🌙 «هلال ماه شوال ۱۴۴۵» برای رهبر معظم انقلاب اسلامی و پنج تن دیگر از مراجع عظام تقلید به اثبات رسید/ فردا چهارشنبه «عید سعید فطر» است دفتر مقام معظم رهبری آیت الله العظمی «حسینی خامنه‌ای» در اطلاعیه‌ای اعلام کرد چهارشنبه ۲۲ فروردین ۱۴۰۳ روز اول شوال المکرم و عید سعید فطر است. متن اطلاعیه به این شرح است: بسم الله الرحمن الرحیم با آرزوی قبولی طاعات و عبادات مردم عزیز در ماه مبارک رمضان، به اطلاع می‌رساند برابر گزارش‌های رسیده از گروههای رصدی خبره و مورد اطمینان از نقاط مختلف کشور، رؤیت هلال ماه شوال در غروب روز سه‌شنبه ۲۱ فروردین ۱۴۰۳ مطابق با ۲۹ رمضان المبارک ۱۴۴۵ هجری قمری برای رهبر معظم انقلاب اسلامی حضرت آیت‌الله خامنه‌ای(مدظله‌العالی) محرز شده است، بنابراین چهارشنبه ۲۲ فروردین ۱۴۰۳، اول شوال المکرم ۱۴۴۵ و عید سعید فطر خواهد بود. ضمن عرض تبریک این عید سعید به تمامی برادران و خواهران ایمانی و ملت شریف ایران، نماز پرشکوه عید سعید فطر فردا در سراسر کشور اقامه خواهد شد. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ هلال ماه شوال برای آیت‌الله العظمی «وحید خراسانی» ثابت شد در اطلاعیه‌ای که از سوی دفتر ایشان صادر شده، آمده است: بنا بر شهادت بعضی از موثقین، حلول ماه شوال المکرم برای حضرت آیت‌الله العظمی وحید خراسانی ثابت گردید. بنابراین چهارشنبه ۲۲ فروردین‌ماه ۱۴۰۳، عید سعید فطر می‌باشد. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ حلول ماه شوال برای آیت الله العظمی «مکارم شیرازی» به اثبات رسیده و ایشان چهارشنبه ٢٢ فروردین ماه را عید سعید فطر اعلام فرمودند‌ به اطلاع برادران و خواهران ایمانی می رساند، از لحظات اولیه غروب آفتاب حسب دستور حضرت آیت‌ الله العظمی مکارم شیرازی مد ظلّه العالی بررسی گزارشات در مورد رؤیت هلال ماه شوال آغاز گردید. این مهم ساعت ها بطول انجامید و سرانجام برای معظم له رؤیت هلال ماه شوال ثابت گردید. از این رو فردا چهارشنبه ٢٢ فروردین ١۴٠٣ روز اول ماه شوّال ۱۴۴۵ و عید فطر می باشد. خداوند طاعات و عبادات مومنان را مورد قبول درگاه خویش قرار دهد و این عید را بر همگان مبارک گرداند. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ هلال ماه شوال برای آیت‌ الله العظمی «شبیری زنجانی» احراز گردید در اطلاعیه‌ای که از سوی دفتر ایشان صادر شده، آمده است: ضمن آرزوی قبولی طاعات و عبادات مؤمنین گرامی در ماه ضیافت الهی، به اطلاع می‌رساند، قابلیت رؤیت هلال ماه شوال‌المکرّم با چشم عادی، در غروب روز سه شنبه ۱۴۰۳/۱/۲۱ برای آیت‌الله‌العظمی شبیری زنجانی احراز گردید و لذا فردا چهارشنبه، عید سعید فطر است. ضمن شکرگزاری بر نعمت ماه مبارک رمضان، این عید سعید را به همه پیروان راستین پیامبر رحمت حضرت خاتم‌الانبیاء (صلّی الله علیه واله) تبریک گفته، اعتلای روزافزون مکتب اهل‌بیت علیهم‌السلام و رفع مشکلات مادی و معنوی جامعه اسلامی را از خداوند تبارک و تعالی مسألت داریم. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ هلال ماه شوال برای آیت‌ الله العظمی «سبحانی تبریزی» ثابت شد در اطلاعیه‌ای که از سوی دفتر ایشان صادر شده، آمده است: حلول ماه شوال برای آیت‌الله العظمی سبحانی به اثبات رسیده و ایشان چهارشنبه ٢٢ فروردین ماه را عید سعید فطر اعلام فرمودند. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ دفتر آیت الله العظمی «حسینی سیستانی» در نجف اشرف، فردا چهارشنبه 22 فروردین 1403 را عید سعید فطر اعلام کرد. متن اطلاعیه این دفتر به شرح زیر است: بسم الله الرحمن الرحيم ثبت بالرؤية الشرعية أن غداً الاربعاء هو يوم عيد الفطر السعيد الأول من شهر شوال المكرم عام ١٤٤٥هـ في العراق وعموم هذه المنطقة. نسأل الله تعالى أن يتقبل من الجميع صيامهم وقيامهم ويعيد عليهم هذه المناسبة السعيدة بالخير والبركات. مكتب السيد السيستاني - النجف الأشرف ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ #ماه_رمضان #عید_سعید_فطر ✨✨✨✨✨✨✨ 🚩 پورتال امام حسین (علیه السلام) 💠 @imamhusaynportal

