٧. ♦️ سخنان امير المؤمنين (ع) پس از ولادت آنگاه سلام بر زنان بهشتى نمود و حال آنان را پرسيد. بانوان بهشتى او را در آغوش گرفتند و حضرت با آنان تكلّم فرمودند. هنگامى كه حضرت حوا سلام اللَّه عليها او را در آغوش گرفت، آن حضرت فرمود: «سلام بر تو اى مادر، حوا»! حوا سلام اللَّه عليها پاسخ داد: سلام بر تو پسرم! على بن ابى طالب عليه السّلام از حال حضرت آدم پرسيد. حوا سلام اللَّه عليها پاسخ داد: غرق در نعمتهاى خداوند است و در جوار پروردگار متنعم است. در اين هنگام كه آن حضرت داخل كعبه بود ابوطالب عليه السّلام در كوچه و بازار صدا مى زد: بشارت باد شما را كه ولى خدا ظاهر شده است، همان كسى كه وصايت به او تمام و كامل مى شود. بعد از رفتن زنان بهشتى، پيامبران الهى حضرت آدم، حضرت نوح، حضرت ابراهيم، حضرت موسى، حضرت عیسی عليهم السّلام آمدند. أمير المؤمنين عليه السّلام با ديدن آنان حركتى نمود و تبسّم فرمود و آن بزرگواران بر حضرتش سلام كردند: «سلام بر تو اى ولى خدا و خليفه پيامبر خدا». حضرت در جواب فرمود: «عليكم السّلام و رحمة اللَّه و بركاته». و جداگانه بر هر يك سلام نمودند. آن بزرگواران يكى بعد از ديگرى او را در آغوش گرفتند و بوسيدند و زبان به مدح او گشودند و رفتند. سپس ملائكه آمدند و او را به آسمانها بردند، و باز آوردند و بردند و هر بار كلماتى مخصوص در فضائل و مناقب حضرت مى فرمودند. فاطمه بنت اسد سلام اللَّه عليها مى فرمايد: بار دوم در حالتى آن حضرت را آوردند كه او را در حرير سفيد بهشتى پيچيده بودند و به من گفتند: «او را از چشم بينندگان حفظ كن كه ولى رب العالمين است. بدانكه وارد بهشت نمى شود مگر كسى كه ولايت او را بپذيرد و امامت و ولايت او را تصديق كند، خوشا به حال آن كه تابع اوست و واى بر كسى كه از او رويگردان شود. مثَل او چون كشتى نوح است. هر كه به آن پيوست نجات مى يابد و هر كه از آن باز ماند غرق مى شود و سقوط مى كند». سپس در گوش او مطلبى گفتند كه من نفهميدم. بعد او را بوسيدند و برخاستند و بيرون رفتند و من ندانستم از كجا خارج شدند. 📚 روضة الواعظين: ج۱، ص۷۹؛ بحار الأنوار: ج۳۵، ص۱۳؛ على (ع) وليد الكعبة: ص۳۲ #ماه_رجب #امام_علی #میلاد_امام_علی 🆔 @TaghvimShia1

٨. 🔸 سه روز در كعبه فاطمه بنت اسد سلام اللَّه عليها بعد از سه روز كه مهمان الهى بود فرزند مبارك و محترم خود را در آغوش گرفته آماده خروج از كعبه شد كه هاتفى غيبى چنين ندا داد: «اى فاطمه، نام اين مولود را على بگذار، چرا كه من خداى على اعلى هستم. من نام او را از نام خود گرفته ام، و او را ادب آموخته‌ام و امر خود را به او سپرده ام، و او را بر غوامض علم خود آگاهى داده ام. او در خانه من بدنيا آمده است، او اول كسى است كه بر فراز خانه من اذان مى گويد، و بتها را مى شكند، و آنها را از بالاى كعبه به صورت مى اندازد. خوشا بحال كسى كه او را دوست مى دارد و از او اطاعت مى كند و او را يارى مى نمايد. واى بر كسى كه بغض او را دارد و از او سرپيچى مى كند و او را خوار مى نمايد و حق او را انكار مى نمايد». در اين سه روز در هر محفلى سخن از ولادت اين مولود مبارك و استثنائى بود، بخصوص باز نشدن قفل در كعبه، شكافته شدن ديوار كعبه در روز و ديدن آن توسّط كفار، اين مطلب را به صورت يك مسأله عمومى در آورده بود. 📚 بحار الأنوار: ج۳۵، ص۹-۳۷ #ماه_رجب #امام_علی #میلاد_امام_علی 🆔 @TaghvimShia1

