#نحوه_شهادت #زمان_شهادت #مکان_شهادت او مكرّر و با شوق فراوان مى ‏گفت: «شب حمله، شب ديدار مهدى(عج) است.» مسعود با يكى از دوستانش - ابوالقاسم اكرمى - هر كدام فرمانده يك گروهان از سپاه در شوش بودند كه در جريان اين برخورد و درگيرى، مسعود گروهان «والنّازعات» را فرماندهى مى ‏كرد و ابوالقاسم اكرمى فرماندهى گروهان ياسين را به عهده گرفت. ساعت 13310/5 شب هر دو گروهان از دو طرف به صورت گازانبرى حركت مى‏ كردند و پس از عبور از مواضع و خطوط دشمن و سركوب نيروهاى عراقى بازگشتند. در حمله والفجر 1 - كه در 24 فروردين 1362 از منطقه شرهانى شروع مى‏ شد در نزديكيهاى صبح و در هنگام بازگشت در خاكريزهاى سوم - جايى كه عراقى‏ ها از تيربار هوايى استفاده مى ‏كردند - بر اثر اصابت گلوله ضدّ هوايى به ناحيه سينه و قلب او در شيار تپه 103، به فيض عظيم شهادت نايل مى‏ گردد. در لحظات آخر از دوستانش خواست كه به مادرش بگويند، از او راضى باشد. جسم مطهّر او را بعد از انتقال به مشهد، در 1 ارديبهشت 1362 تشييع كردند و در بهشت رضا(ع) به خاك سپردند. آخرين بارى كه مسعود به جبهه مى ‏رفت، شهادت در چهره ‏اش آشكار بود. خانواده، دوستان و آشنايان آخرين ديدارشان را با او به خوبى به ياد دارند. يكى از همرزمانش مى‏ گويد: «آثار شوق و برافروختگى، در چهره او هويدا بود؛ شبيه آن حالتى كه در مورد ياران امام حسين(ع) و آن حضرت نوشته‏ اند: و هرچه به لقاء معبود نزديك ‏تر مى ‏شدند، برافروخته ‏تر و بشّاش ‏تر بودند.» http://eitaa.com/joinchat/3755868179C7a5148bdd4