📖 همراه با نکات قرآنی 🌙 به مناسبت رمضان المبارك ۱۴۴۵ 2⃣1⃣ یادداشت دوازدهم (و آخر)؛ تزکیه و نماز، از شروط رستگاری 🔸 آیه: «قَدْ أفْلَحَ مَنْ تَزَكّىٰ - وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلّىٰ». بی‌تردید رستگار آن است كه خود را پاک گرداند - و نام پروردگارش را یاد کرد، پس نماز خواند. 📌 سورهٔ اعلىٰ، آیه‌های ۱۴ و ۱۵ 🔸 نکات: ۱. خداوند متعال در پايان برخى آيات پس از توصیه به انجام کارهای نیکو مى‌فرمايد که اميد است یا انجام این کارها رستگار شويد (لَعَلَّكُمْ تُفلِحون)، زيرا كار خير از افرادى كه خود را تزكيه نكرده‌اند، با ريا، غرور، گناه، منّت‌گذاشتن و امثال آنها محو مى‌شود؛ ولى درباره «تزكيه شدگان» مى‌فرمايد که آنها قطعاً رستگار هستند. این تأکید، اهمیت و سرنوشت‌ساز بودن تزکیه (پاک ساختن خود) را می‌رساند. ۲. تزكيه (پاک گرداندن خود) ابعاد مختلفی دارد: - پاک کردن فكر از عقايد و افکار فاسد (مانند شرک، شک، انحراف و...)؛ - پاک کردن نفس از اخلاق فاسد (مانند بخل، حسد، کینه، حبّ طواغیت و...)؛ - پاک کردن جوارح بدن از رفتار فاسد (مانند دروغ، ریا، غیبت، خیانت و...)؛ - پاک كردن مال (دادن حقوق محرومان و ادای واجبات مالی مانند خمس و زکات). ۳. بنا بر برخی روایات، تزکّیٰ در این آیه، پاک گرداندن خود از طریق پرداخت زكات فطره (فطریه) است؛ مانند: امام صادق (علیه السلام) فرمود: «روزه با پرداخت زکات فطره کامل می‌شود، همچنان که نماز با درود فرستادن بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به کمال خود می‌رسد. پس هرکس روزه بگیرد، امّا به عمد زکات فطره را واگذارد، روزهٔ او قبول نیست؛ و هرکس نماز بخواند، امّا بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) درود نفرستند و آن را به عمد واگذارد، نمازی برایش نیست؛ چراکه خداوند عزّوجلّ زکات فطره را بر نماز مقدّم داشت و فرمود: قَدْ أفْلَحَ مَن تَزَکّیٰ - وَ ذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلّیٰ». ۴. تزكيه بدون «نماز» حاصل نمى‌شود. پس آنچه در بین مردم مشهور شده است و برخی می‌گویند «تنها دل انسان باید پاک باشد» یا «عبادت به جز خدمت خلق نیست» خلاف دستورات پروردگار عالم و واقعیات سنن إلهی است. 📚 منابع: -  تفسير احسن الحديث؛ سید علی‌اکبر قرشی. - تفسير نور؛ استاد محسن قرائتی. - وسائل الشیعة؛ شیخ حر عاملی. 🌙 #ماه_مبارک_رمضان 🤲 #عید_سعید_فطر ✨✨✨✨✨✨✨ 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا: @alirezahoseiniaref در پیام‌رسان بله: ble.ir/alirezahoseiniaref

بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله قاسم الجبارین وَ مَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَلَٰکِنَّ اللَّهَ رَمَىٰ ۚ تازه ترین اخبار حمله ایران به اسرائیل در گروه هم افزایی #فعالان_دین_و_رسانه👇 https://eitaa.com/joinchat/3659595787C5258164e46

🤔 رمزگشایی از واکنش‌های عجیب برخی مفتیان سَلَفی پس از عملیات وعدهٔ صادق اکثر مسلمانان جهان و حتی بسیاری از آزادگان غیر مسلمان از عملیات وعدهٔ صادق که به دست دلاورمردان سپاه پاسداران علیه اهداف اسرائیلی انجام شد، خوشحال شدند. اما برخی صاحب‌قلمان و نیز علمای سلفی و وهابی در کشور‌های عربی، نتوانستند ناراحتی خود را پنهان کنند! «نمایش» خواندن این عملیات، یا «همدست دانستن صهیونیست‌ها با شیعیان (یا به قول آنها روافض ایران)» از جمله واکنش‌های عجیب آنها بود. دلیل این امر را در توییت بالا👆 جستجو کنید؛ جایی که شهروند عرب اهل سنت می‌نویسد: «پس از آن که دیدم ایران شیعی، در سکوت بیش از یک و نیم میلیارد سنّی چه کرد، در برابر کل عالم اعلام می‌کنم که شیعه شده‌ام؛ و برادران و خواهرانم را به حرکت بر مسیر علی ابن ابی‌طالب و آل بیت رسول و برائت از دشمنانشان دعوت می‌کنم...». قبلاً هم یک شخصیت سنّی لبنانی گفته بود: «بیش از یک میلیارد مسلمان سنّی جهان از پانصد هزار شیعهٔ جنوب لبنان انتظار دارند که دو میلیون سنّی غزه را نجات دهند!! خودتان چرا کاری نمی‌کنید؟». واقعیت این است که خیانت حکّام کشورهای عربی که به انفعال مردم مستضعف کشورهای اسلامی در قبال غزه منجر شده، موج جدیدی از گرایش به تشیع را در بین جوانان این کشورها ایجاد کرده است؛ زیرا فقط شیعهٔ علی(ع) در ایران و عراق و لبنان و یمن به یاری مظلومان غزه شتافت. دلیل عصبانیت آنها، همین است. ✨✨✨✨✨✨✨ 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا: @alirezahoseiniaref در پیام‌رسان بله: ble.ir/alirezahoseiniaref

🌷 دوازدهم اردیبهشت، سالروز شهادت معلّم فرهیخته انقلاب، آیت الله شهید مرتضی مطهری است؛ و روز گرامیداشت مقام علم و تعلیم و معلّم. 🌹 این مناسبت، بر همه معلّمان و استادانی که شاگردان خویش را به خدا نزدیک می‌کنند - از مهدکودک‌ها تا عالی‌ترین مراکز علمی، و از مدارس گرفته تا حوزه و دانشگاه - مبارک باد. 🎧 بویژه بر استادان «مرکز آموزش زبان و آموزش‌های تخصصی بین‌الملل حوزه‌های علمیه». سید علیرضا حسینی (عارف) ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۳ @alirezahoseiniaref

✅ سرچشمهٔ همهٔ گناهان؛ شرح حدیثی از امام صادق (علیه السلام) در سالروز شهادت آن حضرت 🎥 در بیان نورانی نابغه دهر، آیت الله العظمی شهید «سید محمدباقر صدر» ♨️ هر قدر بیشتر جاه و مقام دنیایی پیدا می‌کنی بیشتر تشنه می‌شوی... قال رسول الله صلی الله علیه وآله: «حُبُّ الدُّنیا رَأسُ کُلِّ خَطیئَة». #امام_جعفرصادق علیه السلام #شهید_محمدباقر_صدر #بنیاد_بین‌المللی_عاشوراء ✨✨✨✨✨✨✨ 🚩 پورتال امام حسین (علیه السلام) 💠 @imamhusaynportal

🇮🇷 پشتیبان ولایت فقیه باشید تا به کشور آسیبی نرسد «ولایت فقیه برای مسلمین یک هدیه است که خدای تبارک و تعالی داده است.» (صحیفه امام [خمینی]، جلد ۱۰، ص ۴۰۷) «من به همه ملت اطمینان می‌دهم که امر دولت اسلامی، اگر با نظارت فقیه و ولایت فقیه باشد، آسیبی بر این مملکت وارد نخواهد وارد شد.» (صحیفه امام [خمینی]، جلد ۱۰، ص ۵۸) #سر_خم_می_سلامت #سید_ابراهیم_رئیسی #سید_محمدعلی_آل‌هاشم #حسین_امیرعبداللهیان ✨✨✨✨✨✨✨ 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا: @alirezahoseiniaref در پیام‌رسان بله: ble.ir/alirezahoseiniaref

