۲۵۳) #تینا #قسمت_۲۵۳ با نگاهم بدرقه اش کردم. چشم که چرخاندم، نگاهم به نگاه ساحل گره خورد. سری به نشانه تایید تکان داد: -غصه نخور خواهری(ان مع العسر یسرا)(همراه هر سختی، آسانی است) وقتی خدا وعده می ده، وعده اش حقه. خیالت راحت باشه. ریحانه خمیازه ای کشید: -وای چقدر خوابم میاد. خیلی مونده تا اذان صبح؟ ساحل نگاهی به ساعت دیواری انداخت: -هنوز نیم ساعتی مونده. یه کم طاقت بیار خواب آلود. ریحانه خندید: -دیگه چاره ندارم. اگه شما هم مثل من از اذان صبح تا حالا نخوابیده بودید، الان اوضاع تون از من بدتر بود. با تعجب گفتم: -یعنی از اذان صبح تا حالا نخوابیدی؟ مگه میشه؟ -آره من برای نماز پا می شم دیگه نمی خوابم. اولش سخته از جا بلند بشی. ولی بعدش، سحر خیزی، حس خوبی داره، کلی به درس هام می رسم. -خوش به حالت، ولی من.... ولش کن اصلا. سینی که در دست خانم محمدی بود توجه ام را جلب کرد، لیوان هایی که پر از دمنوش خوشرنگ و خوش عطر بود. با لبخند همیشگی و چهره مهربانش، سینی را زمین گذاشت: -فکر نکنم توی عمرتون، چنین دمنوش خوشمزه ای خورده باشید. ریحانه گفت: -کاش خواب رو از سرم بپرونه. به چهره خواب آلودش خندیدیم. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490

۲۵۴) #تینا #قسمت_۲۵۴ ساحل و ریحانه سر به سر هم گذاشتند و ما خندیدیم. طعم و عطر دلنشین دمنوش هنوز در دهانم بود که صدای اذان از بلندگوی مسجد به گوشمان رسید. چند تقه به در خورد و مرضیه خانم، در را باز کرد. لبخند روی لبش، نشان از خوابیدنی خوب داشت. نگاهش را روی چهره های خندان مان چرخاند: -به به، خانم خوشگلا، شماها که بیدارید؟ خواستم برای نماز صداتون کنم. تشکر کردیم و همه برای وضو گرفتن به آشپزخانه رفتیم. به پذیرایی که برگشتیم، سجاده های خوش دوخت و چادرهای سفید و گلدار یک شکل، کنار هم آماده بود. در دلم به سلیقه مرضیه خانم احسنت گفتم. باز هم کنار ریحانه ایستادم تا هرچه می گوید من هم بگویم. البته سوره ها را بلد بودم، ولی بعضی ذکرها را فراموش می کردم. نماز که تمام شد، مرضیه خانم کتاب قران را به دست گرفت و ما برای خوابیدن به اتاق رفتیم. دیگر حرفی نزدیم و خوابیدیم. خواب که چه عرض کنم، بیهوش شدم. انگار سال هاست نخوابیدم. چشم که باز کردم، نور آفتاب وسط اتاق بود. پلک هایم را چند بار به هم فشردم تا یادم آمد کجا هستم. با یاد آوری اتاق تاریک و نمور خودم، تلخ خندی زدم. اما با دیدن اتاق خالی متعجب از جا بلند شدم. جز من کسی نبود. سریع از اتاق بیرون رفتم. مرضیه خانم بافتنی اش را روی میز گذاشت و پاسخ سلامم را به گرمی داد. تعجبم را که دید گفت: -نخواستند شما رو بیدار کنند. آخه فاطمه جان گفت که شما چند روز مدرسه نری بهتره. تازه یاد صحبت های شب قبل خانم محمدی افتادم. با تعارفش کنارش نشستم. برای آماده کردن صبحانه ام به آشپزخانه رفت. نگاهم روی ساعت دیواری افتاد که عقربه هایش، نشان از نزدیک شدن ظهر می داد. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490