عاشق نمی تواند مخفی کند... عشق، مقوله‌ای نیست که پنهان‌پذیر باشد... نمی شود... نوریست که نه تنها چشم عاشق را روشن می کند، لاجَرَم چشم بقیه را نیز از وجود خود آگاه می کند... عاشق_ اگر بی‌تجربه باشد که اتفاقا بی‌تجرگی، عشق را ناب و دلپذیرتر می‌کند_ دلش نمی‌خواهد عالم و آدم از این عشق، بویی ببرد... اما بیچاره نمی داند که عشق، چون کسی را آتش زد، انکارِ سوختن، بی فایده است و چشم‌ها فریاد می زنند و اعضا به تلاطمی بی‌سابقه دست می زنند و دل، و سلام الله بر دل که اگر چشمانِ نازنینِ بی‌رحمی او را در بند خود اسیر کردند، چونان خرمنی تیرماهی، گرفتارِ حِرمانِ جانکاه و جانسوزِ قبله‌ای عالم‌سوز خواهد شد و فریاد، و آگاه شدنِ عالَمی چاره‌ناپذیر است...
اما
#امیر، همچنان نمی خواهد کسی باخبر شود... خواسته، سمتش دویده، زمین خورده، همه هم دیده‌اند، اما چه کنیم که تجلی عشق، در خواستن آن جلوه‌گر شده و اصلا خواست‌ِ عاشق، فقط خواستنِ اوست؛ نه چیزی کمتر و نه چیزی بیشتر... همین... عاشق فقط می‌تواند خواسته باشد... وصال، ممکن شد؟... باز هم باید بخواهد... خواهش، ماهیت عاشق را شکل می دهد... که اگر این خواستن بعد از رسیدن از بین رفت، اسم آن خواهش، عشق نبوده و هوس بوده... اما اگر دانست که با رسیدن به او، معشوق در رنج و عذاب خواهد بود و با کسی دیگر، خوشبخت‌تر خواهد شد، اینجا رها کردن، اوج عشق است و دلدادگی و جنون... اینجا دیگر فریاد نیست... به سرزمین سکوت و دست‌کشیدگی قدم گذاشتن است... سمتش نمی‌رود... حرفی نمی‌زند... کاری نمی کند که نسیم، خبر عاشق بودنش را به گوش همگان برساند... اما "عشق، رازی‌ست که تنها به خدا باید گفت... چه سخن ها که خدا با من تنها دارد..."
#فاضل_نظری
حالا
#امیر و ناصر، نشسته‌اند کنار یکدیگر و سخن از عشق در میان است...
#امیر
#عشق
