📝تفسیر سوره مبارکه نور آیات۱۱ الی ۱۶ 📖 منبع: تفسیر «نمونه» آیت الله مکارم شیرازی ↩️ جالب این که: با ذکر ضمیر لَکُم همه مؤمنان را در این حادثه سهیم مى شمرد و به راستى چنین است; زیرا مؤمنان از نظر حیثیت اجتماعى از هم جدائى و بیگانگى ندارند و در غم ها و شادى ها شریک و سهیمند. آن گاه در دنبال این آیه به دو نکته اشاره مى کند: نخست مى گوید: اینها که دست به چنین گناهى زدند، هر کدام سهم خود را از مسئولیت و مجازات آن خواهند داشت (لِکُلِّ امْرِئ مِنْهُمْ مَا اکْتَسَبَ مِنَ الإِثْمِ). اشاره به این که مسئولیت عظیم سردمداران و بنیانگذاران یک گناه، هرگز مانع از مسئولیت دیگران نخواهد بود، بلکه هر کس به هر اندازه و به هر مقدار در یک توطئه سهیم و شریک باشد، بار گناه آن را بر دوش مى کشد. نکته دوم این که: از میان آنها کسى که بخش عظیم این گناه را بر عهده گرفت عذاب عظیم و دردناکى دارد (وَ الَّذِی تَوَلّى کِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذابٌ عَظِیمٌ). مفسران گفته اند: این شخص عبداللّه بن ابى سلول بود که سر سلسله اصحاب افک محسوب مى شد. بعضى دیگر نیز مسطح بن اثاثه و حسان بن ثابت را به عنوان مصداق این سخن نام برده اند. به هر حال، کسى که بیش از همه، در این ماجرا فعالیت مى کرد، نخستین شعله هاى آتش افک را برافروخت و رهبر این گروه محسوب مى شد به تناسب بزرگى گناهش مجازات بزرگترى دارد (بعید نیست تعبیر به تَوَلّى اشاره به مسأله رهبرى او باشد). * * * پس از آن، روى سخن را به مؤمنانى که در این حادثه فریب خوردند و تحت تأثیر واقع شدند، کرده، آنها را شدیداً طى چند آیه مورد سرزنش قرار داده، مى گوید: چرا هنگامى که این تهمت را شنیدید مردان و زنان با ایمان نسبت به خود گمان خیر نبردند ؟! (لَوْ لا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَیْراً). یعنى چرا هنگامى که سخن منافقان را درباره افراد مؤمن استماع کردید با حسن ظن به دیگر مؤمنان که به منزله نفس خود شما هستند، بر خورد نکردید؟. و چرا نگفتید این یک دروغ بزرگ و آشکار است (وَ قالُوا هذا إِفْکٌ مُبِینٌ). شما که سابقه زشت و رسواى این گروه منافقان را مى دانستید. شما که از پاکدامنى فرد مورد اتهام به خوبى آگاه بودید. شما که از روى قرائن مختلف اطمینان داشتید چنین اتهامى امکان پذیر نیست. شما که به توطئه هائى که بر ضد پیامبر(صلى الله علیه وآله) از ناحیه دشمنان صورت مى گرفت، واقف بودید. با این همه جاى ملامت و سرزنش است که این گونه شایعات دروغین را بشنوید و سکوت اختیار کنید، چه رسد به این که: خود آگاهانه یا ناآگاه عامل نشر آن شوید!. جالب این که: در آیه فوق، به جاى این که: تعبیر کند شما درباره متهم به این تهمت باید حسن ظن داشته باشید، مى گوید: شما نسبت به خودتان باید حسن ظن مى داشتید . این تعبیر ـ چنان که گفتیم ـ اشاره به این است که: جان مؤمنان از هم جدا نیست و همه به منزله نفس واحدند که اگر اتهامى به یکى از آنها متوجه شود گوئى به همه متوجه شده است و اگر عضوى را روزگار به درد آورد قرارى براى دیگر عضوها باقى نمى ماند، و همان گونه که هر کس خود را موظف به دفاع از خویشتن در برابر اتهامات مى داند، باید به همان اندازه از دیگر برادران و خواهران دینى خود دفاع کند.