‌ ‌ توی گلستان شهدا نشسته‌ایم. ‌به رفیقم میگم هر کدوم از این علما و شهدا معمولا برای یک سری از حاجت‌ها بهتر جواب میدن. به نظرت از حاج آقا رحیم ارباب چی بخواییم امشب؟‌ ‌ ‌‌‌ در سکوت ‌به همدیگر نگاه می‌کنیم. می‌گویم: "هر چی فکر می‌کنم می‌بینم اوضاع ما انقدر خرابه که به هر خیر کوچیک و بزرگی، به هر حاجت دنیایی و آخرتی محتاجیم. اصلا هر چی بهمون بدن خوبه، فقط از لطف خودشون یچیزی بهمون بدن.‌‌" ‌ ‌ ‌یاد آیه قرآن افتادم. اونجا که حضرت موسی به خدا میگه:‌ "ربّ اِنّی لِما اَنزَلتَ اِلَیّ مِن خَیر فَقیر"‌ خدایا من به هر خیر کوچکی که برایم بفرستی محتاجم...‌ ‌آیه ۲۴ سوره قصص‌ ‌ ‌ پ.ن. از طرف همه‌تان فاتحه‌ای نثار حاج آقا رحیم ارباب کردم. شما هم به فاتحه‌ای روح بزرگشان را شاد کنید. ‌ ‌ ‌ #حاج‌آقا_رحیم_ارباب‌ #گلستان_شهدا‌ #روایت_زندگی‌‌‌‌ ‌ ‌ ‌@Negahe_To‌ ‌

‌ ‌ ‌ذره‌ی خاکم و در کوی تواَم جای، خوش است‌ ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم...‌ ‌ ‌ ‌ ‌ #شعر‌‌ #حافظ #لذت_عکاسی‌ ‌ @Negahe_To‌ ‌

‌ ‌ مثل بقیه آدم‌ها، من هم دلم می‌خواهد صبح شنبه‌ها را یک جور خوبی شروع کنم. یک جور پرنشاط، باانگیزه و با حس و حال خوب. چشم‌هایم را که باز می‌کنم دنبال نشانه‌ای هر چند کوچک می‌گردم که حال دلم را با آن روبه‌راه کنم و بعد روزم را شروع کنم.‌ ‌ ‌ ‌امروز، نزدیک هفت صبح، یک خواب، آن هم یک خواب به شدت تلخ، واقعی و ملموس، از آن خواب‌هایی که وقتی بیدار می‌شوی هنوز هم باورت نمی‌شود خواب بوده است، مثل چند تُن آوار، یکباره نشست کرد روی وجودم. نفس کشیدن برایم سخت شده بود و بغضی سمج، چشم باز نکرده، تمام مسیر گلویم را از آن ِ خودش کرده بود. با اینکه خواب بود و با بیدار شدن، ظاهرا تمام شده بود اما تاثیرش تا بندبند استخوان‌هایم نفوذ کرده بود و قدرت حرکت را از من گرفته بود.‌ ‌‌ گوشی را برداشتم و لیست صفت‌های دعای جوشن کبیر را نگاه کردم تا به عادت هر روزه، صفت امروز را همراه پیام سلام، صبح بخیر برای رفیقم بفرستم. می‌دانستم امروز ۶۸امین روز از سال ۱۴۰۲ است. چشمم که به صفت امروز افتاد، یک نسیم بهاری خنک وزید روی صورتم. یک نسیم که با لطافتش توان برداشتن آن چند تُن آوار را داشت. آبی شد بر آتش وجودم و لبخند را نشاند روی لب‌هایم. به خودم گفتم شاید صبح شنبه‌ای، قلب دیگری هم باشد که از درد در خودش مچاله است و توان شروع کردن روزش را ندارد. شاید او هم امروز با تکرار این صفت بتواند راه نفس کشیدنی برای خودش از میان غم‌هایش باز کند.‌ ‌ ‌ ‌صفت امروز "یا طبیب" است! طبیب تمام دردهای ریز و درشت عالم.‌ ‌ ‌ 🍃 روزتون به خیر و پربرکت رفقا و غم از دل‌های قشنگ‌ و مهربون‌تون دووور😍‌ ‌ ‌ ‌ ‌#روایت_زندگی #دعای_جوشن_کبیر‌ #صبح_شد_خیر_است‌‌‌‌‌ ‌ ‌ ‌@Negahe_To‌

