"یا محول الحول والاحوال" با هر سالی که نو می‌شود، دوستی های ما کهنه تر و محبت هایمان عميق تر می شود و بهار بهانه ایست برای نو شدن از دل کهنگی ها، برای دوباره شدن و دوباره بودن و نوروز اقتدار شروع آفتاب است از ستیغ کوهی که آرش کمان کشید و فریدون بر تخت نشست. و در عصر حاضر از سلیمانی ها و حججی ها و رئیسی ها تا گوشواره صورتی ها برایش خون دادند آغاز مردمی که پایان ندارند. در دل بهار قرآن و ماه پر فیض رمضان هر نقطه از این سرزمین زرخیز که هستید بر سر سفره هایتان جز لبخند نباشد و آغاز بهار شروع روزهایی باشد که انتظارش را میکشید گل ها جواب زمین اند به سلام آفتاب، نه زمستانی باش که بلرزانی نه تابستانی باش که بسوزانی بهاری باش تا برویانی تنها یک نفس تا آغاز بهار مانده بهارتان شورانگیز، قامت سبزتان شکوفه باران، و لبهایتان آکنده از لبخند مهر در پرتو الطاف خداوندی عید بر شما و عزیزانتان مبارک. ارادتمند: #روشنایی 🌹

شهردار (۸۴) ادامه‌ی داماد بی‌تقصیر علی‌اصغر حرفش را تایید کرد و گفت: - خُب در خانمی ایشان که اصلا شکی نیست. من می‌گویم نمی‌خواهم ازدواج کنم. مارال خانم رویش را برگرداند و گفت: - دیگر نمی‌شود! دیر شده. ما همه‌ی حرف‌هایمان را زده‌ایم. علی‌اصغر سکوت اختیار کرد. مارال خانم این سکوت را نشانه‌ی رضایت گرفت و لبخند روی لب‌هایش شکوفه زد و گفت: - می‌روم با پدرت صحبت ‌کنم که بساط عروسی را مهیّا کند. روز عروسی فرا رسید. علی‌اصغر صبح زود از خواب بیدار شد. صدای دیگ و قابلمه‌های روحی و کفگیر و آبکش را شنید که همراه با صدای خانم‌ها و آقایان در فضای حیاط پیچیده بود. او در حالی‌که لباس‌هایش را می‌پوشید از پشت پنجره نگاهی به داخل حیاط انداخت. نان‌های پخته و آماده شده را دید که در گوشه‌ای، در پارچه‌ی سفید پیچیده شده بودند. و دیگ‌ها و آبکش‌های بزرگ هم در گوشه‌ی دیگر آماده پختن غذای مراسم عروسی بودند. هنگامی‌که علی‌اصغر آخرین دکمه را بسته و آماده خارج شدن از اتاق می‌شد، حاج علی او را دید و ابروهایش را بالا انداخت و پرسید: - اوغور بخیر! شال و کلاه کردی؟ علی‌اصغر گفت: - زود بر‌می‌گردم. هنگام غروب آفتاب کم‌رمق آن روز، علی‌اصغر هنوز منتظر ماشین بود و سرمای قندیل‌بندِ جاده‌ی همدان- ساوه در عمق جانش نفوذ کرده بود. خستگی از سر و صورتش می‌بارید. او که برای تعیین تکلیف پایگاه بسیج فامنین به همدان رفته بود، بدون این که موفقیتی به‌دست آورده باشد، به خانه باز می‌گشت. امّا هنگام برگشتن به فامنین با ماشین تصادف‌کرده‌ی سپاه مواجه شده و ماشینی را که قرار بود عروس را بیاورد برای انتقال مجروحین حادثه در اختیار آن‌ها قرار داده بود و خودش تک و تنها، در هوای سرد در تاریکی شب در کنار جاده منتظر ماشینی عبوری بود که او را به فامنین برساند. حالا هم که دیر‌وقت به خانه رسیده بود نمی‌توانست اتفاقات آن روز را دلیل دیر کردنش قلمداد کند و خود را نزد پدر، مادر و از همه مهم‌تر نزد نوعروس، بی‌تقصیر معرفی کند. پس صبر کرد تا حاج‌علی هر چه در دل داشت بر زبان بیاورد تا شاید آرام بگیرد. وقتی فکر می‌کرد می‌دید که حق با اوست. پس از تمام شدن حرف‌های پدر، علی‌اصغر به یاد نماز مغرب و عشایش افتاد که برای قضا شدنش چیزی نمانده بود. بنابراین برخاست و به طرف حوض رفت. اُوِرکتش را درآورد و در حالی‌که زیر چشمی اتاق روبرو را می‌پایید آستین‌ها را بالا زد و شروع کرد همراه با ذکر، به وضو گرفتن. سردی آب، با سرمایی که در جانش نفوذ کرده بود درآمیخت و بی‌اختیار بغضش ترکید و اشک‌هایش میان قطرات آب وضو گم شد. ادامه دارد... #شهردار #عظیم_سرودلیر

شهردار (۸۵) ادامه‌ی داماد بی‌تقصیر افکاری گوناگون در‌ ذهنش به جولان می‌آ‌مدند. دلش می‌خواست همین حالا راهش را بگیرد و مستقیم به سمت تجرک و مرکز جهاد برگردد. اما انگار ندای درونش او را از عمل به افکار درون ذهنش باز می‌داشت. از جوانمردی به‌دور بود که دختری را که از میان خواستگارانش او را انتخاب کرده و به امید سفید‌بختی پا در خانه او گذاشته بود رها کند و برود و لطف و محبت او را بی‌پاسخ گذاشته و درمیان آن‌همه فامیل و اقوام در محیط روستایی شرمنده‌اش کند. چراغ‌های اتاق حاج علی هنوز روشن بود. مسح سر و پاهایش را کشید و همان‌طور که اُوِرکتش را روی شانه‌هایش جا‌به‌جا می‌کرد به اتاق‌شان رفت. در را باز کرد و وارد شد. جلو رفت و کنارش زانو زد و گفت: - شما راست می‌گویید پدر جان. اشتباه از من بود. نباید این‌کار را می‌کردم. شرمنده‌ام که ناراحت‌تان کردم. لطفا مرا بببخشید! حاج علی با کشیدن نفسی عمیق، آتش درونش را فرونشاند. نگاهش کرد. اخم‌هایش باز شد. مگر می‌توانست نبخشد! همین که سالم بازگشته بود برایش کافی بود. از صبح هزاران فکر جور واجور در باره‌اش کرده بود. خدا را شکر کرد که هیچ‌کدام از آن فکرها اتفاق نیفتاده بود. بعد لبخند کمرنگی زد و گفت: - کسی‌که باید ببخشد من نیستم پسرم. بلند شو! بلند شو برو از عروست عذر خواهی کن. علی‌اصغر سر را بلند کرد و لحظه‌ای لبخند پدر را تماشا کرد. این لبخند به او اطمینان داد که بخشیده شده. خودش هم لبخندی زد و از جا بلند شد و گفت: - چشم پدر جان! بعد دست‌های پدر و مادر را بوسید و از اتاق خارج شد. نگاهش را به اتاق آن سمت حیاط دوخت و با عجله، کفش‌هایش را پوشیده نپوشیده به سمت اتاق بخت‌شان رفت. #شهردار #عظیم_سرودلیر