٩. 💫 طلوع نور على (ع) در آغوش پيامبر (ص) صبح روز چهارم در مقابل ديدگان به انتظار نشسته، ناگهان ديوار كعبه از مكان قبلى شكاف برداشت به حدى كه فاطمه بنت اسد عليه السّلام با فرزند عزيزش از آنجا خارج شدند. مردم همه نگاه مى كردند و قبل از سؤال كسى، فاطمه بنت اسد سلام اللَّه عليها از بعضى وقايع داخل خانه خبر داد و از عظمت آن مولود و غذاهاى بهشتى و اينكه نام اين حضرت به نداى آسمانى على عليه السّلام است. ابوطالب عليه السّلام و پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله پيش آمدند، و فاطمه بنت اسد سلام اللَّه عليها با مولود پيش آمد. حضرت مولى الموالى على عليه السّلام فرمودند: «السّلام عليك يا اَبَه و رحمة اللَّه و بركاته». ابوطالب عليه السّلام فرمود: «و عليك السّلام يا بُنَىّ و رحمة اللَّه و بركاته»، و آن حضرت را در آغوش گرفت. أمير المؤمنين عليه السّلام چشمان مبارك به صورت پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله باز كرد و تبسّم فرمود و خود را حركتى داد و فرمود: «السّلام عليك و رحمة اللَّه و بركاته، مرا در آغوش بگير». پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله پاسخ سلامش را داد و آن حضرت را در آغوش گرفت، و بوسيد و دست در دست او گذاشت. آنگاه أمير المؤمنين عليه السّلام دست راست بر گوش نهاد و اذان و اقامه فرمود و به يگانگى خداوند عزّوجل و نبوّت پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله شهادت داد. سپس از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله براى قرائت كتب آسمانى اجازه خواست. بعد از آنكه پيامبر صلی الله علیه و آله اجازه فرمود، آنچه در صحف حضرت آدم و نوح و ابراهيم و موسى و عيسى عليهم السّلام بود قرائت فرمود. سپس شروع به قرائت قرآن نمود كه هنوز نازل نشده بود. آن حضرت سوره مباركه مؤمنون را آغاز كرد: «قد افلح المؤمنون...». سپس در حالتى كه آن حضرت در آغوش رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله بود به خانه ابوطالب عليه السّلام باز گشتند. فاطمه بنت اسد سلام اللَّه عليها مى فرمايد: هنگامى كه از كعبه خارج شدم و فرزند را نزد پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله گذاشتم، آن حضرت با زبان مبارك دهان على عليه السّلام را باز كرد و او را با آب دهان مبارك تحنيك كرد و اذان در گوش راست و اقامه در گوش چپ آن حضرت گفت و فرمود: «اين مولودى است كه بر فطرت بدنيا آمده است». در روز سوم ولادت حضرت يا روز سوم خروج از كعبه و در بعضى اقوال دهم ذى الحجه، حضرت ابوطالب عليه السّلام وليمه مفصّلى داد و فرمود: «بيائيد براى وليمه على بن ابى طالب و قبلاً هفت بار كعبه را طواف كنيد و بعد بر فرزندم على عليه السّلام سلام كنيد». 📚 مناقب ابن شهر آشوب: ج۲، ص۱۹۸-١٩٩؛ بحار الأنوار: ج ۳۵، ص ۱۸، ٢٢ #ماه_رجب #امام_علی #میلاد_امام_علی 🆔 @TaghvimShia1

١٠. 💎 كودكى على (ع) با پيامبر (ص) أمير المؤمنين عليه السّلام درباره دوران كودكى خود و همراه بودن با پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله چنين مى فرمايند: به هنگام كودكى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله مرا به دامان مى گرفت، به سينه خود مى چسباند. غذا را مى جويد و به دهانم مى گذارد و از بوى خوش خويش به مشام جانم مى بويانيد. او در گفتارم دروغ و در كردارم اشتباه و نادانى نيافت. خداوند پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله را از هنگام شيرخوارگى با بزرگترين فرشتگان همراه كرد، تا شبانه روز او را در راه بزرگواريها و نيكيهاى جهان رهنمون باشد. من نيز از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله پيروى مى كردم، چنانكه كودك شيرخوارى از مادر فرمان مى برد و از كردارهاى او پيروى مى كند. هر سال به كوه حرا مى رفت، و در اين هنگام هيچ كس جز من او را نمى ديد. 📚 نهج البلاغة، خطبه ٢٣۴ #ماه_رجب #امام_علی #میلاد_امام_علی 🆔 @TaghvimShia1