‌ 📚 خیالت راحت باشد اینجا جای بیماری نیست. برای بیمار شدن نیاز به پرستار هست که من اینجا ندارم. اینها باشد برای برگشتن و بیخ‌ریش یا گیس تو عزیز ماندن.‌ ‌ ‌ ‌ ‌ #یک_پیاله_کتاب‌ #کتاب_نامه‌های‌سیمین‌و‌جلال‌ ‌ ‌ ‌@Negahe_To‌ ‌

‌ ‌ ‌دیروز که بریده‌ای از متن کتاب نامه‌های سیمین و جلال را اینجا گذاشتم حالم خوبِ خوب بود. جسمم سرحال بود و روحم سرحال‌تر؛ به ذوق روز سه‌شنبه، روز آخر کلاس‌هایم که روز سمینار دانشجوهایم است. چون قرار است به لطف خدا تجربه خاص و قشنگی را در کنار هم رقم بزنند.‌ ‌ ‌ نیمه شب که از شدت گلو درد از خواب پریدم فکر کردم دارم خواب می‌بینم. مگر می‌شود این حجم از درد یکباره بپیچد در وجودت؟ هر چه زمان گذشت بدتر شدم. درد مثل یک‌ مار، آرام‌آرام از گلو خزیده است به بقیه سلول‌های بدن. تا هر جا دستش رسیده را درگیر کرده است که مبادا جایی از قلم بیفتد. امروز هیچ نسبتی با دیروز ندارم. انگار روزهاست بیمارم. هر وقت اینجوری بی‌هوا از پا می‌افتم یک آیه مدام در دلم تکرار می‌شود: "یا اَیُّها الاِنسانُ ما غَرَّکَ بِرَبّکَ الکَریم؟" انگار این دردهای یِهویی، تابلویی می‌شود جلوی چشمانم که یادم بیاورد انسان چقدر ضعیف است. راستی این موجود بی‌نهایت ضعیف را چه می‌شود که در برابر پروردگارش گردن‌کشی و منم‌منم راه می‌اندازد؟ ‌ ‌به دعای خیرتان امید بسته‌ام که حال فردایم هیچ نسبتی با امروز نداشته باشد. نگران دانشجوهایم و ارائه‌ سمینارهایشان هستم. خیلی برایش زحمت کشیده‌اند و چشم امیدشان به منِ ضعیف است؛ هر چند این استاد که من امروز دارم می‌بینم، اصلا جای امید بستن ندارد!‌ ‌ ‌راستی جلال مگر نگفتی اینجا جای بیماری نیست؟ مگر نگفتی برای بیمار شدن نیاز به پرستار هست؟... ‌ ‌ #روایت_زندگی‌‌‌ #دردهای_یهویی‌ ‌ ‌ @Negahe_To‌

‌ ‌ نویسنده‌های کاردرست هم گاهی موقع نوشتن درباره آنکه خیلی دوستش دارند، قلم‌شان خشک می‌شود چه برسد به من که هنوز دارم در انحنای اولین حرف از الفبای نویسندگی دست و پا می‌زنم!‌ ‌ ‌ همینکه می‌دانید چقدر دوست‌تان دارم را بگذارید به حساب تبریک تولدتان، آقای دوست‌داشتنیِ ایران زمین♥️‌ ‌ ‌ ‌ #امام_رضا ‌ ‌ @Negahe_To‌

‌ ‌ من از آغاز در خاکم نَمی از عشق می‌بینم‌ مرا می‌ساختند ای کاش از آب و گلی دیگر‌ ‌ ‌ ‌ #شعر‌ #فاضل_نظری‌ #لذت_عکاسی‌ ‌ ‌ @Negahe_To‌ ‌

