💠 لطف الهی 🔸 اگر کسی گناهی انجام بدهد، حالا یا روی سهو است یا روی نسیان است یا روی اکراه است، الجاء است، اضطرار است و مانند آن، اینها که با #حدیث_رفع [1] برداشته می‌ شود. اگر کسی واقعاً معصیت می‌کند یعنی چه؟ یعنی علم دارد، عذر ندارد، جهل و سهو و نسیان نیست، اضطراری هم ندارد، الجائی هم ندارد، اکراهی هم در کار نیست و علم دارد. معنای آن این است که خدایا من می‌دانم تو گفتی این کار را نباید بکنی، ولی من انجام می دهم! شما هر گناهی را تحلیل بکنید یک شرک مستور و ضعیفی داخل آن هست. ▫️ پرسش: کسی که با اتّکا به رحمت الهی دارد و گناه می‎ کند ... . ▫️ پاسخ: اتّکای کاذب است، یک #غرور_کاذب است؛ «غرّته نفسه» این #مغرور است، در آیات هم هست که اینها استغفار را به استهزا گرفتند.[2] به چه کسی امیدواری؟ صریحاً در برابر او داری می‌ ایستی! 🔸 بنابراین این یک شرک ضعیفی است که در پایان سوره مبارکه «یوسف» دارد که ﴿وَ مَا یؤْمِنُ أَكْثَرُهُم بِاللَّهِ إِلّا وَ هُم مُشْرِكُونَ﴾،[3] این است که حضرت فرمود اگر کسی زبانش باز باشد در قیامت بتواند بگوید «لا اله الا الله»، «دَخَلَ الْجَنَّة»،[4] چون عمده این است که ﴿مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ﴾؛[5] کسی حسنه دستش باشد، نه «من فَعل الحسنه»! چنین چیزی را که قرآن وعده نداد، نفرمود هر کسی در دنیا کار خوبی کرده درب بهشت روی او باز است! فرمود وقتی می‌ آید دستش پُر باشد. اگر وعده داده بود که اگر کسی در دنیا کار خوبی کرده، بعد هر کاری مثلاً کرده باشد، ما درب بهشت را به روی او باز می ‌کنیم، بله چنین چیزی خوب است؛ اما چنین وعده ‌ای را که نداد. فرمود وقتی می ‌آیی، باید دستش پُر باشد، ﴿مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ﴾، آن وقت ما بررسی می‌ کنیم، ده برابر هم می دهیم و درب بهشت را هم باز می‌ کنیم؛ البته لطف خدا حساب دیگری دارد، ولی این شخص نمی ‌تواند مغرور باشد. این استغفار را به #استهزا گرفته، در روایات هم هست. ▫️ خدا سیدنا الاستاد را غریق رحمت کند! این را هم در یکی از جاهای المیزان[6] بیان کردند کسی از همان اوّل قصدش این است که معصیت بکند بعد بگوید من استغفار می کنم این دو تا گناه کرده: یکی اینکه معصیت کرده؛ دیگر اینکه استغفار را به استهزا گرفته است. چگونه شما در برابر مولا می ‌ایستی و بعد می‌گویی من عذرخواهی می ‌کنم! این مگر بشر عادی است؟ این دو تا گناه کرده! #لطف_الهی بکند کار خویش ٭٭٭ نکته سربسته چه گویی خموش! [7] کسی درباره ذات اقدس الهی که نمی‌ تواند تصمیم بگیرد، ولی ما از آن نظر که بنده‌ هستیم وظیفه ما این است. [1]. وسائل الشیعة، ج‌15، ص369. [2]. سوره روم، آیه10. [3]. سوره یوسف، آیه106. [4]. التوحید (للصدوق)، ص27. [5]. سوره انعام، آیه160. [6]. المیزان فی تفسیر القرآن، ج1، ص166. [7]. دیوان حافظ، غزل284. #غرور_کاذب #بندگی #استغفار #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 درس تفسیر سوره مبارکه جمعه جلسه 5 تاریخ: 1397/01/20 🆔 @a_javadiamoli_esra

