📚درباره ی کتاب 🔶️تشریف داستان مردی به نام شهریار است که در شب عروسی‌اش متوجه می‌شود که همسرش در دوران دانش‌سرا دوست صمیمی او، مصطفی، را به امنیتی‌ها فروخته است. از آن‌جا که شهریار، مصطفی را بسیار دوست می‌داشته، تحمل از کف می‌دهد و حجله را ترک می‌کند. بدین‌شکل آوارگی سه‌روزه‌ او آغاز می‌شود. آوارگی‌ای که سرانجامش در دل برف و یخ تپه‌های اطراف همدان رقم می‌خورد. این داستان در آذرماه سال ۱۳۵۷ در همدان می‌گذرد و قصه‌ سرگشتگی‌ها و پیداشدن‌هاست. 🔸این اثر رمانی چندلایه با شخصیت‌های متعدد در فضایی کاملاً ایدئولوژیک و با رنگ و بویی ملی و دینی است. نویسنده در این رمان به دنبال تصویر و بازتعریف اتصال میان انقلاب اسلامی ایران در سال ۵۷ و پدیدۀ ظهور آخرین امام شیعه است @ayeha313

🔴فرو خوردن خشم برتر از هزار رکعت نماز! امام جواد علیه السلام می فرماید: راه خدا را از قلب شروع کنی، میانبرتر است از اینکه اعضا و جوارح را به زحمت بیاندازی. یعنی چی؟ ✅یعنی یک خشم فرو خوردن آدم را از هزار رکعت نماز زودتر به خدا می رساند... خیلی حرف بزرگی است. 💠من مومنی را می شناختم که آقا انقدر این تلخ بود، که الان یادش می افتم بی اختیار برایش رحمت می فرستم، اما باور کنید کامم تلخ می شود، چون می رفت تو مسجد تمام نوافل، تمام مستحبات، سر راهش هر جا یک هیئتی بود یک سری می زد. ✳️اما خانه که می آمد انگار اژدها وارد شده، از دم در فریاد شروع می شد: چرا در این روغن باز است؟چه قدر به شما بگویم، کی شما آدم می شوید؟! فکر می کرد خودش ملائکه است! 🌑وقتی مُرد زن و بچه اش آرام شدند. اینجوری که آدم به خدا نمی رسد،مگر اسباب بازی است؟ هی هزار رکعت نماز بخوان بعد هم برو داد بزن، نه!! از اینجا باید شروع کنیم. اینجا را درست کن بعد هزار رکعت نماز خودش می آید، خودت مشتاق می شوی. 🔰می خواهد برود جمکران، حالا با مادرش هم بحثش شده است، دوستانش هم دم در هستند، مادرش همینجوری نگاهش می کند، مادری که اینقدر زحمتش را کشیده است شبها نخوابیده است. ⛔حالا این جوان عصبانی شده است. خداحافظی هم نمی کند، خیلی خب این کار را کردی؟ خیلی معذرت می خواهم، آدم باید خیلی احمق باشد فکر کند از مادر خداحافظی نکند، امام زمان به او نگاه کند! این آدم باید برایش دعا نوشت! دعا هم درستش نمی کند، چون می گوید لكل شيء دواء الا الحماقه. حماقت درمان ندارد. ♨️احمق احمق است دیگر، منتهی بعضی احمق ها عمدا احمق می شوند آنها درست نمی شوند، اگر عمدی نباشد درست می شود. 📖از بیانات استادِ اخلاق،آیت الله فاطمی نیا @ayeha313

