#قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) حضرت يحيى بن زكريا عليه‌السلام يكى از پيامبران بنى اسرائيل است كه نام مباركش پنج بار در قرآن آمده است. چنان چه قبلا ذكر شد، حضرت زكريا عليه‌السلام با بانويى به نام ايشاع (يا حنانه) خاله حضرت مريم عليه‌السلام ازدواج كرد. سال‏ها گذشت و هر دو به سن پيرى رسيدند ولى داراى فرزند نشدند. سرانجام زكريا عليه‌السلام در كنار محراب مريم عليه‌السلام غذاها و ميوه‏هاى بهشتى ديد. دريافت كه بايد اميدوار به خدا بود، با اين كه 120 سال از عمرش گذشته بود و همسرش 98 سال داشت‏(719) از درگاه خداوند تقاضاى داشتن فرزند كرد. سرانجام فرشتگان به او بشارت دادند كه خداوند پسرى به نام يحيى عليه‌السلام ، به تو عطا خواهد كرد، و چنين نامى تاكنون كسى نداشته است.(720) حضرت يحيى عليه‌السلام در كودكى به مقام نبوت رسيد، و خداوند در همين سن آن چنان او را از عقل و درايت و هوش، برخوردار نمود كه شايستگى مقام نبوت را پيدا كرد. مقام يحيى عليه‌السلام در پيشگاه خداوند آن چنان در سطح بالايى است كه خداوند مى‏ فرمايد : وَ سلامٌ علَيهِ يَومَ وُلِدَ وَ يَومَ يَمُوتُ وَ يَومَ يُبعَثُ حَيّاً؛ و سلام بر او آن روز كه تولد يافت، و آن روز كه مى‏ ميرد، و آن روز كه زنده و برانگيخته مى‏ شود .(721) از امتيازات حضرت يحيى عليه‌السلام اين كه: خداوند او را به عنوان تصديق كننده نبوت حضرت مسيح عليه‌السلام و به عنوان رهبر، و بسيار عفيف و پرهيزگار و پيامبرى از صالحان، معرفى مى‏ كند.(722) گرچه از ظاهر آيه 12 سوره مريم استفاده مى‏ شود كه او داراى كتاب مستقل بوده، ولى منظور از كتاب در اين آيه، همان تورات است. او مروج آيين موسى عليه‌السلام بود، وقتى كه عيسى عليه‌السلام به مقام نبوت رسيد، به او ايمان آورد، و مروج آيين حضرت مسيح عليه‌السلام گرديد. حضرت يحيى عليه‌السلام سه سال يا شش ماه از حضرت عيسى عليه‌السلام بزرگ‏تر بود.(723) 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) شباهت عيسى عليه‌السلام و يحيى عليه‌السلام و همدلى آن‏ها با هم ديگر حضرت يحيى عليه السلام و حضرت مسيح عليه‌السلام نسبت به هم شباهت‏هايى در امور زير داشتند: زهد و پارسايى فوق العاده. ترك ازدواج، كه آن‏ها بر اثر شرايط خاص زندگى براى تبليغ احكام الهى مجبور به سفرهايى بودند و ناچار مجرد زندگى مى‏ كردند . تولد اعجازآميز، كه يحيى در سنين پيرى پدر و مادر، از آن‏ها به دنيا آمد و عيسى عليه‌السلام بدون پدر متولد شد. يحيى و عيسى، با همديگر خويشاوندى نزديك داشتند (يحيى پسرخاله حضرت مريم عليهماالسلام مادر عيسى عليه‌السلام بود.) شباهت ديگر اين كه هر دو در كودكى به مقام نبوت رسيدند. يحيى و عيسى عليهماالسلام با همديگر الفت و انس خاصى داشتند، و همچون دو برادر عرفانى، ارتباط تنگاتنگى در ميانشان بود. تا آن جا كه در روايت آمده: مدتى پس از فوت حضرت يحيى عليه‌السلام ، حضرت عيسى عليه‌السلام كه از فراق او دلتنگ شده بود، كنار قبر يحيى عليه‌السلام آمد و از درگاه خداوند خواست تا يحيى عليه‌السلام را زنده كند. دعايش به اجابت رسيد، يحيى عليه‌السلام زنده شد و از ميان قبر بيرون آمد و به عيسى عليه‌السلام گفت: از من چه مى‏ خواهى ؟ عيسى عليه‌السلام گفت: اُريدُ أَن تؤنِسَنِى كَما كُنتُ فِى الدُّنيا؛ مى‏ خواهم با من انس و الفت بگيرى همانگونه كه در دنيا با هم مأنوس بوديم. يحيى عليه‌السلام گفت: اى عيسى! هنوز از مرارت و سختى مرگ، نيافته ام، مى‏ خواهى مرا به دنيا برگردانى! تا بار ديگر به سختى مرگ مبتلا شوم. اين را گفت و سپس به قبر خود بازگشت.(724) در روايات معراج آمده، پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: در شب معراج هنگام سير در آسمان‏ها، وقتى كه به آسمان دوم رسيدم، ناگاه دو مرد شبيه هم را ديدم، به جبرئيل گفتم: اين‏ها كيستند؟ گفت: دو پسرخاله همديگر، يحيى و عيسى عليه‌السلام هستند. بر آن‏ها سلام كردم، و آن‏ها بر من سلام كردند، براى آن‏ها از درگاه خدا طلب آمرزش كردم، آن‏ها نيز براى من طلب آمرزش نمودند، و به من گفتند: مَرحَباً بِالاَخِ الصّالِحِ وَ النَّبِىِّ الصَّالِحِ؛ آفرين به برادر شايسته و پيغمبر شايسته. (725) از شباهت‏هاى يحيى عليه‌السلام با عيسى عليه‌السلام اين كه يحيى عليه‏السلام را طاغوت زمانش كشت و سرش را از بدنش جدا كرد. در مورد حضرت مسيح عليه‌السلام نيز طاغوتيان زمان مى‏خواستند او را به دار آويزان كنند، كه اشتباهى رخ داد و شخص ديگرى را به جاى عيسى عليه‌السلام كشتند، و عيسى عليه‌السلام به سوى آسمان‏ها صعود كرد. 