#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون 60 - و آنان که دهند آنچه را دهند و دلهاشان لرزان است که بسوی پروردگار خویشند بازگشت‌کنان‌ 61 - آنان می‌شتابند در خوبیها و ایشانند آنها را پیشی‌گیرندگان‌ 62 - و تکلیف نکنیم کس را جز به اندازه گشایش او (تاب و توانش) و نزد ما است نامه‌ای که سخن گوید به حقّ و ایشان ستم نمی‌شوند 63 - بلکه دلهاشان در گردابی است از این و ایشان را است کارهائی جز این که ایشانند آنها را کنندگان‌ 64 - تا گاهی که گیریم هوسرانان (یا فرورفتگان) ایشان را به عذاب ناگهان فغان برآرند 65 - ننالید امروز همانا شما از ما یاری نشوید 66 - بودند آیتهای ما خوانده می‌شدند بر شما پس بودید بر پاشنه‌های خویش برمی‌گشتید 67 - کبرورزندگان بدان شب‌نشینی بیهده‌گویان‌ 68 - آیا تدبر نکردند سخن را یا بیامدشان آنچه نیامد پدرانشان را آن پیشینیان‌ 69 - یا نشناختند پیمبر خویش را پس ایشانند او را انکارکنان (ناشناسان) 70 - یا گویند بدو آشفتگی است بلکه بیامدشان به حقّ و بیشتر ایشانند حقّ را ناخوش‌دارندگان‌ 71 - و اگر پیروی کند حقّ هوسهای آنان را هر آینه فاسد شود آسمانها و زمین و هر که در آنها است بلکه آوردیمشان به ذکر خود پس ایشانند از ذکر خود روی‌گردانان‌ 72 - آیا پرسیشان هزینه پس هزینه پروردگار تو بهتر است و او است بهترین روزی‌دهندگان‌ 73 - و همانا تو خوانیشان بسوی راهی راست‌ 74 - و همانا آنان که ایمان نمی‌آرند به آخرت از راهند کناره‌گیران (کجروان)

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون 75 - و اگر رحم کنیم ایشان را و بگشائیم آنچه بدیشان است از رنج همانا خیرگی کنند در سرکشی خود فروروندگان‌ 76 - و همانا گرفتیمشان به عذاب پس فروتن نشدند برای پروردگار خویش و نه زاری کنند 77 - تا گاهی که برگشودیم بر ایشان دری را دارای عذابی سخت ناگهان ایشانند در آن سراسیمه یا نومیدان‌ 78 - و او است آنکه پدید آورد برای شما گوش و دیده‌گان و دلها را به کمی سپاسگزارید 79 - و او است آنکه آفرید شما را از زمین و بسوی او گردآورده شوید 80 - و او است آنکه زنده کند و بمیراند و برای او است گردش شبانه روز آیا بخرد نمی‌یابید 81 - بلکه گفتند همانند آنچه گفتند پیشینیان‌ 82 - گفتند آیا گاهی که مردیم و شدیم خاکی و استخوانهائی آیا مائیم برانگیختگان‌ 83 - همانا وعده داده شدیم ما و پدران ما این را از پیش نیست این جز افسانه‌های پیشینیان‌ 84 - بگو از آنِ کیست زمین و آنکه در آن است اگر هستید دانایان‌ 85 - زود است گویند برای خدا بگو پس چرا یادآور نمی‌شوید 86 - بگو کیست پروردگار آسمانهای هفت‌گانه و پروردگار عرش بزرگ‌ 87 - بزودی گویند از آن خدا بگو پس چرا پرهیزکاری نکنید 88 - بگو کیست که به دست او است پادشاهیهای همه چیز و او پناه دهد و بر او پناه داده نشود اگر می‌دانید 89 - زود است گویند برای خدا بگو پس به کجا افسون می‌شوید