١. ✨ زيارت امام حسين (ع) در شب ۱۵ رجب و روز آن، زيارت امام حسين عليه السّلام و همچنين زيارت مشاهد مشرفه معصومين عليهم السّلام مستحب است. 📚 مصباح المتهجد: ص ۷۴۱ #ماه_رجب #امام_حسین 🆔 @TaghvimShia1

٢. 🏴 وفات حضرت زينب (س) وفات مظلومانه و غريبانه امّ المصائب حضرت فاطمه صغرى عقيله بنى هاشم زينب كبرى سلام اللَّه عليها در شب يكشنبه ۱۵ رجب سال ۶۲ ه.ق به وقوع پيوسته است. در مدت يك سال بعد از واقعه كربلا، زندگانى آن حضرت همراه با اشك و آه و خاطرات اسارت و كربلا سپرى گشت. در عظمت آن مخدره همين بس كه به فرموده شیخ صدوق رحمة اللَّه، از جانب امام حسين عليه السّلام نيابت خاصه داشته است، و تا هنگامى كه بيمارى امام زين العابدين عليه السّلام تمام نشده بود، اين نيابت ادامه داشت. . 🌱 نامگذارى حضرت (س) هنگام ولادت جبرئيل از جانب خداوند متعال بر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله نازل شد و عرض كرد: «يا رسول اللَّه، اسم اين دختر را زينب بگذار». آنگاه جبرئيل گريست. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله پرسيد: سبب اين گريه چيست؟ عرض كرد: همانا اين دختر از آغاز زندگانى تا پايان روزگار در اين سراى ناپايدار با رنج و درد و بلا خواهد زيست. گاهى به درد مصيبت شما يا رسول اللَّه مبتلا مى‌شود، و گاهى در ماتم مادرش و گاهى در مصيبت پدر و گاهى به درد فراق برادرش حسن مجتبى عليه السّلام دچار خواهد شد. از همه بالاتر به مصائب كربلا و نوائب دشت نينوا گرفتار مى‌شود چنانكه مويش سفيد و قامتش خميده خواهد گرديد. اين خبر را اهل بيت عليهم السّلام شنيدند و اندوهناك و گريان شدند. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله صورت بر صورت حضرت زينب سلام اللَّه عليها نهاد و گريست. حضرت صديقه طاهره سلام اللَّه عليها فرمود: يا ابتا، اين گريه براى چيست؟ خداوند ديده‌هاى تو را نگرياند. فرمود: اى فاطمه، بعد از من و تو اين دختر دچار بلاها و مصائبى مى شود. حضرت صديقه سلام اللَّه عليها فرمود: چه ثواب دارد آن كسى كه بر دخترم زينب سلام اللَّه عليها گريه كند؟ آن حضرت فرمود: «اى پاره تنم و اى نور چشمم، ثواب كسى كه بر بر او و بر مصائب او گريه كند مانند ثواب كسى است كه بر برادرش حسين گريه كند». سپس نام آن حضرت را «زينب» نهاد. آن حضرت يك سال و چند ماه بعد از واقعه كربلا با قلبى پر از اندوه از مصائب كربلا در خانه خود رحلت فرمودند و در همان خانه دفن شدند. 📚 معالى السبطين: ج۲، ص۳۹۲؛ رياحين الشريعة: ج۳، ص ۳۸-۳۹ #ماه_رجب #شهادت_حضرت_زینب 🆔 @TaghvimShia1

٣. 🕋 تغيير قبله در روز ۱۵ رجب سال ۲ ه.ق قبله از بيت المقدّس به سوى كعبه تغيير پيدا كرد. اين برنامه در نماز ظهر در مسجد بنى سالم مدينه اتفاق افتاد و اين مسجد بعد از آن به مسجد ذى القبلتين ناميده شد. 📚 بحار الانوار: ج۹۸، ص۳۴۵ #ماه_رجب 🆔 @TaghvimShia1

۴. 🔹 خروج از شعب ابى طالب (ع) در اين روز حضرت ختمى مرتبت صلّى اللَّه عليه و آله از شعب ابى طالب عليه السّلام خارج شدند. 📚 بحار الانوار: ج۹۷، ص۵۹۸ #ماه_رجب #پيامبر 🆔 @TaghvimShia1

۵. 🖤 شهادت امام صادق (ع) شهادت امام صادق عليه السّلام به روايتى در سال ۱۴۸ ه.ق در چنين روزى بوده است. 📚 اعلام الورى: ج۱، ص۵۱۴ #ماه_رجب #امام_صادق 🆔 @TaghvimShia1

