در هجوم تشنگی، در سوز خورشید تموز پای در زنجــــــیر خاک ِتفته، می‌نالد گون: «روزها را می‌کنم پیـمانه ، با آمد شدن» غوک نــیزاران لای و لوش گوید در جواب: «چند و چند این تشنگی؟ خود را رها کن همچو من پیش نه گامی و جامی نوش و کوته کن سخن» بوته‌ی خشک گون در پاسخش گوید: «خمش! پای در زنجیر، خوشتر، تا که دست اندر لجن!» #دکتر_شفیعی‌کدکنی @TAMASHAGAH