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون 90 - بلکه آوردیمشان به حقّ و همانا ایشانند دروغگویان‌ 91 - برنگرفت خدا فرزندی و نبود با وی خدائی چه در آن هنگام می‌برد هر خدائی آنچه را بیافریده است و برتری می‌جست برخی از ایشان بر برخی منزّه است خدا از آنچه می‌ستایند 92 - دانای نهان و هویدا پس برتر است از آنچه شرک ورزند 93 - بگو پروردگارا اگر بنمایانیم آنچه را وعده داده شوند 94 - پروردگارا پس نگردان مرا در گروه ستمگران‌ 95 - و همانا مائیم بر آنکه بنمایانیمت آنچه را وعده بدیشان دهیم توانایان‌ 96 - دور کن بدانچه آن بهتر است بدی را ما داناتریم بدانچه می‌ستایند 97 - و بگو پروردگارا پناه برم به تو از ریوهای شیاطین‌ 98 - و پناه برم به تو پروردگارا از آنکه حاضر آیندم‌ 99 - تا گاهی که بیاید یکیشان را مرگ گوید پروردگارا بازگردانید مرا 100 - شاید کرداری شایسته کنم در آنچه بازگذاردم نه چنین است همانا آن است سخنی که او است گوینده آن و از پشت سر آنان است برزخی (دیواری) تا روزی که برانگیخته شوند 101 - تا گاهی که دمیده شود در صور نباشد تباری میانشان در آن روز و نه از همدیگر پرسند 102 - پس آنکو سنگین شود سنجهایش آنانند رستگاران‌ 103 - و آنکه سبک شود سنجشهایش پس آنانند که زیان کردند خویش را در دوزخند جاودانان‌ 104 - بریان سازد رویهای ایشان را آتش و ایشانند در آن چهره‌سوختگان‌

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون 105 - آیا نبود آیتهایم خوانده می‌شد بر شما پس بودید بدانها تکذیب‌کنندگان‌ 106 - گفتند پروردگارا چیره گشت بر ما تیره روزی ما و شدیم گروهی گمراهان‌ 107 - پروردگارا برون آر ما را از آن سپس اگر بازگشتیم همانا مائیم ستمکاران‌ 108 - گفت گم شوید (نهیبی که به سگ می‌زنند) در آن و با من سخن نگوئید 109 - همانا بودند گروهی از بندگانم می‌گفتند پروردگارا ایمان آوردیم پس بیامرز ما را و رحم کن بر ما و توئی بهترین رحم‌کنندگان‌ 110 - پس برگرفتیدشان مسخره تا فراموشتان کردند یاد مرا و بودید بدیشان خنده‌زنان‌ 111 - همانا پاداششان دادم امروز بدانچه شکیبا شدند که ایشانند رستگاران‌ 112 - گفت چند ماندید در زمین به شمار سالیان‌ 113 - گفتند ماندیم روزی یا پاره روزی پس بپرس از شمارندگان‌ 114 - گفت نماندید مگر اندکی اگر بودید می دانستید 115 - پس آیا پنداشتید که شما را آفریدیم بیهده و آنکه شما بسوی ما بازنمی‌گردید 116 - پس برتر است خدا پادشاه حقّ نیست خدائی جز او پروردگار عرش گرامی‌ 117 - و آنکو بخواند با خدا خدائی دیگر را که نیستش حجتی بر آن جز این نیست که حسابش نزد پروردگار او است و همانا رستگار نشوند کافران‌ 118 - و بگو پروردگارا بیامرز و رحم کن و توئی بهترین رحم‌کنندگان‌

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون به نام خداوند گسترده‌‏مهر مهربان‏ به راستى كه مؤمنان به سعادت دست يافتند، (1) آنان كه در نمازشان فروتن‌‏اند، (2) و آنان كه از كار بيهوده روي‌گردانند، (3) و آنان كه اموال خود را به وسيله انفاق پاك مى‌‏سازند، (4) و آنان كه دامن خود را حفظ مى‌‏كنند، (5) مگر از همسرانشان يا كنيزانى كه مالك آن‌ها شده‌‏اند، كه آنان نكوهش نمى‌‏شوند؛ (6) پس كسانى كه راه ديگرى جز آن‌چه مقرّر شد طلب كنند، آنان از مرز الهى گذشته‌‏اند؛ (7) و مؤمنان كسانى‏‌اند كه امانت‌‏هاى يكديگر را پاس مى‌‏دارند و به پيمان خود وفادارند، (8) و آنان كه همواره بر نمازهاى واجب خود مواظبت مى‌‏كنند، (9) اينانند