نگاهی به دعوت
❗️
در مسئله #حجاب با فهم اشتباه آیه قرآن، به اسم امر به معروف و نهی از منکر همگانی مردم را به تقابل با هم فرامیخوانند
و در مسئله #انتخابات با فهم وارونه، به اسم جهاد تبیین و دعوت به مشارکت و رای به اصلح، مردم را به مزاحمت تلفنی و مباحثات بیپایان و جنگ اعصاب خود و دیگران تشویق میکنند.
مشارکت و رای، یک فرایند طبیعی اعتمادزا میطلبد؛ دست از فعالیتهای سزارینی بردارید.
مسئله نسبت مشارکت انتخاباتی مردم و مشروعیت حکومت، مباحث متعددی دارد، اما فارغ از آن مباحث،
نقش اصلی در جلب اعتماد، بر عهده حکومت است:
اگر حکومت مسیری رفته که اعتماد حداقلی برای تاثیر رای ایجاد کند، کافی است
و اگر نرفته، بیاثر است.
اگر افکار عمومی فاصله و تفاوتی میان حکومت و مردم نمیبیند، تهدیدزدایی با مشارکت انجام خواهد شد.
اما اگر حتی انقلابیهای غیر حکومتی در مواجهه با انتقادها بگویند "من هم یکی از شمایم و عضو حکومت نیستم، اما ..."
یعنی افکار عمومی (حتی در میان خودیها) فاصله میفهمد، و این، یعنی مدخل آسیب به نظام مجتمع و به نظام حکومت.
همانطور که باید #ما_مردم قدر مزایا و خدمات حکومت را #بدانیم،
در شرایط حاضر، حکومت هم (به طریق اولی) باید قدر همه مردم را #بداند و پیامشان را دریافت کند، چه همهی ۴۰٪ را چه همهی ۶۰٪ را.
این بد است که به ذهن بعضی میآید ۶۰ درصدی که رای ندادهاند،
یا آنهایی که به کاندیدای مورد نظر ما رای ندادهاند، مقصر یا معاندند.
این طرز فکر و ادبیات هم فاصله مردم-حکومت را زیاد میکند و هم فاصله مردم-مردم را، و این یعنی انحطاط جامعه و اختلال نظام مجتمع.
تجربهی زیستهام میگوید چه آقای پزشکیان رای بیاورد چه آقای جلیلی، سودها و زیانهایی به مردم خواهد رسید
و تشخیص اینکه سود یا ضرر کدام کمتر و بیشتر است، کار آسانی نیست
و عمده آراء بر اساس عنصر عمومیِ ایدئولوژی و سبک زندگی افراد تعیین میشود،
نه تفکر انتقادی و مطالعات تخصصی.
البته این مطالب اصلا تبلیغات به سود یا ضرر یک کاندیدا یا اصل مشارکت را نفی نمیکند
بلکه میخواهم بگویم باید تبلیغات مسیر طبیعی خود را با رویکردهای طبیعی افراد طی کند
و نباید فرصت آرامش جامعه را به عامل شکاف اجتماعی و انگزدن و قهر با بخش مهمی از شهروندان تبدیل کرد.
کافی است بدانیم هر کسی به وظیفهای عمل میکند که تشخیص میدهد،
هرچند با تشخیص ما متفاوت است،
همانطور که انتظار داریم دیگران هم به ما همینطور بنگرند.
#انتخابات