۲۶۹) #تینا #قسمت_۲۶۹ گوش هایم را تیز کردم و آرزو داشتم زودتر اذان صبح را بشنوم. واقعیتی که خودم هم باورم نمی شد. من، اذان، نماز،!؟ اما خوب فهمیده بودم که هر بار نماز می خوانم، احساس خوبی دارم. حسی شبیه سبک شدن، راحتی و شاید آرامش. به قول مرضیه خانم، "وقتی می بینیم، مالک آسمان ها و زمین، پادشاه والا مقام، به ما اجازه داده در حضورش بایستیم و با او صحبت کنیم، به عظمت نماز پِی می بریم‌ و به بزرگی و بخشندگی خدای یکتا" این سخنانش، عجیب ذهنم را درگیر کرده بود. یعنی خدا به من هم اجازه داده که با او سخن بگویم. منی که شاید هزاران هزار گناه کرده باشم. نمی توانستم فکرم را متمرکز کنم. افکار ضد و نقیض، آزارم می داد. صدایی از درون مغزم می گفت" ساده نباش، با این همه گناه، حتما جهنمی هستی. این حرف ها برای آدم خوب هاست. نه برای تو. تو هم مثل مهتاب، باید به سرنوشت او دچار شوی. مرگی وحشتناک و آخرتی دردناک. تو باید بمیری. تو جهنمی و گناه کار هستی. هزار بار هم نماز بخوانی، هیچ فایده ای به حالت ندارد. تو لیاقت نداری. تو بد بختی. بدبخت به دنیا آمدی و بدبخت خواهی مرد." کلافه و وحشت زده از جا بلند شدم. نفسم به سختی بالا می آمد. تحمل بودن در آن اتاق کوچک را نداشتم. بلند شدم و بیرون رفتم. نور کم و ملایمی در پذیرایی بود. آهسته قدم برداشتم. گوشه ای از پذیرای، خانم محمدی سر سجاده به سجده افتاده بود و الهی العفو می گفت. با تعجب نگاهش کردم. صدای هق هق گریه اش، تعجبم را بیشتر کرد. با خودم گفتم"حتما دلش برای آقا محمد تنگ شده. اشک و گریه اش برای معشوقش هست. کاش منم کسی را داشتم که عاشقانه برایش گریه کنم. یاد پرهام افتادم و روزهایی که از او بیخبر بودم. چقدر پیام می دادم و زنگ می زدم. التماس می کردم که لا اقل جواب تماسم را بدهد. اما نمی دانستم که به بیراهه می روم. به عشق پاک خانم محمدی هم حسرت خوردم. اما جمله ای که از او شنیدم، تمام افکارم را باطل کرد. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490

۲۷۰) #تینا #قسمت_۲۷۰ در کمال تعجب شنیدم که گفت: -خدای من، یا ارحم الراحمین، رحم کن. منو ببخش. خدایا غلط کردم. محبتت رو از من دریغ نکن. خودت می دونی که چقدر دوستت دارم. اگر هر خطایی کردم ببخش. فقط با من قهر نکن. تحمل قهرت را ندارم. الهی العفو. با چشمانی از حدقه بیرون زده، به سخنانی که از زبانش جاری می شد، گوش دادم. عجیب بود، خیلی عجیب. مگر خدا هم قهر می کند. مگر می شود با خدا درد دل کرد. اصلا او چه می گفت؟ سخنانش را تا آن موقع از زبان هیچ بشری نشنیده بودم. از عشق و محبت خدا می گفت. کدام عشق؟ مگر عشق فقط بین دو انسان، اتفاق نمی افتد؟ مگر خواستن مختص دنیا نیست؟ از حرف هایش با خدا، چیزی سر در نمی آوردم. در سجده افتاده بود و مانند، عاشقی که منت معشوق می کشد، التماس می کرد و اشک می ریخت. به حدی که با خود اندیشیدم، الان است که نفسش بند بیاید. شاید عجیب ترین صحنه عمرم را به تماشا نشسته بودم. آرام آرام از تعجبم کم شد و بر دقتم افزوده. پشت سرش بی صدا نشستم. زمزمه می کرد ولی صدایش را می شنیدم. - خدایا من از روز حساب می ترسم. روزی که پرده کنار بره و چهره واقعی هر کس مشخص بشه. روزی که آبروم بره. خدایا طاقت اون روز رو ندارم. به من رحم کن. از قیامت که گفت، صحنه خوابی که دیده بودم جلوی چشمم مجسم شد. "روزی که هر کس به قیافه خودش ظاهر می شه. " با یادآوریِ چهره حیوانات انسان نمایی که در خواب به سمتم می آمدند، وحشت به جانم افتاد. او می گفت و من تصور می کردم. لرزش در تک تک اندام هایم افتاد. او راست می گفت، اگر قیامت آنچه بود که در خواب دیدم، پس حتما باید به یک قدرت بزرگ پناه برد تا راه نجاتی یافت. کلام آخرش تعجبم را هزاران برابر کرد. "الهی بالحسین" "به حق امام حسین خدایا ببخش" دقیقا صحنه آخر خوابم همین بود. پناه بردم به هیئت عزاداری امام حسین. چون در آن صحرای تاریک و وحشتناک، تنها نوری که دیدم، نور هیئت امام حسین بود. او تکرار می کرد"الهی بالحسین" و من نا خداگاه اشکم روان شد. تنم لرزید و طاقتم کم شد. مانند او به سجده افتادم "الهی بالحسین" 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490