. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: پانصد و پنجاه و دو 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی ↩️ ﻏﺪﻳﺮﻳﻪ 14 ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ (ﺹ) ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻏﺪﻳﺮ ﺧﻢ، ﺩﺭ ﺟﺎﻧﺐ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻣﻮﻥ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ، ﺑﻪ ﺧﻄﺒﻪ ﺧﻮﺍﻧﻲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ، ﻭ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻦ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﺍﻭﻳﻢ، ﺍﻳﻦ ﻋﻠﻲ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻮﺍﻩ ﺑﺎﺵ. ﻭ ﺍﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻭ ﻫﻤﮕﻲ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻗﻮﻡ، ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﻋﻠﻲ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﻴﺸﺎ ﭘﻴﺶ ﺁﻧﺎﻥ ﺷﻴﺨﻲ ﻋﻠﻲ ﺭﺍ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻬﻨﻴﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺑﻪ، ﺑﻪ ﭼﻮﻥ ﺗﻮﺋﻲ، ﻛﻪ ﻣﻮﻟﺎﻱ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ﺷﺪﻱ. ﺷﮕﻔﺘﺎ ﻭ ﻋﺠﺒﺎ ﻭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭼﻪ ﺷﮕﻔﺘﻴﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ، ﻛﻪ ﺍﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻤﺮﺍﻫﻲ ﻣﻲ‌ﺍﻓﺘﻨﺪ. ﻣﺮﺩﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﻲ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﻴﻌﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻪ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ؟ ﻭ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ، ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻄﺒﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻃﻠﺒﻴﺪ، ﮔﻮﺍﻫﻲ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ؟ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺁﻥ ﭘﻴﺮ ﻣﺮﺩ (ﺍﻧﺲ) ﻛﻪ ﻋﻠﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺩﺍﺩ، ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩ‌ﺍﻡ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻧﻤﻲ ﺁﻭﺭﻡ، ﻭ ﻋﻠﻲ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﺑﻪ ﺑﻠﺎﺋﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺁﻳﺪ، ﻛﻪ ﺩﺳﺘﺎﺭ، ﺳﺘﺎﺭ ﺁﻥ ﻧﺸﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﺑﻴﺎﺕ ﺍﺧﻴﺮ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻨﺎﺷﺪﻩ ﺭﺣﺒﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﺍﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ، ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﺪﻳﺚ ﻏﺪﻳﺮ ﺍﺳﺖ، ﻛﻪ ﺷﺮﺡ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﻪ 185 - 166 ﻭ 195 - 191 ﺟﻠﺪ 1 ﮔﺬﺷﺖ، ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺍﻣﺎﻡ (ﻉ) ﻧﺰﺍﻋﻲ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭ ﺍﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﻚ " ﻛﺘﻤﺎﻥ ﺷﻬﺎﺩﺕ [جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 74] ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺛﺮ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻋﻠﻲ (ﻉ) ﺭﺍ ﺩﻳﺪ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