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) پيامبرى حضرت يحيى عليه‌السلام در خردسالى‏ در آيه 12 سوره مريم ميخوانيم؛ خداوند مى‏فرمايد: يا يَحيى خُذِ الكِتابَ بِقوَّةٍ وَ آتَيناهُ الحُكمَ صَبياً؛ اى يحيى! كتاب (خدا) را با قوت بگير و ما فرمان نبوت را در كودكى به او داديم. حضرت زكريا عليه‌السلام وقتى كه به شهادت رسيد، حضرت يحيى عليه‏السلام خردسال بود، مقام نبوت به او رسيد.(726) و اين از امتيازات حضرت يحيى عليه‌السلام است كه نخستين پيامبرى بود كه در كودكى به پيامبرى رسيد. درست است كه دوران شكوفايى عقل انسان معمولا حد و مرز خاصى دارد، ولى مى‏دانيم كه هميشه در ميان انسان‏ها افراد استثنايى وجود دارند. چه مانعى دارد كه خداوند در شرايط خاصى، بعضى از پيامبران يا امامان عليهم السلام را در همان خردسالى، شايسته مقامات عالى كند. تحليل و بررسى‏ كوتاه سخن آن كه در مورد پاسخ به اين سؤال كه چگونه انسان خردسال به مقام نبوت و امامت مى‏ رسد ، ما دو پاسخ پيش رو داريم: 1 - به آنان كه به خداى قادر و حكيم معتقدند، مى‏ گوييم : چه مانعى دارد خداوند با آن قدرت و حكمت مطلقه‏ اى كه دارد، بر اساس مصالحى، شخصى را در خردسالى به مقام نبوت يا امامت برساند. چنان كه مطابق قرآن، خداوند حضرت عيسى و يحيى عليه‏السلام را در دوران كودكى به مقام نبوت رسانيد؛ و به استناد قرآن، عيسى عليه‌السلام در گهواره سخن گفت و فرمود: من بنده خدايم، خداوند به من كتاب آسمانى داد و مرا پيامبر نمود.(727) و در مورد يحيى عليه‌السلام فرمود: يا يَحيى خُذِ الكِتابَ بِقوَّةٍ وَ آتَيناهُ الحُكمَ صَبياً؛ اى يحيى! كتاب (خدا) را با قوت بگير و ما فرمان نبوت را در كودكى به او داديم.(728) امام جواد عليه‌السلام براى يكى از ياران خود به نام على بن اسباط، به همين آيه استدلال كرد، و پس از ذكر آيه فرمود: كارى را كه خداوند در مسأله امامت كرده؛ همانند كارى است كه در مسأله نبوت كرده است. همان گونه كه ممكن است خداوند حكمت را در چهل سالگى به انسانى بدهد، ممكن است كه حكمت را در كودكى به انسانى ديگر عطا فرمايد.(729) 2 - در طول تاريخ ديده شده است كه برخى از كودكان رشد فكرى فوق العاده‏اى داشته‌اند ، گاه افرادى در سنين كمتر از ده سال، نابغه شده‌اند و از رشد و عقل و درك ممتاز و استثنايى برخوردار بوده‏اند، اين موضوع بيانگر آن است كه شايستگى مقام‏هاى ارجمند، مانند مقام امامت براى بعضى از كودكان محال نيست كه آن را غير ممكن سازد، در اين زمينه نمونه‌های فراوان وجود دارد، كه براى تقريب اذهان به ذكر سه نمونه زير مى‏ پردازيم : * ادامه در بخش های بعدی 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) قيام يحيى به امور در خردسالى‏ مدتى بود كه بنى اسرائيل بدون پيامبر و رهبر مانده بودند و همين امر موجب آشوب و بروز بلاهاى بسيار در ميانشان شده بود، تا آن هنگام كه حضرت يحيى عليه‌السلام به هفت سالگى رسيد. آن حضرت در اين سن و سال براى هدايت مردم قيام كرد و در محل اجتماع مردم سخنرانى نمود. پس از حمد و ثناى الهى، ايام خدا را به ياد مردم آورد، و هشدار داد كه گرفتارى ها و بلاها بر اثر گناهانى است كه در ميان بنى اسرائيل رايج شده است، و عاقبت نيك از آن پرهيزكاران است، و آن‏ها را به آمدن حضرت مسيح عليه‌السلام بشارت داد.(743) روزى كودكان نزد يحيى عليه‌السلام آمدند و گفتند: اِذهَب بِنا نَلعَبُ؛ بيا برويم و با هم بازى كنيم. يحيى عليه‌السلام در پاسخ فرمود: ما لِلَعبٍ خُلقِنا؛ ما براى بازى كردن آفريده نشده‏ ايم.(744) آرى، يحيى عليه‌السلام در همان خردسالى ره صدساله مى‏ پيمود، هرگز به كارهاى بيهوده دست نمى‏ زد، و اهداف منطقى و سودمند را بر سرگرمى‏ هاى بى‏ حاصل، ترجيح ميداد. 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) خوف و پارسايى يحيى عليه‌السلام در خردسالى‏ يحيى عليه السلام در همان خردسالى از پارسايان برجسته بود. هرگز دلبستگى به دنيا نداشت و همواره به خدا و آخرت مى‏ انديشيد . او در عصر پدرش زكريا عليه‌السلام به مسجد بيت المقدس وارد شد، راهبان و دانشمندان عابد را ديد كه پيراهن مويين و كلاه پشمينه و زبر پوشيده اند و با وضع دلخراشى خود را به ديوار مسجد بسته‏اند و مشغول عبادت هستند، يحيى عليه‌السلام با ديدن آن منظره نزد مادرش آمد و گفت: براى من پيراهن مويين و كلاه پشمينه بباف تا بپوشم و به مسجد بيت المقدس بروم و با راهبان و علماى عابد بنى اسرائيل به عبادت خدا اشتغال ورزم. مادرش گفت: صبر كن تا پيامبر خدا پدرت بيايد و با او در اين مورد مشورت كنيم. صبر كردند تا حضرت زكريا عليه‌السلام آمد، مادر يحيى عليه‌السلام جريان را به حضرت زكريا عليه‌السلام خبر داد، زكريا عليه‌السلام به يحيى عليه‌السلام گفت: چه موجب شده كه به اين فكرها افتاده اى، با اين كه هنوز كودك هستى؟ يحيى عليه‌السلام گفت: پدرجان! آيا نديده‏ اى افرادى را كه كوچك‏تر از من بودند، حادثه مرگ را چشيدند؟ يحيى عليه‌السلام بسيار گريه كرد، به گونه‏اى كه آثار سخت گريه در چهره‌اش آشكار شد، اين خبر به مادرش رسيد، او نزد پدرش يحيى عليه السلام آمد، از سوى ديگر زكريا نيز آمد و علما و راهبان اجتماع كردند، زكريا عليه‌السلام وقتى كه آن وضع دلخراش را از يحيى عليه‌السلام ديد فرمود: پسر جان! اين چه حالى است كه در تو مى‏ نگرم ، من از درگاه خدا خواستم تا تو را به من ببخشد، و به وسيله تو چشمم را روشن سازد. يحيى عليه‌السلام گفت: پدر جان تو مرا به اين كار و حال امر نمودى. زكريا عليه‌السلام فرمود: كى تو را چنين دستور دادم؟ يحيى عليه‌السلام عرض كرد: آيا نگفتى كه بين بهشت و دوزخ عقبى (گردنه)اى است كه جز گريه‏ كنندگان از خوف خدا، كسى از آن عبور نمى‌كند ؟ زكريا عليه‌السلام فرمود: حالا كه چنين است به كوشش خود ادامه بده، و حال و شأن تو غير از حال و شأن من است. يحيى عليه‌السلام برخاست و پيراهن موئين خود را از تن بيرون آورد، و به جاى آن دو قطع نمد (لباس سفت) به او داد، و او را به حال خودش رها ساخت. يحيى عليه‌السلام آن قدر از خوف خدا گريه كرد كه اشكهايش جارى شد، و آن دو قطعه نمد از اشكهاى او خيس شدند، و قطره‏هاى اشكش از سر انگشتانش فرو مى‏ چكيد. زكريا عليه‌السلام وقتى كه حال و وضع پسرش يحيى عليه‌السلام را مشاهده كرد، سرش را به جانب آسمان بلند كرد، و گفت: خدايا! اين پسر من است، و اين اشكهاى چشمانش مى‏ باشد ، اى خدايى كه مهربان‏ترين مهربانان هستى.(745) 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآن #حضرت_یحیی(ع) خوف شديد يحيى عليه‌السلام از خدا هرگاه حضرت زكريا عليه السلام مى‏ خواست بنى اسرائيل را موعظه كند، به طرف راست و چپ نگاه مى‏ كرد ، اگر يحيى عليه‌السلام را در ميان جمعيت مى‏ ديد از بهشت و دوزخ سخنى نمى‏ گفت. روزى بر مسند نشست تا بنى اسرائيل را موعظه كند، يحيى عليه‌السلام كه عبايش را بر سر نهاده بود، وارد مجلس شد و در گوشه‌اى در ميان جمعيت نشست. زكريا عليه‌السلام به جمعيت نگريست، و يحيى عليه‌السلام را نديد، آن گاه در ضمن موعظه فرمود: اى بنى اسرائيل! دوستم جبرئيل از جانب خداوند به من خبر داد كه در جهنم كوهى به نام سكران وجود دارد، در پايين اين كوه دره‏ اى هست كه نامش غضبان است، زيرا غضب خدا در آن وجود دارد، در پايين اين كوه دره‏ اى هست كه طول آن به اندازه مسير صد سال راه است، در ميان آن چاه چند تابوت از آتش وجود دارد، و در ميان هر يك از آن تابوت‏ها چند صندوق آتشين و لباس آتشين و زنجيرهاى آتشين هست. يحيى عليه‌السلام تا اين سخن را شنيد برخاست و با شيون، فرياد كشيد و گفت: واغَفلَتاه مِنَ السَّكرانِ؛ واى بر من از غافل شدنم از كوه سكران! سپس حيران و سرگردان، سراسيمه از مجلس خارج شد و سر به بيابان گذاشت و از شهر خارج شد. زكريا عليه‌السلام بى درنگ از مجلس بيرون آمد و نزد مادر يحيى عليه‌السلام رفت و ماجرا را به او خبر داد، و به او گفت: هم اكنون برخيز و به جستجوى يحيى عليه‌السلام بپرداز، من ترس آن دارم كه ديگر او را نبينم مگر اين كه دستخوش مرگ شده باشم. مادر يحيى عليه‌السلام برخاست واز شهر خارج شد و به جستجوى يحيى عليه‌السلام پرداخت، در بيابان چند نفر جوان را ديد، از آن‏ها جوياى يحيى عليه‌السلام شد، آن‏ها اظهار بى اطلاعى كردند، مادر يحيى عليه‌السلام همراه آن جوانان به جستجو پرداختند تا چوپانى را در بيابان ديدند، مادر يحيى عليه‌السلام از او پرسيد: آيا جوانى با قيافه چنين و چنان نديدى؟ چوپان گفت: گويا در جستجوى يحيى پسر زكريا عليه‌السلام هستى؟ مادر يحيى گفت: آرى، او پسر من است، نامى از دوزخ در نزد او بردند، او بر اثر شدت خوف، سراسيمه سر به بيابان گذاشته و رفته است. چوپان گفت: من همين ساعت او را در كنار گردنه فلان كوه ديدم كه پاهايش را در ميان گودال آب فرو برده و چشم به آسمان دوخته بود و چنين مناجات مى‏ كرد : وَ عزَّتِكَ مَولاىَ لاذِقتُ بارِدَ الشَّرابِ حَتى انظُرَ مَنزِلَتِى مِنكَ؛ اى خدا و اى مولاى من به عزتت سوگند، آب خنك ننوشم تا بنگرم كه در پيشگاه تو چه مقامى دارم؟ مادر يحيى عليه‌السلام به سوى آن كوه حركت كرد، يحيى عليه‌السلام را در آن جا يافت، نزديكش رفت و سرش را در آغوش گرفت، و او را سوگند داد كه برخيزد و با هم به خانه بازگرديم. يحيى عليه‌السلام برخاست و همراه مادر به خانه بازگشت، مادرش از او پذيرايى گرمى كرد، ولى در آن حال احساس لغزش نمود، و برخاست و همان لباس‏هاى زير موئين را از مادرش طلبيد و پوشيد و به سوى مسجد بيت المقدس حركت كرد، تا در آن جا به عبادت خدا بپردازد. مادرش از رفتن او جلوگيرى مى‏ كرد ، زكريا عليه‌السلام به مادر يحيى عليه‌السلام فرمود: دَعيهِ فانَّ وَلَدِى قَد كُشِفَ لَهُ عَن قِناعِ قَلبِهِ وَ لَن يَنتَفِعُ بِالعَيشِ؛ رهايش كن، اين پسرم به گونه‌اى است كه