#رمان_نه #قسمت_دهم تا آن روز، هیچ‌وقت این‌قدر نترسیده بودم و خون و مظلومیّت خودمان را با گوشت و پوست درک نکرده بودم. آن روز، از هر روز بیش‌تر سخت گذشت و ترسیدم. این‌قدر ترسیده بودم که فکر می‌کردم قلبم دارد از جا کنده می‌شود! ماهر و جلیل را بردند، به قصد کشت هم بردند. فقط با لبم ... آرام و پر بغض به آن‌ها نگاه کردم و یواشکی گفتم: «برید خدا به همراتون... فَاللّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ!» در همان آشفتگی حواسم به‌طرف ماهدخت رفت. خودم را زیر دست و پای آن وحشی‌ها انداختم و به زور به ماهدخت رساندم. از بس جا کوچک بود و با وجود آن تعداد زیاد، نمی‌توانستم از ماهدخت مراقبت بکنم. ماهدخت هم بی‌حال روی زمین افتاده بود و به زور و با صدا تلاش می‌کرد نفس بکشد. هر چقدر کتکم زدند، خودم را از ماهدخت جدا نکردم. دو سه بار تنفّس دهان به دهان به او دادم و ماساژش دادم تا کمی اوضاعش بهتر شد. وقتی کمی اوضاعش بهتر شد، احساس کردم که نظرشان به‌طور کلّی به‌طرف ما دو تا جلب شده است. هر چهار نفرمان را با خودشان بردند، امّا نه با حالت عادّی بلکه موهایمان را می‌کشیدند و با توحّش هر چه تمام‌تر ما را یکی دو طبقه پایین‌تر بردند. من کلّاً به هوای زیر زمین حسّاسم و احساس خفگی می‌کنم، حالا چه برسد به اینکه در آن شرایط حدّاقل سه چهار طبقه، شاید هم بیش‌تر زیرِ زمین بودیم. از فشار کمبود اکسیژن، به زور نفس کشیدن، وزن سنگین ماهدخت و... داشتم کم می‌آوردم. ماهدخت کم‌کم داشت چشمانش را باز کرد. خودش را که در پناه من دید، محکم‌تر به من چسبید. من هم دستم را محکم‌تر گرفتم و نگهش داشتم. باید از خودم و خودش، دو جسم به هم چسبیده می‌ساختم، باید پوست تنش می‌شدم، باید سایه بدنش می‌شدم، این سفارش ماهر بود. با خودم می‌گفتم از دو حال خارج نیست: یا ماهدخت آدم خوبی هست یا نیست! اگر خوب نباشد خودم به حسابش می‌رسم، اگر هم آدم خوبی باشد که ضرر نکردم. فقط می‌دانستم که اتّفاقات مهمّ و سختی قرار است بین من و او و یا با هم بیفتد. حالا چه اتّفاقاتی؟ این را دیگر حتّی حدس هم نمی‌توانستم بزنم! ما را به جایی شبیه سالن بردند. رو‌به‌روی ما سلّول‌هایی بود که به غیر از یک سلّول، اسرای دیگر از بقیّه سلّول‌ها بیرون آمده بودند و به ما نگاه می‌کردند. با اینکه دلیلی برای شکنجه ما وجود نداشت، امّا باز هم با این حال برای خالی نبودن عریضه، سی چهل بار با کمربند هر کدام از ما را زدند و تار و مار و کبودمان کردند! چهار تا زن، بی‌پناه، بی‌یاور، خُرد و خسته و خونی‌ روی زمین رها شده بودیم. چشمان ما بعداز یک فصل کتک حسابی داشت یکی یکی باز می‌شد. داشتیم مثل کرم‌هایی که یواش‌یواش از زیر خاک بیرون می‌زنند، لول می‌خوردیم و بدنمان را تکان می‌دادیم. ماهدخت با صدای گرفته و بعداز کلّی سرفه گفت: «زنده‌ها دستا بالا!»

سه نفرمان با زور و زحمت دستانمان را کمی بالا بردیم، حتّی توان حرف زدن اضافه نداشتیم. از بین ما سه نفر، حال هایده خیلی بدتر از بقیّه به نظر می‌رسید، خیلی به خودش می‌پیچید و اظهار درد و پیچیدگی خاصّی در شکم و بدنش داشت. خودمان را جمع‌و‌جورتر کردیم و کم‌کم به‌طرف هایده کشاندیم. امّا من نمی‌دانم چرا حواسم به‌طرف بقیّه زندانی‌ها بود که با دلسوزی و ناراحتی به ما نگاه می‌کردند، زندانی‌هایی سیاه‌پوست، سفید‌پوست، حتّی اروپایی و... تا حالا برایتان اتّفاق افتاده است که حواستان به یک سمتی جلب شود، امّا هر چه به آن سمت نگاه می‌کنید، باز هم سیر نمی‌شوید و حس می‌کنید یک چیزی در ورای آن سمت هست که باید کشفش کنید؟! دقیقاً همین حس سراغم آمده بود. تا اینکه کشفش کردم! فهمیدم چرا چشم و ضمیر ناخودآگاهم هر چه به آن طرف نگاه می‌کند سیر نمی‌شود. در بین آن همه سلّولی که آدم‌هایش به‌طرف درهای سلّولشان فشار می‌آوردند تا بتوانند دقیق‌تر به ما نگاه کنند، حتّی سر و دستانشان بیرون زده بود و با دقّت به ما نگاه می‌کردند، حواسم به‌طرف آن سلّول کوچکی جلب شد که هیچکس از آنجا به ما نگاه نمی‌کرد و یک جورهایی برای من جاذبه داشت. به خدا قسم وقتی یاد آن لحظه می‌افتم تپش قلب و هیجان عجیبی می‌گیرم. رویم را به‌طرف بچّه¬ها گرداندم و از آن‌ها پرسیدم: «این طبقه کجاست؟ اینا کین؟ شماها تا حالا این طبقه بودین؟!» لیلما گفت: «اینجا تقریباً طبقه آخر اینجاست... اکثرا آسیایی هستن... تک و توک اروپایی اینجا می‌بینی!» گفتم : «لیلما اون سلّول...» گفت: «کدوم؟!» گفتم: «اون، اوناش! آخری... سلّول آخری! کجاست؟ مال کیاست؟» لیلما چیزی گفت که دلم هُری پایین ریخت، طوری که دیگر نشد جمعش کنم. لیلما گفت: «نمی‌دونم! امّا می‌گن... مطمئن نیستما، قط شنیدم که میگن اون‌جا ایرانین! می‌گن دو نفرن، دو تا مرد ایرانی! من تا حالا نه صداشونو شنیدم و نه قیافه‌شونو دقیق دیدم! امّا می‌گن دو تا پیرمرد ایرانی اون‌جان.» ادامه دارد... @ayeha313

خــــدای عـــزیز و مــهربان! ❄️تو هر زمان با من و 💫در کنار من بوده ایی 🕊من در "گهواره ی" محبتت چه ✨آسوده آرام گرفته‌ام... 🤍پس ای "خـــداے "مهربانم... ❄️به ذکر نام زیبایت 💫و نیایش لحظه هایت ، 🕊وجود زمینیَم را ملکوتی گردان... ✨تا آنچه تو میخواهی باشم ❄️و از آنچه من هستم "رها" شوم ، 💫که تو... بی نیاز و من "غرق" نیازم 🤍آمیـن....🙏🙏 @ayeha313

رسول خدا [صلی الله علیه وآله وسلم] فرمودند : شما را امر میکنم که همدیگر را به رفتار نیک و ملاطفت آمیز با زنان و فرزندان تان سفارش کنید...!!! منبع : 👇 کتاب شریف بحارالانوار، ج۳۳، ص۶۲۸، ح۷۴۴ @ayeha313

#مجردانه ✅یکی از مواردی که باعث تاخیر در ازدواج جوانان میشه، سخت‌گیری در ازدواج هستش،البته سخت‌گیری در ازدواج تا اونجایی که جوانان رو از سهولت و سهل‏انگاری در انتخاب، باز داره و فرد رو به دقت لازم و کافی در این امر وادار کنه، به‏جا و سازنده هستش؛ وقتی بیش از حد در امر ازدواج سختگیری بشه پیامدهای ناخوشایندی رو به دنبال خواهد داشت. 📌سختگیری‏‌های بی‏ مورد در ازدواج ممکنه فرد رو پس از مدتی از ازدواج، بیزار کنه و یا  باعث تأخیر در ازدواج برای چند سال بشه... ✅در بیشتر موارد این سختگیری‏‌ها ناشی از یه دسته تفکرات ایده آل (آرمانی) و دور از واقعیت (خیالی) هستش که انتخاب رو برای جوانها سخت می‌کنه... #اللهم_اجعل_عواقب_امورنا_خیرا @ayeha313

🍀فرا رسیدن زادروز مسعود حضرت #عیسی_مسیح علیه السلام💐 🌺پیامبر بلندپایه الهی، و مؤید آخرین منجی بشر؛ حضرت مهدی موعود علیه السلام... بر موحدان پاکدامن مبارکباد.💐 @ayeha313

💠 انتخاب رشته، اطاعت از والدین 💬 سؤال: اگر پدر و مادر، فرزند خود را موظف به انتخاب رشته تحصیلی یا شغل خاصی کنند، اطاعت از امر و نهی آنها از نظر شرعی واجب است؟ ✅ پاسخ: 🔹 اطاعت در اینگونه موارد واجب نیست اما باید به‌گونه‌ای عمل شود که موجب اذیت قابل توجه نشود. 📚 پی‌نوشت: بخش استفتائات پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر آیت‌الله خامنه‌ای. #احکام 📚 #احکام_دین @ayeha313