آیا #دروغ_سیزده در ایران باستان وجود داشت؟
در ایران باستان بزرگترین گناه، #دروغ بود. دروغ هیچ توجیهی نداشت و چیزهای مثل دروغ‌مصلحتی و دروغ‌سیزده همه ضدفرهنگ‌های وارداتی هستند و هیچ‌یک ایرانی نیستند.
در مهریشت از کتاب #اوستا، یکی از بزرگترین ایزدان ایرانی یعنی #ایزد_مهر (ایزد نگهبان خورشید و نگهدار عهد و پیمان) مردم را از دروغگویی نهی کرده و به ایرانیان گفته است که از «مهردُروج» که دیوی آفریده شده توسط اهریمن است و مردم را به دروغگویی ترغیب می‌کند، دوری کنند.
اهمیت راستگویی و پرهیز از دروغگویی تا آنجاست که #داریوش_بزرگ در کنار «دشمن» و «خشکسالی»، از دروغ به عنوان سومین رکن بدبختی ملت نام می‌برد و از اهورامزدا می‌خواهد تا ایران را از دشمن و خشکسالی و دروغ، پاک نگه دارد.
بنابر متنی باستانی که در کتاب «کتیبه‌های کوروش» نیز به آن اشاره شده ، هخامنشیان هرگاه می‌خواستند عهد و پیمانی محکم ببندند، به «ایزد مهر» که ایزد راستی و دشمن دروغگویی بود، سوگند می‌خوردند.
لذا این سنت بی پایه ی #دروغ_سیزده که برگرفته از #دروغ_آوریل غربی‌ها است، هیچ ارتباطی با فرهنگ زیبای ایرانی ندارد. این مزخرفات را ترویج ندهیم.
تکمیلی:
هرودوت مورخ باستانی می‌گوید که ایرانیان (یعنی ایرانیان دوره هخامنشی) حتی از قرض گرفتن اجتناب می‌کردند. زیرا عقیده داشتند آدم مقروض، ممکن است نتواند به موقع قرض خود را پرداخت کند و به همین دلیل مجبور به دروغگویی برای توجیه دیرکَرد خود بشود.
@ayeha313
🔶 چرا کمتر کسی می‌تواند اَوِستا را از ابتدا تا انتها بخواند؟
اوِستا کتاب دینی #زرتشتیان اکنون حدود ۸۳ هزار واژه و نسخه رایج آن نزدیک به ۱۳۰۰ صفحه است. اما در پاسخ به این پرسش می‌توان گفت:
⭕️ نخست: بخشی از اَوِستا نامفهوم است
بخشی از اَوِستا، مربوط به دورانی بسیار کهن است که دست بلند تاریخ، به آستان آن نمی‌رسد. موبدان زرتشتی به این گمان که واژگان اَوِستایی کهن، عباراتی و رمزآلود هستند، الفاظ را از بَر می‌کردند، اما معنای آن را نمی‌فهمیدند. برخی اَوِستاشناسان هم باور دارند که بخشی از عبارات اَوِستا، سخنانی بی‌معناست که سراینده در حالت مَستی و نشئگی سروده است. [برای مشاهده اسناد، کلیک کنید]
⭕️ دوم: کتابی سَرد و بی‌روح
سال‌هاست که پیرامون دین زرتشتی مطالعه می‌کنم، می‌نویسم و سخن می‌گویم. در این مدت، همواره شاهد آن بوده (و هستم) که موبدان زرتشتی و سرکردگان نوزرتشتی، سخنانی می‌گویند که عموماً در تضاد با متن #اوستا است. پس از چندی، به این نقطه و نکته رسیدم که اکثر قریب به اتفاق آنان، اصلاً اَوِستا را نخوانده‌اند و با تعالیم واقعی اوستا آشنا نیستند. بلکه آنچه از دوران کودکی از خود یافته‌اند و آنچه از اشعار عاشقانه خوانده‌اند را یکسره به دین زرتشتی نسبت می‌دهند. به عبارتی چون اَوِستا نخوانده‌اند، پس می‌کوشند که این تُهیگی (خلأ) را با سخنانی رمانتیک و جذاب پُر کنند.
اما چرا آن‌ها اَوِستا نخوانده‌اند؟ این همان پرسشی است که نخست پرسیدیم. به عنوان کسی که اوستا را یک دور خوانده و نکته‌برداری کردم، عرض می‌کنم که 👈🏻 اوِستا، کتابی به غایت، سَرد و بی‌روح است.
