دکتر مکری از یه‌چیزی حرف می‌زنه به‌نام self complexity، ینی وقتی هویت اولیه‌ی یه‌نفر رو ازش بگیری، باز هم بتونه خودش رو تعریف کنه. مثلن وقتی یه‌نفر یه جراح موفقه، اگه یه‌روزی نتونه دیگه جراحی کنه، به یه‌عنوان دیگه بتونه به خودش افتخار کنه، مثلن پدر خوبی باشه. و می‌گه آدم‌هایی که اینطوری هستن در نهایت بهتر از پس بحران‌ها برمیان. (به‌نظرم یه نمونه‌ی بارزش کورونا بود) گمونم اون علتی که یهو پزشکا از یه توهینی برآشفته می‌شن همینه. چون اگه هویتشون به‌عنوان پزشک رو ازشون بگیری، یهو خالی می‌شن. حق هم دارن البته، برای اینکه پزشک خوب و باسوادی باشی، واقعن توان و وقت نمی‌مونه که کار دیگه‌ای انجام بدی. مهارت درست و حسابی دیگه‌ای به‌دست بیاری.(استثنا هم هست طبعن). یا هویت خودت رو تعریف کنی. حتا حساسیت بعضی آدما رو قومیتشون هم از همین جنسه به‌نظرم. چون هیچ ویژگی دیگه‌ای ندارن که خودشون رو باهاش تعریف کنن. |مهولک|

یه جایی هست که نه بحث میکنی نه توضیح میدی و نه توجیهاشو میخوای بدونی و نه حتی دلخوری دیگه، اینجا همه چی تموم شده.

‏افسردگی همیشه غم عمیق نیست، یه‌وقتایی اینجوریه که بی‌تفاوت میشی و حوصله‌ی هیچ تغییر و اتفاق جدیدی رو نداری؛ و این روند روزها تکرار میشه.

صداے آب😁💙🍃

استان لرستان الشتر ڪهمان💙🍃

به وقت موزیڪ🎼🎧

بهانه ی من بغض خانه ی من گرفته دلم گریه میخواهم...

ممکنه دلتنگش باشی اما نخوای که برگرده.

همون جایی که محسن چاووشی میگه: اون که دیوونم کرد، لایق جنون نبود... همونجا، فقط صورت تو میاد تو نظرم... واقعا لایقش نبودی... لایق این همه عشق نبودی...!

ما آدم‌ها هممون جایز‌الخطاییم؛ حتی تویی که مدعی بودی تا به حال هیچ انتخاب اشتباهی نداشتی و همیشه همه چیز باب میلت بوده! حال‌ و روز این‌ روزای من، نتیجه‌ی یه انتخاب اشتباه از جانب توئه... تو دقیقاً وقتی که هنوز نمی‌دونستی خودت از خودت چی می‌خوای، دست گذاشتی روی من و از حسی برام گفتی که از واقعی بودنش اطمینان کافی نداشتی. این تغییر ناگهانی من، بر‌می‌گرده به شبی که با زبون بی‌زبونی ازم خواستی که دوستت داشته باشم، ازم خواستی که تحت هر شرایطی کنارت باشم و‌ تنهات نذارم. حالا چرا باید انکار کنم حسی رو که بعد از گذروندن اون‌شب توی وجودم رخنه کرد؟ این حس چیزی شبیه به عشق بود و من هیچ‌وقت دوست نداشتم منکرش بشم. راستش خودم هم درست نفهمیدم چی شد! من دقیقاً وقتی دلمو بهت باختم که تو به این نتیجه رسیده بودی که ما به درد هم نمی‌خوریم و من برات یه انتخاب اشتباه بودم. و شاید همین انتخاب تو باعث شد که من کیلومترها از خودم و اطرافیانم فاصله بگیرم. نمی‌خوام بین این همه گیر‌و‌دار، دنبال مقصر بگردم. چون همونطور که گفتم انسان جایز‌الخطاست. اما، کاش فقط کمی حواست به من بود و می‌فهمیدی که با این اشتباه به ظاهر کوچیک تو، من تموم زندگیم و تموم احساس و حتی تموم خودم رو از دست دادم.

غَمِ کسی رو میکشم که تنها جایی که داشتمش فکرم بود :)

من اگه واقعا بخوام برم بی سر و صدا میرم یه طوری میرم که نفهمی رفتم، فقط یهو چشم باز میکنی میبینی که دیگه نیستم. اما اگه میبینی موقع رفتن قیل و قال راه میندازم، بحث میکنم، منتظر توجه اتم، یعنی: منو ببین! من دارم میرما، جلومو بگیر. یه کاری واسم بکن ؛ چون تو واسم مهمی. -یک دیوانه |

فک کن از خواب بیدار شی یه همچین موجودی بهت نگاه کنه =)))

فکت: وقتش که بگذره دیگه نمی‌چسبه.

امروز رفتم دکتر فهمیدم غمباد گرفتم سهم دوست داشتنم این همه غم شد😔🖤

‏هیچ چیز برای همیشه دوام نمی‌آورد. این نیز بگذرد...

قشنگ ترین چیزی که امروز خوندم این بود که میگفت: ما کسی رو به دست نمیاریم که کنترل کنیم،محدود کنیم.. آزادیش رو بگیریم وعذابش بدیم، ما انتخاب میکنیم پَر پرواز چه کسی باشیم تا کنار هم رشد کنیم.. بزرگ بشیم و بالا بریم. اسمِ رنج وعذاب دادن به هم رو عشق نذارید. دوست داشتن واقعی در توانمند کردن همدیگه ایجاد احساس امنیت و آرامش تعریف میشه!

چون آدما برات مهمن دلیل نمیشه اجازه بدی باهات جوری رفتار کنن که احساس پوچ بودن کنی.

«هر کس باید بتواند به جایی پناه آورد، چون مواردی پیش می‌آید که حتماً لازم است انسان بتواند به یکجا، به هر کجا که باشد برود.» - جنایت و مکافات؛ فئودور داستایوفسکی.