💠 نزاهت انبیاء و اولیاء علیهم السلام 🔹 وجود مبارک #امام_رضا (صلوات الله و سلامه علیه) وقتی خواست وارد این مرز و بوم بشود و از نیشابور بگذرد، از توحید سخن گفت که روشن می شود اولین کلام #توحید است که خدا «لا شریک له». از نظر ایمان و اعتقاد و اخلاق، اولین وظیفه یک انسان کامل #موحد_بودن است یعنی شرک نورزد ﴿قُلْ إِنَّ صَلاتی‏ وَ نُسُكی‏ وَ مَحْیای وَ مَماتی‏ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمینَ ٭ لَا شَرِیكَ لَهُ وِ بِذلِكَ أُمِرْتُ وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُسْلِمین‏﴾.[1] اگر امام رضا (صلوات الله و سلامه علیه) فرمود: «کَلِمَةُ لا إِلَهَ إِلا الله حِصْنِی‏»[2] یعنی «الله واحد لا شریک له»، سید مرتضیٰ در تلاش و کوشش این است که انبیاء و همچنین شاگردان انبیا شرک نمی ورزند، موحد محض هستند موحد ناب هستند، چون او شاگرد قرآن است و این خطر را قرآن گوشزد کرد که بسیاری از مؤمنان به کفر و شرک آلوده اند: ﴿وَ مَا یؤْمِنُ أَكْثَرُهُم بِاللَّهِ إِلّا وَ هُم مُشْرِكُون﴾،[3] اگر کسی خلافی را مرتکب شد روی سهو یا نسیان یا اکراه یا اضطرار یا اجبار و مانند آن همه اینها با #حدیث_رفع، رفع شده است و گناه محسوب نمی شود، ممکن است آثار وضعی نظیر قضا و مانند آن را به همراه داشته باشد ولی گناه نیست بسیاری از امور «رُفِعَ عَنْ أُمَّتِی‏».[4] اما آنجا که گناه است معنای آن این است که نه سهو، نه نسیان، نه اضطرار، نه اجبار، نه اکراه است، کسی که نامحرم نگاه بکند یا گرفتار اختلاس و حقوق نجومی می ‌شود و مانند آن یعنی خدایا من هیچ عذری ندارم و دارم حرف خودم را بر حرف تو مقدم می دارم! تحلیل دقیق گناه، #شرک است ﴿وَ مَا یؤْمِنُ أَكْثَرُهُم بِاللَّهِ إِلّا وَ هُم مُشْرِكُون﴾ هیچ گناه عمدی نیست مگر اینکه به شرک برگردد. 🔹 سید مرتضی (رضوان الله علیه) در این کتاب شریف تنزیه و همچنین بخش هایی از علم کلام که در نزاهت انبیا است این کارها را انجام داده است، حتی درباره اولیا (علیهم السلام) هم تلاش و کوشش کرد، نسبت به ائمه (علیهم السلام) هم تا آنجا که مقدورشان بود نزاهت آنها را تثبیت کند و بگوید که اگر کسی درباره #امام_رضا (سلام الله علیه) سؤال بکند که چرا امام رضا (سلام الله علیه) ولایت عهدی را پذیرفت؟ پاسخ آن این است همان طوری که #علی_بن_ابی_‌طالب (سلام الله علیه) سقیفه را پذیرفت و در شورای سقیفه شرکت کرد؛[5] یعنی آنها أعلم و أصلح و أولیٰ و أحق هستند به تشخیص وظیفه، هیچ نقصی از نظر امتثال دستور الهی در حرم امن این بزرگواران نبود. هم درباره سقیفه اظهار نظر کرد هم درباره ولایت عهدی وجود مبارک #امام_رضا (صلوات الله علیه) اظهار نظر کرد و درباره #ولی_عصر (ارواحناه فداه) وجود مبارک #امام_زمان (صلوات الله و سلامه علیه) اظهار نظر کرد که او در عین حال که غایب است به تمام وظایف امامت خود عمل می کند؛ آنجا که #مجرای_فیض باید باشد هست، آنجا که #سبب_اجابت_ادعیه باشد هست، آنجا که سخن از «بِیمْنِهِ‏ رُزِقَ‏ الْوَرَی وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْأَرْضُ وَ السَّمَاء»[6] هست و هست و هست و اگر کسی بگوید چرا از دشمنان غایب است روشن است و اگر بپرسد که چرا از دوستان غایب است فرمود ما صغریٰ را منع می کنیم، در