(۶) استعمال کلمه انفس در چنین مواردى در آیات دیگر قرآن نیز، دیده مى شود از جمله آیه ۱۱ سوره حجرات : وَ لا تَلْمِزُوا أَنْفُسَکُمْ: غیبت و عیبجوئى از خودتان نکنید ! و این که تکیه بر روى مردان و زنان با ایمان شده، اشاره به این است: ایمان صفتى است که مى تواند مانع و رادع در برابر گمان هاى بد باشد. * * * تا اینجا سرزنش و ملامت آنها جنبه هاى اخلاقى و معنوى دارد، یعنى به هر حساب، جاى این نبود که: مؤمنان در برابر چنین تهمت زشتى سکوت کنند و یا آلت دست شایعه سازان کور دل گردند. سپس، به بعد قضائى مسأله توجه کرده مى گوید: چرا آنها را موظف به آوردن چهار شاهد ننمودید ؟ (لَوْ لا جاؤُ عَلَیْهِ بِأَرْبَعَةِ شُهَداءَ). اکنون که چنین گواهانى را نیاوردند آنها نزد خدا دروغگویانند (فَإِذْ لَمْ یَأْتُوا بِالشُّهَداءِ فَأُولئِکَ عِنْدَ اللّهِ هُمُ الْکاذِبُونَ). این مؤاخذه و سرزنش نشان مى دهد: دستور اقامه شهود چهار گانه و همچنین حدّ قذف در صورت عدم آن، قبل از آیات افک نازل شده بود. اما این سؤال که: چرا شخص پیامبر(صلى الله علیه وآله) اقدام به اجراى این حدّ نکرد پاسخش روشن است; زیرا تا همکارى از ناحیه مردم نباشد، اقدام به چنین امرى ممکن نیست; زیرا پیوندهاى تعصب آمیز قبیله اى گاهى سبب مى شد که مقاومت هاى منفى در برابر اجراى بعضى از احکام و لو به طور موقت ابراز شود، چنان که طبق نقل تواریخ در این حادثه چنین بود. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

📝 شرح و تفسیر خطبه ۱۰۸ بخش پنجم ⚡️بیدار شوید ⚡️بيدار شويد آينده شومى در پيش است! امام(عليه السلام) در اين بخش از خطبه، به دنبال پيش بينى حوادث سخت و دردناک - که در آينده دامن مسلمين را مى گيرد - طرق دور ماندن از آن، يا حداقل، کم کردن ضايعات آن را به اصحابش تعليم مى دهد. نخست براى جلب توجّه آنان فرياد مى زند: «مذاهب و روش هاى گمراه کننده شما را به کجا مى برد؟ تاريکى ها و ظلمت ها تا کى شما را سرگردان مى سازد؟ و دروغ پردازى ها تا کى شما را مى فريبد؟ از کجا در شما نفوذ مى کنند و چگونه شما را از راه منحرف مى سازند؟ (کى مى خواهيد بيدار شويد و پيام حق را بشنويد؟!)». (أَيْنَ تَذْهَبُ بِکُمُ الْمَذَاهِبُ، وَ تَتِيهُ بِکُمُ الْغَيَاهِبُ وَ تَخْدَعُکُمُ الْکَوَاذِبُ؟ وَ مِنْ أَيْنَ تُؤْتَوْنَ، وَ أَنَّى تُؤْفَکُونَ؟). و به اين ترتيب، اين معلّم بزرگ و رهبر آسمانى مخاطبين خود را از خواب غفلت بيدار و آماده شنيدن سخنان حق مى کند و در ادامه سخن آنها را متوجّه مسئله مرگ و پايان عمر و بازگشت اعمال مى کند و مى فرمايد: «براى هر اجل و سرآمدى، نوشته اى مقرر شده، و براى هر غيبتى، بازگشتى (عمر شما پايان مى پذيرد، و اعمالتان در برابر شما ظاهر مى شود)». (فَلِکُلِّ أَجَل کِتَابٌ، وَ لِکُلِّ غَيْبَة إِيَابٌ). اشاره به اينکه: تصوّر نکنيد عمر شما بى پايان است و هميشه فرصت براى جبران خطاها وجود دارد و تصوّر نکنيد که اعمال شما غائب و پنهان مى شود و هرگز به سوى شما باز نمى گردد; مرگ حق است و پيمانه هاى عمر، محدود و اعمال انسانها نزد خداوند محفوظ است. بنابراين، منظور از «غائبى که باز مى گردد»، يا اعمال انسانهاست و يا مرگ است; همانگونه که در خطبه هاى ديگرى از نهج البلاغه نيز اين تعبير ديده مى شود; امام(عليه السلام) در پايان خطبه 83 مردم را دعوت به توبه و اصلاح خويشتن، قبل از فرا رسيدن مرگ مى کند و از آن تعبير به «قَبْلَ قُدُومِ الْغَائِبِ الْمُنْتَظَرِ» مى فرمايد. و شبيه اين معنا در خطبه 64 نيز ديده مى شود.