١. 🔹 حمله به امام مجتبى (ع) در مدائن در اين روز جراح بن سنان اسدى ملعون در ساباط مدائن با استفاده از تاريكى شب خنجر يا تيغى مسموم را به ران مبارك امام حسن مجتبى عليه السّلام زد كه تا استخوان شكافت. آن حضرت از شدت درد دست در گردن او افكند و هر دو به زمين افتادند. دوستان حضرت آن ملعون را كشتند و امام عليه السّلام را به خانه والى مدائن، سعد بن مسعود (عموى مختار) بردند. سعد جراحى آورد و جراحت آن حضرت را مداوا نمود. در اين روز زيارت آن حضرت و لعن بر ظالمان و قاتلان آن حضرت مناسب است. 📚 زاد المعاد: ص ۳۵ #ماه_رجب #امام_حسن 🆔 @TaghvimShia1

٢. 🔸 مسموم شدن موسى بن جعفر (ع) در اين روز در سال ۱۸۳ ه.ق آقا و مولايمان حضرت موسى بن جعفر عليهما السّلام را به دستور هارون ملعون در زندان بغداد زهر داده و مسموم كردند. 📚 بحار الأنوار: ج۴۸، ص١، ج۹۷ #ماه_رجب #امام_کاظم 🆔 @TaghvimShia1

. ♦️ فتح خيبر به دست امير المؤمنين (ع) در اين روز در سال ۷ ه.ق در جنگ خيبر مرحب به دست أمير المؤمنين عليه السّلام كشته شد و قلعه خيبر به دست آن حضرت فتح گرديد. چون پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله به جنگ خيبريان رفت و قلعه قموص را محاصره كرد، ابتدا پرچم را براى مبارزه با آنان به ابوبكر دادند. ابوبكر با لشكرى رفت، ولى چون نظر به پهلوانان آنان نمود فرار كرد و لشكريان هم در پى او باز گشتند. روز بعد پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله پرچم را به عمر داد و او هم از ترس كشته شدن به ميدان جنگ نرسيده باز گشت. . 💠 انتخاب على (ع) براى فتح خيبر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند: «فردا پرچم را به مردى مى‌دهم كه حمله هايش را تكرار كند، نه اينكه فرار كند. كسى كه خدا و پيامبرش را دوست دارد و خدا و پيامبرش هم او را دوست دارند، و خداوند خيبر را به دست او فتح مى‌كند». همه اصحاب آرزو كردند كه اين مقام و منزلت به آنان واگذار شود. فرداى آن روز، پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله فرمود: على بن ابى طالب عليه السّلام كجاست؟ گفتند: چشم دردى دارد كه حركت براى آن حضرت مشكل است. خاتم الانبياء صلّى اللَّه عليه و آله فرمود: او را حاضر كنيد. سلمة بن اكوع رفت و آن حضرت را آورد. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله سر آن حضرت را در بر گرفت و از آب دهان مبارك به چشمان نورانى حضرت خاتم الاوصياء على مرتضى عليه السّلام ماليد و فرمود: «بار الها، زحمت گرما و سرما را از او بردار». پس از آن روز بر أمير المؤمنين عليه السّلام درد چشم عارض نشد و از گرما و سرما آزرده نگشت. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله زره خود را بر او پوشانيد و ذوالفقار را بر كمر او بست و پرچم به آن حضرت سپرد و سوار بر مركبش نموده فرمود: «جبرئيل از سمت راست، ميكائيل از سمت چپ، عزرائيل از پيش رو و اسرافيل از پشت سر، و نصرت خدا بالاى سر، و دعاى من از پشت سر تو است». فرمود: يا على، مسلمانى را بر ايشان عرضه كن. . ⭕ ميدان جنگ خيبر آن حضرت رفت، و پس از موعظه و نصيحت، عده‌اى براى جنگ با او آمدند. آنان دو نفر از مسلمانان را شهيد كردند. أمير المؤمنين عليه السّلام بر آنها تاخته و آنها را كشتند. آنگاه برادر مرحب با عده‌اى آمدند. حضرت آنها را هم به درك فرستاد. مرحب كه شجاع بود به خونخواهى آمد. أمير المؤمنين عليه السّلام چنان با ذوالفقار بر سرش فرود آورد كه شمشير از حلقش گذشت و او را دو نيم ساخت و به خاك انداخت. صداى تكبير مسلمانان بلند شد. عده‌اى از يهود به دفاع آمدند و با مسلمانان به جنگ پرداختند. أمير المؤمنين عليه السّلام به مبارزه ادامه داد تا عده‌اى كشته شدند و عده‌اى به قلعه گريختند. آن حضرت با دست قدرتمند حيدرى در قلعه را كند و براى مسلمانان معبر قرار داد تا از خندق عبور كنند. حضرت چندين بار مسلمانان را از روى خندق به وسيلهٔ آن در عبور داد، با اينكه از سه روز قبل، آن حضرت گرسنه بود. 📚 فيض العلام: ص ۳۱۷-٣٢١ #ماه_رجب #امام_علی 🆔 @TaghvimShia1

