‌اوه اوه! فکر می‌کردم تعداد کمی مثل قبلاً خودمن!😅 چون منم همین‌مدلی بودم... :) (تعارف و سانسور نداریم که) ولی خب از اونجایی که ممکنه یه نفر هم راه درمون من به دردش بخوره، اینجا یه سری چیزا می‌گم:

دیدی وقتی با چندتا از رفقایی که خیلی دوست داری و باهاشون هم فاز و جوری، کلی صحبت جدی و غیرجدی می‌کنی و می‌گی و می‌خندی و ازشون یاد می‌گیری؟🎯 یا وقتی یکیشون خیلی منطقی و عاقله، همیشه باهاش مشورت می‌کنی یا وقتی صحبت می‌‌کنه، با دقت به حرفاش گوش می‌دی؟👂🏻 ازش کلی سوال می‌پرسی و حواستو جمع می‌کنی چیا گفته و منظورش چیه؟ چون می‌دونی این آدم واقعاً حرفاش بارشی از حقه. 🤝 ولی خب از اون‌طرف بالاخره کساییم هستن تو زندگیت که هم فازت نیستن، یا کلاً حوصله صحبت باهاشون رو نداری، یا ازشون خوشت نمیاد، نه؟🥱 و وقتی باهات صحبت می‌کنن، فقط می‌خوای ازشون فرار کنی یا سریع صحبتتون تموم شه، و انقدر یه جاهایی بی‌توجه می‌شی که نمی‌فهمی چی می‌گه و چی می‌گی و یادت می‌ره و حواست کلاً پرت می‌شه. 🚶‍♀

👤 یا از اون طرف، هستن معلما و استادایی که هم از نظر علمی خیلی باسوادن، هم از نظر اخلاقی عالین. و اینجا تو‌ خیلی براشون ارزش و احترام قائلی و پیششون خیلی خوب و محترمانه ظاهر می‌شی و یه سری رفتارا رو پیششون نداری، چون می‌گی بابا این خیلی آدم حسابیه، زشته این حرکتا و رفتارارو پیشش داشته باشم، درسته؟🌱

🔍 حالا چرا اینو گفتم؟ چون می‌خوام بگم «یکی از» چیزایی که باعث می‌شه نمازتو نفهمی رکعت چندمی، حواست پرت می‌شه و یادت می‌ره، حال نداری بخونی، جان به جان آفرین تسلیم می‌کنی تا بخونی حتی سریع و آخر وقت، دلیلش اینه که جایگاه خدایی که قبولش داری، شبیه جایگاه پایین آدمای دسته‌ی دوم تو زندگیتن.🥲 یعنی یا واقعاً* دوسش نداری یا نمی‌دونی جایگاه حقیقی* اون خدا چیه و مدام یادت* می‌ره❤️‍🩹

🖇چون اگر دوسش داشتی، مثل آدمای دسته‌ی اول زندگیت که رفقاتن، صحبت کردنت باهاش کلی زمان می‌برد (تایم نماز) و متوجه گذر زمان نبودی (خسته نشدن از پنج دقه نماز خوندن)، نه اینکه سریع و بی‌حال فقط می‌خوای مثل دسته‌دوم صحبتتو تموم کنی و از اون شرایط‌ خلاص شی، بلکه خیلی دقیق حواستو جمع می‌کردی و باهاش صحبت می‌کردی. 🔻اینجا هم همونه، اگه خدارو دوسش داشتی، انقدر حین صحبت و خلوت باهاش، حواست پرت نمی‌شد و یادت نمی‌رفت که اصن رکعت چندمی...🥀 🔻چون واست مهم نیست، حواست پرت چیزای دیگه و بی‌اهمیت می‌شه، چرا مهم نیست؟ چون عمیقاً دوسش نداری...

یه دلیلشم اینه: 👈چون خدات ذهنیه، قبولش داری، ولی باورش نداری... قبول داشتن تو ذهنه، باور تو قلبه. عمل آدم هم از قلب و باور میاد.👉 ⚠️حتی ممکنه دعا کردنا و ادعیه خوندنات هم از روی یاد گرفتن یه سبک زندگی باشه. نه باورت، نه علاقه‌ت، نه چیزی که واقعا باهاش کیف می‌کنی... فقط طوطی‌وار انجام میدی، چون اینجوری یاد گرفتی!

💢 یا اگه دلیلش ندونستن جایگاه حقیقی اون خدا باشه، دوباره همین روند اتفاق میوفته. یعنی چی جایگاه حقیقی؟ چون ما دوتا جایگاه تو باور آدما از خدا داریم: ۱- صرفاً حفظی و ذهنیه.❌ ۲- واقعاً باور اون شخصه و درکش کرده و چشیده و فهمیده.✅ 💠 اولی، می‌گه آره دیگه خدا خالقه، ما رو آفریده، بزرگه، مهربونه و... 💠 دومی می‌گه: اینایی که اولی می‌گه، من فهمیدم، دیدم، چشیدم، لمس کردم، درک کردم و جوری جایگاه اون خدا واسش روشن شده تو این عالم، که چار ستون بدنش از خشیت و خوف و رجای‌ خدا تو نماز می‌لرزه و اشک تو چشاش جمع می‌شه. 🍃 مثل اینه که ما یه دستور پخت کیک شکلاتی داریم.🍩 اولی فقط دستورشو حفظه و می‌دونه و فقط لق لقه زبونشه👀 ولی دومی درستش کرده، خورده، چشیده، و فهمیده چقدر خوشمزه‌ست و مزه مزه کرده🍬