن از دو گروه در میان بود: گروه پیروان گمراه، و رهبران گمراه کننده، اما در آیات مورد بحث، سخن از گروه سومى است که همان افراد ضعیف الایمان هستند. قرآن در توصیف این گروه، چنین مى گوید: بعضى از مردم خدا را تنها با زبان مى پرستند، اما ایمان قلبى شان بسیار سطحى و ضعیف است (وَ مِنَ النّاسِ مَنْ یَعْبُدُ اللّهَ عَلى حَرْف). تعبیر به عَلى حَرْف ، ممکن است اشاره به این باشد که: ایمان آنها بیشتر بر زبانشان است، و در قلبشان جز نور ضعیف بسیار کم رنگى از ایمان نتابیده است. و ممکن است، اشاره به این باشد که آنها در متن ایمان و اسلام قرار ندارند، بلکه در کنار و لبه آنند; زیرا یکى از معانى حرف لبه کوه و کناره اشیاء است. و مى دانیم: کسانى که در لبه چیزى قرار گرفته اند مستقر و پا بر جا نیستند، و با تکان مختصرى از مسیر خارج مى شوند، چنین است حال افراد ضعیف الایمان که با کوچکترین چیزى ایمانشان بر باد فنا مى رود. آن گاه قرآن به تشریح تزلزل ایمان آنها پرداخته مى گوید: آنها چنانند که اگر دنیا به آنها رو کند و نفع و خیرى به آنان برسد، حالت اطمینان پیدا مى کنند! و آن را دلیل بر حقانیت اسلام مى گیرند، اما اگر به وسیله گرفتارى ها و پریشانى و سلب نعمت مورد آزمایش قرار گیرند دگرگون مى شوند و به کفر رو مى آورند ! (فَإِنْ أَصابَهُ خَیْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَ إِنْ أَصابَتْهُ فِتْنَةٌ انْقَلَبَ عَلى وَجْهِهِ). گوئى آنها دین و ایمان را به عنوان یک وسیله نیل به مادیات پذیرفته اند که: اگر این هدف تأمین شد، دین را حق مى دانند و گر نه بى اساس!. ابن عباس و جمعى دیگر از مفسران پیشین، در شأن نزول این آیه، چنین نقل کرده اند: گاهى گروهى از بادیه نشینان خدمت پیامبر مى آمدند. اگر حال جسمانى آنها خوب مى شد، اسب آنها بچه خوبى مى آورد، زن آنها پسر مى زائید و اموال و چهار پایان آنان فزونى مى گرفت، خشنود مى شدند و به اسلام و پیامبر(صلى الله علیه وآله) عقیده پیدا مى کردند!. اما اگر بیمار مى شدند، همسرشان دختر مى آورد و اموالشان رو به نقصان مى گذاشت، وسوسه هاى شیطانى قلبشان را فرا مى گرفت و به آنها مى گفت: تمام این بدبختى ها به خاطر این آئینى است که پذیرفته اى و آنها هم روى گردان مى شدند!.(۲) قابل توجه این که: قرآن در مورد روى آوردن دنیا به این اشخاص، تعبیر به خیر مى کند، و در مورد پشت کردن دنیا تعبیر به فتنه (وسیله آزمایش) نه شرّ ، اشاره به این که: این حوادث ناگوار، شرّ و بدى نیست، بلکه وسیله اى است براى آزمایش. و در پایان آیه اضافه مى کند: و به این ترتیب آنها هم دنیا را از دست داده اند و هم آخرت را (خَسِرَ الدُّنْیا وَ الآخِرَةَ). و این روشن ترین خسران و زیان است که انسان هم دینش بر باد رود و هم دنیایش (ذلِکَ هُوَ الْخُسْرانُ الْمُبِینُ). در حقیقت، این گونه افراد دین را تنها از دریچه منافع مادى خود مى نگریستند و معیار و محک حقانیت آن را روى آوردن دنیا مى پنداشتند. این گروه که در عصر و زمان ما نیز تعدادشان کم نیست، و در هر جامعه اى وجود دارند، ایمانى آلوده به شرک و بت پرستى دارند، منتها بت آنها همسر، فرزند، مال، ثروت، گاو و گوسفند آنها است، بدیهى است چنین ایمان و اعتقادى سست تر از تار عنکبوت است!. البته، بعضى از مفسران این آیه را اشاره به منافقان دانسته اند، اگر منظور منافقى باشد که به هیچ وجه، ایمان در دل او نیست، این بر خلاف ظاهر آیه است; زیرا جمله یَعْبُدُ اللّه و همچنین، اطْمَأَنَّ بِهِ و جمله انْقَلَبَ عَلى وَجْهِهِ نشان مى دهد: قبلاً ایمان ضعیفى داشته است، و اگر منظور منافقانى است که بهره بسیار کمى از ایمان دارند، با آنچه گفتیم، منافاتى ندارد و قابل قبول است. آیه بعد، به عقیده شرک آلود این گروه، مخصوصاً بعد از انحراف از توحید و ایمان به خدا اشاره کرده، مى گوید: او جز خدا کسى را مى خواند که نه زیانى مى تواند به او برساند، و نه سودى (یَدْعُوا مِنْ دُونِ اللّهِ ما لا یَضُرُّهُ وَ ما لا یَنْفَعُهُ). اگر به راستى او خواهان منافع مادى و گریزان از زیان است، و به همین دلیل، معیار حقانیت دین را اقبال و ادبار دنیا مى گیرد، پس چرا به سراغ بت هائى مى رود که نه امیدى به نفعشان است، نه ترسى از زیانشان؟ موجوداتى بى خاصیت و فاقد هر گونه اثر در سرنوشت انسان ها؟! آرى، این گمراهى بسیار عمیقى است (ذلِکَ هُوَ الضَّلالُ الْبَعِیدُ). فاصله آن از خط صراط مستقیم آنچنان زیاد است که امید بازگشتشان به سوى حق بسیار کم است. ✍ پی نوشت: ۲ ـ تفسیر فخر رازى ، جلد ۲۳، صفحه ۱۳ ـ تفسیر قرطبى ، جلد ۶، صفحه ۴۴٠۹. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۱۲ الی ۱۴ سوره مبارکه حج مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی @Nahjolbalaghe2