١. 🖤 شهادت موسى بن جعفر (ع) در اين روز در سال ۱۸۳ ه.ق بنابر مشهور امام موسى بن جعفر عليه السّلام، در حبس سندى بن شاهك به شهادت رسيدند. تعداد فرزندان آن حضرت ۳۷ نفرند و مدت امامت آن حضرت ۳۵ سال، و عمر شريف امام عليه السّلام هنگام شهادت ۵۵ سال بود. 📚 كافى: ج۲، ص۵۰۷؛ ارشاد: ج۲، ص۲۱۵ #ماه_رجب #امام_کاظم #شهادت_امام_کاظم 🆔 @TaghvimShia1

٢. 🔸 خلفاى ظالم در دوران امامت حضرت آن حضرت ۲۰ سال داشتند كه امامت به ايشان منتقل شد و مدت ۳۵ سال امامت فرمودند. در اين مدت بعد از شهادت امام جعفر صادق عليه السّلام مقدارى همزمان با ابوجعفر منصور بودند كه او متعرض آن حضرت نشد. بعد از منصور قريب به ده سال ايام خلافت مهدى بود. او حضرت را به عراق طلبيد و حبس كرد. شبى أمير المؤمنين عليه السّلام را در خواب ديد كه به او فرمود: «فهل عسيتم ان توليتم أن تفسدوا فى الارض و تقطعوا ارحامكم» (اگر (از این دستورها) روی گردان شوید، جز این انتظار می‌رود که در زمین فساد و قطع پیوند خویشاوندی کنید؟!) (محمّد، ۲۲) وقتى بيدار شد مراد حضرت را دانست و موسى بن جعفر عليه السّلام را از زندان آزاد كرد. پس از مهدى، پسرش هادى خواست آن حضرت را محبوس كند ولى اجل او را مهلت نداد، چه اينكه كمتر از يك سال بيشتر خلافت نكرد. خلافت به هارون ملعون كه رسيد، به ظاهر براى زيارت و در حقيقت براى دستگير نمودن حضرت موسى بن جعفر عليه السّلام و فرستادن آن حضرت از مدينه به بغداد به مسجد النبى صلّى اللَّه عليه و آله آمد. بعد از آن، امام عليه السّلام را از زندانى به زندان ديگر می‌فرستاد، تا در سال چهاردهم خلافتش آن حضرت را در سن ۵۵ سالگى به زهر جفا شهيد كرد. 📚 قلائد النحور: ج رجب، ص ۳۳-٣۴؛ كافى: ج ۲، ص ۵۰۷ #ماه_رجب #امام_کاظم #شهادت_امام_کاظم 🆔 @TaghvimShia1

٣. 💠 غسل و تدفين حضرت پس از شهادت بدن شريف حضرت را طبق دستور هارون با جامه‌هاى كهنه، جهت اهانت به آن بزرگوار، روى نردبانى گذاردند و چهار حمّال بر دوش گرفتند، و كسى جلوى جنازه صدا مى زد: «اين امام رافضيان است». امام رضا عليه السّلام قبلاً متوجه غسل و كفن و نماز آن حضرت شده بودند. سپس شيعيان آمدند و گل آوردند و احترام كردند و در محل فعلى حرم مطهر، بدن آن حضرت را دفن كردند. 📚 وقايع الأيام: ج رجب، ص ۲۷۹ #ماه_رجب #امام_کاظم #شهادت_امام_کاظم 🆔 @TaghvimShia1

١. 🖤 وفات حضرت ابوطالب (ع) در چنین روزی سيّد بطحاء حضرت ابوطالب عليه السّلام سه سال قبل از هجرت و در سال ۱۰ بعثت از دنيا رفت. بنابر نقلى سن آن حضرت به هنگام رحلت ۸۱ سال بوده است. 📚 منتخب التواريخ: ص ۴۳ #ماه_رجب #حضرت_ابوطالب 🆔 @TaghvimShia1

