لاشه‌ی بیجانش را به جسدِ متلاشی شده‌ی رفیق قدیمی‌اش رساند تیری که به کتف چپش برخورد کرده بود تا اواخر انگشتانِ برهنه ی پایش جریان خون را به آسفالت میکشاند، با هق هق و پایی لنگ به سویش شتافت؛ به جسد رسید جسم بیجانش را در آغوش گرفت با لبخندی انباشته با بغض گفت : باشه ترسیدم حالا پاشو، باید بریم. روحِ لاشه‌ی بی دستُ پا گویی پوزخندی به حرافی‌هایِ مسخره‌ش زد. جنون وجودش افسار گسیخته بودُ، بیشتر جسد را در اغوشش فشرد؛ چندثانیه بعد.. دوجسد متلاشی شده روبروی ساختمانِ خیابان لابل دیده میشد. -سامِر ‌

این اندوهِ تو و این شانهِ من! ‌

کاش جونم به لب تو میرسید. ‌

من شریک جرم تو برای بد کردن حالم بودم. ‌

خسته از درگیری لفظی ادمهای روبروریش، دستش را به سمت لبانش بُرد و هر صدم ثانیه تکه ‌ای از پوست مُرده اش را میکشیدُ از لبانش جدا میکرد، و باعجله باز همان کار را تکرار میکرد، پای راستش را بشدت تکان میداد.. کودکی مچاله شده کنج دیوار نظرش را به خود جلب کرد، هیستریک گریه میکرد پدر بچه را دید که با کمربند به سمتش می‌اید ترسُ بغض بچه مساوی شد با جیغ زدنش، سعی کرد به سمت بچه برود، هول شده بود، پدر با فوش رکیکی کودک را ترک کرد، پسرک رشدُ رشد میکرد.. خودش را مچاله شده کنج دیوار دید. -سامِر ‌

U know.