پرده حجاب از روى قلبش برداشته شده، كه زندگى دنيا هرگز روح و روانش را اشباع نمى‌كند و به او سود نمى‏ بخشد. يحيى عليه‌السلام خود را به مسجد بيت المقدس رسانيد، و در كنار علما و عابدان بنى اسرائيل به عبادت خدا پرداخت، و همچنان تا آخر عمر به آن ادامه داد. (746) 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) وارستگى حضرت يحيى عليه‌السلام و گفتگوى او با ابليس‏ زهد و پارسايى حضرت يحيى عليه‌السلام در سطح بسيار بالايى بود، هرگز در زندگى او دلبستگى به دنيا نبود، او ساده مى‏ زيست ، غذايش بيشتر سبزيجات و نان جو بود، و به اندازه تأمين يك شبانه روز خود غذا نمى‏ اندوخت. روزى داراى يك قرص نان جو گرديد، ابليس نزد او آمد و گفت: تو مى‏ پندارى زاهد هستى با اين كه براى خود يك قرص نان اندوخته اى؟ يحيى عليه‌السلام جواب داد: اى ملعون! اين قرص نان به اندازه قوت (و مورد نياز يك شبانه روز) من است. ابليس گفت: كمتر از قوت، براى كسى كه مى‏ ميرد كافى است. خداوند به يحيى عليه‌السلام وحى كرد، اين سخن ابليس را (كه سخن حكمت‏ آميز است) فراگير.(747) روز ديگرى ابليس نزد يحيى عليه‌السلام آمد، يحيى عليه‌السلام او را شناخت و به او گفت: هر چه دام و نيرنگ و وسائل فريب دادن را دارى براى من به كار گير. (تا ببينم مى‏ توانى مرا گول بزنى.) ابليس جواب مثبت داد و فرداى آن روز را براى اين كار تعيين كرد، يحيى عليه السلام در ميان كوخى كه داشت ماند و درِ آن را بست، چندان نگذشت ناگاه ابليس از سوراخى كه در ديوان آن كوخ بود وارد شد، يحيى عليه‌السلام او را در هيئت و قيافه‏ اى بسيار عجيب ديد كه داراى زرق و برق و انواع وسايلى بود كه براى به دام انداختن انسان‏ها به كار مى‏ گرفت ، همه را با خود آورده بود، تا يحيى عليه‌السلام را به خود جذب كند. يحيى عليه‌السلام از او سؤالاتى كرد و از جمله پرسيد: چه چيزى از همه بيشتر چشم تو را روشن مى‏ سازد ؟ ابليس گفت: زنها، آن‏ها تله‏ ها و دام‏هاى من هستند (توسط زرق و برق آن‏ها، دل‏ها را مى‏ ربايم و انسان‏ها را گمراه مى‏ كنم .) هرگاه نفرين‏ها و لعنت‏هاى صالحان در مورد من مرا غمگين مى‏ كند ، نگرانى خودم را وسيله آن‏ها آرامش مى‏ دهم . يحيى عليه‌السلام پرسيد: آيا هيچگاه بر من چيره شده‏ اى؟ ابليس گفت:: نه، ولى تو داراى يك خصلت هستى كه مرا خشنود كرده (و اميدوار نموده كه بتوانم به وسيله اين خصلت بر تو راه يابم.) يحيى گفت: آن خصلت چيست؟ ابليس گفت: تو سير خورنده هستى، اميد آن را دارم كه از همين راه وارد شوم، و تو را از بعضى از شب‌زنده‌دارى، و نمازهاى شب باز دارم. يحيى عليه‌السلام به اين موضوع توجه و دقت مخصوص كرد، و به ابليس گفت: اءِنِّى اُعطِى اللهَ عهداً اَلّا اَشبع مِنَ الطَّعامِ حتّى اَلقاهُ؛ من با خدا عهد كردم هيچگاه تا آخر عمر، از غذاى سير نخورم. ابليس گفت: من هم با خدا عهد كردم تا آخر عمر هيچ مسلمانى را نصيحت نكنم. سپس ابليس از نزد يحيى عليه‌السلام رفت و ديگر هرگز نزد يحيى عليه‌السلام نيامد.(748) به اين ترتيب يحيى عليه‌السلام مراقب بود كه هرگونه اعمال زمينه ساز نفوذ شيطان را از خود دور سازد. 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) موعظه كافى از يك مرد اعدامى‏ امام صادق عليه‌السلام فرمود: مردى به محضر حضرت عيسى عليه‌السلام آمد و عرض كرد: اى روح خدا زنا كرده‏ ام، مرا (با اجراى حد) پاك ساز. حضرت عيسى عليه‌السلام پس از تحقيق و بررسى، به اقرار صحيح او اطمينان كرد، و سپس اعلام عمومى نمود، جمعيت بسيارى اجتماع كردند، آن شخص را در ميان گودالى نهادند، تا سنگبارانش كنند. او گفت: در ميان جمعيت، هر كس بر گردنش حد هست، از اين جا برود، همه جمعيت رفتند، فقط حضرت عيسى عليه‌السلام و حضرت يحيى عليه‌السلام ماندند. يحيى عليه‌السلام (كه آن شخص توبه كننده را شخص خداترس و با معرفتى مى‏ دانست كه خودش براى پاكسازى خود حاضر به اعدام شده، از طرفى در اين لحظه همه غرورهايش محو شده و موعظه او اثربخش خواهد بود) نزد او رفت و گفت: اى گنهكار! مرا موعظه كن. گنهكار گفت: لا تُخلِيَنَّ بَينَ نَفسَكَ وَ بَينَ هَواها فَتَرداكَ؛ بين خود و هواى نفست را آزاد نگذار كه تو را از جاده حق به سوى پستى منحرف سازد. يحيى عليه‌السلام فرمود: باز مرا موعظه كن. گنهكار گفت: لا تُعَيِّرنَّ خاطِئاً بِخَطيئَتِهِ؛ خطاكار را به خاطر خطايش سرزنش نكن. (يعنى اگر خطاكار، قابل جذب است، او را سركوب و نااميد نكن بلكه او را به سوى راه هدايت جذب كن.) يحيى عليه‌السلام فرمود: باز موعظه كن. گنهكار عرض كرد: لا تَغضَب؛ خشم نكن و در حال خشم خود را كنترل كن. حضرت يحيى عليه‌السلام اين سه پند را براى نجات انسان كافى دانست، از اين رو گفت: حَسبِى؛ همين موعظه‏ ها مرا كافى است.