🌅 غدیر ؛ عیدی در آسمان و از آسمان 🕋 عن الإمام أبي عبدالله الصادق (علیه السلام) في یوم الغدیر: هو عید الله الأکبر؛ و ما بعث الله نبیاً إلا وتعید في هذا الیوم وعرف حرمته؛ واسمه في السماء یوم العهد المعهود وفي الأرض یوم المیثاق المأخوذ والجمع المشهود.   امام صادق (علیه السلام) دربارهٔ روز غدیر فرمود: آن روز عید بزرگ خداست؛ خداوند پیامبرى مبعوث نکرد مگر اینکه آن پیامبر این روز را عید گرفت و عظمت آن را شناخت؛ و نام این روز در آسمان «روز عهدِ شناخته‌شده» و در زمین «روز پیمانِ گرفته شده و حضور همگانى» است. (وسائل الشیعة، ج ۵، ص ۲۲۴) 🕌 عن الإمام علي بن موسی الرضا (علیهما السلام) قال: إن یوم الغدیر في السماء أشهر منه في الأرض.   امام رضا (علیه السلام) فرمود: روز غدیر در آسمان مشهورتر از زمین است.  ( مصباح المتهجد، ص ۷۳۷) این عید بزرگ آسمانی را به قطب عالم امکان امام زمان(عج) و امت اسلامی - بویژه شیعیان مولا علی(ع) - تبریک عرض می‌کنم؛ و از خداوند متعال توفیق پایمردی بر «پیمان ولایت» را برای خود و شما خواستارم. 🤲 ✨✨✨✨✨✨✨ 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا: @alirezahoseiniaref در پیام‌رسان بله: ble.ir/alirezahoseiniaref

💚 امام خمینی(ره): مردم، کشور را حالا از خودشان می‏دانند و می‏دانند که سرنوشت کشور با انتخابات است. این‏طور نیست که حالا بگویند ما انتخاب کنیم برای کی؟ انتخاب می‏کنند برای خودشان... من امیدوارم که هرچه بیشتر شرکت بکنند در انتخابات. این وظیفه‌ای است الهی، وظیفه ‏ای است ملی، وظیفه‏ای است انسانی، وظیفه‏ای است که ما باید عمل به آن بکنیم، همه‏ مان باید در انتخابات شرکت بکنیم". (صحیفه امام، ج ۱۸، ص ۳۸۱) ❤️ آیة الله العظمی خامنه‌ای: کلمهٔ جمهوری در «جمهوری اسلامی» حاکی از این است که در ذات این نظام، حضور مردم لحاظ شده؛ بنابراین دوام جمهوری اسلامی و قوام جمهوری اسلامی و عزّت جمهوری اسلامی و آبروی جمهوری اسلامی در دنیا متوقّف به حضور مردم است؛ برای همین است که ما توصیه می‌کنیم مردم عزیزمان مسألهٔ رأی دادن را، حضور در این آزمون مهمّ سیاسی را جدّی بگیرند و شرکت کنند. و اینکه شما می‌گویید بعضی‌ها مردّدند، من وجهی برای تردید پیدا نمیکنم. این کار آسانی است که نتایج مهمّی دارد. (از سخنان امروز، جمعه ۸ تیر ۱۴۰۳) ✨✨✨✨✨✨✨ 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا: @alirezahoseiniaref در پیام‌رسان بله: ble.ir/alirezahoseiniaref

روضه‌های مکتوب، به مناسبت دههٔ اول محرم 🖤💔 1⃣ روضه شب اول ــ مصيبت مسلم بن عقيل شب اول محرم، متعلق به «مسلم بن عقیل» سفیر غریب مولای کربلاست. روضه این شب را بخوانیم: امام حسين(ع) از «مدينه» خارج شده و در «مكه» بود كه دعوت مردم کوفه از ايشان بسيار زياد شد و تعداد نامه‌های آنان به هزاران درخواست بالغ گردید. آخرين نامه كه به امام رسيد، ایشان در مسجدالحرام بين ركن و مقام دو ركعت نماز گزارد و از خداوند متعال طلب خير كرد. سپس «مسلم بن عقیل» را نزد خود خواست. جناب مسلم فرزند «عقيل بن أبي طالب» از بزرگان بنی‌هاشم و پسر عموی حضرت ابا عبدالله الحسين(ع) بود. امام پاسخ نامه های مردم کوفه را نوشت و در آن آورد: «سخن شما اين است كه: "امامی نداريم، به سوی ما بيا شايد خدا به سبب تو ما را هدايت و متحد كند". من، مسلم بن عقيل برادر و پسر عموی خود را كه مورد اطمينان من است به سوی شما فرستادم. پس اگر او برای من نوشت كه رأی خردمندان و اهل فضل و مشورت شما همان است كه در نامه‌هايتان خواندم بزودی نزد شما خواهم آمد...». مسلم در نيمهٔ ماه مبارک رمضان سال ۶۰ هجری قمری از مكه خارج شد و به مدينه منوره رفت. در مسجد پيامبر(ص) نماز خواند و با خانوادهٔ خود وداع كرد و با چند راهنما و همراه به سوی كوفه عزیمت نمود. شرايط اين سفر بسيار سخت بود و مسلم و همراهان راه را گم كردند و دو راهنما از تشنگی جان باختند؛ تا اينكه مسلم سرانجام در روز پنجم شوال به كوفه رسيد. مردم كوفه دسته دسته نزد مسلم جمع شدند و چون وی نامه حضرت(ع) را بر آنان خواند گريستند. سپس ۱۸,۰۰۰ نفر از اهل كوفه با مسلم بيعت كردند. در نتيجه او نيز نامه‌ای به امام(ع) نوشت و بيعت اين تعداد را خبر داد و ايشان را به حركت به سوی كوفه ترغيب نمود. هنگامی كه خبر اين بيعت به «يزيد بن معاويه» رسيد، وی «عبيدالله بن زياد» را كه حاكم بصره بود مأمور كرد تا حكومت كوفه را نيز عهده‌دار گردد. عبيدالله با حيله به شهر وارد شد و حكومت را در دست گرفت و مردم را تهديد و رؤسای قبایل را تطمیع كرد. وی پس از مدتی، «هاني بن عروة» كه از بزرگان كوفه محسوب می شد و مسلم بن عقيل در منزل او پناه گرفته‌ بود را شكنجه و زندانی كرد. مسلم هنگامی كه خبر شكنجه‌ شدن هانی را شنيد از كوفيان خواست كه به ياريش بشتابند. مردم به او پيوستند و مسجد و بازار و اطراف قصر پر از جمعيت شد، در حاليكه ياران عبيدالله بيش از پنجاه نفر نبودند. عبيدالله چند نفر را بين قبايل مختلف كوفه فرستاد تا آنها را تهديد و تطميع كنند. همچنین عده‌ای از اشراف كه در قصر او بودند را مأمور نمود كه از بام‌های دار‌الاماره مردمی كه قصر را محاصره كرده‌ بودند بترسانند يا فريب دهند. اهل كوفه هنگامی كه سخن رؤسا و اشراف خود را شنيدند سست شدند! كم كم نجوای خناسان هم زياد شد كه به یکديگر می‌گفتند: "برگرديم، ديگران هستند و كفايت می‌کنند!!". اندک اندک جمعيت از پيرامون مسلم پراكنده شد و از آن جمعیت چندین هزار نفری، تنها حدود سی نفر برای ياری او باقی ماندند! مسلم كه با اين پيمان شكنی روبرو شد به همراه آن سی نفر به سوی "ابواب كنده" حركت كرد. هنگامی كه به آنجا رسيد تنها ده نفر همراه وی باقی مانده بودند و چون از آن منطقه عبور كرد هيچكس همراه او نبود و یکه و تنها شد! مسلم غريبانه به اين سو و آن سو نگاه كرد ولی حتی كسی وجود نداشت كه وی را راهنمايی كند و يا در خانه‌اش او را پنهان نمايد. سفير حسين سرگردان در كوچه‌های تاريک كوفه راه می‌رفت و نمی‌دانست به كجا رود. تا اينكه به خانه‌ای رسيد كه پيرزنی بر در آن ايستاده بود. نام اين زن «طوعه» بود و منتظر فرزندش بود كه به همراه مردم از خانه بيرون رفته بود. مسلم بر زن سلام كرد و از او آب خواست. طوعه به او آب داد و به داخل خانه رفت. دوباره كه بيرون آمد مسلم را ديد كه بر در منزل نشسته است. گفت: "ای بنده خدا اگر آب نوشيدی، نزد خانواده خود رو". مسلم خاموش ماند. زن، دوباره و سه‌باره سخن خود را تكرار كرد. مسلم برخاست و گفت : "من در اين شهر خانه و خانواده‌ای ندارم. من مسلم بن عقيل‌ هستم. اين قوم به من دروغ گفتند و مرا فريب دادند و از مأمن خود بيرون آوردند". پيرزن مسلم را به داخل خانه دعوت کرد؛ فرشی برايش گسترد و طعامی فراهم نمود. اما مسلم شام نخورد و خوابيد. وی در عالم رؤيا عموی خود اميرالمؤمنين علی(ع) را ديد كه به وی فرمود: "بشتاب كه فردا نزد ما خواهی بود".

