قرارِ دل همیشه به قرار هفتگی که با پسرش داشت پایبند بود.در هر شرایطی،هر اتفاقی هم که پیش می آمد باید حتما برای تسلی دل خودش و قول و قراری که با فرزند گذاشته بود، سر مزار پسر جوانش حاضر شود.مادر است دیگر،سرما و گرما ،ممکن و ناممکن نمی توانست مانعش شود و او را از قرار هفتگی اش برای رفع دلتنگی باز دارد. خیلی که دلتنگ می شد و هنوز وقت دیدار نرسیده بود ،درِ چمدان دلتنگی اش را باز می کرد .لباس های رزم پسر را بغل می گرفت،لباس هایی که آخرین بار جوان بیست ساله و رعنایش در قامت سرباز سرافراز وطن در آن لباس با مادر خداحافظی کرد بود را بر می داشت و خاطره آخرین لحظه دیدارشان را در ذهن مرور می کرد. مادری که در آغوش جوان رعنا کرده اش بود،اما خود نحیف و رنجور دلواپس و ریز نقش شده و میان شانه های ستبر پسرش از پس تاریخ گم شده بود . حالا مادر مانده بودو خاطراتش ،مادرمانده بود و عطر پیراهن دردانه اش که هنوز هم به مشام مادرانه اش می رسید.این عطر دلتنگی بود.عطر پیراهن یوسف بود.مادر با یاد آوری آن روز و آن آغوش آه بلندی سر می دهد. منتظر می ماند و پسر هم که خوب از حال مادر آگاه است ، خبر وصال مادر به خداوند و رسیدن به دردانه اش را به عنوان خبری نوید بخش برای مادر، به او می رساند. پیر زن شادمان می شود و بی قرار آن لحظه سر از پا نمی شناسد . به یادمادر بزرگ عزیزم و تمام مادران شهدا که با داغ فرزندشان و غم دوری از او ذره ذره چون شمع آب شدند اما همیشه روشنا و گرمابخش خانواده خود بودند.اسماعیل های خود را همچون هاجر به مسلخ عشق فرستادند و در راه حق گرانبهاترین و با ارزش ترین داشته هایشان را بذل کردند. ✍️آمنه خالقی فرد #وفات_خانم_ام_البنین #تکریم_مادران_همسران_شهدا #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI