حسین محمدی مفرد از جمله #غواصان واحد تخریب لشکر ۵ نصر که همرزم #شهید_شفیعی بوده، درباره #شهادت وی می‌گوید: #محمدرضا در شب عملیات کربلای ۴ با اصابت تیر به ناحیه شکم #مجروح شد و #اسیر عراقی ها شد. نیمه های #شب بود که با یک ضربه از خواب بیدار شدم. #محمدرضا در سمت چپ من روی یک پتو بود و من هم در سمت راست #محمدرضا نزدیک به نرده های درب زندان بودم. مقداری #پنبه بود که خون آلود و مقداری هم مواد داخل روده بزرگ به من داد و خواست که این را از سلول بیرون بیندازم. وقتی این را دیدم متوجه وضعیت بد #محمدرضا شدم؛ آنقدر جراحاتش زیاد بود که #دفع از طریق #شکم انجام می‌شد. با خودم گفتم در داخل شکم #محمدرضا همه چیز جابجا شده است . سعی کردم فکر نکنم و بعد از انداختن آن #بسته به خارج دوباره خوابیدم. ساعت ۱۰ شب بود که #محمدرضا دیگر کاملا بی حال شده بود و دیگر توان ناله کردن هم نداشت به من نگاه کرد و گفت حسین یادت نرود که من بچه #قم بودم و چگونه جان دادم (شهیدشدم) و بعد گفت خواهش می‌کنم کمی به من آب بده که خیلی #تشنه هستم و من به چشمان #محمد که می‌گفت آخرین لحظات زندگیم هست نگاه می‌کردم . صدای #محمد خیلی آهسته شده بود او خیلی صدایش رسا و بلند بود، ولی دیگر خبری از آن صدا نبود دستم را به سمت قابلمه هایی که در آن آب بود بردم و بلند کردم و به سمت #محمد بردم فکرکنم این وضع شاید ۵۰ ثانیه هم طول نکشید که #دست محمد از قابلمه جدا شد و #پیکرش بر زمین افتاد و به #شهادت رسید. در دیداری که سال ۸۱ با مادر شهید داشتیم راز سالم ماندن پیکر محمدرضا را از ایشان پرسیدم که جواب دادند: زمانی که باردار بودم مدام وضو می گرفتم، شهید را با وضو شیر می دادم، فرزندم دائم الوضو بود، صبح ها بعد از نماز، زیارت عاشورا می خواند و اشک هایش را بر روی سینه و محاسنش می مالید، اعتقاد داشت اشک هایی که برای امام حسین (ع) ریخته می شود بدن را بیمه می کنند. https://eitaa.com/Ravie_1370🦋🦋