. «أعوذ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیطَانِ الرَّجِیمِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَلْيُوفُوا نُذُورَهُمْ وَلْيَطَّوَّفُوا بِالْبَيْتِ الْعَتِيقِ سپس، باید آلودگیهایشان را برطرف سازند. و به نذرهاى خود وفا کنند. و بر گردِ خانه گرامى کعبه، طواف کنند. (حج/29) *** ذَٰلِكَ وَمَن يُعَظِّمْ حُرُمَاتِ اللَّهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَّهُ عِندَ رَبِّهِ ۗ وَأُحِلَّتْ لَكُمُ الْأَنْعَامُ إِلَّا مَا يُتْلَىٰ عَلَيْكُمْ ۖ فَاجْتَنِبُوا الرِّجْسَ مِنَ الْأَوْثَانِ وَاجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ (مناسک حج) این است. و هرکس آنچه را خدا حرمت بخشیده بزرگ دارد، نزد پروردگارش براى او بهتر است. و چهارپایان براى شما حلال شده، مگر آنچه (ممنوع بودنش) بر شما خوانده مى شود. از پلیدى بتها اجتناب کنید، و از سخن باطل بپرهیزید. (حج/30) @Nahjolbalaghe2

📝تفسیر سوره مبارکه حج آیات ۲۹ و ۳۰ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی 🔹بخش مهم دیگرى از مناسک حج در تعقیب بحث هائى که پیرامون مناسک حج در آیات پیشین گذشت، در آیات مورد بحث، به بخش دیگرى از این مناسک اشاره کرده، نخست، چنین مى گوید: بعد از آن باید آلودگى ها و زوائد بدن را بر طرف سازند (ثُمَّ لْیَقْضُوا تَفَثَهُمْ). و به نذرهاى خود وفا کنند (وَ لْیُوفُوا نُذُورَهُمْ). و طواف خانه کعبه، خانه اى که خدا آن را از گزند حوادث مصون داشته و آزاد کرده است به جا آورند (وَ لْیَطَّوَّفُوا بِالْبَیْتِ الْعَتِیقِ). تَفَثَ به گفته بسیارى از ارباب لغت و مفسران معروف، به معنى چرک، کثافت و زوائد بدن همچون ناخن و موهاى اضافى است و به گفته بعضى در اصل به چرک هاى زیر ناخن و مانند آن گفته مى شود.(۱) گر چه، بعضى از ارباب لغت منکر وجود چنین ریشه اى در لغت عرب شده اند، ولى گفته اى را که راغب در مفردات آورده که: یک عرب بیابانى به مخاطب خود که بسیار کثیف و آلوده بود گفت: ما أَتْفَثَکَ وَ أَدْرَنَکَ؟: چقدر کثیف و آلوده اى ؟ دلیل بر این است که این واژه عربى است و ریشه در لغت عرب دارد. در روایات اسلامى نیز کراراً این جمله، به گرفتن ناخن، پاکیزه کردن بدن و کنار گذاشتن احرام تفسیر شده است، و به تعبیر دیگر، این جمله اشاره به برنامه تقصیر است که از مناسک حج محسوب مى شود. در بعضى از روایات نیز به تراشیدن سر که یکى دیگر از طرق تقصیر است تفسیر شده. در کنز العرفان از ابن عباس نقل شده که در تفسیر این آیه مى گفت: منظور انجام تمام مناسک حج است .(۲) ولى هیچگونه دلیلى بر گفته ابن عباس در اینجا نداریم. جالب این که: در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: آن حضرت، جمله ثُمَّ لْیَقْضُوا تَفَثَهُمْ را تفسیر به ملاقات امام(علیه السلام) کرد، و هنگامى که راوى توضیح خواست و اشاره به تفسیر این آیه در مورد گرفتن ناخن و مانند آن کرد، امام(علیه السلام)فرمود: قرآن، ظاهر و باطنى دارد . یعنى مسأله ملاقات امام در اینجا مربوط به باطن آیه است.(۳) این حدیث، ممکن است اشاره به یک نکته لطیف باشد که زوّار خانه خدا بعد از انجام مناسک حج، همان گونه که آلودگى هاى بدن را برطرف مى سازند، باید آلودگى هاى روح و جان خود را با ملاقات امام(علیه السلام) و پیشواى خود بر طرف نمایند، به خصوص که در بسیارى از اعصار، خلفاى جبار اجازه چنین ملاقاتى را در شرائط عادى نمى دادند، و مراسم حج، بهترین فرصت براى رسیدن به این هدف بود. و به همین مناسبت، در حدیث دیگرى از امام باقر(علیه السلام) مى خوانیم: تَمامُ الْحَجِّ لِقاءُ الاِمامِ: تکمیل حج به آن است که انسان امام را ملاقات کند .