(749) 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآن #حضرت_یحیی(ع) مقام ارجمند يحيى عليه‌السلام در پيشگاه خدا يحيى عليه‌السلام بر اثر پاكزيستى و رابطه تناتنگ با خدا، مقامش به جايى رسيد كه خداوند او را (در سوره مريم آيه 12 تا 15) به داشتن شش خصلت برجسته ستوده سپس بر او سلام مى‏ كند ، از جمله (در آيه 13 مريم) مى‏ فرمايد : وَ حنّاناً مِنَ لدُنّاً وَ زكاةً وَ كانَ تَقِيّاً؛ ما يحيى عليه‌السلام را مشمول رحمت و محبت خود ساختيم، و پاكى روح و عمل به او داديم، او انسان پرهيزكارى بود. ابوحمزه مى‌گويد : از امام باقر عليه‌السلام پرسيدم: منظور از اين آيه چيست؟ فرمود: منظور رحمت و لطف سرشار خدا به يحيى عليه‌السلام است. عرض كردم: تا چه اندازه؟ فرمود: رحمت و لطف خدا به يحيى عليه‌السلام به اندازه‌ای رسيد كه وقتى كه او خدا را صدا مى‏ زد و مى‏ گفت : يا رَبِّ؛ اى پروردگار من! خداوند بى‏ درنگ مى‏ فرمود : لَبَّيكَ يا يَحيى؛ بلى، يا يحيى!(750) 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) شهادت جانسوز يحيى عليه‌السلام به فرمان طاغوت شهوت‏پرست‏ در بيت المقدس پادشاهى هوسباز به نام هيروديس (يا هردوش) بود، كه از طرف قياصره روم در آن جا فرمانروايى مى‏ كرد ، برادرش بهنام فيلبوس دخترى به نام هيروديا داشت. پس از آن كه فيلبوس از دنيا رفت، هيروديس با همسر برادرش ازدواج كرد. هيروديس شاه هوسباز، عاشق هيردوديا دختر زيباى برادرش شد، به طورى كه زيبابى هيروديا او را در گرو عشق آتشين خود قرار داده بود، از اين رو تصميم گرفت با او كه برادرزاده، و دختر همسرش بود، ازدواج كند. اين خبر به پيامبر خدا حضرت يحيى عليه‌السلام رسيد، آن حضرت با صراحت اعلام كرد كه اين ازدواج بر خلاف دستورهاى تورات است و حرام مى‏ باشد . سر و صداى اين فتوا در تمام شهر پيچيد و به گوش آن دختر (هيروديا) رسيد، او كينه يحيى عليه‌السلام را به دل گرفت، چرا كه او را بزرگترين مانع بر سر راه هوس‏هاى خود مى‏ دانست و تصميم گرفت در يك فرصت مناسبى از او انتقام بگيرد. ارتباط نامشروع هيرود با عمويش هيروديس بيشتر شد، و زيبايى او شاه هوسران را شيفته‏ اش كرد به طورى كه هيروديا آن چنان در شاه نفوذ كرد، كه شاه به او گفت: هر آرزويى دارى از من بخواه كه قطعاً انجام خواهد يافت. هيروديا گفت: من هيچ چيز جز سر بريده يحيى عليه‌السلام را نمى‏ خواهم، زيرا او نام من و تو را بر سر زبان‏ها انداخته و همه مردم را به عيبجويى ما مشغول نموده است.(751) در فراز ديگر تاريخ مى‌خوانيم : شاه فلسطين هيروديس، روز تولد خود را جشن مى‏ گرفت ، و وقتى آن روز فرا رسيد، هيروديا از فرصت استفاده كرد، طبق راهنمايى مادرش، خود را به طور كامل آرايش كرد و لباس‏هاى زينتى پوشيد و رقص‏كنان به مجلس جشن شاه وارد شد، همه اشراف بنى اسرائيل كه در اطراف طاغوت بودند فريفته او شدند. هيروديس كه مست و مخمور شراب شده بود به او رو كرد و گفت: اى آفت دين و دنيا، هر چه مى‏ خواهى بخواه، اگر چه نصف مملكت باشد. هيروديا به مادرش مراجعه كرد و گفت: شاه چنين مى‌گويد ، چه بخواهم. مادر گفت: سر يحيى عليه‌السلام را بخواه زيرا او تو را از همسرى پادشاه نهى و باز مى‏ دارد ، و تا زنده است دست از نهى بر نمى‏ دارد. هيروديا به مجلس جشن شاه وارد شد و گفت: سر بريده يحيى عليه‌السلام را مى خواهم . و در اين مورد اصرار كرد. سرانجام شاه مغرور كه ديوانه هوس و عشق به هيروديا شده بود، دستور داد يك طشت طلا حاضر نمودند، به مأموران جلادش گفت: برويد و يحيى عليه‌السلام را دستگير كرده و به اين جا بياوريد. يحيى عليه‌السلام در اين هنگام در زندان بود.(752) (و طبق پاره‏اى از روايات در محراب عبادت در مسجد بيت المقدس به سر مى‏ برد ) مأموران جلاد سراغ او آمدند و او را دستگير كرده و به مجلس شاه بردند، شاه در همان جا فرمان داد سر از بدن او جدا كردند و سر بريده‏ اش را در ميان طشت طلا نهادند و آن گاه كه هيروديا تسليم هوسهاى شاه گرديد، سر بريده يحيى عليه‌السلام به سخن آمد و در همان حال نهى از منكر كرد و خطاب به شاه فرمود: يا هذا اتَّقِ اللهِ لا يَحِلَّ لَكَ هذِهِ؛ اى شخص از خدا بترس اين زن بر تو حرام است. به اين ترتيب حضرت يحيى عليه‌السلام مظلومانه به شهادت رسيد.(753) 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) ياد مكرر امام حسين عليه‌السلام از يحيى عليه‌السلام زندگى يحيى عليه‌السلام از جهاتى شباهت به زندگى امام حسين عليه‌السلام داشت، مانند اين كه: نام حسين عليه‌السلام همچون نام يحيى بى سابقه بود، و مدت حمل آن‏ها به هنگامى كه در رحم مادر بودند، شش ماه بود، و هر دوى آن‏ها قربانى هوسهاى طاغوت زمانشان شدند و سرشان بريده شد. امام سجاد عليه‌السلام فرمود: ما در سفر كربلا همراه امام حسين عليه‌السلام بيرون آمديم، امام در هر منزلى كه نزول مى‏ فرمود ، و يا از آن كوچ مى‏كرد، از يحيى عليه‌السلام و شهادت او ياد مى‏ كرد و مى‏ فرمود : وَ مِن هَوانِ الدُّنيا عَلَى اللهِ اءنّ رَأسَ يَحيَى بنِ زَكريّا اُهدىَ اِلى بَغِىّ مَن بَغايا بِنِى اسرائِيلَ؛ از پستى و بى ارزشى دنيا نزد خدا همين بس كه سر يحيى بن زكريا را به عنوان هديه به سوى فرد ستمگر و بى‏ عفتى از ستمگران و بى عفت‏هاى بنى اسرائيل بردند.