از امام صادق (ع) روایت شده است که: پیش از ولادت حسین بن علی (علیهما السلام) جبرئیل بر رسول خدا (صلوات الله علیه وآله) نازل شد و عرض کرد: ای محمد! به راستی خدای سبحان تو را بشارت داد به مولودی از دخترت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) ولیکن امتت وی را پس از تو خواهند کشت. پیامبر فرمود: ای جبرئیل! سلامم را به پروردگار برسان و بگو مرا به مولودی که امتم پس از من وی را می‌کشند، نیازی نیست. جبرئیل امین به سوی آسمان عروج کرد و سپس بازگشت و همان پیام را تکرار کرد. پیامبر اکرم نیز گفتار پیشین خود را تکرار کرد و از پذیرش مولودی که مسلمانان وی را می‌کشند، امتناع نمود. جبرئیل برای بار سوم فرود آمد و گفت: ای محمد! پروردگار سبحان سلامت می‌رساند و تو را به این امر مهم بشارت می‌دهد که(در عوض شهادت) امامت و ولایت را در نسل تو قرار داده است. پیامبر خدا (صلوات الله علیه و آله) با دریافت این پیام شادمان شد و گفت: پذیرفتم و به آن خرسندم. آنگاه این پیام مهم الهی را به اطلاع دخترش حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) رسانید و مانند آنچه میان رسول خدا و جبرئیل رخ داد، میان رسول خدا و دخترشان اتفاق افتاد و در نهایت فاطمه زهرا (س) با شنیدن مژده ادامه یافتن نسل امامت از ذریه حسین (ع) به این مولود شادمان گشت.(الکافی، شیخ کلینی، ج ۱، ص ۴۶۴، ح ۴) #نکته_مهم: این روایت عظمت #مقام_امامت و #ولایت را نشان می دهد آنقدر این مقام عظمت دارد که جا دارد حادثه عظیم عاشورا و کربلا و شهادت و اسارت مقدمه آن باشد و این مقام جبران آن بلاها و مصیبت ها کند. در آیه ۱۲۴ سوره بقره خداوند متعال می فرماید حضرت ابراهیم (علیه السلام) با اینکه در همه عمر نبی الله بود، رسول الله بود، خلیل الله بود ولی مقام امام و امامت را نداشت بعد از اینکه تمام ابتلائات و امتحانات الهی را با موفقیت به اتمام رسانید (امتحاناتی مثل در آتش افتادن، عمری فرزند نداشتن،به فرمان الهی در سن پیری فرزند شیرخوار(حضرت اسماعیل) را با مادرش در بیابان بی آب مکه رها کردن و فراق او را تحمل کردن، امر به ذبح حضرت اسماعیل در بزرگسالی...) خداوند بعد همه این ابتلائات، مقام امامت را به ایشان عنایت کرد. و حضرت ابراهیم (علیه السلام) وقتی عظمت این مقام را دید از خداوند این مقام را برای فرزندان و ذریه اش درخواست کرد جواب آمد هر کس ذره ای ظلم و شرک و ناخالصی در وجودش باشد به این مقام نمی رسد. @avaymarefat