عشق شَمیمی‌ست که از جان به سوی محبوب برمی‌خیزد، زیرا روح را خوراک می‌دهد و تن را چالاک می‌کند، و عشق با درآمدن به شکل محبوب تمامی نیروها را به سوی او می‌برد، و حقیقت او را تمنا می‌کند و از شوق هرآن چه بدان مشتاق است، فارغ می‌ماند. ‏عشق نیرویی است که سفر می‌کند، از این‌جا به آن‌جا، درنگ‌های بسیار می‌کند، اندیشه‌های بسیار، شب‌بیداری‌های بسیار، کاوش‌های بسیار، و حیرت‌های بسیار... #ابوحیان‌توحیدی @TAMASHAGAH