(754) آرى، امام حسين عليه‌السلام با اين بيان مى‏ خواست اشاره به شهادت خود كند، كه همچون يحيى عليه‌السلام به خاطر نهى از منكر، سرش را جدا مى‏ كنند و آن را نزد طاغوت هوسباز، يزيد پليد مى‏ برند . امام صادق عليه‌السلام فرمود: مرقد حسين عليه‌السلام را زيارت كنيد و به او جفا نكنيد كه او سيد و آقاى شهداى جوان، و سيد جوانان بهشت است، و شبيه يحيى عليه‌السلام است كه آسمان و زمين براى مظلوميت حسين و يحيى عليهماالسلام گريستند.(755) نيز روايت شده: جبرئيل به محضر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم آمد و گفت: خداوند هفتادهزار نفر از منافقان را در مورد قتل يحيى عليه‌السلام (توسط بخت النصر) كشت، و به زودى هفتادهزار نفر از متجاوزان را به خاطر قتل پسر دختر حسين عليه‌السلام بكشد.(756) 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) مكافات عمل قاتل حضرت يحيى عليه‌السلام و سكوت‏ كنندگان‏ امام صادق عليه‌السلام فرمود: اءنّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ اِذا اَرادَ اَن يَنتَصِرَ لِاَولِيائِهِ اِنتَصَرَ لَهُم بِشرارِ خَلقِهِ... وَ لَقَد اِنتَصَرَ لِيَحيَى بنِ زَكَرِيّا بِبُختِ نَصرٍ؛ همانا خداوند متعال هرگاه اراده يارى‏ طلبى براى دوستانش كند، از بدترين خلايقش براى آن‏ها يارى مى‏ طلبد ، چنان كه در مورد (انتقام‏گيرى از خون) يحيى عليه‌السلام از بخت النصر يارى طلبيد.(757) وقتى كه سر يحيى عليه‌السلام را از بدن جدا نمودند، قطره‏اى از خونش به زمين ريخت، و جوشيد، و هر چه خاك بر سر آن ريختند، خونِ در حال جوشش، از ميان خاك بيرون مى‏ آمد ، و تلِّى از خاك به وجود آمد ولى خون از جوشش نيفتاد و تلى سرخ ديده مى‏ شد . طولى نكشيد كه يكى از ياغيان آن عصر به نام بخت‏ النصر كه قبلا هيزم‏كن بود و اراذل و اوباش را كه با او دوست بودند، به دور خود جمع نمود و شورش كردند. آن‏ها به هر جا مى‏ رسيدند مى‏ كشتند و غارت مى‏ كردند تا به شهر بيت المقدس رسيدند و آن جا را تصرف نمودند و همه طاغوتيان و سران را با سخت‌ترين وضع كشتند، تا اين كه چشم بخت النصر به تلّ سرخى افتاد، پرسيد: اين تل چيست؟ گفتند: مدتى قبل شاه اين منطقه حضرت يحيى عليه‌السلام را كشت، و سرش را از بدنش جدا كرد. خون او به زمين چكيده و جوشيد و هر چه بر سر آن خون خاك ريختند از جوشش نيفتاد، سرانجام تلى از خاك سرخ به وجود آمد و همچنان آن خون مى‏ جوشد . بخت النصر گفت: آن قدر از مردم اينجا را بر سر اين تل بكشم تا خون از جوشش بيفتد. (اين تصميم نيز مكافات عمل مردم بيت المقدس و اطراف آن بود كه در قتل مظلومانه يحيى عليه‌السلام سكوت كردند و به شاه هوسباز قاتل، اعتراض ننمودند.)(758) به فرمان بخت النصر هفتاد هزار نفر از مردم را روى آن تل كشتند تا، خون يحيى عليه‌السلام از جوشش بيفتد، اما همچنان خون مى جوشيد. بخت النصر پرسيد: آيا ديگر شخصى در اين منطقه باقى مانده است؟ گفتند: يك نفر پيرزن در فلان جا زندگى مى‏ كند . گفت: او را نيز بياوريد و روى اين تل بكشيد. مأموران به اين فرمان عمل كردند و آن گاه خون از جوشش افتاد.(759) 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

#قصه_های_قرآنی #حضرت_یحیی(ع) كشته شدن بخت النصر به دست يك غلام ايرانى‏ بخت النصر پس از فتح شام و منطقه بيت المقدس و فلسطين، به بابل (واقع در سرزمين عراق) رفت، در آن جا شهرى ساخت، و چاهى در آن جا حفر كرد و سپس حضرت دانيال پيامبر را دستگير كرده و در ميان آن چاه افكند، و ماده شيرى را در ميان آن چاه انداخت تا او را بدرّد. ماده شير، گل چاه را مى خورد ، و از شير خود به دانيال مى‏ نوشانيد. پس از مدتى خداوند به يكى از پيامبران وحى كرد، كنار فلان چاه برو و به دانيال عليه‌السلام آب و غذا برسان. او كنار چاه آمد و صدا زد: اى دانيال! دانيال گفت: بلى، صداى دورى مى‏ شنوم . آن پيامبر گفت: اى دانيال! خدايت سلام رسانيد، و براى تو غذا و آب فرستاده است. آنگاه آن آب و غذا را به وسيله دلو، وارد چاه كرد. حضرت دانيال عليه‌السلام حمد و سپس مكرر گفت، و خدا را سپاسگزارى بى‏ حد نمود. در همين عصر بخت النصر در عالم خواب ديد سرش آهن شده، پاهايش به صورت مس در آمده، و سينه‏ اش طلا گشته است. وقتى كه بيدار شد منجمين را احضار كرد و گفت: من در عالم خواب چه خوابى ديده‌ام ؟ منجمين گفتند: نمى‏ دانيم، تو آن چه را در خواب ديدى براى ما بگو تا ما تعبير كنيم. بخت النصر ناراحت شد و به آن‏ها گفت: من سال‏ها است به شما رزق و روزى مى‏ دهم ، ولى شما نمى‏ دانيد كه من چه خوابى ديده‌ام ، پس چه فايده‌ای براى من داريد؟ آن گاه دستور داد همه آن‏ها را اعدام كردند. در اين هنگام يكى از حاضران به بخت النصر گفت: اگر علم و معرفت در نزد كسى مى‏ جويى، تنها در نزد آن كسى (دانيال) است كه در چاه زندانى مى‏ باشد ، و ماده شير نه تنها به او آزار نرسانده بلكه گل مى‏ خورد و به او شير مى‏ دهد . بخت النصر مأموران را نزد او فرستاد و او را حاضر كردند، به او گفت: من چه خوابى ديده‌ام ؟ دانيال: در خواب ديده‏ اى سرت آهن شده و پاهايت مس شده‌اند و سينه‏ ات طلا گشته است. بخت النصر: آرى، همين خواب را ديده‌ام ، بگو بدانم تعبيرش چيست؟ دانيال: تعبيرش اين است كه غلامى ايرانى بعد از سه روز تو را مى‏ كشد . بخت النصر: من داراى هفت قلعه (شهر) هستم و در كنار هر دروازه آن چند نگهبان وجود دارد، به علاوه بر درگاه هر دروازه اى يك مرغابى وجود دارد هر شخص غريبى به آن جا آيد فرياد مى‏ كشد و مأموران او را دستگير خواهند كرد. دانيال: همانگونه كه گفتم خواه و ناخواه، حادثه رخ مى‏ دهد . بخت النصر براى احتياط به لشگر خود فرمان آماده باش داد، و گفت: هر شخص غريبى را ديديد هر كس باشد بكشيد. سپس به دانيال گفت: تو بايد در اين سه روز در همين جا بمانى، اگر اين سه روز گذشت و من آسيبى نديدم، تو را خواهم كشت. دانيال در همان جا زندانى شد، روز اول و دوم خطر گذشت، روز سوم فرا رسيد، در آن روز بخت النصر در قصر خود غمگين و دلتنگ شد، تصميم گرفت به حياط قصر برود و پس از گردش و هواخورى اندك، به قصر باز گردد و روز خطر به پايان رسد. وقتى كه از قصر بيرون آمد، با جوانى كه از نژاد ايرانى بود و او را به عنوان پسر خود برگزيده بود و نمى‏ دانست كه او از نژاد ايرانى است، ملاقات كرد و شمشيرش را به او داد و به او گفت: اى پسرخوانده! همينجا مراقب باش كسى وارد قصر نشود، هر كسى وارد شد - گرچه خودم باشم - او را بكش. غلام ايرانى شمشير را به دست گرفت (پس از اندكى بخت النصر وارد قصر شد) غلام با شمشير به او حمله كرد و او را كشت. در آن هنگام كه بخت النصر در خون خود مى‏ غلطيد به غلام گفت: چرا مرا كشتى؟ غلام گفت: خودت فرمان دادى و گفتى هر كس - گر چه خودم باشم - اگر وارد قصر شدم، او را بكش. من به فرمان تو عمل كردم. بخت النصر در آن جا هر چه فرياد زد كسى صداى او را نشنيد، و سرانجام به هلاكت رسيد و مردم از شرش نجات يافتند.(760) پايان داستان‏هاى زندگى حضرت يحيى عليه‌السلام 🔸اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran👈

﷽📚🕥 #قصه_های_قرآنی📖 #حضرت_یحیی #قسمت_دهم 🦋مكافات عمل قاتل حضرت يحيى عليه‏السلام و سكوت‏كنندگان‏🦋 🌱امام صادق عليه‏السلام فرمود: 🌱 🔰اءنّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ اِذا اَرادَ اَن يَنتَصِرَ لِاَولِيائِهِ اِنتَصَرَ لَهُم بِشرارِ خَلقِهِ... وَ لَقَد اِنتَصَرَ لِيَحيَى بنِ زَكَرِيّا بِبُختِ نَصرٍ؛ ♻️همانا خداوند متعال هرگاه اراده يارى‏طلبى براى دوستانش كند، از بدترين خلايقش براى آن‏ها يارى مى‏طلبد، چنان كه در مورد (انتقام‏گيرى از خون) يحيى عليه‏السلام از بخت النصر يارى طلبيد.(757) 🔰وقتى كه سر يحيى عليه‏السلام را از بدن جدا نمودند، قطره‏اى از خونش به زمين ريخت، و جوشيد، و هر چه خاك بر سر آن ريختند، خونِ در حال جوشش، از ميان خاك بيرون مى‏آمد، و تلِّى از خاك به وجود آمد ولى خون از جوشش نيفتاد و تلى سرخ ديده مى‏شد. ❇️طولى نكشيد كه يكى از ياغيان آن عصر به نام بخت‏النصر كه قبلا هيزم‏كن بود و اراذل و اوباش را كه با او دوست بودند، به دور خود جمع نمود و شورش كردند. آن‏ها به هر جا مى‏رسيدند مى‏كشتند و غارت مى‏كردند تا به شهر بيت المقدس رسيدند و آن جا را تصرف نمودند و همه طاغوتيان و سران را با سخت‏ترين وضع كشتند، تا اين كه چشم بخت النصر به تلّ سرخى افتاد، پرسيد: اين تل چيست؟ گفتند: مدتى قبل شاه اين منطقه حضرت يحيى عليه‏السلام را كشت، و سرش را از بدنش جدا كرد. خون او به زمين چكيده و جوشيد و هر چه بر سر آن خون خاك ريختند از جوشش نيفتاد، سرانجام تلى از خاك سرخ به وجود آمد و همچنان آن خون مى‏جوشد. ❇️بخت النصر گفت: آن قدر از مردم اينجا را بر سر اين تل بكشم تا خون از جوشش بيفتد. (اين تصميم نيز مكافات عمل مردم بيت المقدس و اطراف آن بود كه در قتل مظلومانه يحيى عليه‏السلام سكوت كردند و به شاه هوسباز قاتل، اعتراض ننمودند.)(758) ❇️به فرمان بخت النصر هفتاد هزار نفر از مردم را روى آن تل كشتند تا، خون يحيى عليه‏السلام از جوشش بيفتد، اما همچنان خون مى‏جوشيد. بخت النصر پرسيد: آيا ديگر شخصى در اين منطقه باقى مانده است؟ گفتند: يك نفر پيرزن در فلان جا زندگى مى‏كند. گفت: او را نيز بياوريد و روى اين تل بكشيد. مأموران به اين فرمان عمل كردند و آن گاه خون از جوشش افتاد.(759) 🔶اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran 👈