‌ ‌ دو نفر ورودی ۹۷، سه نفر ورودی ۹۸، سه نفر ورودی ۹۹ و چهار نفر ورودی ۱۴۰۰، یعنی یک کلاس خلوت، به شدت گسسته، به هم بی‌ربط و احتمالا کسل کننده! یعنی دوازده نفر دانشجو که مجبور شده‌اند برای یک درس تخصصی سخت و کمی اعصاب خردکن، یک ترم کنار هم قرار بگیرند. آن هم با یک استاد نسبتا سخت‌گیر که در طول ترم هم دانشجو را رها نمی‌کند تا برای خودش راحت باشد.‌ ‌ دوست‌شان داشتم، هر دوازده نفرشان را. خود درس را هم که همه می‌دانستند خیلی دوست دارم؛ چون سالهای زیادی از عمرم را با آن زندگی کرده‌ بودم. از اول ترم جرقه یک ایده، مثل یک کِرم شب‌تابِ سمج توی ذهنم وول می‌خورد. شب‌ها که در خلوت، نورش را می‌انداخت روی مغزم، امیدوار می‌شدم به انجام دادنش و روزها که نورش خاموش می‌شد نگران می‌شدم از پسش برنیایم و نشود آنچه که باید بشود. ایده برگزاری یک سمینار دانشجویی با موضوع زندگی ریاضی‌دان‌هایی که در رشته آنالیز نقشی داشته‌اند. ‌ می‌خواستم دانشجویی که یک ترم از انتگرال ریمان-اشتلیس در کلاس می‌شنود، برود بگردد در زندگی ریمان و اشتلیس و ببیند در کدام فراز و فرود زندگی‌شان به این قضیه‌ها رسیده‌اند که دنیای ریاضی را در جهان تکان داده است. بفهمد که یک ریاضی‌دان مشهور جهانی هم در زندگی شخصی‌اش یک عالمه لحظه‌های تلخ و ناامید کننده داشته، کلی بحران اجتماعی و مذهبی و سیاسی از سر گذرانده، شکست عشقی خورده و باز بلند شده و ادامه داده است.‌ می‌خواستم تا از دوره لیسانس گذر نکرده‌‌اند استرس واقعی ارائه دادن پشت میکروفون و جلوی یک جمع بزرگ دانشگاهی از استاد و کارمند و دانشجو را تجربه کنند. روزی که دیدم کنار هم نشسته‌اند و با وسواس دارند متن دعوت‌نامه‌ها را می‌نویسند، نگران تعداد شرکت‌کننده‌ها و کم نیامدن پذیرایی هستند و به همدیگر دلداری می‌دهند که استرس ارائه نداشته باشند، فهمیدم که موفق شده‌ایم. حالا آن جمع گسسته اول ترم به یک جمع پیوسته تبدیل شده بود. کنار هم تاریخ ۹ خرداد ۱۴۰۲ را تبدیل کردیم به یک روز خاطره‌انگیز و ماندگار در قلب‌ها و ذهن‌هایمان.‌ ‌ ‌ 🌱 بماند به یادگار‌ از اولین سمینار دانشجویی بچه‌های آنالیز‌ ‌ ‌ #روایت_زندگی‌‌‌ #دانشجوهای_عزیز_من‌ ‌ ‌ @Negahe_To‌

‌ ‌ ‌تا حالا چایت را با باران خنک کرده‌ای؟...‌ ‌ ‌ 🍃 هندزفری لازم🙃‌ ‌ ‌ ‌ #روایت_زندگی‌‌‌‌ #طعم_باران‌ ‌ ‌ @Negahe_To‌ ‌

‌ ‌ لازمه نوشتن، خودافشایی است اما تصمیم‌گیری برای اینکه کدام قسمت از زندگی را بیندازی زیر نورافکن خودافشایی، کار خیلی سختی است!‌ ‌ از صبح دارم با خودم کلنجار می‌روم برای نوشتن یک متن و بعد هم منتشر کردنش. هی تصمیم گرفتم و هی منصرف شدم. حالا که نزدیک غروب شده است زور آن قسمت مصمم چربیده است! می‌خواهم اینجا بگذارمش.‌ ‌ ‌ #دلنوشته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌ @Negahe_To