قوی نیستم، اگر شعری می‌نویسم باد قوی نیست، اگر لباس‌های روی بند را تکان می‌دهد. غروب ساعت غمگینی است نمی‌تواند حتی گلدانی را بیندازد و غم کمی جابه‌جا شود. در خانه نشسته ام زانوهایم را در آغوش گرفته‌ام تا تنهایی‌ام کمتر شود تنهایی‌ام کمد پر از لباس اتاقی که درش قفل نمی‌شود تنهایی‌ام حلزونی است که خانه‌اش را با سنگ کُشته‌اند #الهام_اسلامی حرف که می زنی انگار  سوسنی در صدایت راه می رود  حرف بزن  می خواهم صدایت را بشنوم  تو باغبان صدایت بودی و خنده ات دسته ی کبوتران سفیدی  که به یکباره پرواز می کنند   تورا دوست دارم چون صدای اذان در سپیده دم  چون راهی که به خواب منتهی می شود  تو را دوست دارم چون آخرین بسته سیگاری در تبعید تو نیستی  و هنوز مورچه ها شیار گندم را دوست دارند  و چراغ هواپیما در شب دیده می شود  عزیزم!  هیچ قطاری وقتی گنجشکی را زیر می گیرد  از ریل خارج نمی شود  و من گوزنی که می خواست  با شاخ هایش قطاری را نگه دارد #غلامرضا_بروسان #غلامرضا بروسان فرزند اسماعیل بروسان (زاده ۲۲ آذر ۱۳۵۲ در مشهد - درگذشته ۱۵ آذر ۱۳۹۰) شاعر و برگزیده «جایزه شعر نیما» و «جایزه شعر خبرنگاران» بود بروسان به همراه همسر شاعرش #الهام اسلامی و دخترش #لیلا در سانحهٔ رانندگی در جاده قوچان، در ۱۴ آذرماه ۱۳۹۰، در سن ۳۸ سالگی؛ درگذشت