﷽📚🕥 #قصه_های_قرآنی📖 #حضرت_یحیی #قسمت_یازدهم 🦋كشته شدن بخت النصر به دست يك غلام ايرانى‏🦋 🌱بخت النصر پس از فتح شام و منطقه بيت المقدس و فلسطين، به بابل (واقع در سرزمين عراق) رفت، در آن جا شهرى ساخت، و چاهى در آن جا حفر كرد و سپس حضرت دانيال پيامبر را دستگير كرده و در ميان آن چاه افكند، و ماده شيرى را در ميان آن چاه انداخت تا او را بدرّد. 🦁ماده شير، گل چاه را مى‏خورد، و از شير خود به دانيال مى‏نوشانيد. پس از مدتى خداوند به يكى از پيامبران وحى كرد، كنار فلان چاه برو و به دانيال عليه‏السلام آب و غذا برسان. 💢او كنار چاه آمد و صدا زد: اى دانيال! دانيال گفت: بلى، صداى دورى مى‏شنوم. 💢آن پيامبر گفت: اى دانيال! خدايت سلام رسانيد، و براى تو غذا و آب فرستاده است. آنگاه آن آب و غذا را به وسيله دلو، وارد چاه كرد. 🤲حضرت دانيال عليه‏السلام حمد و سپس مكرر گفت، و خدا را سپاسگزارى بى‏حد نمود. 🌱در همين عصر بخت النصر در عالم خواب ديد سرش آهن شده، پاهايش به صورت مس در آمده، و سينه‏اش طلا گشته است. وقتى كه بيدار شد منجمين را احضار كرد و گفت: من در عالم خواب چه خوابى ديده‏ام؟ منجمين گفتند: نمى‏دانيم، تو آن چه را در خواب ديدى براى ما بگو تا ما تعبير كنيم. 🌱بخت النصر ناراحت شد و به آن‏ها گفت: من سال‏ها است به شما رزق و روزى مى‏دهم، ولى شما نمى‏دانيد كه من چه خوابى ديده‏ام، پس چه فايده‏اى براى من داريد؟ آن گاه دستور داد همه آن‏ها را اعدام كردند. 🌱در اين هنگام يكى از حاضران به بخت النصر گفت: اگر علم و معرفت در نزد كسى مى‏جويى، تنها در نزد آن كسى (دانيال) است كه در چاه زندانى مى‏باشد، و ماده شير نه تنها به او آزار نرسانده بلكه گل مى‏خورد و به او شير مى‏دهد. 🌱بخت النصر مأموران را نزد او فرستاد و او را حاضر كردند، به او گفت: من چه خوابى ديده‏ام؟ 🌱 دانيال: در خواب ديده‏اى سرت آهن شده و پاهايت مس شده‏اند و سينه‏ات طلا گشته است. 🌱بخت النصر: آرى، همين خواب را ديده‏ام، بگو بدانم تعبيرش چيست؟ 🌱 دانيال: تعبيرش اين است كه غلامى ايرانى بعد از سه روز تو را مى‏كشد. 🌱بخت النصر: من داراى هفت قلعه (شهر) هستم و در كنار هر دروازه آن چند نگهبان وجود دارد، به علاوه بر درگاه هر دروازه‏اى يك مرغابى وجود دارد هر شخص غريبى به آن جا آيد فرياد مى‏كشد و مأموران او را دستگير خواهند كرد. دانيال: همانگونه كه گفتم خواه و ناخواه، حادثه رخ مى‏دهد. 🌱بخت النصر براى احتياط به لشگر خود فرمان آماده‏باش داد، و گفت: هر شخص غريبى را ديديد هر كس باشد بكشيد. سپس به دانيال گفت: تو بايد در اين سه روز در همين جا بمانى، اگر اين سه روز گذشت و من آسيبى نديدم، تو را خواهم كشت. 💢دانيال در همان جا زندانى شد، روز اول و دوم خطر گذشت، روز سوم فرا رسيد، در آن روز بخت النصر در قصر خود غمگين و دلتنگ شد، تصميم گرفت به حياط قصر برود و پس از گردش و هواخورى اندك، به قصر باز گردد و روز خطر به پايان رسد. وقتى كه از قصر بيرون آمد، با جوانى كه از نژاد ايرانى بود و او را به عنوان پسر خود برگزيده بود و نمى‏دانست كه او از نژاد ايرانى است، ملاقات كرد و شمشيرش را به او داد و به او گفت: اى پسرخوانده! همينجا مراقب باش كسى وارد قصر نشود، هر كسى وارد شد - گرچه خودم باشم - او را بكش. ♨️غلام ايرانى شمشير را به دست گرفت (پس از اندكى بخت النصر وارد قصر شد) غلام با شمشير به او حمله كرد و او را كشت. 💢در آن هنگام كه بخت النصر در خون خود مى‏غلطيد به غلام گفت: چرا مرا كشتى؟ 💢غلام گفت: خودت فرمان دادى و گفتى هر كس - گر چه خودم باشم - اگر وارد قصر شدم، او را بكش. من به فرمان تو عمل كردم. 💢بخت النصر در آن جا هر چه فرياد زد كسى صداى او را نشنيد، و سرانجام به هلاكت رسيد و مردم از شرش نجات يافتند.(760) آرى به قول ناصر خسرو: 💢روزى زسر سنگ عقابى به هوا برخاست بهر طلب طعمه پر و بال بياراست از راستى بال منى كرد و همى گفت: كه امروز همه ملك جهان زير پر ماست گر به سر خاشاك يكى پشه بجنبيد جنبيدن آن پشه عيان در نظر ماست بسيار منى كرد وز تقدير نترسيد بنگر كه از اين چرخ جفا پيشه چه برخاست ناگه زكمينگاه يكى سخت كمانى تيرى به قضا و قدر انداخت بر او راست چون خوب نظر كرد پر خويش در آن ديد گفتا زكه ناليم كه از ماست كه بر ماست خسرو تو برون كن زسر اين كبر و منى را ديدى كه منى كرد عقابى چه بر او خاست 🔚پايان داستان‏هاى زندگى حضرت يحيى عليه‏السلام 🔶اکنون شما هم به کانال آموزش تجوید و حفظ  قرآن بپيونديد: 👉 @amozeshtajvidhefzquran 👈