گره خورد بال خیالم،به طوفان اروند به نیزارِ در زیرِ پای سواران اروند دوباره نفس ،حبس شد در گلوگاه این شهر شکست ار غوانی ترین، بغض پنهان اروند دوباره روایتگر دشتی از لاله شد عشق دوباره پر از درد شد شطِّ جوشان اروند دوباره نگاهی پراز سوز می کاود از دور تمام غریبانه ها را در اشک خروشان اروند تَرَک خورد چشمِ غم آلودِ امُّ الرصاص و نشستیم بر سفرهٔ اشک گُردان اروند دل سنگ شد آب،در ماجرایی که (جِشئَم) به مانند خولی درآمد به میدان اروند عجب روضه ،دستان غواص هارا که بستند پر از ندبه شد خندق صبح خیزان اروند زچشمان پر استغاثه هویداست باید ببارد براین آتش خصم،باران اروند چه عطری،شبیهِ به عطر هم الصادقون‌است که می‌آید ازقعر گودال سوزان اروند ترک خورد لبهای داغ و درآن تشنگیها دگرباره آتش در افتاد بر جان اروند چقدر آسمان ضجّه زد تا تماشایتان کرد؟! چقدر آب،آتش گرفت‌ای شهیدان اروند؟! و کرب وبلا،کربلای چهارست،مردم که هم آتش وهم عطش گشت مهمان اروند فقط ذکر لبیک را میشنید و دگر هیچ سیاهی‌که میرفت،چشم پریشان اروند از این خاک،بدر المنیران شدند آسمانی وبرجان وتن هایشان خورد،سوهان اروند خدایی ترین عشق درچشمشان موج هازد چنانکه تب افتاد، در شطِّ حیران اروند الا ای که سرمستی از نصر پوشالی خویش مکِش کِل، مکن هِلهِله پیش چشمان اروند مشو بیش از این مست آن خوی حیوانی خویش که نَتوان شکست ای عدو چنگ و دندان اروند اَبر شیر مردان،درآن قعر گودال وحشت به نام حسین (ع)آرمیدند بر خوانِ اروند #غواصان #۴دی ✍️شعر#فاطمه‌سادات‌موسوی