هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران 166 - و آنچه به شما رسید روز تلاقی دو سپاه همانا به اذن خدا بود
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران
آسيب‌هايى كه در جنگ احد- روزى كه آن دو گروه به مصاف هم رفتند- به شما رسيد به اذن خدا بود، تا آنچه را كه بايد انجام شود به انجام رساند و تا مؤمنان را مشخص سازد. (166)
و تا كسانى را كه نفاق پيشه نمودند مشخص كند. به منافقان گفته شد: بياييد در راه خدا بجنگيد يا دست‌كم از هستى خود دفاع كنيد، گفتند: اگر مى‌دانستيم كه جنگى رخ مى‌دهد، حتما در پى شما مى‌آمديم. آنان روزى كه چنين گفتند به كفر نزديك‌تر بودند تا به ايمان. به زبانشان چيزهايى مى‌گويند كه در دلشان نيست و خداوند به آنچه نهان مى‌دارند داناتر است. (167)
همان كسانى كه برجاى نشستند و به سوى كارزار بيرون نرفتند و درباره برادرانشان كه در راه خدا كشته شدند گفتند: اگر از ما پيروى مى‌كردند و در اين‌جا مى‌ماندند كشته نمى‌شدند. به آنان بگو: اگر راست مى‌گوييد، مرگ را از خويشتن دور كنيد. (168)
و كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند مرده مپندار، بلكه آنان زنده‌اند و نزد پروردگارشان از نعمت‌هاى بهشت به آنان روزى مى‌دهند. (169)
به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است شادمانند، و براى آن مؤمنان راستينى كه پس از آنانند و هنوز به ايشان نپيوسته‌اند مسرورند كه ترسى آنان را فرا نمى‌گيرد و اندوهگين نمى‌شوند. (170)
به نعمت و فضلى كه از جانب خداست و اين‌كه خدا پاداش مؤمنان را تباه نمى‌كند شادمانند. (171)
كسانى‌كه پس از آسيب رسيدن به آنان در جنگ احد، دعوت خدا و پيامبر را اجابت كردند و به جنگى ديگر رهسپار شدند، براى نيكوكاران و تقواپيشگانشان پاداشى بزرگ خواهد بود. (172)
همانان كه آن مردم (مزدوران دشمن) به ايشان گفتند: مشركان براى پيكار با شما گرد آمده‌اند، از آنان بترسيد.
ولى اين خبر آنان را ايمان بيفزود و گفتند: خدا ما را بس است و او نيكو كارگزارى است. (173)
هر روز با قرآن
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران 174 - پس بازگشتند به نعمتی از خدا و فضلی نرسیدشان گزندی و پیروی
#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_آل‌عمران
پس با نعمت و بخشش خدا از تعقيب دشمن بازگشتند در حالى كه هيچ گزندى به آنان نرسيده بود. آنان خشنودى خدا را پى گرفتند [و خدا نيز فضل خود را از آنان دريغ نكرد] چرا كه خداوند داراى فضل و بخششى بزرگ است. (174)
اين فقط شيطان است كه شما مؤمنان را از دوستان شرك‌پيشه خود مى‌ترساند؛ پس اگر به راستى مؤمنيد، از آنان نترسيد و از عذاب من بيم داشته باشيد. (175)
اى پيامبر، مبادا كسانى كه به سوى كفر مى‌شتابند و در آن فرو مى‌روند، با اين تصور كه بر اراده خدا چيره شده‌اند تو را اندوهگين كنند. آنان هرگز اندك زيانى به خدا نمى‌رسانند. خدا مى‌خواهد در آخرت هيچ بهره‌اى براى آنان قرار ندهد، و آنان را عذابى بزرگ خواهد بود. (176)
نه تنها آنان، بلكه هيچ‌يك از كسانى‌كه كفر را به بهاى ايمان خريده‌اند، هرگز نمى‌توانند با كفر خويش زيانى به خدا برسانند، و براى آنان عذابى دردناك خواهد بود. (177)
و كسانى كه كفر ورزيدهاند نپندارند كه مهلتى كه به آنان مى‌دهيم بر ايشان خير است؛ ما فقط به آنان مهلت مى‌دهيم تا گناهى بيفزايند، و براى آنان عذابى خواركننده خواهد بود. (178)
خدا چنين نيست كه مؤمنان را بر حالتى كه شما برآنيد كه ايمان و كفر به هم آميخته و مؤمنان و منافقان مختلط گشته‌اند رها كند، تا اين‌كه ناپاك را از پاك جدا سازد؛ و نيز خدا چنين نيست كه شما را از غيب آگاه گرداند تا بتوانيد خود منافق را از مؤمن بازشناسيد؛ ولى خدا هركه را بخواهد برمى‌گزيند و او را از غيب آگاه مى‌سازد، و او پيامبرانش را براى اين امر برگزيده است. پس به خدا و پيامبرانش ايمان بياوريد؛ و اگر ايمان بياوريد و تقوا پيشه كنيد، براى شما پاداشى بزرگ خواهد بود. (179)
و كسانى كه به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است بخل مى‌ورزند و از آن در راه خدا انفاق نمى‌كنند، گمان نبرند كه آن براى ايشان خير است، بلكه براى آنان شرّ است، زيرا روز قيامت آنچه را كه بدان بخل ورزيدهاند طوق گردنشان كنند. آن روز ميراث آسمان‌ها و زمين از آن خداست، و خدا به آنچه كرده‌ايد آگاه است. (180)
074b-menshavi-tah.mp3
557.7K
🔉 نمونه‌ی حذف شده از تلاوت تحقیق صفحه‌ی ۰۷۴ (آیه‌ی ۱۸۵) /استاد منشاوی در این قطعه به روایت دیگری تلاوت نموده‌اند.
⬇️🔹⬇️🔸⬇️🔸⬇️🔹⬇️