از سوی ديگر، عبيدالله كه پراكنده شدن مردم را ديد جرأت پيدا كرد و از قصر خارج شد و به مسجد آمد و برای پيدا كردن مسلم هزار دينار جايزه تعيين نمود. فرزند طوعه كه به خانه برگشت از وجود مسلم در منزل با خبر شد و با طلوع فجر خبر را به دشمنان رساند. عبيدالله گروهی متشكل از ده‌ها سپاهی را برای دستگيری او فرستاد. مسلم مشغول عبادت بود كه لشکريان به منزل طوعه رسيدند. هنگامی كه وی صدای شيههٔ اسبان را شنيد دعای خود را با سرعت تمام كرد و زره پوشيد. سپس از طوعه تشكر نمود و برای مقابله با لشکر به بیرون شتافت؛ مبادا كه برای گرفتن او خانهٔ پيرزن را بسوزانند و خراب کنند. آورده‌اند که مسلم - كه مردی جنگاور بود - در نبرد با فرستادگان عبیدالله بيش از ۴۰ نفر از نامردان كوفی را كشت. آنان بناچار دسته جمعی بر او حمله كردند و از بام‌ها نيز سنگ بر او زدند تا سرانجام بر اثر شدت جراحات و تشنگی و نيزه‌ای كه از پشت بر او فرود آمد بر زمين افتاد و اسير شد. (برخی از منابع نيز نقل كرده‌اند كه وقتی ديدند نمی‌توانند آن جناب را دستگير كنند با نيرنگ به وی امان دروغين دادند و از اين طريق ايشان را به دارالحكومه بردند.) مسلم بن عقيل هنگامی كه دربند شد گفت: "إنا للّه و إنا إليه راجعون" و شروع به گريه كرد. يكی از لشکريان، از گريستن ايشان ــ با آنهمه جنگاوری ــ تعجب كرد و از سبب آن برسيد. مسلم گفت: "به خدا سوگند كه از كشته‌شدن باک ندارم و برای خود نمی‌گریم. من برای خاندان پيامبر و برای حسين و آل او كه به اينجا می‌آیند گريه می‌كنم". نام خوشت، قرار دل بی‌قرار من / روی تو شمع روشن شب‌های تار من بی خانه‌ام، ولی به دلم كرده خانه غم/ نَبْوَد كسی به جز در و ديوار، يار من مسلم را به دستور عبيدالله بر بام قصر دارالاماره بردند تا اعدام کنند؛ در حالی كه تسبيح خداوند می‌گفت و استغفار می‌کرد. من انتظار می‌کشم اما نمی‌کشد/ غير از طناب دار، كسی انتظار من هم خود به روی بامم و هم آفتاب عمر/ ای باغبان! بيا كه خزان شد بهار من دژخیمان یزیدی مسلم بن عقیل را گردن زدند و ابتدا سرش و سپس بدنش را از بام به زير افكندند تا مردم ببيند. سپس بدن مباركش را در انظار پيمان‌شكنان كوفه آويزان كردند. من از فراز بام كنم جان نثار تو/ كوفی ز بام، سنگ نمايد نثار من دژخیمان همچنین هانی ــ كه پيرمردی ۸۹ ساله و از بزرگان کوفه بود ــ را به بازار این شهر بردند و با وضعی دلخراش كشتند و به دار آويختند؛ در حالی كه او ياران خود را صدا می‌زد اما هيچكس به ياری وی برنخاست. آنگاه ابن زياد سرهای مبارک هانی و مسلم را به شام نزد يزيد فرستاد. بدن مسلم‌ بن‌ عقيل اولين بدن از بنی‌هاشم بود كه آويخته گشت و سرِ بریدهٔ او اولين رأسی بود كه به دمشق فرستاده شد... ألا لعنة الله علی القوم الظالمين؛ و سيعلم الذين ظلموا أيّ منقلَبٍ ينقلبون. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ * منابع اصلی: ۱. سيد بن طاووس؛ اللهوف في قتلی الطفوف؛ قم: منشورات الرضی، ۱۳۶۴. ۲. شيخ عباس قمی؛ نفس المهموم؛ ترجمه و تحقيق علامه ابوالحسن شعرانی؛ قم: انتشارات ذوی القربی، ۱۳۷۸. ۳. اشعار، "زبان حال" هستند و برگرفته‌اند از جزوه آموزشی آداب مرثيه‌خوانی با عنوان طنين عشق؛ تهيه و تنظيم مرتضی وافی؛ قم: انتشارات شفق، ۱۳۸۰) ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref

روضه‌های مکتوب، به مناسبت دههٔ اول محرم 🖤💔 2⃣ روضهٔ شب دوم محرم ــ ورود كاروان عشق به كربلا كاروان‌ امام‌ حسین (علیه السلام) روز هشتم‌ ذوالحجه‌ سال 60 هجری قمری از مکه خارج شد و روز دوم‌ محرم‌ سال 61 به‌ كربلا رسيد. از این رو، در شب دوم دهه اول محرم، روضه «ورود کاروان امام حسین علیه السلام به کربلا» را می خوانند. روضهٔ این شب را بخوانیم: پس از آنكه بنی اميه، امام حسين(ع) را برای گرفتن بيعت تحت فشار قرار دادند، ايشان در بیست و هشتم رجب سال 60 هجری از شهر مدينه به سمت مكه مكرمه خارج شد و ماه‌های شعبان، رمضان، شوال و ذوالعقده را در جوار بيت الله سپری كرد و با آمدن ذوالحجة، احرام حج بست. از سوی ديگر «عمرو بن سعيد بن عاص» از سوی يزيد مأمور شد كه برای دستگيری يا جنگ با حضرت به مكه برود. وی در روز ترويه (هستم ماه ذوالحجة) به مكه رسيد. امام(ع) كه می‌دانست اين افراد، حرمتی برای حرم خداوند قائل نيستند حج تمتع خويش را نيمه‌تمام گذاشت و آن را به عمره مفرده تبديل كرد و از مكه خارج شد. انگيزهٔ امام برای اين كار، همانگونه كه خود فرمود، حفظ حريم بيت الله بود. ايشان در پاسخ «محمد حنيفه» كه او را از ترك مكه برحذر و به اقامت در اين شهر ترغيب می‌کرد فرمود: "ای برادر! می‌ترسم «يزيد» ناگهان مرا در حرم بكشد و به سبب من، حرمت اين خانه شكسته شود". همچنين حضرت در پاسخ افراد ديگری مانند «ابن عباس»، «فرزدق» و «ابن زبير» كه همين خواسته را تكرار می‌کردند و می‌پنداشتند كه دشمن، حرمت خانهٔ خدا را نگه می‌دارد می‌فرمود: "يک وجب دورتر از خانه كعبه كشته شوم و حُرمَت مكه به خاطر من پايمال نگردد بهتر است". بعدها كه در جريان قيام «عبدالله بن زبير»، بنی اميه كعبه را با منجنيق مورد حمله قرار دادند و عبدالله را در مسجدالحرام كشتند، معلوم شد كه ابن عباس با آن فطانت و ابن زبير با آن زيركی، اشتباه می‌کردند و امام(ع) آينده را بروشنی در خشت خام می ديد و دشمنان اسلام را بخوبی می‌شناخت. امام(ع) هنگامی كه حاجيان برای ادای مناسک حج تمتع به سوی منا می رفتند طواف كرد، سعی بين صفا و مروه به جای آورد، موی چيد (تقصیر کرد)، از احرام عمره بيرون آمد و رو به سوی كوفه گذارد. ما كاروان كعبه عشقيم، هر كجا/ رو آوريم كعبه بود روبروی ما ماييم كعبه‌ دلِ عشاقِ باوفا/ هر جا رويم كعبه كند جستجوی ما چون خبر حرکت به محمد حنفيه رسيد، خود را به كاروان رساند و زمام ناقه امام(ع) را گرفت و گفت: "ای برادر! چه باعث شد كه با اين شتاب خارج شوی؟" حضرت فرمود: "ديشب رسول خدا به خوابم آمد و گفت: اي حسين! بيرون رو كه خدا خواست تو را كشته ببيند". ابن حنيفه گفت: "إنا لله و إنا إليه راجعون. پس اين زنان و كودكان را چرا با خود می بری؟" امام پاسخ داد: "جدم فرمود خداوند می خواهد آنها را اسير ببيند". احرام ما كفن شود اندر منای عشق/ خون گلوی ما شود آنجا وضوی ما ما تشنه‌ شهادت عشقيم، می رويم/ تا پر شود ز خون دل ما، سبوی ما اينگونه بود كه امام حسین(ع) به خاطر حفظ حريم خدا، به دستور رسول خدا و براي زنده كردن امر خدا، به همراه اهل و عيال و تعدادی از مواليان و ياران از مكه خارج شد و به سوی عراق عزيمت كرد. روز خروج کاروان را برخی از مورخان روز ترويه (هشتم ذوالحجة) و «ابن قولويه» به نقل از امام باقر(ع) روز هفتم اين ماه نقل كرده اند. ما را مِنای عشق، صف كربلا بود/ رنگين شده فرات ز خون گلوی ما

امام حسین(ع) پس از بیست و چند روز طی مسیر، در نزديكی شهر کوفه به وسيله «حر بن يزيد رياحی» و سپاهيانش كه مأمور راه‌ بستن بر كاروان ایشان بودند متوقف شد (كه حكايت مفصل‌تر آن در روضه فردا ذكر خواهد شد). پس از مذاكرات طولاني كه بين امام(ع) و حر صورت گرفت و بعد از آنكه حر گفت "اكنون كه از فرمان عبیدالله ابا داری، راهی برگزين كه نه به كوفه روی و نه به مدينه بازگردی تا من به امير نامه بنويسم"، حضرت(ع) راه قادسيه را انتخاب فرمود. لشكر ظلمت و كاروان نور چند روز سايه به سايه يكديگر حركت می كردند تا اينكه روز دوم محرم در نزديكي روستای "نينوا"، نامه‌ای از «عبيدالله بن زیاد» به حر رسيد كه در آن نوشته بود: "همان هنگام كه نامه من به تو رسيد، حسين را نگاهدار و بر او تنگ بگير و او را در بياباني بی پناه و بی آب فرود آور". حر بر امام و اصحاب او سخت گرفت تا آنها را مجبور نمايد در همان مكان بی آب و آبادی كه نامه به دستش رسيده بود اتراق كنند. امام به او فرمود: "وای بر تو! بگذار در آبادی و روستايی فرود آیيم" حر گفت: "نه، به خدا قسم نمی توانم. اين نامه رسان را بر من جاسوس كرده اند و بايد در همينجا بمانی". «زهير» كه يكي از ياران امام بود گفت: "ای پسر رسول خدا! جنگ با اين جماعت، آسان تر از نبرد با كساني است كه بعداً به آنها ملحق خواهند شد. بگذار با آنها بجنگيم". امام فرمود: "من آغازكننده جنگ نخواهم بود". آنگاه نام آن سرزمين را پرسيد. گفتند نام اينجا "عقر" است. دوباره پرسيد: آيا نام ديگري ندارد. گفتند: به اينجا نینوا نيز مي گويند. نام ديگری هم دارد كه "كربلا"ست. پس حضرت شروع به گريستن كرد و گفت: "اللهم اني اعوذ بك من الكرب والبلاء. اينجا مكان رنج و اندوه است". آنگاه ياران را فرمود: "همين جا فرود آييد كه جدم رسول خدا به من خبر داد كه خون ما بر اين زمين ريخته می شود و در اينجا دفن خواهيم شد". سپس دستور داد كه خيمه ها را رد همان سرزمين بي آب و علف برپا كردند. كربلا بر تو مهمان رسيده/ وعده‌ وصل جانان رسيده كربلا وا كن آغوش خود را/ بــر پذيرايی آل طاها در روايت ديگري نيز آمده است هنگامي كه به امام(ع) گفتند نام اينجا كربلاست حضرت خاک آنجا را بوييد و گريست و گفت: "ام سلمه مرا خبر داد كه روزی جبرئيل نزد رسول خدا بود و من تو را نزد او بردم و تو گريه می‌کردی. پيامبر تو را گرفت و در دامن نشاند. جبرئيل گفت: آيا او را دوست داری؟ پيامبر فرمود: آری. جبرئيل عرض كرد: امت تو او را می كشند. سپس خاک كربلا را به پيامبر نشان داد. والله اين همان خاک است. همچنين در حديث است هنگامي كه علی(ع) به "صفين" می رفت به حوالي نينوا رسيد. پرسيد: اين سرزمين را چه می گويند؟ گفتند: كربلا. اميرالمؤمنين(ع) آنقدر گريست كه زمين از اشكش نمناك شد... و اكنون بيا تا ما نيز به همراه محمد و علی بگرييم برای آن كس كه آسمان‌ها و زمين در مصيبتش گريان‌اند... ألا لعنة الله علی القوم الظالمين؛ و سيعلم الذين ظلموا أيّ منقلب ينقلبون. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ✓ منابع اصلی:  1. سيد بن طاووس؛ اللهوف في قتلی الطفوف؛ قم: منشورات الرضی، ۱۳۶۴.  2. شيخ عباس قمی؛ نفس المهموم؛ ترجمه و تحقيق علامه ابوالحسن شعرانی؛ قم: انتشارات ذوی القربی، ۱۳۷۸.  3. محمد بن جرير طبری؛ تاریخ الامم والملوک؛ بيروت: دارسويدان، بی تا، ج پنجم. 4. اشعار، زبان حال هستند و برگرفته‌اند از جزوه آموزشي آداب مرثيه‌خوانی با عنوان طنين عشق؛ تهيه و تنظيم مرتضی وافی؛ قم: انتشارات شفق، ۱۳۸۰). ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref

روضه‌های مکتوب، به مناسبت دههٔ اول محرم 🖤💔 3⃣ روضهٔ شب سوم ـ حكايت حُرّ ؛ حماسهٔ توبه و تصميم داستان «حُر» يكی از عجيب‌ترين و عبرت آموزترين وقايع عاشوراست. «حُرّ بن يزيد رياحي» رادمردی پهلوان و سرداری نيرومند بود. برخی او را “دليرترين مرد كوفه” می‌دانستند. اهميت اين لقب آنگاه معلوم می‌شود كه بدانيم كوفه شهری نظامی بود كه به عنوان اولين دژ اسلام در برابر یکی از دو ابرقدرت آن زمان جهان ـ یعنی امپراتوری ايران ـ بنا شده بود؛ لذا بيشتر ساكنان آن را سپاهيان و سرداران نامی عرب و عجم تشكيل می‌دادند. هنگامی كه به «عبيدالله بن زیاد» خبر دادند كه امام حسين(ع) به عراق رسيده است، وی «حُر» را به همراه حدود هزار سرباز فرستاد تا راه را بر ايشان ببندد و يا او را به دارالاماره ببرد. وقتی كه حر از قصر عبيدالله خارج شد صدايی از پشت سرش شنيد كه گفت: «ای حرّ ! خوشحال باش كه به سوی خير می‌روی!». حر به سوی صدا برگشت، اما كسی را نديد. با تعجب از خود پرسيد: «اين چه بشارتی بود؟ و اين چه خيری است كه به جنگ حسين بروم؟!». در گرمای نيمروز، سپاه حر به كاروان امام(ع) رسيد. امام هنگامی كه تشنگی آنان را ديد به ياران فرمود: «به اين جماعت و اسبانشان آب دهيد». ایشان حتی وقتی مشاهده كرد كه يكی از سربازان سپاه عبیدالله نمی‌تواند براحتی آب بخورد و آب از مشك بيرون می‌ریزد خود برخاست و با دستان مباركش وی را سيراب كرد. اين مهر و عطوفت امام(ع) را ببينيد و با آنچه همين سپاهيان كوفه با وی كردند مقايسه كنيد. حسين(ع) حتی اسبان آنان را سيراب كرد؛ اما آنها آب را از فرزندان حسين(ع) هم دريغ كردند. تا تمامی لشكريان آب نوشيدند وقت نماز شد. امام(ع) خطبه‌ای كوتاه خواند و خطاب به سپاه کوفه گفت: «ای مردم! من به سوی شما حركت نكردم تا وقتی كه نامه‌های شما رسيد و فرستادگان شما آمدند و گفتند نزد ما بيا كه ما امامی نداريم. حال اگر بر همان عهد و پيمان هستيد بگوييد و اگر بر عهدتان نيستيد و آمدن مرا ناخوش داريد از همين جا باز می‌گردم». ایشان سپس خطاب به حر فرمود: «می‌خواهی با اصحاب خود نماز بخوانی؟» گفت: نه، ما همه با تو نماز می‌گزاريم. در نتیجه، سپاهیان کوفه نیز همراه یاران امام حسین(ع) به آن حضرت اقتدا کردند و نماز را به جماعت خواندند. امام(ع) پس از نماز به خيمهٔ خود رفت و حر نيز با سپاهيان خويش مراقب کاروان امام بود. هنگام نماز عصر، امام بيرون آمد و نماز را به جماعت خواندند. سپس روی به كوفيان كرد و فرمود: «ای مردم! اگر از خدا بترسيد و حق را برای اهلش بدانيد خدای تعالیٰ بيشتر از شما راضی می‌گردد. ما اهل بيتِ محمد به تصدی امر خلافت از مدعيانی كه اين مقام مال آنها نيست و با شما به ستم رفتار می‌کنند شايسته‌تريم. اما اگر ما را نمی‌پسنديد و حق ما را نمی‌شناسيد و رأی شما غير از آن چيزی است كه در نامه‌ها فرستاديد و نمايندگان شما گفتند، از نزد شما برمی‌گردم.» حرّ گفت: سوگند به خدا كه من از اين نامه‌ها و نمايندگان كه می‌گویی چيزی نمی‌دانم. امام به یکی از همراهان گفت تا خورجينی را بياورد كه انباشته از نامه‌های كوفيان بود. امام(ع) نامه‌ها را به حر نشان داد. حر گفت: من از كسانی كه اين نامه‌ها را نوشتند نيستم؛ به من دستور داده‌اند كه وقتی تو را ديدم از تو جدا نشوم تا نزد عبيدالله به كوفه برويم. امام به ياران و خویشان خود دستور داد كه سوار شوند و فرمود: «بازگرديد»؛ اما سپاهيان حر راه برگشت کاروان را نيز سد كردند. گفتگو ميان امام و سپاهيان كوفه به نتيجه نرسيد و سرانجام كاروان امام(ع) مجبور به فرود آمدن در سرزمين كربلاء شد... اما ببينيد سرنوشت همين شخص كه راه را بر امام بست، پس از توبه چگونه شد: در روز عاشورا هنگامي كه حر، فرياد امام را شنيد كه مي‌فرمود: «أما من مغيثٍ يغيثنا لوجه الله؟ أما من ذابّ يذبّ عن حرم رسول الله؟ ـ آيا فريادرسی هست كه به خاطر خدا ما را ياری كند؟ آيا مدافعي هست كه از حرم رسول خدا دفاع كند؟» نزد عمر سعد رفت و گفت: «آيا واقعاً می‌خواهی با اين مرد بجنگی؟» عمر پاسخ داد : «آری» حر پرسيد : «چرا پيشنهاد او را كه می‌خواهد باز گردد را نمی‌پذیری؟» عمر گفت : «اگر كار به دست من بود می‌پذيرفتم، ولی عبيدالله به اين امر راضی نمی‌شود». اينجا بود كه حر فهميد يزيديان برای كشتن امام(ص) مصمم هستند؛ و از اين فكر لرزه بر اندامش افتاد... در يك سوی ميدان، فرزند پيامبر(ص) و خاندان وحی را مي‌ديد و در سوی ديگر دشمنان رسول خدا را؛ در يك سوی ميدان بندهٔ صالح خداوند را می‌دید و در سوی‌ديگر خليفهٔ غاصبی را كه علناً شراب می‌نوشيد و محرّمات را حلال و حلال خدا را حرام می‌کرد؛ در يك سوی ميدان عشق و شهادت را می‌دید و در ديگر سوی آن پليدي و خيانت را؛ در يك سو سعادت ابدی می‌دید و در ديگر سو شقاوت جاودانه... حر تصميم نهايي خود را گرفت و در حالی كه فرماندهٔ هزاران سوار بود به دنيا پشت پا زد.