(3) سپس امام(عليه السلام) در ادامه سخن مى فرمايد: «حال که چنين است! به سخنان پيشواى الهى خود گوش فرا دهيد، دل هاى خود را نزد او حاضر سازيد، و هنگامى که (به خاطر احساس خطر) به شما فرياد مى زند، بيدار شويد». (فَاسْتَمِعُوا مِنْ رَبَّانِيِّکُمْ، وَ احْضِرُوهُ قُلُوبَکُمْ، وَ اسْتَيْقِظُوا إِنْ هَتَفَ بِکُمْ). در ادامه سخن براى جلب توجّه مردم به نصايح و اندرزها و هشدارها مى افزايد: «رهبر بايد براى پيروانش صادقانه سخن گويد; و آنها را متمرکز ساخته، و محتواى ذهن خويش را (براى نجات آنها) حاضر کند، (و رهبر شما چنين است)». (وَلْيَصْدُقْ رَائِدٌ أَهْلَهُ، وَلْيَجْمَعْ شَمْلَهُ، وَلِيُحْضِرْ ذِهْنَهُ). خلاصه اينکه: رهبر و پيشواى جمعيّت وظيفه اى دارد و مردم هم وظيفه اى; او از يک سو، بايد واقعيّت ها را براى مردم بگويد و از سوى ديگر، افکار، يا نفرات خود را جمع کند و سامان و نظام دهد و از سوى سوم، فکر خود را متمرکز ساخته و برنامه ريزى دقيق کند و هنگامى که رهبر و پيشوا اين‌ برنامه را انجام داد، وظيفه پيروان اين است که با تمام وجود خود، در انجام اوامر او بکوشند. سپس مى افزايد: «پيشواى شما، حقيقت را براى شما به خوبى شکافته; همانند مهره اى که آن را براى شناسايى درونش مى شکافند; يا همچون صمغ و شيره درختى که از بدنه آن جدا مى سازند». (فَلَقَدْ فَلَقَ لَکُمُ الاَْمْرَ فَلْقَ الْخَرَزَةِ، وَقَرَفَهُ قَرْفَ الصَّمْغَةِ). «خَرْزَه» به معناى مهره گران قيمت، يا ارزان قيمت است و هنگامى که مهره هايى مشکوک شوند که از چه نوع مى باشند، يکى از آنها را مى شکافند تا باطن آن آشکار شود. و اين سخن کنايه از تبيين واقعيّت ها و آشکار کردن باطن امور است و تعبير به: «قَرَفَهُ قَرْفَ الصَّمْغَةِ» اشاره به اين است که: «من عصاره و جوهره مطالب را بيرون کشيده ام، همانند جدا کردن شيره هاى سودمند از درختان». ✍ پی نوشت: 3. بعضى از شارحان نهج البلاغه چون پيوند روشنى براى اين جمله و جمله هاى قبل نديده اند، فرض را بر اين گرفته اند که اين جمله در کلام امام(عليه السلام) از جمله هاى قبل جدا بوده و مرحوم «سيّد رضى» به خاطر روش گزينشى، از نقل قسمت هاى وسط صرف نظر کرده است; در حالى که معمول «سيّد رضى» اين چنين نيست که جمله هايى را بيندازد و جمله هاى بعد را با ما قبل پيوند دهد، بى آنکه اشاره اى به آن (مثلا با کلمه «و منها») نداشته باشد و همانگونه که ما در بالا گفتيم: پيوند معنوى اين جمله، با جمله هاى قبل کاملا قابل درک است. ✔️ پایان @Nahjolbalaghe2

#در_محضر_اهل_بیت ☀️ آفـرینـش عـلی و فـرزنـدانـش! ☀️ امام سجاد علیه‌السلام : ✓ «خداوند، محمّد و على و يازده تن از فرزندان او را از نور عظمت خويش آفريد و ارواح آنان را در روشنايىِ نور خود، قرار داد كه پيش از آفرينش مخلوقات، او را عبادت مى‌‏كردند و خدا را به پاكى و قداست مى‏‌ستودند. ايشان، امامانِ از نسل پيامبر خدا صلّى‌‏الله ‏عليه ‏و‏آله هستند». ⁙ «إنَّ اللّهَ خَلَقَ مُحَمَّدا و عَلِيّا و أحَدَ عَشَرَ مِن وُلدِهِ مِن نورِ عَظَمَتِهِ ، فَأَقامَهُم أشباحا في ضِياءِ نورِهِ ، يَعبُدونَهُ قَبلَ خَلقِ الخَلقِ، يُسَبِّحونَ اللّهَ و يُقَدِّسونَهُ و هُمُ الأَئِمَّةُ مِن وُلدِ رَسولِ اللّهِ صلّى‌‏الله ‏عليه ‏و‏آله». 📚 الكافى: ج١ ص٥٣٠ ح٦ @Nahjolbalaghe2

#موعظه 🔸استغفاری که اثر ندارد...! 🎙 آیت الله بهجت @Nahjolbalaghe2