٢. 💠 نسب حضرت ابوطالب (ع) نام مبارك آن حضرت عمران است، و پدرشان جناب عبدالمطلب، و مادرشان فاطمه بنت عمرو بن عائذ است. ابوطالب عليه السّلام با عبداللَّه پدر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و زبير بن عبدالمطلب برادر ابوينى بودند، يعنى از طرف پدر و مادر يكى بودند و ساير اولاد جناب عبدالمطلب با اين سه بزرگوار فقط از پدر يكى بودند. 📚 بحار الأنوار: ج ۱۹، ص ۲۴ #ماه_رجب #حضرت_ابوطالب 🆔 @TaghvimShia1

٣. ✨ ايمان حضرت ابوطالب (ع) مجلسى رحمة اللَّه مى‌فرمايد: اماميه اتفاق دارند بر اسلام و ايمان جناب ابوطالب عليه السّلام به پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و اينكه هيچ گاه عبادت بتى نكرده است. بلكه ابوطالب عليه السّلام يكى از اوصياء حضرت ابراهيم عليه السّلام است و امر اسلام و ايمان او در شيعه مشهور است و علماى شيعه كتابها در ايمان آن بزرگوار تأليف كرده‌اند. صدوق رحمة اللَّه مى‌فرمايد: در حديث آمده كه جناب عبد المطلب عليه السّلام حجت الهى و جناب ابوطالب عليه السّلام وصى ايشان بوده است. طبق روايت ودايع انبياء، عصاى حضرت موسى عليه السّلام و انگشتر حضرت سليمان عليه السّلام و ...، توسط عبدالمطلب عليه السّلام به ابوطالب عليه السّلام سپرده شد كه ايشان آنها را به خاتم الانبياء صلّى اللَّه عليه و آله سپردند. ابن اثير جزرى شافعى مى گويد: اهل بيت عليهم السّلام بر ايمان ابوطالب عليه السّلام اجماع دارند و اجماع اهل بيت عليهم السّلام حجّت است. كتب زيادى در ايمان حضرت ابوطالب عليه السّلام تأليف شده كه اولين آنها در سال ۶۳۰ ه.ق نوشته شده است. از آن زمان تاكنون كتبى به زبانهاى مختلف در ايمان، عظمت و بزرگى آن بزرگوار تأليف و چاپ شده است كه بر اهل تحقيق پوشيده نيست. حضرت رضا عليه السّلام مى‌فرمايند: «كسى كه معتقد باشد ابوطالب عليه السّلام با حالت كفر از دنيا رفته، كافر است». اشعار حضرت ابوطالب عليه السّلام در حمايت از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله، اشعار منسوب به أمير المؤمنين عليه السّلام هنگام رحلت ابوطالب عليه السّلام و كلمات آن بزرگوار به قريش در مسجد الحرام هنگام سوء قصد قريش نسبت به پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله، و كلمات آن حضرت هنگام رحلت، كلمات آن حضرت در طلب ياران همه دلالت دارد بر اينكه داراى ايمانى منحصر به فرد بوده است كه در روايات تشبيه به ايمان اصحاب كهف شده است. بعضى از ابيات أمير المؤمنين عليه السّلام در مرثيه آن بزرگوار نيز دلالت بر افضليت آن بزرگوار بر حمزه عليه السلام دارد. اصبغ بن نباته مى‌گويد: أميرالمؤمنين عليه السّلام فرمود: «به خدا قسم هرگز پدرم و جدم عبدالمطلب و هاشم و عبد مناف عبادت بت نكرده‌اند». گفتند: «پس چه را عبادت مى‌كردند؟ فرمودند: به سوى كعبه نماز مى‌خواندند و بر دين ابراهيم و به آن متمسك بودند. ابن ابى الحديد در ضمن اشعارى مى‌گويد: اگر ابوطالب و پسرش نبودند، از دين اثرى نبود كه اينچنين استوار شود. ابوطالب در مكه از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله حمايت كرد و پسرش در مدينه بى دريغ از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله حمايت و دفاع مى‌نمود. به گفته سيوطى احاديثى كه جسارت به آن بزرگوار كرده‌اند، از موضوعات زمان معاويه و غير آن است، براى شادى شجره ملعونه بنى اميه، و از جمله از راويان آن مغيرة بن شعبه است كه در عداوت و دشمنى با بنى هاشم شهره آفاق است. 📚 منتخب التواريخ: ص ۱۱۳-۱۱۴؛ وقايع الأيام: ج ۱، ص ۲۸۶-۳۰۶؛ شرح ابن أبى الحديد: ج ۱۴، ص ۶۶-۸۵ #ماه_رجب #حضرت_ابوطالب 🆔 @TaghvimShia1