سال‌ها پیش در مدت حدود یک سال، هر روز چند ساعت (بین ۲ الی ۶ ساعت) اوستاخوانی کردم. ناچار به خواندن آن بودم. چون شاهد هجمه‌های ناجوانمردانه زرتشتیان / نو زرتشتیان علیه پیامبر و اهل‌بیت (علیهم السلام) بودم. انگیزه دفاع از مکتب #اسلام، مرا به نقطه‌ای رساند که خود را ناگزیر از آن دیدم که بنشینم و اَوستا را بخوانم و هر سختی و رنجی را تحمل کنم. انصافاً هم بسیار رنج کشیدم. خواندن اوستا برای من چنین بود که هر روز به مدت چند ساعت، به پاره سنگی سخت و بی‌روح نگاه کنم، همین قدر خسته‌کننده و #ملال_آور. تنها آن‌جایی که نکته‌ای به منظور دفاع از اسلام می‌یافتم، به وجد می‌آمدم.
#مهدی_رستمی
@ayeha313
آیا #دروغ_سیزده در ایران باستان وجود داشت؟
در ایران باستان بزرگترین گناه، #دروغ بود. دروغ هیچ توجیهی نداشت و چیزهای مثل دروغ‌مصلحتی و دروغ‌سیزده همه ضدفرهنگ‌های وارداتی هستند و هیچ‌یک ایرانی نیستند.
در مهریشت از کتاب #اوستا، یکی از بزرگترین ایزدان ایرانی یعنی #ایزد_مهر (ایزد نگهبان خورشید و نگهدار عهد و پیمان) مردم را از دروغگویی نهی کرده و به ایرانیان گفته است که از «مهردُروج» که دیوی آفریده شده توسط اهریمن است و مردم را به دروغگویی ترغیب می‌کند، دوری کنند.
اهمیت راستگویی و پرهیز از دروغگویی تا آنجاست که #داریوش_بزرگ در کنار «دشمن» و «خشکسالی»، از دروغ به عنوان سومین رکن بدبختی ملت نام می‌برد و از اهورامزدا می‌خواهد تا ایران را از دشمن و خشکسالی و دروغ، پاک نگه دارد.
بنابر متنی باستانی که در کتاب «کتیبه‌های کوروش» نیز به آن اشاره شده ، هخامنشیان هرگاه می‌خواستند عهد و پیمانی محکم ببندند، به «ایزد مهر» که ایزد راستی و دشمن دروغگویی بود، سوگند می‌خوردند.
لذا این سنت بی پایه ی #دروغ_سیزده که برگرفته از #دروغ_آوریل غربی‌ها است، هیچ ارتباطی با فرهنگ زیبای ایرانی ندارد. این مزخرفات را ترویج ندهیم.
تکمیلی:
هرودوت مورخ باستانی می‌گوید که ایرانیان (یعنی ایرانیان دوره هخامنشی) حتی از قرض گرفتن اجتناب می‌کردند. زیرا عقیده داشتند آدم مقروض، ممکن است نتواند به موقع قرض خود را پرداخت کند و به همین دلیل مجبور به دروغگویی برای توجیه دیرکَرد خود بشود.
@ayeha313
آیا #دروغ_سیزده در ایران باستان وجود داشت؟
در ایران باستان بزرگترین گناه، #دروغ بود. دروغ هیچ توجیهی نداشت و چیزهای مثل دروغ‌مصلحتی و دروغ‌سیزده همه ضدفرهنگ‌های وارداتی هستند و هیچ‌یک ایرانی نیستند.
در مهریشت از کتاب #اوستا، یکی از بزرگترین ایزدان ایرانی یعنی #ایزد_مهر (ایزد نگهبان خورشید و نگهدار عهد و پیمان) مردم را از دروغگویی نهی کرده و به ایرانیان گفته است که از «مهردُروج» که دیوی آفریده شده توسط اهریمن است و مردم را به دروغگویی ترغیب می‌کند، دوری کنند.
اهمیت راستگویی و پرهیز از دروغگویی تا آنجاست که #داریوش_بزرگ در کنار «دشمن» و «خشکسالی»، از دروغ به عنوان سومین رکن بدبختی ملت نام می‌برد و از اهورامزدا می‌خواهد تا ایران را از دشمن و خشکسالی و دروغ، پاک نگه دارد.
بنابر متنی باستانی که در کتاب «کتیبه‌های کوروش» نیز به آن اشاره شده ، هخامنشیان هرگاه می‌خواستند عهد و پیمانی محکم ببندند، به «ایزد مهر» که ایزد راستی و دشمن دروغگویی بود، سوگند می‌خوردند.
لذا این سنت بی پایه ی #دروغ_سیزده که برگرفته از #دروغ_آوریل غربی‌ها است، هیچ ارتباطی با فرهنگ زیبای ایرانی ندارد. این مزخرفات را ترویج ندهیم.
تکمیلی:
هرودوت مورخ باستانی می‌گوید که ایرانیان (یعنی ایرانیان دوره هخامنشی) حتی از قرض گرفتن اجتناب می‌کردند. زیرا عقیده داشتند آدم مقروض، ممکن است نتواند به موقع قرض خود را پرداخت کند و به همین دلیل مجبور به دروغگویی برای توجیه دیرکَرد خود بشود.
@ayeha313