ميراث‌‏بران، (10) همانان كه بهشت برين را به ارث مى‌‏برند و در آن جاودانه‌‏اند. (11) همانا ما انسان را نخستين بار از عصاره گلى آفريديم. (12) سپس نسل او را از نطفه مقرر داشتيم؛ آن نطفه را در جايگاهى استوار قرار داديم. (13) سپس آن نطفه را لخته خونى ساختيم، آن‌‏گاه آن لخته خون را به صورت پاره گوشتى [كه گويى‏] جويده شده درآورديم؛ پس آن قطعه گوشت را استخوان‏‌هايى چند ساختيم، آن‏‌گاه استخوان‏‌ها را با گوشت پوشانديم، سپس آن را آفريده‌‏اى ديگر ساختيم (به او حقيقت انسانى بخشيديم). پس خداوند كه بهترين آفرينندگان است پرخير و بركت است. (14) سپس شما بعد از اين، قطعا خواهيد مرد. (15) و آن‏‌گاه به يقين شما در روز قيامت برانگيخته خواهيد شد. (16) و به راستى ما بر فراز شما هفت آسمان كه راه‏‌هاى نزول فرمان خدا، فرود و صعود فرشتگان و بالا رفتن اعمال بندگان است، پديد آورديم و ما از آفريدگان بى‏‌خبر نيستيم. (17)

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون و از آسمان آبى به اندازه فروفرستاديم و آن را در دل زمين جاى داديم و قطعا ما بر بردن آن تواناييم. (18) پس براى شما به وسيله آن بوستان‌‏هايى از درختان خرما و انگور پديد آورديم كه در آن‌ها براى شما ميوه‏‌هاى فراوان است و از آن‌ها مى‌‏خوريد. (19) و نيز به وسيله آن درخت زيتون را پديد آورديم كه از كوه سينا برمى‌‏آيد و ميوه‌اى مى‌‏روياند كه داراى روغن است و خورشى است براى خورندگان. (20) به يقين براى شما در دام‌‏ها (شتر، گاو، گوسفند) نشانه‌‏اى است بر اين‌‏كه امور بندگان را ما تدبير مى‏‌كنيم و به آنان مهربانيم؛ از شيرى كه در شكم آن‌هاست براى نوشيدن در اختيار شما مى‏‌نهيم، و نيز براى شما در آن دام‌‏ها سودهاى بسيار است؛ از آن‌ها بهره مى‌‏بريد و از گوشتشان مى‌‏خوريد. (21) و در خشكى بر شتران و در دريا بر كشتى‌‏ها سوارتان مى‌‏كنند. (22) همانا نوح را به سوى مردم زمانش به رسالت فرستاديم. او بى‏‌درنگ به سراغ آنان رفت و گفت: اى قوم من، خداوند يكتا را بپرستيد. شما را جز او معبودى شايسته پرستش نيست. آيا از كيفر او پروا نمى‌‏كنيد كه به يكتايى او كفر مى‌‏ورزيد. (23) مهتران قومش كه كافر بودند گفتند: اى مردم، اين جز بشرى مانند شما نيست. مى‏‌خواهد بدين وسيله بر شما برترى جويد. اگر از غيب پيامى به او مى‌‏رسيد، مى‌‏بايست به شما نيز كه بشرى مانند او هستيد برسد، و اگر خدا مى‌خواست پيامى به ما برساند، قطعا فرشتگانى را فرومى‌‏فرستاد. علاوه ‏براين، آيين او سابقه‌‏اى ندارد و ما در ميان پدران نخستين خود نشنيده‏‌ايم كه اين آيين را برگزيده باشند. (24) او مردى است كه جنون دامن‌گيرش شده‌است، پس تا مدّتى كوتاه در انتظارش باشيد، شايد بهبود يابد يا مرگ به سراغش آيد. (25) نوح گفت: پروردگارا، من مردم را به عذاب هشدار دادم، ولى آنان عذاب را دروغ شمردند، اينك تو مرا به وسيله همان عذابى كه چون بدان هشدارشان دادم دروغ‌گويم پنداشتند، يارى ده. (26) پس هنگامى كه خواستيم عذاب بفرستيم، به او وحى كرديم كه آن كشتى را زير نظر ما و برطبق آن‌چه به تو وحى مى‌‏كنيم، بساز، و چون حكم ما در مورد نابودى كفرپيشگان در رسيد، و به نشانه عذاب، آب از آن تنور جوشيد، از هرحيوانى، دو تا، يك نر و يك ماده، با كسانت (مؤمنان و خانواده‏‌ات) جز كسانى از آنان كه پيش‏‌تر وعده عذاب در حقشان ثابت شده‌است، در آن كشتى سوار كن، و با من درباره نجات كسانى كه ستم كرده‌‏اند سخن مگوى، چرا كه آنان غرق خواهند شد و اين مقدر شده‌است. (27)