شخصی به نام «مهاجر بن اوس» كه همراه حر بود از وي پرسيد : «چه فكری در سر داری؟ آيا می‌خواهی به حسين حمله كنی؟» حر جوابی نداد و لرزه تمام اندام او را فرا گرفته بود. مهاجر گفت : «به خدا سوگند كه تو را تا به حال در چنين حالتی نديده‌ام. اگر از من نام دليرترين اهل كوفه را مي‌پرسيدند از تو نمی‌گذشتم». حر پاسخ داد : «والله خود را ميان بهشت و دوزخ مخير می‌بینم، و اگر مرا پاره پاره كنند يا بسوزانند چيزی را بر بهشت نمي‌گزينم». آنگاه اسب خويش را تازاند و به سوي كاروان امام(ع) شتافت. حر، وقتی به امام(ع) رسيد با ندامت دست بر سر گذاشت و گفت: «اللهم اليك أنبتُ فتب عليٌ، فقد ارعبتُ قلوب اوليائك و أولاد بنت نبيّك ـ خداوندا به سوی تو بازگشتم پس توبه مرا بپذير زيرا من بودم كه هول و هراس در دل دوستان تو و فرزندان دختر رسول تو افكندم». سپس شرمگينانه به امام(ع) عرض كرد: «فدای تو شوم ای پسر رسول خدا! من بودم كه راه بازگشت را بر تو بستم و عرصه را بر تو تنگ كردم چرا كه هرگز فكر نمي‌كردم اين مردم پيشنهاد تو را نپذيرند و كار را به اينجا بكشانند. به خدا سوگند كه اگر مي‌دانستم چنين مي‌شود هرگز راه را بر تو نمي‌گرفتم. اينك پشيمانم و از كرده خويش نزد خداوند توبه مي‌كنم. آيا من امكان توبه دارم؟» ميهمان بودی تو، اول من به رويت راه بستم/ چون ندانستم نبايد راه بر مهمان بگیرم آمدم اكنون كه قلب زينبت را شاد سازم/ تا كه از زهرا به محشر سرخط غفران بگیرم آمدم تا اصغرت را عذرخواه خويش سازم/ آمدم تا اكبرت را دست بر دامان بگیرم امام فرمود: «آری. خداوند توبه تو را بپذيرد! از اسب فرود آی». حر عرض كرد : «چون من نخستين كسي بودم كه به رويارويی تو آمدم مي‌خواهم پيش از همه در مقابل تو كشته شوم، شايد كه در روز حساب دستم در دست جدت قرار گيرد». دست رد بر سینه‌ام مگذار و بگذر از خطایم/ تا به راهت سینه را در معرض پیکان بگیرم امام(ع) به حر اذن جهاد داد. حر در مقابل حضرت ايستاد و خطاب به لشكر كوفه فرياد زد: «اي اهل كوفه! اين بنده‌ي صالح خدا را دعوت كرديد و وقتي آمد او را رها كرديد؟! به او گفتيد ما در راه تو جانبازي مي‌كنيم و وقتي آمد شمشير بر او كشيديد و نمي‌گذاريد در زمين پهناور خداوند به سويي رود؟ يهود و نصاري و مجوس از آب فرات مي‌نوشند و شما او را و زنان و دختران و خاندان او را از آن محروم كرده‌ايد؟ خداوند روز تشنگي بزرگ، شما را سيراب نكند چرا كه پاس حرمت محمد را نداشتيد». سپاهيان دشمن كه تاب و تحمل سخنان حر را نداشتند او را تيرباران كردند. پس حر، رجز خواندن آغاز كرد و همراه با «زهير» به لشكر دشمن حمله نمود و بسختي جنگيد و عده زيادي از دشمنان را كشت تا اينكه دسته جمعي بر او حمله كردند و وي را به شهادت رساندند. امام(ع) خود را به پيكر پاک حُر رساند و خطاب به او گفت: «ای حُر! براستی همانگونه كه نامت را نهاده‌اند در دنيا و آخرت حُر (آزاد و آزاده) هستی». آنگاه با دستمالي سر حر را كه از آن خون جاري بود بست. آری؛ امام حسين(ع) خود را به هر كدام از يارانش كه شهيد مي‌شدند مي‌رساند و پيكر پاكشان را در آغوش مي‌كشيد ؛ اما دل‌ها بسوزند و چشمان بگريند برای او كه تنها و بي كس در گودال قتلگاه افتاده و دشمن بر سينه‌اش نشسته بود... الا لعنة الله علی القوم الظالمين؛ و سيعلم الذين ظلموا أي منقلب ينقلبون. .................... √ منابع اصلی: ۱. سيد بن طاووس؛ اللهوف في قتلی الطفوف؛ قم: منشورات الرضي، ۱۳۶۴. ۲. شيخ عباس قمی؛ نفس المهموم؛ ترجمه و تحقيق علامه ابوالحسن شعرانی؛ قم: انتشارات ذوي‌القربی، ۱۳۷۸. ۳. اشعار فارسی، زبان حال هستند و برگرفته اند از جزوه آموزشی آداب مرثيه‌خوانی با عنوان طنين عشق ؛ تهيه و تنظيم مرتضی وافی؛ قم: انتشارات شفق، ۱۳۸۰ ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref

روضه های مکتوب به مناسبت دههٔ اول محرم 🖤💔 4⃣ روضه شب چهارم محرم ــ مصيبت فرزندان و برادران زينب(س) در شب چهار محرم، میهمان «حضرت زینب کبری سلام الله علیها» ام المصائب هستیم که در واقعه کربلا، برادران، برادرزادگان و فرزندانش را در مقابل چشم خویش از دست داد: روز عاشورا، هنگامی كه ناگزير بودن كارزار مسجّل شد، اصحاب نگذاشتند كه تا زنده هستند فرزندان رسول خدا(ص) به ميدان روند و كشته شوند. اما هنگامي كه تمامی ياران امام حسین(ع) جانفشانی كردند و به شهادت رسيدند، نوبت اهل بيت پيامبر(ص) شد كه خود را فدای حق و حقيقت نمايند. در اين لحظات سخت، جوانان بنی هاشم ــ یعنی فرزندان علی(ع)، جعفر طيار، عقيل، امام حسن(ع) و سيدالشهداء(ع) ــ گردهم آمدند، يكديگر را در آغوش كشيدند و با هم وداع كردند. در روایتی آمده است که رسول خدا(ص) روزی به چند تن از جوانان قريش نگريست كه صورت‌هايی زيبا و نورانی داشتند. پيامبر(ص) با ديدن آنان اندوهگين شد. پرسيدند: "ای رسول خدا! شما را چه شد؟" فرمود: "ما خانداني هستيم كه خداوند، آخرت را برای ما برگزيده است نه دنيا را. يه ياد آوردم آنچه را كه امت من بر سر فرزندانم خواهند آورد و آنان را می‌کشند يا آواره می‌سازند". بنا بر برخی نقل های تاریخی، از بين افراد خاندان نبوت كه در كربلا به دست لشکر يزيد به شهادت رسيدند سه نفر فرزندان عبدالله بن جعفر طيّار (همسر حضرت زينب) و سه نفر ديگر از آنان  برادران تنی حضرت ابوالفضل‌العباس(ع) (يعني برادارن حضرت زينب) بودند. * فرزندان حضرت زينب(س) «عون»، «محمد» و «عبيدالله» سه پسر عبدالله بن جعفر (شوهر حضرت زينب سلام الله عليها) بودند كه به همراه مادر خويش در ركاب امام(ع) به كربلا آمده بودند. آنان وقتی كه تنهاییِ دايی و امام خويش را ديدند يک به يک به ميدان رفتند و جان خود را فدای اسلام كردند. «عون» در مقابل چشمان نگران مادرش زينب به سوی ميدان تاخت در حالی كه قهرمانانه می‌خواند : إن تنكروني فأنا ابنُ جعفر / شهيد صدق في الجنان ازهر يطير فيها بجناح اخضر / كفی بهذا شرفاً في المحشر يعنی: اگر مرا نمی‌شناسيد بدانيد كه من پسر «جعفر طيار» هستم؛ همان كه در راه حق و حقيقت به شهادت رسيد و در فردوس برين می درخشد. همو كه بر فراز بهشت با بال‌هايی سبز پرواز می‌کند، و همين نسب و شرف برای روز محشر كافی است. عون سه سوار و هجده پياده از لشکريان دشمن را كشت تا اينكه به دست سپاه کوفه به شهادت رسيد. پس از وی، دو برادرش محمد و عبيدالله نيز در راه حق جنگيدند و شهيد شدند. * برادران حضرت زينب(س) «عباس»، «عبدالله»، «جعفر» و «عثمان» چهار برادر ناتنی امام حسين(ع) و زينب كبری(س) از «فاطمه ام البنين» بودند. هنگامی كه حضرت ابوالفضل‌ العباس(ع) مشاهده كرد كه بسياری از اهل‌بیت به شهادت رسيده‌اند خطاب به سه برادر مادری خود گفت: "برادران عزيزم! دوست دارم كه در مقابل من به ميدان رويد تا اخلاص شما در راه خدا و رسول را ببينم". سه برادر يک به يک به ميدان رفتند و در رجزهايشان خود را "فرزند علی" معرفی كردند و پس از كارزاری پهلوانانه به شهادت رسيدند. عثمان بن علی ــ كه اميرالمؤمنين فرمود: "او را به ياد برادرم عثمان بن مظعون (صحابی صديق رسول الله) عثمان ناميدم" ــ جوانی ۲۱ ساله بود. هنگامی كه جنگ قهرمانه او را ديدند و در مصاف تن به تن از پس او بر نیامدند، برای كشتن او به تيراندازی متوسل شدند. «خولی» تيری به پهلوی او زد و عثمان از اسب به زير افتاد. سپس يكی از دشمنان بر او تاخت و وی را به شهادت رساند. اين شش برادر، تنها چند نفر از خويشانی بودند كه حضرت زينب(س)، شهادت آنان را به چشم ديد؛ شيرزنی كه در يک نيمروز، پسران و برادران و برادرزادگان و عموزاده‌های خويش را بر خاک و خون مشاهده كرد و در سفری سخت، سر آنان را بر نيزه ديد... امان از دل زینب... ألا لعنة الله علی القوم الظالمين؛ و سيعلم الذين ظلموا أيّ منقلب ينقلبون. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ نکته: در تعداد و نام فرزندان عبدالله بن جعفر از حضرت زینب(س) اختلاف ‌نظر وجود دارد. آنچه در آن اتفاق‌ است این که حداقل دو فرزند عبدالله بن جعفر به نام‌های «عون» و «محمد» در کربلا به شهادت رسیدند. بر اساس منابع تاریخی، مادر «عون» ــ معروف به «عون اکبر» ــ حضرت زینب کبری(س) بوده است. طبق برخی از منابع تاریخی دیگر، مادر «محمد» نیز حضرت زینب(س) بوده است. ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ✓ منابع اصلی:  ۱. سيد بن طاووس؛ اللهوف في قتلی الطفوف؛ قم: منشورات الرضي، ۱۳۶۴. ۲. شيخ عباس قمی؛ نفس المهموم؛ ترجمه و تحقيق علامه ابوالحسن شعرانی؛ قم: انتشارات ذوي‌القربی، ۱۳۷۸. ۳. شیخ مفید؛ الاختصاص؛ قم: منشورات کنگره شیخ مفید، ۱۴۱۳ ق. ---------- 🍀 اخلاق و اعتدال ؛ کانال سید علیرضا حسینی (عارف) در پیام‌رسان ایتا @alirezahoseiniaref