۴. 🏴 پيامبر (ص) در وفات ابوطالب (ع) هنگامى كه حضرت أميرالمؤمنين عليه السّلام خبر وفات ابوطالب عليه السّلام را به پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله داد، آن حضرت به شدت ملول و محزون شدند و فرمودند: «يا على برو و او را غسل و حنوط و كفن كن و چون بر روى سرير (تخت) نهادى به من خبر بده». هنگامى كه آن حضرت دستورات پبامبر صلّى اللَّه عليه و آله را انجام داد و پدر بزرگوار را بر روى سرير گذاشت، پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله خودشان تشريف آوردند و چون نظر مباركشان بر نعش عموى بزرگوارشان افتاد، رقت و حزن به آن حضرت دست داد و فرمودند: «اى عمو، صله رحم و مهربانى كردى و جزاى خير ديدى. اى عمو، در كوچكى مرا كفالت كردى و در بزرگى مرا نصرت و حمايت نمودى». بعد به مردم رو كردند و فرمودند: «سوگند به خدا كه اذن شفاعت مى‌دهم در روز قيامت به عمويم كه جن و انس از آن شفاعت تعجب كنند». با رحلت ابوطالب عليه السّلام جبرئيل نازل شده به پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله عرض كرد: «ياور تو از دنيا رفت، هجرت كن». أميرالمؤمنين عليه السّلام در زمان حيات خود نائب مى‌گرفت كه براى عبداللّه و آمنه و ابوطالب عليهم السّلام حج انجام دهند، و هنگام شهادت به اولاد خود وصيت فرمودند كه نايب براى حج از طرف آن بزرگواران بگيرند. 📚 بحار الأنوار: ج ۱۹، ص ۶۹؛ وقايع الأيام: ج ۱، ص ۳۰۳ #ماه_رجب #حضرت_ابوطالب 🆔 @TaghvimShia1

. ✨ بعثت پيامبر (ص) مبعث مبارك پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در سن ۴۰ سالگى و آغاز نزول قرآن بر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در اين روز بوده است. اين روز يكى از اعياد بزرگ است، و روزى است كه حضرت رسول صلّى اللَّه عليه و آله به رسالت مبعوث گرديد و جبرئيل عليه السّلام بر پيامبرى آن حضرت نازل شد. غير شيعه مبعث را در ۱۷ يا ۱۸ يا ۲۴ ماه رمضان و بعضى در ۱۲ ربيع الاول مى دانند. در اين روز صلوات بر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و اهل بيت آن حضرت و نيز زيارت آن حضرت و امير المؤمنين عليه السّلام وارد شده است. ساليان سال بود كه از بعثت انبياء عليهم السّلام مى‌گذشت، و هر قوم و قبيله‌اى با عقيده‌هاى مختلف خود زندگى مى‌كردند و در حجاز و مكه آن روز بسيارى بت مى‌پرستيدند: بت سنگى، فلزى، چوبى، و گاهى از جنس خرما. دختران را زنده به گور مى‌كردند. اكثر قبايل در حال جنگ و خونريزى بودند. دنيا غرق در گمراهى و ضلالت بود. تا اينكه چهل سال از ولادت با سعادت اشرف مخلوقات و سرور كائنات حضرت محمّد بن عبداللَّه صلّى اللَّه عليه و آله گذشت. خداوند آن حضرت را به پيامبرى مبعوث فرمود، و جبرئيل بر آن حضرت نازل شد و وحى‌هاى الهى را با آداب و مراسمى مخصوص به آن حضرت رسانيد كه در كتب روائى با سندهاى مختلف ذكر شده است. طبق بعضى روايات هنگامى كه آن حضرت از كوه حرا بر مى‌گشتند انوار جلال و عظمت ايشان را فرا گرفته بود، به حدى بود كه هيچكس را ياراى آن نبود كه به آن حضرت نظر كند. از كنار هر درخت و گياه و سنگ كه مى‌گذشت در برابر آن حضرت خم مى شدند و به زبان فصيح مى‌گفتند: «السّلام عليك يا نبى اللَّه، السّلام عليك يا رسول اللَّه». هنگامى كه آن حضرت داخل خانه حضرت خديجه سلام اللَّه عليها شدند، از شعاع انوار جمال آن حضرت خانه منور شد. خديجه سلام اللَّه عليها عرض كرد: اى محمّد، اين چه نور است كه از شما مشاهده مى‌كنم؟ آن حضرت فرمودند: اين نور پيامبرى است. سپس خطاب به حضرت خديجه سلام اللَّه عليها فرمودند: بگو: «لا اله الا اللَّه محمّد رسول اللَّه». خديجه سلام اللَّه عليها عرض كرد: سالهاست من پيامبرى شما را مى‌دانم. سپس به وحدانيت خداوند متعال و رسالت پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله شهادت داد. در اين هنگام آن حضرت فرمودند: «اى خديجه! احساس سرما مى‌كنم. جامه‌اى بر من بپوشان». حضرت جامه بر خود كشيد و خوابيد. از جانب حقتعالى ندا رسيد: «يا أيها المدّثر، قم فانذر و ربّك فكبّر... » «اى جامه به خود پيچيده، برخيز و بترسان مردم را از عذاب پروردگار خود، و تكبير بگو و پروردگارت را به بزرگى ياد كن». (سوره مدّثر) آن حضرت برخاست و انگشت مبارك در گوش خود گذاشت و فرمود: «اللَّه اكبر، اللَّه اكبر» پس صداى آن حضرت به همه موجودات رسيد، و همه با او موافقت كردند. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله سه سال پنهانى مردم را به خداى يكتا دعوت مى‌فرمود، و پس از سه سال جبرئيل آمد و عرض كرد: «خداوند متعال امر فرموده كه دعوت خويش را آشكار فرمائى». سپس آن حضرت از كوه صفا بالا رفتند و مردم را انذار فرمودند و دعوت خود را علنى نمودند. 📚 زاد المعاد: ص٣۶ و۴٠؛ منتهى الامال: ج۱، ص۴۷؛ بحار الانوار: ج۱۹، ص ۱۷۴-۱۸۶ #ماه_رجب #پيامبر #عید_مبعث 🆔 @TaghvimShia1