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون پس هنگامى كه تو و كسانى كه همراه تواند بر كشتى نشستيد، بگو: ستايش خداى را كه ما را از اين مردم ستم‏‌پيشه رهايى بخشيد. (28) و بگو: پروردگارا، مرا از طوفان نجات ده و بر خشكى فرود آور، فرودى كه قرين خير و بركت باشد، كه تو بهترين نجات‏‌دهندگان و نيكوترين فرودآورندگانى. (29) به يقين در اين داستان نشانه‌‏هايى [بر يكتايى خدا و ربوبيّت او] است. و دعوت نوح و پيامدهاى آن آزمونى از جانب ما بود و ما قطعا آزمايش‌‏كننده بوديم. (30) سپس از پى آنان نسلى ديگر (قوم ثمود) را پديد آورديم. (31) و در ميانشان پيامبرى از خودشان به رسالت فرستاديم با اين پيام كه: خداوند يكتا را بپرستيد كه شما را جز او معبودى شايسته پرستش نيست؛ آيا از كيفر او پروا نمى‏‌كنيد كه به يكتايى او كفر مى‌‏ورزيد؟ (32) و مهتران قومش كه به خدا كافر شده و ديدار آخرت را دروغ شمرده بودند، و ما در زندگى دنيا آنان را از نعمت فراوان برخوردار ساخته بوديم گفتند: اين مرد جز بشرى مانند شما نيست؛ از آن‌چه شما مى‌‏خوريد او نيز مى‌‏خورد و از آن‌چه شما مى‏‌آشاميد او نيز مى‌‏آشامد. اگر پيامى از غيب به او رسيده بود به شما نيز مى‌‏رسيد؛ (33) و سوگند ياد مى‏‌كنيم كه اگر از بشرى مثل خودتان كه هيچ امتيازى بر شما ندارد پيروى كنيد، قطعا در آن صورت زيان‌كار خواهيد بود. (34) آيا او به شما وعده مى‌‏دهد كه وقتى مرديد و خاك گشتيد و استخوانى چند شديد، حياتى دوباره مى‌‏يابيد و از گورها براى حساب و جزا بيرون آورده مى‏‌شويد؟ (35) دور است دور آن‌چه شما را به آن وعده مى‌‏دهند. (36) [بدانيد كه‏] زندگى جز اين زندگى ما در دنيا نيست كه پيوسته نسلى از ما مى‌‏ميرد و نسلى ديگر پديد مى‌‏آيد، و ما برانگيخته نمى‌‏شويم. (37) او از جانب خدا رسالتى ندارد بلكه مردى است كه سخن دروغينى را كه خود ساخته به خدا بسته است، و ما به او ايمان نخواهيم آورد. (38) پيامبرشان گفت: پروردگارا، من مردم را به عذاب هشدار دادم و آنان عذاب را دروغ شمردند، اينك تو مرا به وسيله همان عذابى كه چون بدان انذارشان كردم دروغ‌گويم پنداشتند، يارى ده. (39) خدا در پاسخ او فرمود: قطعا پس از اندك زمانى با مشاهده عذاب پشيمان خواهند شد. (40) آن‏‌گاه صيحه‌‏اى مهيب آنان را به حق فروگرفت، و آن‌ها را همچون خاشاك سيلاب‏ها قرار داديم. پس دورى از رحمت خدا بر ستم‏پيشگان باد. (41) سپس از پى آنان نسل‏هاى ديگرى پديد آورديم. (42)

