‌ نوشتن یعنی از انحصار در بیایی و خودت رو هرجایی که دوست داری تصور کنی ‌. کلمات رو خلق کنی و جملات رو به هم پیوند بزنی . نوشتن به تو ثابت می‌کنه که میتونی دنیاتو همونجوری بسازی که خودت میخوای . ‌ #گمنام

هرکسی به کتاب پناه برده باشد ؛ این کتاب را درک خواهد کرد .

‌ غم ، پیوند خورده با وجود آدم‌ها انگاری خدا هر روز میخواد بهت یادآوری کنه و بگه از اول تا آخر دنیا ، بهترین اتفاق و بدترین اتفاقش فانیِ . دل نبند . رها ، آزاد و پرتلاش در راه معبود قدم بردار و لبخند و اشکت رو به اتفاقات زمینی پیوند نزن . ‌ #گمنام

- شـوقِ پرواز بده روحِ زمین‌گیرِ مرا .

قدیم‌ترها ... به معشوقه‌یِ مردها میگفتن : مهربانو . و به مردهایِ عاشق میگفتن : مهربان . “بان” پسوند نگه داریه . یه جورایی میشه گفت مرد های عاشق، پاسدار و نگهبانِ "مهـرِ" معشوقه‌شون بودن .. دلبر بیا یه ماشین بساز، برگردیم قدیم .. ‌

‌که از هر سبزینه ای عبور کنی ، هنر عطر دیگری دارد . 🌱

‌ علم ، هنر ، مقام ، اصالت خانوادگی و هرآنچه که برای آدمی ، افتخار آفرین است ؛ زمانی ارزشِ حقیقی پیدا می‌کند که با اخلاق و رفتارِ نیکو همراه باشد .🌸 ‌

هرچی بی‌ریاتر و صاف و ساده‌تر قشنگ‌تر !(:

‌ رنجِ کودکی‌هایمان ، فراق از دوستانِ دورانِ دبستان بود و دوری از همبازی‌های همیشگی . یا نهایتا اشک‌هایمان هنگامی‌ سرازیر می‌شد که مدادِ رنگیِ دوست‌داشتنیمان را زنگ‌ِ ورزش ، زیرِ نیمکت گم می‌کردیم . بزرگ‌تر که شدیم ، به دماغمان بادِ بلوغ افتاد و خیال کردیم حالا دیگر برایِ خودمان کسی شده‌ایم . اشک و ناله در کارمان نبود و مدام با غرور سینه سپر می‌کردیم در برابر مشکلات . کمی که گذشت مشکلات را نه با جسم که با روح و جان لمس کردیم و اشک‌هایمان در خلوت و گوشه دنجی در هیئت سرازیر شد . هرچه بود ، غم‌های کوچک بود و آغوش‌های کوچک‌تر . حالا اما هرکسی به قدر چندین هزار سالِ نوری ، غمی عظیم در دل دارد و تاب و تحملی به قدر یک دانه‌ی گندم کوچک ... دیگر صحبت از گم شدنِ مداد رنگی‌هایمان یا اندوهِ قهر کردن‌ با دوستانمان و یا حتی دعواهای بی حساب و کتابمان نیست . غم‌ها مهمان ناخوانده نیستند بلکه دیگر جزئی از وجودمان شده‌اند .. چنان بختکی بد خلق و عظیم‌الجثه به جانمان نشسته‌اند . هرکسی به شکلی در خویشتنِ خویش به اندوهی دچار است . ✍🏻 #گمنام