١. 🔸 خروج امام حسين (ع) از مدينه به سوى مكه در اين روز در سال ۶۰ ه.ق امام حسين عليه السّلام از مدينه منوره متوجه مكه شدند. در اين سفر همراه ايشان، عقيله بنى هاشم زينب كبرى، برادرشان حضرت ابوالفضل العباس، امّ كلثوم، على اكبر و ديگر اهل بيت عليهم السّلام بودند. خواهران سيّد الشّهداء عليه السّلام با عقيله بنى هاشم سلام اللَّه عليها ۱۳ نفر بودند. بانوان ديگر از منسوبين حضرت، عليا مخدره امّ كلثوم صغرى دختر زينب كبرى سلام اللَّه عليها كه با شوهرش به كربلا آمد و ديگرى خواهر أمير المؤمنين عليه السّلام جمانه دختر ابوطالب عليه السّلام. همچنين ۹ كنيز با حضرت از مدينه خارج شدند و ۱۰ نفر غلام با حضرت بودند. چند نفر از همسران امام مجتبى عليه السّلام و ۱۶ نفر از اولاد دختر و پسر امام مجتبى عليه السّلام و خانواده مسلم بن عقيل عليه السّلام و ديگر اصحاب و بستگان حضرت نيز همراه بودند. لوازم و سوارى هائى كه داشتند عبارت بود از ۲۵۰ اسب، ۲۵۰ ناقه. از اين تعداد، ۷۰ ناقه براى حمل خيمه ها، ۴۰ ناقه براى حمل ديگ و ظروف و ادوات ارزاق، ۳۰ ناقه براى حمل مشكهاى آب، ۱۲ ناقه براى جامه‌ها و دراهم و دنانير، ۵۰ ناقه براى حمل ۵۰ هودج تعبيه شده براى حمل مخدرات و علويات و اطفال و ذرارى و خدمتگزاران و كنيزان، و بقيه شتران براى حمل وسائل مختلف كه مورد لزوم بود. 📚 بحار الأنوار: ج ۴۴، ص ۳۲۹؛ مدينه تا مدينه: ص ۷۷-۹۰ #ماه_رجب #امام_حسین 🆔 @TaghvimShia1

٢. 🔹 اولين اقامه نماز در اسلام در اين روز اولين كسى كه بعد از بعثت با پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله نماز خواند، أمير المؤمنين عليه السّلام بود. روز دوشنبه ۲۷ رجب پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله مبعوث شدند و در ۲۸ رجب حضرت أمير المؤمنين عليه السّلام با آن حضرت نماز اقامه فرمودند. 📚 وقايع الأيام: ج رجب، ص ۲۴۷ #ماه_رجب #پيامبر #امام_علی 🆔 @TaghvimShia1