‌ همان اول که نگاهم به نگاهِ دخترانِ دهه‌هشتادیِ فعالِ استان افتاد که دور هم جمع شده بودند ؛ سعی کردم با لبخند و کلام و دستِ نوازش ، محبتم را به آنان ابراز کنم . به دخترانی که هرکدامشان در طرز نگاه و لحن حرف زدن‌هایشان ، می‌شد به اقیانوسی از محبت و معرفت دست پیدا کرد . گویا مقام مربی شایسته ی اخلاقِ پسندیده‌ی آنها بود . ولیکن با یک دنیا منت به من سپرده شده بود . کسی که خود در اولین گامِ خودسازی گیر کرده است . چطور می‌تواند معلم‌ِ شایسته ای برای چنین دخترانِ رستگارِ زیبا سیرتی باشد ؟ #باور #دخترای‌من