دوستان با هر که بخواهد و با هر که صلاح بداند، فیضش را ادامه می دهد، دیداری دارد، ما چه می دانیم که مردان بزرگ چگونه با آن حضرت رابطه ندارند؟! آنها که موظف هستند نگویند، آن را که حق چیزی آموخت، دهانش را دوختند که مبادا بگوید. ما که از اسرار درون با خبر نیستیم! از راز و رمز پیوند نهانی #ولی_‌عصر (اروحنا فداه) با جامعه با خبر نیستیم! هرگز حضرت کم لطفی نخواهد کرد و کم عنایتی نخواهد داشت. [1]. سوره انعام، آیات162 و 163. [2]. عیون الأخبار، ج 2، ص134؛ بحار الأنوار(ط ـ بیروت)، ج49، ص127. [3]. سوره یوسف، آیه106. [4]. الكافی(ط ـ الإسلامیة)، ج‏2، ص462. [5]. عیون أخبارالرضا علیه السلام، ج2، ص141؛ «مُحَمَّدُ بْنُ عَرَفَةَ قُلْتُ لِلرِّضَا عَلَیه السَّلام یا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا حَمَلَكَ عَلَی الدُّخُولِ فِی وِلَایةِ الْعَهْدِ فَقَالَ مَا حَمَلَ جَدِّی أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ عَلَیه السَّلام عَلَی الدُّخُولِ فِی الشُّورَی‏». [6]. زاد المعاد ـ مفتاح الجنان، ص423. #روز_زیارتی_مخصوص_امام_رضا_علیه_السلام #علت_قبول_ولایت_عهدی_امام_رضا_علیه_السلام #فیض_رسانی_امام_زمان_ارواحنا_فداه #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 پیام به کنگره بزرگداشت سید مرتضی رحمة الله علیه تاریخ: 1399/12/04 🆔 @a_javadiamoli_esra

💠

شرکِ گناه

🔸 این حرف غنی و قوی صدرالدین قونوی است که می‌گوید هیچ کسی گناه نمی‌ کند مگر اینکه مشرک باشد، چرا؟ برای اینکه اگر کسی گناه می‌ کند یا خوردن مال مردم یا نگاه به نامحرم، هرچه باشد، این یا به سبب #سهو است یا به سبب #نسیان است یا به سبب #جهل است یا به سبب #اضطرار است که همه اینها با #حدیث_رفع برداشته می‌ شود، اینها که گناه نیست! گناه تنها در جایی است که شخص عالمِ عامد است، می ‌داند این مال، رومیزی است زیرمیزی است حرام است، مضطر هم نیست، ساهی هم نیست ناسی هم نیست. 🔸 مال حرام را حرام گفتند چون خدا آدم را از اینها محروم می ‌کند؛ فرمود مال حرام ﴿فَیسْحِتَكُم﴾؛ اسحات می ‌کند یعنی پوست شما را می ‌کَنَد! حالا این شخص می ‌داند که این رومیزی، زیرمیزی یا آن اختلاس یا آن نجومی حرام است، اضطراری هم ندارد، این گناه می ‌کند یعنی چه؟ یعنی خدایا من می ‌دانم که تو گفتی نکن ولی من می ‌کنم! این غیر از شرک چیز دیگر نیست. این تحلیل از صدرالدین قونوی است که هیچ گناهی نیست مگر اینکه سر از شرک در می ‌آورد. اینکه در سوره مبارکه «یوسف» دارد که ﴿وَ مَا یؤْمِنُ أَكْثَرُهُم بِاللَّهِ إِلّا وَ هُم مُشْرِكُونَ﴾ همین است. 🔸 آنجا که #سهو است، #نسیان است، #اضطرار است که با حدیث «رُفِعَ ... مَا لَا یعْلَمُونَ» برطرف شده است، اما آنجا که هیچ مانعی ندارد یعنی جهل نیست سهو نیست نسیان نیست اضطرار نیست اکراه نیست، هیچ چیزی نیست، گناه کردن معنایش این است که خدایا! جناب عالی نظرتان این است ولی من نظرم این است! #درون_هر_گناهی_شرک_است. #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی #جام_معرفت 📚 سوره مبارکه واقعه جلسه 7 تاریخ: 1396/10/02 🌐 https://esra.ir 🆔 @a_javadiamoli_esra