. 📝ترجمه کتاب الغدیر ✅ قسمت: ششصد و پنجاه و یک 🔷#واقعه‌غدیرخم #علامه‌امینی 🌧 ﮔﺮﻳﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺳﻮﻝ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺍﻭﺳﺖ: [ جلد چهارم ﺻﻔﺤﻪ 202] ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﺘﻮﻝ، ﮔﺮﻳﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﻟﺎﻥ ﻭ ﻓﻐﺎﻥ ﻛﻨﺎﻥ، ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻣﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: ﺯﻧﺎﻥ ﺑﻨﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ، ﺑﻪ ﻧﻜﻮﻫﺶ ﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻣﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﻣﻲ‌ﮔﻮﻳﻨﺪ، ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﻱ ﻋﻠﻲ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻧﺎﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ. ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻱ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺷﻜﻴﺒﺎ ﺑﺎﺵ، ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﺖ ﻋﻠﻲ ﺑﻪ ﻓﻀﻠﻲ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺎﺋﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻱ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺭﺍ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﻣﻠﺎﺋﻜﻪ ﮔﺮﺩ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺑﻪ ﺍﻟﻤﻌﻤﻮﺭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺧﻄﺒﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﻤﺪ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺒﺰﺭﮔﻲ ﺳﺘﻮﺩ. (ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ): ﻳﻚ ﭘﻨﺠﻢ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻫﺮﺍ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﺭﺧﺖ ﻃﻮﺑﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﻮﺭﺍﻥ ﺑﻬﺸﺖ، ﻣﺸﻚ ﻭ ﻋﺒﻴﺮ ﻧﺜﺎﺭ ﻛﺮﺩ. ﺗﻮﺿﻴﺢ: ﺑﻴﺖ: ﺍﺫ ﺍﺗﺘﻪ ﺍﻟﺒﺘﻮﻝ ﻓﺎﻃﻢ ﺗﺒﻜﻲ ﻭ ﺗﻮﺍﻟﻲ ﺷﻬﻴﻘﻬﺎ ﻭ ﺍﻟﺰﻓﻴﺮﺍ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﻲ ﻛﻪ ﻡ - ﺣﺎﻓﻆ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﺮﺯﺍﻕ ﺍﺯ ﻣﻌﻤﺮ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﻧﺠﻴﺢ ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ " ﻣﺠﺎﻫﺪ " ﻭ ﺍﻭ ﺍﺯ " ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ " ﺁﻭﺭﺩﻩ " ﻭ ﺧﻄﻴﺐ ﺑﻐﺪﺍﺩﻱ " ﺑﺎﺳﻨﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺹ 195 ﺝ 4 ﺗﺎﺭﻳﺨﺶ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ " ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ " ﮔﻔﺖ ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﻱ ﻋﻠﻲ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﮔﻔﺖ: ﺍﻱ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ (ﺹ). ﺁﻳﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻱ ﺩﺍﺩﻱ ﻛﻪ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﻭ ﺑﻲ ﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ؟ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻣﮕﺮ ﺧﺸﻨﻮﺩ ﻧﻴﺴﺘﻲ؟ ﺑﺮﺍﺳﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭘﺪﺭﺕ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ " ﺣﺎﻛﻢ " ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ " ﺍﻟﻤﺴﺘﺪﺭﻙ " ﺹ 129 ﺝ 3 ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺻﺤﻴﺢ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ↩️ ادامه دارد... @Nahjolbalaghe2

❤️ پدر ایران زمین روزت مبارک @Nahjolbalaghe2

ناد علی یاد علی دستم و امداد علی باده به من داده علی در دلم افتاده علی #سرود🔊 #میلاد_امام_علی(ع)🌺 #سید_مجید_بنی_فاطمه🎙 @Nahjolbalaghe2