#شعر_شب خُنُک¹ آن‌دم که نشینیم در ایوان من و تو به‌دو‌نقش و به‌دو‌صورت به‌یکی جان من و تو دادِ باغ و دمِ مرغان بدهد² آب حیات آن زمانی که درآییم به بُستان من و تو اختران فلک آیند به نظّارهٔ ما مَهِ خود را بنُماییم بدیشان من و تو من و تو بی‌«من»و «تو» جمع شویم از سرِ ذوق خوش و فارغ ز خرافاتِ پریشان من و تو طوطیانِ‌فلکی جمله شکرخوار شوند در مَقامی که بخندیم بدان‌سان من و تو این عجبتر که من و تو به یکی کُنج این جا هم درین دم به‌عراقیم و خراسان من و تو به یکی نقش برین خاک و بر آن نقشِ دگر در بهشتِ ابدیّ و شکرستان من و تو. #مولانا_جلال‌الدین ۱. خُنُک: خوشا ۲. دادِ چیزی دادن: به کمال ازعُهدهٔ‌آن بر آمدن.