چیست دریا؟ چشم پر اشک زمین در نگاهش آرزویی ته‌نشین   آرزوی پا گشودن، پر زدن بر فراز کوهساران سر زدن   چشمه بودن، باز جوشیدن به کوه دم زدن با آن بلند باشکوه   خویشتن از خویشتن انگیختن از درون خویش بیرون ریختن در شب دریایی خویشم اسیر گر سراپا گریه‌ام بر من مگیر   مانده‌ام با صبر دریا پای‌بند ماهتابا بر سرشک من مخند!   بگذر از دریا و راه خویش گیر شیوه‌ی دریادلان در پیش گیر   من همان نایم که گر خوش بشنوی شرح دردم با تو گوید مثنوی   من همان جامم که گفت آن غمگسار با دل خونین، لب خندان بیار   من خمش کردم خروش چنگ را گر چه صد زخم است این دلتنگ را   من همان عشقم که در فرهاد بود او نمی‌دانست و خود را می‌ستود   در رخ لیلی نمودم خویش را سوختم مجنون خام‌اندیش را   می‌گرستم در دلش با درد دوست او گمان می‌کرد اشک چشم اوست   گر جهان از عشق سرگشته است و مست جان مستِ عشق بر من عاشق است   ناز اینجا می‌نهد روی نیاز گر دلی داری، بیا اینجا بباز 📻 #سایه @TAMASHAGAH

💌تو جوری عاشقی کن که نفهمم عشق کوتاهه ... #افشین_یداللهی 📻 #دکتر_کاکاوند @TAMASHAGAH

🎼🔅موسیقی در عرفان ... در بهشت آن لحن‌ها بشنوده‌ایم #دکتر_سوگل_مشایخی @TAMASHAGAH

📎 🔅تفسیر دنیا از نظر مولانا: #مولانا همچون سایرِ عارفان دنیا را نکوهش می‌کند اما باید دید که این دنیا کدامین دنیاست؟ بی‌گمان منظور مولانا از دنیای نکوهیده، عالمِ طبع و جهان محسوسات نیست چرا که به تصریحات قرآنی، آسمان‌ها و زمین و موجودات، مُلک خداوند است و جملگی رهِ طاعتِ او را می‌پویند، نیز زمین و آسمان به تسبیح حق مشغول‌اند و به علاوه خداوند، آفرینش جهان را بر بنیاد حق آفریده است. با این ملاحظه مگر ممکن است موجودِ مطیع، نیایشگر و حق‌پی، نکوهیده به شمار آید؟! بنابراین منظور مولانا از دنیای مذموم گیتی نیست بل حالتی قلبی است و آن غفلتی است که بر دل عارض می‌شود و یاد خدا را از دل‌ها محو می‌کند. چیست دنیا؟ از خدا غافلْ بُدَن #شرح_موضوعی_مثنوی_معنوی #دکتر_کریم_زمانی @TAMASHAGAH

❤️‍🔥🕊 کیست این‌پنهان مرا در جان و تن... ✍#عمان_سامانی پاره‌هایی دلنشین از کتاب #گنجینة_الاسرار 🎙خوانش: #عبدالحمید_ضیایی @TAMASHAGAH

❤️‍🩹🕊 من از آن می‌ترسم که این ساعت تو از وخامتِ فراق، غافلی! #مقالات_شمس_تبریزی @TAMASHAGAH

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ🌹 دلت در سَلامت بود سلامت در آغوشم از او گرم و روشن بود شبِ سرد و خاموشم سلامت کبوتر بود به تندی دلش می‌زد تَنِش داشت در دستم پَرِش داشت بر دوشم شبم مهربانی شد شبم همزبانی شد غزل در سلامت بود چو آویزه در گوشم تو از گوهرِ نوری که در جا نمی‌گنجی جهان است سامانت نه گُنجای آغوشم نه ملموس و نه ذاتی نه مجموعِ ذرّاتی زِ رؤیا دهی مستی به جامی که می‌نوشم خوشا خواب شیرینم که در او تو پیدایی زِ خلقش نهان خواهم بر او پلک می‌پوشم چنان از تو سرشارم که طاقت نمی‌آرم حبابم که می‌ترْکم شرابم که می‌جوشم به چشمِ خریداری نظر می‌کنی در من من از خویش می‌پرسم: چه دارم که بفروشم؟ پس از سال‌ها یاری سلامت گرامی باد که با «والسلام» ای‌دوست نکردی فراموشم ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ🌹 #سیمین_بهبهانی @TAMASHAGAH

جان دِه اندر #عشق و آنگه جان‌ستان را #جان شِمُر سید برهان‌الدین/مرشد حضرت مولانا @TAMASHAGAH

🔅توکّل 📻 #دکتر_دینانی @TAMASHAGAH

‍ ز من عمریست می‌گردد جدا دل ندانم با که گردید آشنا دل ز حرفِ عشق، خارا می‌گدازد من و رازی‌که نتوان‌گفت با دل #بیدل_دهلوی 🎙 #سعید_الیف @TAMASHAGAH