(۴) در واقع هر دو تطهیر است یکى تطهیر ظاهر از چرک ها و آلودگى ها، و دیگرى تطهیر باطن از نا آگاهى و مفاسد اخلاقى. و اما منظور از وفاى به نذر، آن است که بسیارى از مردم نذر مى کردند: در صورت توفیق براى حج، علاوه بر مناسک حج، قربانى هاى اضافى و صدقات یا کارهاى خیرى انجام دهند، و گاه مى شد که بعد از رسیدن به مقصد، نذرهاى خود را به دست فراموشى مى سپردند، قرآن تأکید مى کند: در وفاى به نذر کوتاهى نکنند.(۵) اما این که: چرا کعبه را بیت العتیق گفته اند؟ با توجه به این که عتیق از ماده عتق به معنى آزاد شدن از بند رقیت است، ممکن است از این نظر باشد که خانه کعبه از قید ملکیت بندگان آزاد است، و در هیچ زمانى جز خدا، مالکى نداشته است و نیز از قید سیطره جبارانى همچون ابرهه ها آزاد شده است. یکى از معانى عتیق گرامى و گرانب ها است که این مفهوم نیز در خانه کعبه به وضوح دیده مى شود. دیگر از معانى عتیق ، قدیم است، چنان که راغب در مفردات مى گوید: اَلْعَتِیْقُ الْمُتَقَدَّمُ فِى الزَّمانِ أَوِ الْمَکانِ أَوِ الرُّتْبَهِ: عتیق چیزى است که از نظر زمان یا مکان و یا مرتبه متقدم باشد . این نیز روشن است که خانه کعبه قدیمى ترین کانون توحید است و به گفته قرآن اولین خانه اى است که براى انسان ها بر پا شده.(۶) ✍ پی نوشت: ۱ ـ اقتباس از قاموس اللغة ، مفردات راغب ، کنز العرفان ، تفسیر مجمع البیان و تفاسیر دیگر. ۲ ـ کنز العرفان ، جلد ۱، صفحه ۲۷٠. ۳ ـ نور الثقلین ، جلد ۳، صفحه ۲۹۲. ۴ ـ وسائل الشیعه ، جلد ۱٠، صفحه ۲۵۵، ابواب المزار، باب ۲، حدیث ۱۲ (جلد ۱۴، صفحه ۳۲۴، چاپ آل البیت). ۵ ـ بعضى از مفسران احتمال داده اند: منظور از نذور انجام مناسک حج است، ولى با مراجعه به موارد استعمال کلمه نذر در قرآن مجید، روشن مى شود که به هنگام اطلاق کلمه نذر، همان معنى معروف و معهود از آن اراده مى شود، بنابراین، استعمال آن در مناسک حج بدون قرینه خلاف ظاهر است. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

🎙 تفسیر صوتی آیات ۲۹ و ۳۰ سوره مبارکه حج 📝 مفسّر : حجت‌الاسلام‌والمسلمین قرائتی @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر حکمت ۴۱۰ ✅ تقوا، سرآمد اخلاق رئيس صفات پسنديده: امام(عليه السلام) در اين گفتار كوتاه و حكيمانه به نكته مهمى درباره رابطه تقوا با صفات برجسته و اخلاق انسانى بيان مى كند، مى فرمايد: «پرهيزكارى، رئيس صفات پسنديده است»; (التُّقَى[1] رَئِيسُ الاَْخْلاَقِ). براى پى بردن به عمق كلام امام(عليه السلام) لازم است نخست مفهوم تقوا را آن چنان كه هست بدانيم. تقوا در اصل از ماده «وقاية» به معناى نگهدارى يا خويشتن دارى گرفته شده و به گفته راغب در مفردات «وقاية» در اصل به معناى نگهدارى اشيا در برابر امورى است كه به آن ها زيان مى رساند و تقوا به معناى قراردادن روح و فكر در پوشش حفاظتى در برابر خطرها و گناهان است. بنابراين، تقوا آن حالت خداترسى و احساس مسئوليت درونى است كه بازدارنده انسان در برابر سرپيچى از فرمان خداست. عبدالله بن معتز (متوفاى قرن سوم) اين سخن را به شعر درآورده و گفته است: خَلِّ الذُّنوبَ صَغيرَها * وكبيرَها فهو التُّقى واصنَعْ كَماش فَوقَ أر * ضِ الشَّوكِ يَحذَرُ ما يَرى لاتَحقِرَنَّ صَغيرةً *** إنّ الجِبالَ مِن الحَصى همه گناهان را از كوچك و بزرگ رها كن كه حقيقت تقوا همين است. و همچون كسى باش كه در يك زمين پرخار با نهايت