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون هيچ امّتى بر سرآمدى كه براى آن مقدّر شده‌است سبقت نمى‌‏گيرد كه زودتر از آن منقرض شود و از آن هم به تأخير نمى‏‌افتد كه ديرتر از آن از ميان برود. (43) آرى، امّت‏‌هايى را پس از نوح پديد آورديم و فرستادگان خود را پياپى به رسالت فرستاديم. هرگاه براى راهنمايى امّتى پيامبر آنان آمد، او را دروغ‌گو شمردند؛ ما نيز آن امّت‌‏ها را يكى پس از ديگرى آورده و به وسيله عذاب هلاكشان ساختيم و از آنان چيزى باقى نگذاشتيم جز اين‏كه آن‌ها را داستان‌‏هايى بر سر زبان‏‌ها نهاديم. پس دورى از رحمت خدا بر مردمى باد كه ايمان نمى‌‏آورند. (44) سپس موسى و برادرش هارون را با معجزاتى كه به آنان داديم و با برهانى روشن به رسالت فرستاديم. (45) آن دو را به سوى فرعون و مهتران قومش گسيل داشتيم، ولى آنان گردن‌كشى كردند و رسالت آن‌ها را نپذيرفتند و مردمى بودند كه بر ديگران سلطه يافته بودند. (46) از اين‌‏رو گفتند: آيا به دو بشر كه مثل خود ما هستند و قومشان ما را بندگى مى‏كنند ايمان بياوريم؟ (47) در نتيجه، موسى و هارون را تكذيب كردند، پس از زمره هلاك‏شدگان گشتند. (48) و همانا به موسى و هارون كتاب آسمانى تورات را داديم، باشد كه قومشان بدين وسيله هدايت يابند. (49) و عيسى بن مريم و مادرش را نشانه‏‌اى بر ربوبيّت خويش قرار داديم و آن دو را در مكانى مرتفع و وسيع كه جاى زندگى و داراى آبى جارى بود سكونت داديم. (50) ما به فرستادگان خود گفتيم: اى پيامبران، از چيزهاى پاكيزه بخوريد و استفاده بريد و به شكرانه نعمت‌‏هاى الهى كارى شايسته كنيد؛ قطعا من به آن‌چه مى‏‌كنيد به خوبى آگاهم، مبادا از فرمان من روى برتابيد. (51) و اى مردم به يقين اين است نوع شما كه همه يك امت هستيد و يك هدف را دنبال مى‌‏كنيد پس بيش از يك پروردگار نداريد و منم پروردگار شما، پس همه از من پروا كنيد. (52) ولى مردم دين و كتابى را كه به وسيله پيامبران به آنان عرضه شده بود قطعه‌‏قطعه كردند و آن را ميان خود تقسيم نمودند و هركدام كتاب و دينى را برگزيدند و هرگروهى به آنچه در اختيار داشت شادمان بود. (53) پس اى پيامبر، آنان را تا هنگامى كه عذاب الهى در رسد، در ورطه جهلشان رها كن. (54) آيا اين كفرپيشگان مرفّه مى‌‏پندارند اين مال و اولادى كه به آنان مى‌‏دهيم و بدين‌‏وسيله به آنان مدد مى‌‏رسانيم، (55) از آن روست كه آنان را بزرگ مى‌‏شمرديم و مى‌‏خواهيم در دادن نعمت‏‌ها به آنان شتاب كنيم؟! نه، اين‏گونه نيست، آنان درك نمى‌‏كنند كه حقيقت چيست. ما بدين‏‌وسيله آنان را سرگرم مى‌‏كنيم تا هم‌چنان در طغيان خود باقى بمانند. (56) آرى، مال و اولاد كافران وسيله خيرى براى آنان نيست. قطعا كسانى كه بيم آن دارند كه از سعادت محروم شوند، چون از خشم پروردگارشان مى‌‏هراسند، (57) و آنان كه به آيات پروردگارشان ايمان مى‌‏آورند، (58) و كسانى كه به پروردگارشان شرك نمى‌‏ورزند، (59)

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون و آنان كه آن‌چه را انفاق مى‌‏كنند، در حالى انفاق مى‏‌كنند كه دل‏‌هايشان ترسان است از اين‏‌كه به سوى پروردگارشان بازمى‌‏گردند، (60) اينانند كه در انجام كارهاى نيك شتاب مى‌‏كنند و به سوى آن‌ها بر يكديگر پيشى مى‌‏گيرند. (61) و ما هيچ‏‌كس را جز به اندازه توانش تكليف نمى‌‏كنيم، و نزد ما كتابى است كه اعمال همگان را بى‏ كم ‏و كاست و بدون هيچ‏‌گونه اشتباه آشكار مى‏‌سازد و براساس آن داورى مى‏شود؛ از اين‌‏رو در دادن سزا، ستمى به آنان نخواهد شد. (62) بلكه دل‌‏هاى كافران از اين اوصافى كه براى مؤمنان گفتيم سخت در غفلت است، و آنان كارهايى ناروا جز