دکتر مکری از یه‌چیزی حرف می‌زنه به‌نام self complexity، ینی وقتی هویت اولیه‌ی یه‌نفر رو ازش بگیری، باز هم بتونه خودش رو تعریف کنه. مثلن وقتی یه‌نفر یه جراح موفقه، اگه یه‌روزی نتونه دیگه جراحی کنه، به یه‌عنوان دیگه بتونه به خودش افتخار کنه، مثلن پدر خوبی باشه. و می‌گه آدم‌هایی که اینطوری هستن در نهایت بهتر از پس بحران‌ها برمیان. (به‌نظرم یه نمونه‌ی بارزش کورونا بود)
گمونم اون علتی که یهو پزشکا از یه توهینی برآشفته می‌شن همینه. چون اگه هویتشون به‌عنوان پزشک رو ازشون بگیری، یهو خالی می‌شن. حق هم دارن البته، برای اینکه پزشک خوب و باسوادی باشی، واقعن توان و وقت نمی‌مونه که کار دیگه‌ای انجام بدی. مهارت درست و حسابی دیگه‌ای به‌دست بیاری.(استثنا هم هست طبعن). یا هویت خودت رو تعریف کنی. حتا حساسیت بعضی آدما رو قومیتشون هم از همین جنسه به‌نظرم. چون هیچ ویژگی دیگه‌ای ندارن که خودشون رو باهاش تعریف کنن.
|مهولک|
یه جایی هست که نه بحث میکنی نه توضیح میدی و نه توجیهاشو میخوای بدونی و نه حتی دلخوری دیگه، اینجا همه چی تموم شده.
افسردگی همیشه غم عمیق نیست، یه‌وقتایی اینجوریه که بی‌تفاوت میشی و حوصله‌ی هیچ تغییر و اتفاق جدیدی رو نداری؛ و این روند روزها تکرار میشه.