احتياط گام برمى دارد و پيوسته مراقب اطراف خويش است. گناهان صغيره را كوچك مشمر كه كوه هاى بلند از سنگريزه ها تشكيل شده است. اما «اخلاق» جمع «خُلق» (بر وزن قفل) و «خُلُق» (بر وزن افق) به معناى قوا و سجايا و صفات درونى است كه با چشم دل ديده مى شود و آثارى در ظاهر دارد و گاه به همان آثار و اعمال و رفتارى كه از خلقيات درونى ناشى مى گردد اخلاق گفته مى شود و در واقع، اولى، اخلاق صفاتى است و دومى اخلاق رفتارى و اخلاق به دو بخش تقسيم مى شود: اخلاق فضيله كه سرچشمه كارهاى نيك مى شود و اخلاق رذيله كه منشأ كارهاى زشت است. در زمينه رابطه علم و اخلاق، رابطه اخلاق و عرفان و اين كه آيا اخلاق قابل تغيير است و نقش اخلاق در زندگى انسان ها، بحث است كه در اين مختصر نمى گنجد.[2] با توجه به اين دو تفسير (تفسير تقوا و تعريف اخلاق) روشن مى شود كه تقوا رئيس اخلاق است زيرا اين ملكه درونى، انسان را از بخل و حسد و كينه و عداوت و غيبت و ظلم و ستم و كبر و غرور و مانند آن بازمى دارد و به همين دليل امام(عليه السلام) آن را رئيس اخلاق شمرده است و نيز به همين دليل آن ها كه از تقواى الهى بى بهره اند آلوده انواع رذايل اخلاقى مى شوند. شايد به همين دليل است كه قرآن مجيد تقوا را تشبيه به لباس كرده است و مى فرمايد: (وَلِبَاسُ التَّقْوَى ذَلِكَ خَيْرٌ).[3] همانگونه كه لباس، بدن انسان را از آسيب هاى فراوانى كه در هر لحظه ممكن است بر جسم انسان وارد شود حفظ مى كند تقوا نيز كه لباس معنوى و روحانى است انسان را از آسيب مفاسد اخلاقى حفظ مى نمايد. ✍پی نوشت: [1]. «تقى» جمع «تقاة» به معناى تقواست و گاه به صورت مفرد و به معناى مصدرى همانند تقوا استعمال شده است. [2]. علاقه مندان مى توانند به كتاب ما، «اخلاق در قرآن» ج 1 مراجعه كنند. [3]. اعراف، آيه 26. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ⪻ اندوه‏ نفس‌‏گیر و آسیب به دین! ⪼ 💭 گفتگو با خداوند مانند تمام گفتگوهای دیگر نیازمند زمینه است. گاهی دعا برای نیازهای دنیوی و گاه برای رسیدن به جایگاه اخروی و گاه تنها برای مناجات با خداوند است. ₪ در دعای هفتم ، اندوه‌‏های نفس‌‏گیر و گرفتاری‌‏هایی که بر انسان نازل می‌‏شود زمینۀ گفتگو با خدا را پدید آورده است. ...در گزاره‌‏های پایانی دعای هفتم برای زدودن گرفتاری‌‏ها از خداوند مدد می‌‏جوییم. ⩸ ...آثار گرفتاری و پیشامد‏های ناگوار برای همۀ افراد یکسان نیست. برخی در برابر گرفتاری‌‏ها گنجایش بیشتری و برخی شکیبایی کمتری دارند. برخی با باورهای خود به خداوند اعتماد می‌‏کنند و از او درخواست گشایش دارند و برخی همان دین زبانی خود را هم ترک می‌‏کنند. ⪨ در گزاره‌‏های پایانی دعای هفتم، #امام_سجاد_علیه_السلام از خداوند درخواست می‌‏کند که گرفتاری‏ها سبب آسیب رساندن به دین نشود: ✧ وَ لَا تَشْغَلْنِي بِالاِهْتِمامِ عَنْ تَعَاهُدِ فُرُوضِكَ، وَ اسْتِعْمَالِ سُنَّتِكَ. و مرا به سبب غم و اندوه از رعايت واجباتت و به کار بستن مستحباتت سرگرم و غافل مساز. ⁜ در متون دینی به انجام دادن مستحبات در هنگام نشاط سفارش شده است و هنگامی که دل اندوهگین و خسته است باید به انجام واجبات بسنده کرد. در سیرۀ برخی معصومان علیهم السلام آمده است که اگر غم و اندوهی داشتند مستحبات را ترک می‏کردند. بنابراین، درخواست امام از خداوند کنایه از آن است که با زدودن غم و اندوه حال عبادت مستحبات بازگردد و پریشان فکری انسان را به سستی در واجبات نکشاند. 📗 #احمد_غلامعلی ، آشنایی با صحیفه سجادیه، ادعیه و زیارات مأثور ، ص۱۳۶ @Nahjolbalaghe2