🔍 حالا چرا اینو گفتم؟ چون می‌خوام بگم «یکی از» چیزایی که باعث می‌شه نمازتو نفهمی رکعت چندمی، حواست پرت می‌شه و یادت می‌ره، حال نداری بخونی، جان به جان آفرین تسلیم می‌کنی تا بخونی حتی سریع و آخر وقت، دلیلش اینه که جایگاه خدایی که قبولش داری، شبیه جایگاه پایین آدمای دسته‌ی دوم تو زندگیتن.🥲 یعنی یا واقعاً* دوسش نداری یا نمی‌دونی جایگاه حقیقی* اون خدا چیه و مدام یادت* می‌ره❤️‍🩹

🖇چون اگر دوسش داشتی، مثل آدمای دسته‌ی اول زندگیت که رفقاتن، صحبت کردنت باهاش کلی زمان می‌برد (تایم نماز) و متوجه گذر زمان نبودی (خسته نشدن از پنج دقه نماز خوندن)، نه اینکه سریع و بی‌حال فقط می‌خوای مثل دسته‌دوم صحبتتو تموم کنی و از اون شرایط‌ خلاص شی، بلکه خیلی دقیق حواستو جمع می‌کردی و باهاش صحبت می‌کردی. 🔻اینجا هم همونه، اگه خدارو دوسش داشتی، انقدر حین صحبت و خلوت باهاش، حواست پرت نمی‌شد و یادت نمی‌رفت که اصن رکعت چندمی...🥀 🔻چون واست مهم نیست، حواست پرت چیزای دیگه و بی‌اهمیت می‌شه، چرا مهم نیست؟ چون عمیقاً دوسش نداری...

یه دلیلشم اینه: 👈چون خدات ذهنیه، قبولش داری، ولی باورش نداری... قبول داشتن تو ذهنه، باور تو قلبه. عمل آدم هم از قلب و باور میاد.👉 ⚠️حتی ممکنه دعا کردنا و ادعیه خوندنات هم از روی یاد گرفتن یه سبک زندگی باشه. نه باورت، نه علاقه‌ت، نه چیزی که واقعا باهاش کیف می‌کنی... فقط طوطی‌وار انجام میدی، چون اینجوری یاد گرفتی!

💢 یا اگه دلیلش ندونستن جایگاه حقیقی اون خدا باشه، دوباره همین روند اتفاق میوفته. یعنی چی جایگاه حقیقی؟ چون ما دوتا جایگاه تو باور آدما از خدا داریم: ۱- صرفاً حفظی و ذهنیه.❌ ۲- واقعاً باور اون شخصه و درکش کرده و چشیده و فهمیده.✅ 💠 اولی، می‌گه آره دیگه خدا خالقه، ما رو آفریده، بزرگه، مهربونه و... 💠 دومی می‌گه: اینایی که اولی می‌گه، من فهمیدم، دیدم، چشیدم، لمس کردم، درک کردم و جوری جایگاه اون خدا واسش روشن شده تو این عالم، که چار ستون بدنش از خشیت و خوف و رجای‌ خدا تو نماز می‌لرزه و اشک تو چشاش جمع می‌شه. 🍃 مثل اینه که ما یه دستور پخت کیک شکلاتی داریم.🍩 اولی فقط دستورشو حفظه و می‌دونه و فقط لق لقه زبونشه👀 ولی دومی درستش کرده، خورده، چشیده، و فهمیده چقدر خوشمزه‌ست و مزه مزه کرده🍬

حالا راهکار چیه؟ 🤔 (این راهکارا شاید بشه گفت عمومی و کلیه، اما چون ریشه این مشکل، فرد به فرد ممکنه فرق داشته باشه، پس باید بررسیش توسط یه آدم خبره صورت بگیره و درمان شه. اما از اونجایی که تو ریشه‌یابی بعضی مشکلات قبلاً خودم و بقیه (که یکیش نماز و شک زیاد تو رکعتاش در یه برهه‌ای بود و قطعاً هنوزم کلی ضعف دیگه تو قسمتای دیگه‌ی نمازام هست) خوب پیش رفتیم، اینجا هم تجربه‌ها رو می‌گمشون، بلکه شاید به درد یه نفر بخوره🌸)) 🔵 اما یکی از اون راهکارا که اینجا هم بارها گفتیمش و تو قرآن مکرر گفته شده اینه که خدارو با خلقتش هم می‌شه شناخت و تو‌ کتابای اعتقادی و منطقی که پله‌ی اولن نباید متوقف شد(چرا؟)، با خود خلقت و فکر کردن می‌شه به خدا رسید و درکش کرد.✨ 🏞مثلا نماز خوندن تو دل طبیعت یا کلاً زیر آسمون، دیوانه کننده‌ست، مخصوصاً اگر هوا ابری با کمی رعد و برق خفیف باشه.🌩 اینجاها قشنگ خشیت خدارو با اون حال و هوا و صدای رعد و برق درک می‌کنی، توجه می‌کنی، می‌فهمی عظمت خدا یعنی چی دقیقاً، و از بیرون به عالم خلقت و آسمون و زمین و درخت و خودت نگاه می‌کنی و از این چیزایی که همیشه واست عادی بود متحیر می‌شی! و الان دهنت خشک می‌شه از این میزان عظمت و ظرافت و عجایب🔥 نماز تو خونه و چاردیواری کجا نماز زیر آسمون و محیط خلوت کجا!

🔴 چرا نماز تو محیطای متفاوت کیفیتش یه جور دیگه می‌شه؟📿 بذار یه مثال بزنم تو داخل کتاب‌خونه بیش‌تر حس درس خوندن و کتاب خوندن داری، یا زیر پتو تو جای گرم و نرمت؟🛏 قطعاً تو کتاب‌خونه.🏢 حالا اینجا هم وقتی قراره خدارو بیش‌تر درکش کنی و بفهمیش، طبیعتاً واسه من و تویی که اول راهیم، نماز تو دل طبیعت و فضای سبز خلوت یا هر جایی که بیرون از چاردیواری خونه‌ست و ترکیبی از زمین و آسمون و موجودات زنده و...ست بیش‌تر بهت عظمت خدا رو می‌‌چشونه و می‌ فهومونه جایگاه خدا چیه، و بعد اینجا یه حالی بین خوف و رجا پیدا می‌کنی وابهت خدا واست ملموس می‌شه، و همین باعث می‌شه خدا واست مهم شه، (شبیه اون استاد و معلمت) و بعد مهم شدنش، کم‌کم محبت و دوس داشتن نسبت به خدا تو قلبت میاد و نمازت با حال و توجه و طولانی می‌شه، شک و اینام از بین می‌ره🎉