اين‌ها دارند كه به آن‌ها مى‌‏پردازند، و همين كارهاست كه آنان را از آن صفات و اعمال پسنديده بازمى‌‏دارد. (63) آنان روزگارشان را اين‌‏گونه سپرى مى‏‌كنند، تا وقتى كه مرفهانشان را به عذاب گرفتار سازيم، ناگهان ناله و فرياد سرمى‏‌دهند و درخواست كمك مى‌‏كنند. (64) به آنان خطاب مى‏‌شود: امروز ناله و فرياد سر ندهيد كه قطعا از سوى ما يارى نخواهيد شد. (65) زيرا آيات من پيوسته بر شما تلاوت مى‌‏شد ولى شما از آن روى مى‌‏گردانديد و به عقب بازمى‌‏گشتيد. (66) در حالى‌‏كه با اين كارتان كبر و بزرگ‌‏بينى خويش را نمايان مى‏‌ساختيد و شب‌‏هنگام [در بزم‌‏هاى خود] درباره قرآن ياوه‏‌سرايى مى‏‌كرديد. (67) آيا در اين قرآن، نينديشيده‌‏اند تا بدانند آن از جانب خداست؟ مگر براى آنان پيامى آمده كه براى پدران نخستينشان نيامده‌است تا بگويند اگر اين پيام حق است و از سوى خداست چرا براى پيشينيان فرستاده نشد؟ (68) مگر پيامبر خود محمّد را كه عمرى با آنان زيسته است نشناخته‌‏اند و از درستكارى و راستگويى او بى‌‏خبرند كه رسالتش را انكار مى‌‏كنند؟! (69) آيا مى‏گويند جنون دامن‌گير او شده‌است؟ نه اين‏‌گونه نيست، بلكه آن‌چه او آورده‌است حق است و بيش‌تر آنان حق را چون با هواهاى نفسانى خود سازگار نمى‏‌بينند خوش نمى‌‏دارند. (70) اگر حق پيرو خواهش‏‌هاى آنان بود، قطعا جهان هستى دگرگون مى‏‌شد و آسمان‏‌ها و زمين و كسانى كه در آن‌ها بودند، تباه مى‌‏شدند. ما هرگز حق را پيرو خواسته‌‏هاى آنان قرار نداده‌‏ايم، بلكه به آنان كتابى داده‏‌ايم كه يادآور دينى درخور آنان است و باورها و رفتارهاى درست را به آنان گوشزد مى‌‏كند، ولى آنان با گريز از اين كتاب، از دين واقعى خود روي‌گردانند. (71) مگر از آنان خراجى مى‏‌خواهى [كه به تو ايمان نمى‌‏آورند]؟ پاداش تو بر عهده خداست و قطعا پاداش پروردگارت بهتر است و او بهترين روزى‌‏دهندگان است. (72) به يقين، تو آنان را به راهى راست و دينى درست فرا مى‏‌خوانى. (73) و آنان‌كه آخرت را باور ندارند، قطعا از اين راه منحرفند و به اين دين پشت مى‌‏كنند. (74)

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون و اگر كافران را مورد رحمت قرار مى‌‏داديم و رنجى را كه به عنوان عذاب دامن‌گيرشان شده است برطرف مى‏‌ساختيم، باز هم در راه حق گام نمى‏‌نهادند، بلكه بر سركشى خود پاى مى‌‏فشردند و هم‌چنان در طغيان خويش سرگردان بودند. آرى، نه رحمت الهى آنان را به راه مى‌‏آورد و نه عذاب هشيارشان مى‌‏كند. (75) به يقين ما آنان را به رنج قحطى و تنگى معيشت گرفتار ساختيم، ولى نه در برابر پروردگارشان فروتنى كردند، نه هرگز در پيشگاه او خاضع مى‌‏شوند. (76) همواره با حق در ستيزند، تا وقتى كه آنان را بميرانيم و درى از عذابى سخت به رويشان بگشاييم، در آن‏‌جا ناگهان از دستيابى به هر خيرى نااميد مى‏‌شوند، (77) خداست كه براى شما گوش‌‏ها و چشم‌‏ها پديد آورد تا بشنويد و ببينيد، و دل‌‏ها پديد آورد تا بفهميد و دريابيد، ولى شما اندك سپاس‌گزارى مى‌‏كنيد. (78) اوست كه شما را در زمين پديد آورد؛ سپس چون بميريد دوباره زنده مى‏‌شويد و به سوى او روانه مى‏‌گرديد. (79) اوست كه زنده مى‏‌كند و مى‌‏ميراند، و رفت‏ و آمد شب و روز و گذشت زمان در اختيار اوست؛ پس چرا درنمى‏‌يابيد؟ (80) كافران نشانه‌‏هاى ربوبيّت الهى را درك نكردند، بلكه از سر تقليد مثل آن سخنى را كه مردمان نخستين گفتند بر زبان آوردند. (81) گفتند: آيا چون مرديم و خاك گشتيم و استخوانى‏چند شديم، به راستى برانگيخته مى‌‏شويم؟ (82) اين رستاخيز را كه به ما وعده داده‌‏اند، پيش‏تر نيز به پدرانمان وعده دادند، ولى هرگز تحقق نيافت. اين‌ها چيزى جز افسانه‏‌هايى كه مردمان نخستين ساخته‌‏اند نيست. (83) اى پيامبر، به منكران رستاخيز بگو: اگر اهل دانشيد، بگوييد زمين و كسانى كه در آنند از آن‌چه كسى است و هستى آن‌ها وابسته به كيست؟ (84) خواهند گفت: از آن خداست. بگو: پس چرا متوجّه نمى‌‏شويد كه چنين خدايى مى‌‏تواند هرگونه بخواهد در ملك خود تصرّف كند و انسان‌‏ها را بميراند و حياتى دوباره بخشد؟ (85) و نيز به آنان بگو: پروردگار آسمان‌‏هاى هفتگانه و پروردگار عرش بزرگ كه مركز فرمان‌روايى هستى است، كيست؟ (86) خواهند گفت: همه از آن خداست. بگو: چرا از خشم او كه مالك آسمان‌ها و عرش بزرگ است نمى‏‌هراسيد كه رستاخيز را انكار مى‌‏كنيد؟ (87) به آنان بگو: اگر دانا هستيد، بگوييد: آفرينش جهان هستى و فرمان‌روايى هر چيز به دست كيست، و حال آن‌‏كه او هر كه را به وى پناه برد حمايت مى‌‏كند و هيچ‌‏كس قدرت آن را ندارد كه در برابر خدا از كسى حمايت كند و مانع خواسته او گردد؟ (88) خواهند گفت: همه از آن خداست. بگو: پس تا كى دست‌خوش خيالات باطل مى‌‏شويد و حق (توحيد و رستاخيز) را باور نمى‏‌كنيد؟ (89)

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون آرى، وعده قيامت و حساب و جزا دروغ نيست، بلكه ما با اين وعده حق را برايشان آورده‌‏ايم، و قطعا منكران قيامت دروغ مى‌‏گويند كه رستاخيز را ناممكن مى‌‏دانند. (90) خدا فرزندى اختيار نكرده‌است تا او نيز خدا باشد، و هرگز با وجود خدا هيچ معبود و خداوندگارى نبوده‌است، زيرا اگر خدايانى وجود مى‌‏داشت، هر كدام با آن‌چه آفريده بود به سويى مى‌‏رفت و در نتيجه نظام هستى از هم گسسته مى‏‌شد، و علاوه ‏بر اين بعضى از آن خدايان بر بعضى ديگر برترى مى‌‏يافتند. منزّه است خدا از آن‌چه مردم او را بدان وصف مى‌‏كنند؛ (91) همان خدايى كه داناى نهان و آشكار است و مى‌‏داند كه خداوندگارى جز او نيست. پس او والاتر از آن است كه شريكى براى وى پندارند. (92) اى پيامبر، خدايت را بخوان و بگو: پروردگارا، اگر مى‏‌خواهى عذابى را كه به مشركان وعده داده مى‏‌شود در اين دنيا به من نشان دهى، (93) پروردگارا، مرا از ميان اين ستم‌‏پيشگان بيرون بر تا عذاب موعود دامن‌گير من نشود. (94) و ما قطعا تواناييم بر اين‏‌كه آن‌چه را به مشركان وعده مى‌‏دهيم به تو نشان دهيم. (95) اما اكنون كه در ميانشان هستى، بايد رفتار بدشان را با نيكوترين خصلت‌‏ها دفع كنى. ما به سخنان ناشايسته‌‏اى كه مشركان ما را بدان وصف مى‌‏كنند داناتريم. (96) و بگو: پروردگارا، از وسوسه‌‏ها و اغواگرى‏‌هاى شياطين به تو پناه مى‌‏برم. (97) پروردگارا، و از اين‌‏كه نزد من حاضر شوند به تو پناه مى‌‏برم. (98) اين كفرپيشگان همچنان به كفر خود ادامه مى‌‏دهند و به ثروت خود مغرورند؛ تا آن‏‌گاه كه مرگ به سراغ يكى از آنان بيايد، در آن حال به درگاه خدا استغاثه مى‏‌كند و نداى «يا ربّ» سر مى‌‏دهد و به فرشتگان مى‌‏گويد: مرا به دنيا بازگردانيد؛ (99) اگر بازگردم، شايد در ثروتى كه از خود بر جاى نهاده‌‏ام كارى شايسته كنم و آن‌ها را براى خشنودى خدا انفاق نمايم. چنين نيست، درخواست بازگشت بى‌‏اثر است، او فقط اين سخن را بر زبان مى‏‌آورد، و فراروى آدميان پس از مرگ، جهانى است ميان دنيا و آخرت تا روزى كه برانگيخته شوند. (100) پس هنگامى كه در صور دميده شود و مردگان زنده شوند، در آن روز ميانشان خويشاوندى نمى‏‌ماند و هيچ‌‏كس به كار ديگرى نخواهد آمد و از حال و كار يكديگر نخواهند پرسيد. (101) آن روز اعمال انسان را مى‏‌سنجند؛ پس كسانى كه اعمالشان وزين است، آنان سعادتمندند. (102) و كسانى كه اعمالشان سبك است آنان كسانى‏‌اند كه هستى خود را باخته‏‌اند و در دوزخ جاودانه خواهند بود. (103) شعله آتش صورت‏‌هايشان را مى‌‏گدازد و آنان در آن‏‌جا با لب‌‏هاى سوخته و جمع شده و دندان‏‌هاى آشكار، به سر مى‌‏برند. (104)

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_مومنون به آنان گفته مى‏شود: مگر آيات من پيوسته بر شما تلاوت نمى‌‏شد و شما آن‌ها را دروغ مى‌‏شمرديد؟ (105) مى‌‏گويند: پروردگارا، شقاوت و تيره‌‏بختى ما بر ما چيره شد و ما مردمى گمراه بوديم. (106) پروردگارا، ما را از اين‌‏جا بيرون بر و به دنيا بازگردان؛ اگر دوباره به شرك و گناه روى آورديم، قطعا ستم‏‌پيشه خواهيم بود. (107) خداوند به آنان مى‌‏فرمايد: در دوزخ گم شويد و دور باشيد و با من سخن نگوييد. (108) حقيقت اين است كه گروهى از بندگان من در دنيا مى‏‌گفتند: پروردگارا، ايمان آورديم، پس ما را ببخشاى و بر ما رحمت آور كه تو بهترين رحمت‏آورندگانى. (109) ولى شما آنان را به تمسخر گرفتيد، تا آن‏‌جا كه تمسخرتان از مؤمنان شما را از ياد من به فراموشى انداخت، و شما همواره به آنان مى‏‌خنديديد. (110) من هم امروز كه روز جزاست، مؤمنان را به پاس اين‌‏كه در برابر ريشخند شما شكيبايى كردند و بر ياد من استوار بودند، پاداش دادم كه تنها آنان سعادتمند باشند. (111) [سپس‏] خداوند به كفرپيشگان مى‌‏گويد: شما در گورهايتان به شمار سال‌‏ها چه مدت مانديد؟ (112) مى‌گويند: روزى يا پاره‏‌اى از روز را در آن‏‌جا به سر برديم؛ درست مدت آن را نمى‌‏دانيم، از فرشتگان شمارش‌‏كننده بپرس. (113) خداوند مى‌‏گويد: آرى، شما جز اندك‌‏زمانى در گورهايتان درنگ نكرديد. كاش آن روز كه در دنيا بوديد مى‌‏دانستيد كه از مرگ تا برپايى رستاخيز فاصله زيادى نيست. (114) آيا پنداشتيد كه شما را بيهوده آفريده‌‏ايم و شما به سوى ما بازگردانده نمى‌‏شويد؟ (115) خداوند كه فرمان‌رواى هستى است و هيچ امرى را جز به حق مقرّر نمى‌‏كند، والاتر از آن است كه شما را بيهوده بيافريند. هيچ معبودى شايسته پرستش جز او نيست. اوست پروردگار آن عرش ارجمند و زمام همه امور به دست اوست. (116) و هر كس با وجود خدا معبود ديگرى بخواند كه براى آن هيچ برهانى ندارد، حسابش فقط با پروردگارش خواهد بود. حقيقت اين است كه كافران به سعادت نمى‌‏رسند. (117) و بگو: پروردگارا، ببخشاى و رحمت‌آور كه تو بهترين رحمت آورندگانى. (118)